Στην χαραυγή της πολυτάραχης δεκαετίας του ΄60, η καραμπίνα αντικατέστησε τα δίκαννα και έγινε… πλειοψηφικό φαινόμενο στις τάξεις των κυνηγών.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘50, το όπλο του Έλληνα κυνηγού ήταν το πλαγιόκαννο δίκαννο με τις εσωτερικές φωτιές (και πιο παλιά ακριβώς ο ίδιος τύπος, αλλά σε κοκοροτούφεκο…). Πολύ λίγες ήταν οι καραμπίνες που βρίσκονταν εκείνα τα χρόνια, σε χέρια κάποιων “προνομιούχων” με διασυνδέσεις σε χώρες του εξωτερικού (ιδίως την Αμερική).
Ο παροπλισμός του δίκαννου
Όμως, στην χαραυγή της πολυτάραχης δεκαετίας του ‘60, η επαναληπτική καραμπίνα έγινε… πλειοψηφικό φαινόμενο. Κάθε κυνηγός που σεβόταν τον εαυτό του στα μεγάλα αστικά κέντρα και στα χωριά, με ένα όνειρο ζούσε: να “παροπλίσει”, να πουλήσει ή να ανταλλάξει το δίκαννό του, για να αποκτήσει το τουφέκι που έριχνε 5 και 7 βολές!
– “Είχα ένα ξάδελφο που πήγε να δουλέψει στα ορυχεία του Βελγίου. Κάθε δύο χρόνια ερχόταν στην πατρίδα να δει τους δικούς του και το 1965 μου έφερε μία καραμπίνα Browning, κατασκευασμένη στο Βέλγιο. Ε, να δεις θραύση που έκανε τούτο το όπλο”, μου λέει βετεράνος κυνηγός, για το όπλο που ακόμα κρατάει στα χέρια του, τέσσερις δεκαετίες μετά.
“Δώρα” από ναυτικούς και μετανάστες
Οι Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ, στην Γερμανία και στο Βέλγιο, αλλά και οι ναυτικοί που έπιαναν λιμάνι στην Αμβέρσα ή σε λιμάνια της Β. Αμερικής, άρχισαν να φέρνουν καραμπίνες σε φίλους και συγγενείς, πριν ακόμα ξεκινήσουν οι οργανωμένες εισαγωγές από τα κυνηγομάγαζα της χώρας μας. Μάλιστα, αυτά τα όπλα έφταναν στα χέρια των κυνηγών, σε τιμές αισθητά χαμηλότερες από αυτές της εγχώριας αγοράς (όλοι είχαν κάποιον γνωστό τελωνειακό, που φρόντιζε την απεμπλοκή από χρονοβόρες και δαπανηρές διαδικασίες εκτελωνισμού στα λιμάνια της χώρας μας).
Βεβαίως, τα κυνηγομάγαζα της εποχής δεν ήταν δυνατό να μην ανταποκριθούν, στην πρωτοφανή ζήτηση που αναπτύχθηκε γι’ αυτόν το νέο τύπο κυνηγετικών όπλων… Ο κυνηγετικός τύπος γέμισε από σχετικές ρεκλάμες και ολοσέλιδες καταχωρήσεις των Browning, Winchester, Remington, και Luigi Franchi.
Διαφημίσεις και στην τηλεόραση
Αν ξεφυλλίσει κανείς τα “Κυνηγετικά Νέα” του 1960, θα εκπλαγεί από το πόσες διαφημιστικές καταχωρήσεις για καραμπίνες υπήρχαν στις σελίδες τους… Το 1970, μάλιστα, μία διαφήμιση της Benelli “έπαιζε” συνεχώς στην τηλεόραση, αλλά και σε μεγάλες ημερήσιες εφημερίδες της Αθήνας: το βασικό σλόγκαν ήταν “πέντε τουφεκιές σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο”! Οι Αφοί Φαρμάκη, ο Π. Καλκαντζάκος, ο Δ. Διαμαντόπουλος, ο Ζωγράφος, ο Καραδήμας και ο Παπαδάκης κυριαρχούσαν σε πωλήσεις αυτογεμών όπλων στην Αθήνα, όπως και ο Αθ. Φιτσουρίκας στην Θεσσαλονίκη.
Ευνοημένοι οι καρτεριτζήδες
Η εμφάνιση της καραμπίνας συνέπεσε με την ραγδαία αύξηση του αριθμού των Ελλήνων κυνηγών, ιδιαίτερα των “καρτεριτζήδων”… Αυτή η κατηγορία κυνηγών ευνοήθηκε πιο πολύ από τον μεγαλύτερο αριθμό των διαθέσιμων φυσιγγίων, αφού το όριο των 3 φυσιγγίων καθιερώθηκε με νόμο το 1983.
