Μεγάλη επινόηση τα βιδωτά τσοκ, αν και μερικές φορές η επιλογή των κατάλληλων και η συντήρησή τους αποτελεί… σπαζοκεφαλιά.
κείμενο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΚΟΣΚΙΝΑΣ
Τα τσοκ έχουν μπει για καλά στην ζωή των κυνηγών και πλέον λίγα όπλα είναι αυτά που δεν έχουν κάποιο τύπο τσοκ που βιδώνει εσωτερικά ή εξωτερικά στην άκρη της κάννης. Πριν από μερικά χρόνια ήταν δύσκολο να βρεις στην αγορά όπλο με βιδωτά τσοκ. Τώρα πλέον, ισχύει το αντίθετο. Σε ότι έχει να κάνει με τους τύπους τσοκ που είναι διαθέσιμοι, η ποικιλία είναι πολύ μεγάλη.
Κάθε εταιρεία τα δικά της
Κάθε εταιρεία που κατασκευάζει όπλα έχει τα δικά της τσοκ που μπορεί να διαφέρουν από τον ανταγωνισμό σε ότι έχει να κάνει με την εσωτερική διαμόρφωση και το μήκος τους. Αν προσθέσουμε και τα εξωεργοστασιακά τσοκ που κατασκευάζονται από εταιρείες που ειδικεύονται στον τομέα αυτό, τότε οι διαθέσιμες επιλογές είναι πολλές. Τα διαθέσιμα μήκη είναι από 4 έως 12 εκατοστά ενώ σημαντική παράμετρος είναι και το που έχουν τα σπειρώματα, γιατί σε μεγάλο βαθμό αυτό συντελεί στην ευκολία και τη συχνότητα καθαρισμού που χρειάζονται.Τα σπειρώματα μπορεί να είναι στο εμπρός μέρος του τσοκ, στην μέση και πίσω. Και για τις τρεις περιπτώσεις υπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία.
Τα σπειρώματα που είναι στο εμπρός μέρος του τσοκ, είτε αυτό είναι εσωτερικό ή έσω-έξω, είναι πιο επιρρεπή σε διάβρωση από σκουριά. Επειδή τα αντίστοιχα σπειρώματα για να βιδώσει το τσοκ εσωτερικά είναι στο άκρο της κάννης, η υγρασία, σε κάποιες περιπτώσεις η βροχή ή ακόμη και οι λίγες σταγόνες νερού που ενδεχομένως να περάσουν στο σημείο αυτό, θα δημιουργήσουν πρόβλημα, αν δεν αφαιρεθούν γρήγορα (μετά από κάθε κυνήγι) με σχολαστικό καθαρισμό. Στη συνέχεια πρέπει, απαραιτήτως να ακολουθήσει λίπανση.
Τα σπειρώματα που είναι στο μέσον, περίπου, του συνολικού μήκους του τσοκ, ενδεχομένως ν’ αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα (με υγρασία και νερό), αλλά σε μικρότερο βαθμό. Από την άλλη, είναι πιο επιρρεπή στο να συγκεντρώσουν κατάλοιπα από την καύση τις πυρίτιδας που θα περάσουν από το σημείο που εφαρμόζει το τσοκ στην μέσα μεριά της κάννης και μέχρι τα σπειρώματα.
Τα τσοκ που έχουν σπείρωμα στο άκρο της μέσα μεριάς, είναι εξίσου επιρρεπή στην υγρασία και το νερό που μπορεί να εισχωρήσει από την εμπρός μεριά της κάννης. Τα σπειρώματα που είναι στο πίσω μέρος συνήθως… υποφέρουν από τα κατάλοιπα που προκαλούνται από την καύση της πυρίτιδας.
Η τελευταία περίπτωση είναι τα τσοκ που βιδώνουν εξωτερικά της κάννης. Γι’ αυτά, είναι πού ευκολότερος ο έλεγχος και η συντήρησή τους, αλλά επειδή έχουν διαφορετικό μήκος μεταξύ τους που αλλάζει ανάλογα τον βαθμό σύσφιξης, επηρεάζουν το ζύγισμα του όπλου. Επιπλέον είναι σημαντικά πιο βαριά συγκριτικά με τα τσοκ που βιδώνουν στο εσωτερικό της κάννης.
Ένα με την κάννη
Θα έχετε συναντήσει ή ακούσει για περίπτωση βιδωτού τσοκ που έχει γίνει… ένα με την κάννη. Τσοκ που για να ξεβιδώσουν χρειάζεται να επέμβει οπλουργός και σε κάποιες περιπτώσεις ο μάστορας να αναγκαστεί, για να δώσει λύση, να καταφύγει σε ακραίες επιλογές. Στην πλειοψηφία τους οι περιπτώσεις αυτές προκύπτουν από άτομα που βιδώνουν ένα τσοκ στην κάννη και το αφήνουν επάνω για χρόνια χωρίς ποτέ να το συντηρήσουν.
Οι αλλαγές θερμοκρασίας και τα κατάλοιπα από την καύση της πυρίτιδας με την πάροδο του χρόνου συντελούν στη στερεοποίηση του λιπαντικού υλικού (γράσο ή λάδι) που υπάρχει στα σπειρώματα του τσοκ, με αποτέλεσμα αυτό να μην μπορεί να ξεβιδώσει. Η σκουριά είναι άλλος ένας σημαντικός παράγοντας διάβρωσης, όπως και το φαινόμενο της ηλεκτρόλυση που υπάρχει μεταξύ των δυο διαφορετικών μετάλλων (της κάννης και του τσοκ).
Ξεβιδώνοντας το… κολλημένο
Για να ξεβιδώσει ένα «κολλημένο» τσοκ μπορεί να χρειάζεται να ασκηθεί μεγαλύτερη δύναμη στο κλειδί από την συνηθισμένη. Επίσης, μπορεί ν’ απαιτηθεί ο ψεκασμός με αντισκωριακό υλικό, ή ακόμη και η χρήση φωτιάς από μάστορα που γνωρίζει τι πρέπει να κάνει. Σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, η μόνη επιλογή ενδεχομένως να είναι και το κόψιμο της κάννης.
