Αν κυνηγάς πραγματικά για το κυνήγι και όχι για τα νούμερα, αν το πάθος σου είναι η ωραία φέρμα του σκύλου, αν πραγματικά επιθυμείς να δίνεις πολύ περισσότερες δυνατότητες διαφυγής στο θήραμα, τότε δεν χρειάζεσαι τίποτα περισσότερο από ένα μονόκαννο…
Στην εποχή μας τα μονόκαννα αποτελούν ξεπερασμένη υπόθεση. Κάτι που “φαίνεται” και από το γεγονός, ότι σπάνια θα συναντήσεις στον κυνηγότοπο κάποιον που θα κρατά τέτοιο όπλο στα χέρια του.
Ειδικά στην Ελλάδα, που το αυτογεμές κατέχει την συντριπτική πλειοψηφία των πωλήσεων, το μονόκαννο δεν είναι τίποτα περισσότερο από υπόθεση μιας άλλης εποχής, τότε που οι άνθρωποι, λόγω οικονομικής κατάστασης ή ακόμη και αφθονίας θηρωμάτων, επέλεγαν τέτοια όπλα.
Έμαθε να σημαδεύει σωστά
Σήμερα υπάρχει μερίδα κυνηγών που αναζητά το ελαφρύ, εύκολο στο χειρισμό όπλο, αλλά κανείς δεν κάνει έκπτωση στην χωρητικότητα των φυσιγγίων. Κάποιοι θέλουν το χαμηλό βάρος γιατί περπατούν πολύ… Κάποιοι άλλοι γιατί γέρασαν…
Κανένας όμως δεν λέει, “εντάξει, χόρτασα θηράματα, ας κυνηγήσω τώρα με ένα μονόκαννο που έτσι και αλλιώς είναι ελαφρύ, εύκολο στο χειρισμό και βασικά δεν με νοιάζει πάρω ή δεν πάρω θήραμα”.
Βεβαίως, μόνο ως δεδομένο δεν πρέπει να θεωρούμε, ότι αν βγεις στο κυνήγι με μονόκαννο θα γυρίσεις σπίτι χωρίς θήραμα συγκριτικά με το αν κυνηγούσες με δίκαννο ή καραμπίνα.
Αν το πιστεύετε αυτό, δεν έχετε παρά να ρωτήσετε μεγαλύτερους σε ηλικία κυνηγούς, ειδικά εκείνους που ξεκίνησαν με μονόκαννο, να σας πουν αν έπαιρναν ή δεν έπαιρναν θηράματα.
Στις μέρες μας, και ειδικά εκείνοι που έχουν ξεπεράσει το σύνδρομο της τσάντας, κάλλιστα θα μπορούσαν να κυνηγήσουν με μονόκαννο.
Υπάρχουν και κολλήματα…
Θα μου πεις τι θα πουν φίλοι και γνωστοί αν σε δουν με μονόκαννο στο βουνό;
Δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιου τύπου κολλήματα. Τα μονόκαννα μπορεί να θεωρούνται τα “όπλα των φτωχών” όμως δεν υπολείπονται σε τίποτα των καραμπινών ή των δίκαννων, αφού διαθέτουν -στην συντριπτική πλειοψηφία τους- πολύ καλή ποιότητα κατασκευής, εξαιρετικό ζύγισμα, καλά ξύλα και βγάζουν και καλές τουφεκιές.
Συγκριτικά με τα αυτογεμή δε, στα μονόκαννα μπορούμε επί της ουσίας να συζητάμε για ζύγισμα κι όχι να ψάχνουμε κοροϊδεύοντας τον εαυτό μας να βρούμε καλά ζυγισμένο όπλο, όπως συμβαίνει με τα αυτογεμή.
Σε σύγκριση με τα δίκαννα, η μοναδική διαφορά που υπάρχει είναι το ένα φυσίγγι.
Ίσως ο συγκεκριμένος τύπος όπλου (μονόκαννο) να μην είχε καλή προώθηση στην αγορά.
Ίσως όντως η αγορά να το αντιμετώπισε ως το “όπλο των φτωχών” και ανάλογα ρύθμιζαν τις εισαγωγές, ώστε στους οπλοβαστούς των καταστημάτων να υπήρχαν μόνο τα οικονομικά-φτηνά.
Αυτή η αντιμετώπιση της οποίας τυγχάνουν τα συγκεκριμένα όπλα πάντως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν φτιάχτηκαν -φτιάχνονται- άριστης ποιότητας μονόκαννα.
Οι… μπαμ και κάτω
Συχνά πυκνά σε συζητήσεις μεταξύ κυνηγών ακούμε αυτό το περίφημο, “εγώ δεν αστειεύομαι μπαμ και κάτω είμαι”. Αν όντως αυτό είναι αλήθεια, τότε το δίκαννο και την καραμπίνα τι να την κάνεις; Θέλεις ένα ελαφρύ και εύκολο στον χειρισμό όπλο για να κυνηγήσεις μπεκάτσα, ορτύκι, λαγό;
Πάρε, τότε, ένα μονόκαννο για τα συγκεκριμένα κυνήγια. Άλλωστε δεν μιλάμε για κοπάδια ούτε για μπουλούκια, που αλήθεια είναι πρόβλημα να τα κυνηγήσεις με μονόκαννο. Βασικά, πιστεύω, η ανασφάλεια του ίδιου του κυνηγού στις σκοπευτικές του ικανότητες είναι το πρόβλημα.
Ακούω πολλούς να μιλάνε για “ανέβασμα του πήχη” στο κυνήγι με τη χρήση των μικρότερων διαμετρημάτων. Ακούσατε κανένα να αναφέρει το μονόκαννο; Όχι…
Αν και θα έπρεπε γιατί αυτός ο τύπος όπλου είναι εκείνος, που ανεβάζει στην πραγματικότητα τον πήχη και τον βαθμό δυσκολίας. Κατά την προσωπική μου άποψη δεν είναι ανάγκη να ξοδέψεις τετραψήφιο νούμερο σε ευρώ για να αγοράσεις το πιο “αθλητικό” όπλο (μικρότερου διαμετρήματος) γιατί άλλαξες φιλοσοφία και δεν κυνηγάς για την… τσάντα.
Μπορείς και με ένα μονόκαννο να το κάνεις αυτό ξοδεύοντας πολύ λιγότερα χρήματα. Άλλωστε τα μονόκαννα υπάρχουν στην αγορά σε όλα τα διαμετρήματα.
Μόνο τότε “μετράς” την τουφεκιά σου
Είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις ότι έχεις μία ευκαιρία απέναντι στο θήραμα. Αυτό ανεβάζει πραγματικά τον πήχη δυσκολίας. Μόνο τότε θα “μετρήσεις” την τουφεκιά σου και δεν θα αρχίσεις να σκορπάς μολύβι με την λογική ότι με το δεύτερο ή με το τρίτο φυσίγγι μπορεί να το πάρεις.
Αυτή είναι πρόκληση!
Και κάτι τελευταίο. Τα θηράματα που χάνουμε είναι αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας και θυμόμαστε για πολύ καιρό. Τα υπόλοιπα είναι απλά και μόνο για να εξιστορούμε τα κατορθώματα μας.
