Ποιος κυνηγός δεν αρέσκεται στο να έχει μία συλλογή από κυνηγετικά όπλα, τα οποία με καμάρι δείχνει στους φίλους του όταν τον επισκέπτονται ή απλά όταν συναντώνται στο κυνήγι…
Του Σοφοκλή Κοσκινά
Κακά τα ψέματα, τα περισσότερα όπλα που εμπλουτίζουν τις κυνηγετικές συλλογές, αγοράστηκαν όχι με αντικειμενικά κριτήρια κάλυψης συγκεκριμένων αναγκών, αλλά μάλλον από αυθορμητισμό. Αγοράζουμε ένα νέο όπλο, συνήθως, επειδή το θέλουμε κι όχι επειδή το έχουμε ανάγκη, υπό την απαραίτητη προϋπόθεση, πάντα, ότι έχουμε τα χρήματα. Ακόμα και όταν αναφέρουμε αντικειμενικές ανάγκες, στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο από δικαιολογίες…
Για δοκιμή στο βάλτο
Νομίζω συμφωνείτε, ότι όσο ακατάλληλο κι αν είναι ένα όπλο για το βάλτο, π.χ. ένα κοντόκαννο πλαγιόκαννο, το να χρησιμοποιηθεί μία φορά ως λύση ανάγκης για να δούμε αν μας αρέσει, έστω, στο κυνήγι υδρόβιων, είναι πιο λογική πράξη από το να τρέξουμε να αγοράσουμε ένα αυτογεμές με πλαστικά μέρη παραλλαγής καλαμιού.
Φαντάζομαι συμφωνείτε, ότι το ιδανικό όπλο για κυνήγι με έρευνα με σκύλο διαφέρει ριζικά από το ιδανικό όπλο για καρτέρι. Επομένως, εάν ένας κυνηγός κάνει και των δύο ειδών τα κυνήγια, δεν χωράει αμφιβολία ότι χρειάζεται δύο, τουλάχιστον, διαφορετικά όπλα.
Εάν φυσικά δεχτούμε αυτή την άποψη, θα πρέπει να δούμε θετικά και αυτήν που λέει, ότι το καρτέρι τσίχλας και το καρτέρι υδρόβιων θα μπορούσαν, επίσης, να απαιτούν διαφορετικά όπλα, ένα για το κάθε είδος θηράματος, ή να διυλίσουμε περαιτέρω τον κώνωπα και να ισχυριστούμε, ότι το ημερήσιο κυνήγι υδρόβιων έχει τελείως διαφορετικές απαιτήσεις από ένα όπλο, σε σχέση με το απογευματινό καρτέρι τους. Και η αλήθεια είναι ότι εάν κοιτάξουμε όντως αντικειμενικά την κάθε χρήση, πάντα θα βρίσκουμε τίμιες δικαιολογίες, που να αιτιολογούν την προσθήκη όλο και περισσοτέρων όπλων στον… οπλοβαστό του σπιτιού μας.
Πραγματική ανάγκη ή υπερβολή;
Τη γραμμή ανάμεσα στην πραγματική ανάγκη και στην υπερβολή την τραβάμε πάντα εμείς, με τα δικά μας “θέλω” και τα δικά μας “μπορώ”.
Προσωπικά, τοποθετώ τον εαυτό μου κάπου στη μέση, εκεί που στατιστικά βρίσκεται και η αλήθεια σε κάθε σύγκρουση ιδεών και αντιλήψεων.
Θεωρώ ότι έχω ουσιαστική ανάγκη από διαφορετικά όπλα για το καρτέρι τσίχλας και το καρτέρι υδρόβιων, για το περπατητό κυνήγι ανεξαρτήτως θηράματος και για το σκοπευτήριο, αλλά μέχρι εκεί. Για μένα, οποιοσδήποτε περαιτέρω διαχωρισμός βασισμένος σε αντικειμενικά κριτήρια θα κινείτο στα πλαίσια της διαστροφής, μία διαστροφή όμως που δεν θα καταδίκαζα αν είχα την οικονομική άνεση να την ικανοποιήσω.
Έχω, επίσης, στην κατοχή μου όπλα που δεν δικαιολογούν την ύπαρξή τους από τις παραπάνω χρήσεις, καθώς και όπλα με συναισθηματική αξία που δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου χωρίς αυτά.
Χρειάζεται να απολογηθώ; Φυσικά και όχι!
