Η απόδοση της κάννης ήταν, είναι, και προφανώς θα είναι, ένα θέμα που απασχολεί τους περισσότερους κυνηγούς.
Από καταβολής λειόκαννων όπλων, το ζητούμενο για τους κυνηγούς, ήταν η απόδοση της κάννης. Ανέκαθεν οι κατασκευαστές όπλων αναζητούσαν τρόπους που θα βελτίωναν την απόδοση της κάννης. Σήμερα τα πράγματα στον τομέα αυτό, είναι εντελώς διαφορετικά απ’ ότι ήταν πριν από δέκα, είκοσι ή και πενήντα χρόνια, όμως στην πράξη δεν φαίνεται και πολύ μεγάλη διαφορά:
– Ότι απασχολούσε τους κυνηγούς της δεκαετίας του ’50 και του ΄60, απασχολεί και τους κυνηγούς του 2020.
Συχνά αναπολώ τα νεανικά μου χρόνια και ξεφυλλίζω βιβλία και περιοδικά εκείνων των χρόνων. Η αγάπη μου για τα κυνηγετικά όπλα, με οδηγεί πάντοτε στις τεχνικές συμβουλές των γκουρού της εποχής και θυμάμαι τα λόγια «δασκάλων» της κυνηγεσίας, που σήμερα μας κοιτούν από ψηλά. Είναι γεγονός πως οι σύγχρονοι κυνηγοί, είναι πολύ πιο ενημερωμένοι από τους παππούδες και τους πατεράδες μας, οι οποίοι λίγο διάβαζαν και περισσότερο συζητούσαν μεταξύ τους, ανταλλάσοντας γνώμες και εμπειρίες.
Θυμάμαι που νεαρός κυνηγός τη δεκαετία του ’60 περνούσα τα απογεύματά μου στον Κυνηγετικό Σύλλογο με την επωνυμία «Άδωνις», του οποίου το εντευκτήριο ήταν στα σύνορα της Δάφνης με τον Υμηττό.
Οι εμπειρικοί «δάσκαλοι»
Όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη του Κουνέλη, όταν η συζήτηση ήταν γύρω από τα όπλα και τα φυσίγγια, του Χριστοδουλάκη για το κυνήγι της πέρδικας και της μπεκάτσας, και του Χορού για το κυνήγι του λαγού. Φυσικό ήταν άλλωστε, διότι κάθε Κυριακή μεσημέρι, στο φορτοταξί που μας πήγαινε για κυνήγι, ο πρώτος είχε στη βούργια τα περισσότερα πουλιά του καρτεριού (τσίχλες, φάσσες, τρυγόνια), ο δεύτερος πουλιά της φέρμας (μπεκάτσες και πέρδικες κυρίως) και ο τρίτος σπάνια γύριζε χωρίς λαγό. Ψαγμένοι και διαβασμένοι και οι τρείς, διάβαζαν ανελλιπώς «Κυνηγετικά Νέα» και «Κυνηγεσία & Κυνοφιλία», καθώς επίσης και τα λιγοστά βιβλία που κυκλοφορούσαν με κυνηγετική θεματολογία.
Η ευθύνη της αποτυχίας
Η απόδοση των όπλων ήταν το κυρίαρχο θέμα βέβαια, διότι πάντοτε ο κυνηγός στην αποτυχία ρίχνει πρώτα την ευθύνη στο φυσίγγι, μετά στο όπλο και τελευταία στον εαυτό του. Όχι πως όλα τα όπλα και τα φυσίγγια είναι καλά, κάθε άλλο, όμως οφείλουμε να παραδεχθούμε πως τη μεγαλύτερη ευθύνη για τις αποτυχίες, την έχουμε εμείς με την ελλιπή σκοπευτική μας εκπαίδευση. Στη συντριπτική μας πλειοψηφία, δεν έχουμε γνώση ούτε για τα βασικά της σκόπευσης με λειόκαννο όπλο, αλλά έστω κι αν έχουμε κάποιες γνώσεις, την κρίσιμη στιγμή, όταν θα βρεθούμε απέναντι στο θήραμα, τα ξεχνάμε όλα και τραβάμε τη σκανδάλη σε λάθος θέση και σε λάθος χρόνο. Αυτό όμως είναι θέμα για άλλα άρθρα και άλλους αρθρογράφους πολύ ειδικότερους από τον γράφοντα.
Τα φυσίγγια μας έχουν απασχολήσει και θα μας απασχολούν συχνά, δεδομένου ότι και σε αυτό το τεράστιο κεφάλαιο, υπάρχουν εκατοντάδες παράμετροι και συνεχείς εξελίξεις τις οποίες οφείλουν να γνωρίζουν οι κυνηγοί, πριν αγοράσουν φυσίγγια για κυνήγι.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα όπλα τα οποία εξελίσσονται συνεχώς, καθώς οι κατασκευαστές κινούνται σε μια άκρως ανταγωνιστική αγορά, η οποία έχει μεγάλες απαιτήσεις, ιδιαίτερα την εποχή μας που η ενημέρωση είναι ευρεία, οικονομική και εύκολη.
Το σημείο αναφοράς
Η κάννη ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς της απόδοσης και αυτό είναι φυσικό. Η τουφεκιά διαμορφώνεται από την κάννη και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως όλες οι κάννες αποδίδουν το ίδιο.
