Σε όσες δοκιμές έχω κάνει, συγκρίνοντας μεταξύ τους καραμπίνες αερίων και αδρανείας ως προς το βλητικό αποτέλεσμα, ουδέν… αξιοσημείωτο προέκυψε!
Δεν είναι λίγοι οι κυνηγοί που πιστεύουν ότι οι καραμπίνες που λειτουργούν με αέρια, έχουν μειωμένη βλητική απόδοση σε σύγκριση με τα δίκαννα ή με τις καραμπίνες αδρανείας. Κατά πόσο, όμως, αληθεύει αυτό; Ας το δούμε:
Για να λειτουργήσουν οι καραμπίνες αερίων, υπάρχουν δυο τρύπες στο εσωτερικό της κάννης, που δεν υπάρχουν ούτε και στα δίκαννα, ούτε και στις καραμπίνες αδρανείας… Αυτές οι οπές έχουν διάμετρο 2,6 χιλιοστά και βρίσκονται στο ύψος του μαστού της κάννης, σε απόσταση 35, περίπου, εκατοστών από το σημείο που καίγεται η πυρίτιδα και προάγονται τα αέρια, τα οποία “σπρώχνουν” την τάπα και τα σκάγια προς το στόμιο. Καθώς η τάπα ταξιδεύει μέσα στην κάννη, μέρος των αερίων περνάνε μέσα από αυτές τις δύο οπές, εξασφαλίζοντας τη λειτουργία της καραμπίνας και του κλείστρου της… Ωστόσο, αυτό ακριβώς κάνει μερικούς να πιστεύουν ότι, αυτή η… μελετημένη λεπτομέρεια ισοδυναμεί με απώλεια αερίων, οπότε και με μία πιο “ασθενική” τουφεκιά.
Η μεγάλη… αναλήθεια!
Όμως, δεν υπάρχει τίποτα πιο αναληθές από αυτό: οι σύγχρονες πυρίτιδες – είτε μονοβασικές είτε διβασικές – έχουν μία απολύτως μετρήσιμη καμπύλη καύσης.
Και όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι, τα αέρια που παράγονται φτάνουν στο αποκορύφωμα των πιέσεών τους, αφού η γόμωση (τάπα και σκάγια) έχει διανύσει τα 25 πρώτα εκατοστά από τη θαλάμη!
Από εκεί και πέρα οι πιέσεις έχουν πτωτική πορεία, άρα τα αέρια που περνάνε μέσα από τις τρύπες της κάννης στις καραμπίνες αερίων, δεν επηρεάζουν τη βλητική συμπεριφορά της τουφεκιάς (η γόμωση έχει αποκτήσει πλέον την μέγιστη ταχύτητα, και δεν μπορεί να αναπτύξει άλλη περεταίρω). Σε όσες δοκιμές διάτρησης έχω κάνει, συγκρίνοντας μεταξύ τους καραμπίνες αερίων και αδρανείας, το αποτέλεσμα ήταν πως… ουδέν αξιοσημείωτο προέκυψε! Το συγκεκριμένο ερώτημα το μετέφερα και κατά τη διάρκεια επίσκεψής μου στο εργοστάσιο της Beretta στην Ιταλία, όπου οι τεχνικοί είχαν όλα τα απαραίτητα μηχανήματα και τη διάθεση, να μου αποδείξουν με ακρίβεια ότι, τέτοιο θέμα δεν υφίσταται…
Κλασικά υποδείγματα…
Οι καραμπίνες που λειτουργούν με αέρια εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 1950, σηματοδοτώντας μία τεράστια εξέλιξη στον τομέα των κυνηγετικών όπλων, παγκοσμίως.
Επρόκειτο για ακόμα πιο απλά στη λειτουργία τους όπλα, που δεν χρειάζονταν ρυθμίσεις για τις διαφορετικές γομώσεις. Οι πρώτες καραμπίνες με μηχανισμό αερίων ήταν οι Beretta A301 και 302, καθώς και η Breda Altair…
Έχετε ποτέ ακούσει κακιά κουβέντα γι’ αυτά τα όπλα; Έχει διατυπωθεί ποτέ υπαινιγμός ότι αυτές οι καραμπίνες αερίων, βγάζουν πιο… ασθενικές τουφεκιές;
Αντιθέτως, αν και με την πάροδο των χρόνων έχουν μεσολαβήσει πολλά νέα μοντέλα, τα συγκεκριμένα τουφέκια εξακολουθούν να έχουν ζήτηση. Και εξίσου σημαντικό είναι ότι, πάρα το γεγονός ότι έχουν περάσει, σχεδόν, 50 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησαν, εξακολουθούν να υπάρχουν ανταλλακτικά στην αγορά.
Αυτό αποτελεί άλλη μία επιβεβαίωση της διαχρονικής αξίας τους… Και η Franchi, όμως, έγραψε τη δική της ιστορία με το μοντέλο Hunter. Το όπλο λειτουργεί με αέρια και αποτελούσε συνδυασμό της σκοπευτικής γραμμής που προσέφερε η Browning, με τη λειτουργία αερίων των όπλων δεύτερης γενιάς.
Σήμερα, δύσκολα θα το βρει κάποιος στην αγορά ως μεταχειρισμένο, αφού, όσοι έχουν τέτοια όπλα δεν τα πωλούν! Το 1.100 της Remington αποτέλεσε την αμερικανική πρόταση, στην κατηγορία των αυτογεμών που λειτουργούν με το σύστημα αερίων. Και αν κάτι έμεινε και εξακολουθεί να συζητείται για το συγκεκριμένο μοντέλο, είναι η άριστη βλητική του απόδοση!
