Το ελαφρύ … ασήκωτο και το βαρύ …πούπουλο
Όταν το βάρος γίνεται το μοναδικό κριτήριο για την άνεση και την πρακτικότητα που μπορεί να προσφέρει ένα όπλο στο κυνήγι, τότε ο κίνδυνος της λάθος επιλογής είναι κάτι παραπάνω από βέβαιος
του Σοφοκλή Κοσκινά
Η γενική θεώρηση, σε ότι αφορά το βάρος του κυνηγετικού όπλου, που συμπυκνώνεται στην επικρατούσα άποψη ότι ένα τουφέκι πάνω από 3,1 κιλά θεωρείται βαρύ κι ένα άλλο, που δείχνει στη ζυγαριά κάτω από τα 3 κιλά είναι ελαφρύ, αποτελεί μία μάλλον απλουστευτική προσέγγιση του θέματος που δεν αποτυπώνει την πραγματική διάσταση του ζητήματος.
Το … πραγματικό βάρος του όπλου, ο κυνηγός θα το καταλάβει το απομεσήμερο της κυνηγετικής ημέρας, όταν έχοντας διανύσει αρκετά χιλιόμετρα στα κυνηγοτόπια θα πάρει τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, κινούμενος σε ανηφορικά ή κατηφορικά μονοπάτια, σε κακοτράχαλα εδάφη, κ.λπ.. Η καταπόνηση της ημέρας, η αύξηση στο βάρος του σακιδίου λόγω των θηραμάτων είναι παράγοντες που ακόμη κι ένα ελαφρύ όπλο, μπορεί να το κάνουν μοιάζει … ασήκωτο, εφόσον το τουφέκι δεν διαθέτει κάποια αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά.
Το βασικότερο από αυτά είναι το ζύγισμα και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από ένα όπλο που έχει βάρος στα άκρα, ακόμη κι αν είναι φτιαγμένο από …χρυσάφι. Ένα απλό παράδειγμα, αποτελεί η διαδικασία της μεταφοράς του. Ο κυνηγός που θα το έχει κρεμασμένο στην πλάτη από τον αορτήρα, θα χρειάζεται, κατά τη διάρκεια της διαδρομής, συνεχείς διορθώσεις εφόσον το βάρος του όπλου είναι στις άκρες και, αν αυτή η διαδρομή είναι μετά το κυνήγι, τότε είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος το … σιχτίρισμα που θα «ρίξει».
Υπάρχουν κυνηγοί που μπορεί να σου πουν ότι ένα όπλο πάνω από τα 3.100 γραμμάρια τους δίνει την εντύπωση ότι είναι … «ελαφρύτερο» από ένα προηγούμενο που είχαν και το βάρος του ήταν στα 2.900 γραμμάρια. Είναι … ηλίου φαεινότερο ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, όμως είναι απόλυτα λογικό να εισπράττει αυτή την εικόνα ο κυνηγός αν, για παράδειγμα, το ελαφρύ όπλο ήταν εμπροσθόβαρο. Τότε, κρατώντας το με το δεξί χέρι από τη λαβή και το αριστερό από την πάπια, έβλεπε ότι χρειαζόταν να βάζει συνεχώς δύναμη για να έχει την κάννη στη σωστή θέση. Μία διαδικασία που σε ένα πολύωρο κυνήγι είναι σίγουρα κοπιαστική και στο τέλος της ημέρας αποτυπώνει στον εγκέφαλο μία εντελώς λανθασμένη άποψη για το βάρος του όπλου.
Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να δημιουργήσει αυτή τη λανθασμένη εντύπωση, είναι η επιφάνεια από την οποία πιάνει κάποιος το όπλο. Ένα όπλο με ολόκληρες φωτιές ο κυνηγός θα το πιάσει από τις μικρές μεταλλικές εξοχές και, ακόμη κι αν είναι ελαφρύ, κάτω από 3.000 γραμμάρια, είναι βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή θα τον κουράσει.
Στα βαριά όπλα το ευνόητο ελάττωμά τους είναι το επιπλέον βάρος και αν αυτό συνυπάρχει με το κακό ζύγισμα, τα κάνει να φαίνονται ακόμη βαρύτερα.
Από τη στιγμή που το βαρύ όπλο συνδυάζεται με λάθος εφαρμογή κοντακίου, τότε κλωτσάει, επομένως δεν είναι άνετο και πρακτικό στο κυνήγι. Αν στην παραπάνω εξίσωση (βαρύ όπλο + κακή εφαρμογή κοντακίου) προστεθεί και το κακό ζύγισμα, τότε το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ένα όπλο ακατάλληλο για κυνήγι.
Στον αντίποδα τώρα, το πλεονέκτημα ενός ελαφριού όπλου που διαθέτει και καλό ζύγισμα, είναι το μεταφέρεται εύκολα. Τα ελαττώματα που έχουν τα όπλα από τα 3 κιλά και κάτω είναι ότι κλωτσάνε, παρουσιάζουν αστάθεια στην επώμιση, χρειάζονται μεγαλύτερο χρόνο διόρθωσης για την δεύτερη βολή, είναι ακατάλληλα (ως προς το κλώτσημα) για την ρίψη πολλών φυσιγγίων και έχουν έντονο λάκτισμα στις βαριές γομώσεις 36gr+.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό, ότι το θέμα βάρος του όπλου, δεν πρέπει να κρίνεται αποκλειστικά και μόνο από το τι θα γράψει η ζυγαριά, αλλά σε συνδυασμό πάντα και με άλλες παραμέτρους, όπως είναι το κέντρο βάρους, η άνεση, η πρακτικότητα, τα σημεία επαφής με το σώμα του χρήστη και πολλά άλλα.
Η επανάσταση με το ergal
Το ergal που αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως υλικό για την κατασκευή βάσεων στα αυτογεμή, πέρασε και στο χώρο των δίκαννων με αποτέλεσμα να δώσει τη δυνατότητα στους κατασκευαστές να μειώσουν ακόμη περισσότερο το βάρος τους.