Το ένα και μοναδικό
Στον αντίποδα τώρα, του θιασώτη της χρήσης ενός και μοναδικού όπλου, τα πράγματα δεν μπορούν ούτε εδώ να είναι “άσπρο – μαύρο”. Κατ’ αρχάς, άλλο το “κατέχω μόνο ένα όπλο” και άλλο το “χρησιμοποιώ μόνο ένα όπλο”.
Γνωρίζω πολλούς φίλους και γνωστούς που ενώ έχουν διάφορα όπλα στην κατοχή τους, όμως χρησιμοποιούν μόνο ένα όπλο στα κυνήγια τους.
Εδώ ισχύουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις που ρίχνουν φως στην υπόθεση.
Πρώτον, αυτό αφορά συνήθως κυνηγούς ενός και μόνο είδους κυνηγίου. Για παράδειγμα εάν κάποιος κυνηγάει μόνο τσίχλα όλο το χρόνο, αντικειμενικά οι ανάγκες του είναι σταθερές και εάν ένα από τα όπλα του “του κάνει τα γούστα” καλύτερα από τα άλλα, τότε δικαιολογείται η επιλογή αυτού του όπλου κάθε φορά.
Η δεύτερη παρατήρηση, πάντα από την προσωπική μου εμπειρία και εξ όσων γνωρίζω από φίλους και γνωστούς, είναι, ότι ο κάτοχος, είτε δεν έχει κάνει καμία ενέργεια να φέρει τα κοντάκια των όπλων του στα μέτρα του και επιλέγει να χρησιμοποιεί αυτό που τυχαία του ταιριάζει καλύτερα, είτε έχει φτιάξει το κοντάκι μόνο ενός από τα όπλα του στα μέτρα του, το οποίο και ευλόγως αποτελεί και την μόνιμη επιλογή του ανοίγοντας τον… οπλοβαστό. Όπως και να ‘χει, το χέρι θα πάει από μόνο του σε ένα συγκεκριμένο όπλο ανάμεσα στα πολλά. Σε αυτό που μας χαρίζει τις περισσότερες επιτυχίες. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το προφίλ του κυνηγού που ενώ έχει διάφορα όπλα στην κατοχή του, χρησιμοποιεί μόνο ένα. Πάντα έχει να κάνει με τα κοντάκια ή το ταίριασμα ή όχι σε άλλους τομείς εργονομίας, όπως το βάρος, το ζύγισμα κ.λπ.
Οι συνήθεις πειραματισμοί των νέων κυνηγών
Η τελευταία κατηγορία αποτελείται από αυτούς που όχι μόνο χρησιμοποιούν ένα μόνο όπλο, αλλά έχουν συνολικά μόνο ένα όπλο στην κατοχή τους. Σύμφωνα με την εμπειρία μου αυτοί είναι συνήθως καινούριοι κυνηγοί που ξεκινούν με το πρώτο τους όπλο, συνήθως χαμηλής χρηματικής αξίας, μέχρι να διαπιστώσουν εάν όντως το κυνήγι είναι κάτι που τους αρέσει και σκοπεύουν να το συνεχίσουν ή που απλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για κάτι καλύτερο, όπως οι πιτσιρικάδες που βγάζουν την πρώτη τους άδεια στα 18.
Η άλλη κατηγορία κατόχων ενός και μόνο όπλου είναι είτε μη κυνηγοί (η κατηγορία όπλων “αχρείαστα να ‘ναι”), οπότε και δεν μας ενδιαφέρει επί του παρόντος ή οι “χλιαροί κυνηγοί”, αυτοί δηλαδή που θα πάνε από ελάχιστες φορές το χρόνο κυνήγι έως καθόλου, συνήθως υπό την προτροπή κάποιου φιλικού ή συγγενικού προσώπου, το λεγόμενο “τσίγκλισμα”. Αυτοί όμως οι “κυνηγοί” δεν θα δουν ποτέ το κυνήγι με το δικό μας μάτι και το δικό μας πάθος, παρά σαν άλλο ένα χόμπι που θα κάνουν μερικές φορές στον ελεύθερό τους χρόνο, χωρίς να επιβαρύνουν την καθημερινότητά τους στο ελάχιστο. Γι’ αυτούς το κυνηγετικό όπλο είναι απλά κάτι που κάνει μπαμ και πετάει σκάγια, τίποτα παραπάνω.