Τα χρόνια που προανέφερα, κανένας δεν συζητούσε για την διαμόρφωση της κάννης, αλλά το ενδιαφέρον των κυνηγών ήταν στραμμένο, κατά κύριο λόγο, στο είδος του μετάλλου που χρησιμοποιούσε κάθε κατασκευαστής και στην προέλευσή του. Βέβαια πάντοτε υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει διαφορά αντίληψης κυρίως μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Οι Αμερικανοί δεν είχαν σε πολύ μεγάλη υπόληψη τα Ευρωπαϊκά όπλα, ούτε όμως και οι Ευρωπαίοι εκτιμούσαν τα Αμερικανικά. Οι Αμερικανοί ποτέ δεν έκαναν αναφορά στην προέλευση του μετάλλου, στη σύνθεσή του, ούτε καν στη διαμόρφωση της κάννης. Αντίθετα οι Ευρωπαίοι, είχαν σε πολύ μεγάλη υπόληψη συγκεκριμένους οίκους παραγωγής ατσαλιού και επέλεγαν με ιδιαίτερη επιμέλεια τον τύπο μετάλλου που θα χρησιμοποιούσαν για κάθε όπλο. Κάποιοι μάλιστα επιχειρούσαν να δημιουργήσουν ένα μύθο για το ατσάλι που χρησιμοποιούσαν και το κρατούσαν σαν επτασφράγιστο μυστικό. Ακόμη και σήμερα που ο καθένας μπορεί να αναλύσει το μέταλλο που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευής μιας κάννης, οι μεγάλες εταιρίες για λόγους σκοπιμότητας δεν το ανακοινώνουν. Όλα τα πιο πάνω και πολλά ακόμη, περιστρέφονται γύρω από τον άξονα της εμπορικής σκοπιμότητας και δεν είναι λίγες οι φορές, που αυτά που γράφονται ή ακούγονται, είναι λόγια χωρίς περιεχόμενο.
Αναζητώντας την απόδοση
Η απόδοση της κάννης δεν είναι μια μονοδιάστατη υπόθεση. Κυρίαρχο στοιχείο είναι για την καλή απόδοση, εκτός από την κάννη, είναι και το φυσίγγιο που θα χρησιμοποιήσουμε, καθώς και οι εκάστοτε συνθήκες. Η θερμοκρασία του περιβάλλοντος, της κάννης, η ατμοσφαιρική πίεση και πολλά ακόμη, παίζουν το δικό τους ρόλο στην απόδοση.
Αυτή καθαυτή η κάννη, δεν μπορεί να αξιολογείται μονομερώς, αν δεν λάβουμε υπόψη τις υπόλοιπες παραμέτρους. Για παράδειγμα, δεν αρκεί να έχουμε όπλο με κάννη (ή κάννες αν πρόκειται για δίκαννα) από άριστο μέταλλο, αν η διαμόρφωσή της δεν είναι κατάλληλη για τα φυσίγγια και τις συνθήκες που τα χρησιμοποιούμε.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη διαμόρφωση τους εσωτερικού.
Ο διευρυμένος αυλός
Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για τους διευρυμένους αυλούς και κάποιες εταιρίες προσπαθούν να μας πείσουν, ότι αποδίδουν καλύτερα κάτω από όλες τις συνθήκες και με όλα τα φυσίγγια. Άλλες εταιρίες πάλι, αντικρούουν αυτή την προπαγάνδα, υποστηρίζοντας πως ο διευρυμένος αυλός δεν αποδίδει καλά με τις χαμηλές γομώσεις. Είναι γεγονός πάντως, πως οι διευρυμένοι αυλοί βγήκαν στο προσκήνιο (διότι υπήρχαν εδώ και πολλές δεκαετίες κυρίως στην Αμερική), από τον καιρό που έγιναν δημοφιλείς οι υπεργομώσεις (magnum, semi magnum κ.λπ). Ούτε η διεύρυνση όμως του αυλού της κάννης είναι μονοδιάστατη υπόθεση. Πολύ σπουδαιότερο ρόλο, παίζει η συνολική διαμόρφωση του εσωτερικού της κάννης, η ο οποία μπορεί να περιλαμβάνει κάποια διεύρυνση στο χώρο καύσης, αλλά στη συνέχεια να εξομαλύνεται η διάμετρος πριν καταλήξει στη σύσφιξη της εξόδου, η οποία είναι μονόδρομος για να δώσει συγκέντρωση των σκαγιών που θα πρέπει να αποδίδουν σε όσο το δυνατό μεγαλύτερη απόσταση.
Όλα αυτά βέβαια για κάννες που προορίζονται για χρήση με σκάγια και όχι με μονόβολα τα οποία δεν χρειάζονται αυτού του είδους κάννες.
Συχνά οι κυνηγοί συγχέουν την απόδοση με τη γενικότερη συμπεριφορά του όπλου.
Θυμάμαι πως κάποτε οι κυνηγοί πίστευαν ότι τα φημισμένα Robust της Manufrance, απέδιδαν μόνο με ελαφρές γομώσεις. Η αλήθεια είναι όμως, ότι τα όπλα αυτά απέδιδαν άριστα και με μεγάλες γομώσεις, αλλά η λανθασμένη επιλογή του κατασκευαστή στη διαμόρφωση (όχι στη διάμετρο) του εσωτερικού της κάννης, προκαλούσε πολύ μεγάλη ανάκρουση, τόση που ο κυνηγός δεν μπορούσε να ανεχθεί, και από την αιτία αυτή συχνά αστοχούσε.
Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν, ότι ποτέ δεν πρέπει να εξετάζουμε μονομερώς τα θέματα αυτά, αλλά να εμβαθύνουμε περισσότερο πριν καταλήξουμε σε οριστικά συμπεράσματα.
Διαβάστε επίσης:
> Κοντινές Και Μακρινές Βολές
