{module Kyrgias}
Για τους λαγοκυνηγούς που επιδιώκουν πολύ καλές κατανομές στις μακρινές τουφεκιές, τα επινικελωμένα σκάγια είναι η καλύτερη επιλογή.
κείμενο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΚΟΣΚΙΝΑΣ
Τα… πιο ακριβά φυσίγγια με επιχαλκωμένα και επινικελωμένα σκάγια κατασκευάζονται και προορίζονται για το κυνήγι «εκλεκτών» θηραμάτων, ένα εκ των οποίων είναι, φυσικά, και ο λαγός.
Όμως, υπάρχει πραγματικό αντίκρισμα στο αυξημένο κόστος τους; Υπάρχει λόγος να αγοράσει ο λαγοκυνηγός φυσίγγια με επιχαλκωμένα ή επινικελωμένα σκάγια; Σε επίπεδο βλητικής κερδίζει κάτι παραπάνω, ή απλά και μόνο θα ξοδευτεί περισσότερο;
Τα επιχαλκωμένα και επινικελωμένα είναι και αυτά μολυβένια σκάγια με πρόσμιξη αντιμονίου, που στην επιφάνεια τους εναποτίθεται χαλκός με την μέθοδο της ηλεκτρόλυσης…
Για τα επινικελωμένα η διαδικασία είναι διπλή, γιατί πρώτα πρέπει να γίνει επιχάλκωση και μετά επινικέλωση, αφού ο μόλυβδος δεν δέχεται απευθείας το νικέλιο στην επιφάνεια του.
Πάντως, τα δύο αυτά υλικά προσφέρουν βελτιωμένη στιλπνότητα στην επιφάνεια των σκαγιών, με αποτέλεσμα να είναι μειωμένες οι τριβές στα εσωτερικά τοιχώματα της κάννης, αλλά και στην ατμόσφαιρα. Έτσι, τα επιχαλκωμένα και επινικελωμένα σκάγια… ταξιδεύουν μακρύτερα και δίνουν πιο κλειστές κατανομές, με σαφώς μικρότερη διασπορά!
Ένα άλλο χρήσιμο χαρακτηριστικό τους σε σχέση με τα «συμβατικά» μολύβδινα, είναι ότι είναι ότι δεν αλλοιώνεται εύκολα η σφαιρικότητα τους, λόγω τις επιφανειακής σκληρότητας που προσφέρουν στον μόλυβδο. Ακόμα και αν δεχτούν υπερβολική πίεση από το βύσμα, αυτού του είδους τα σκάγια θα διατηρήσουν την σφαιρικότητα τους
Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Ένα λαγοφύσιγγο 36 γραμμαρίων νούμερο 4, περιέχει 183 σκάγια. Επειδή δεν είναι και πολλά στον αριθμό, το πιο σημαντικό στην τουφεκιά είναι να αποδειχτούν «ωφέλιμα», τα περισσότερα από αυτά…
Και πραγματικά, με τα επιχαλκωμένα και επινικελωμένα σκάγια επιτυγχάνεται καλύτερη κατανομή και περισσότερα σκάγια στον στόχο.
Αν το ζητούμενο είναι η μακρινή τουφεκιά, κάτι που επιδιώκουν συχνά οι λαγοκυνηγοί, τότε η επιλογή σε αυτά είναι μονόδρομος. Αντιθέτως, αν ο κυνηγός επιδιώκει ανοιχτές τουφεκιές σε μικρές αποστάσεις, δεν έχουν να του προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο…
Επειδή κρατούν την σφαιρικότητα τους, ένα άλλο μεγάλο «ατού» των επιχαλκωμένων – επινικελωμένων σκαγιών, είναι οι μικρότερες τριβές και οι μεγαλύτερες ταχύτητες. Έτσι, ο κυνηγός μπορεί να βάλει στο όπλο του, τουλάχιστον, ένα νούμερο πιο ψιλά σκάγια, σε σχέση με τα απλά μολύβδινα.
Όμως, αυτό είναι πολύ σημαντικό στα λαγοφύσιγγα που έχουν λίγα σκάγια, γιατί ακόμα και αυτή η αύξηση του αριθμού τους δεν είναι καθόλου αμελητέα
Το 4άρι φυσίγγι με τα 36 γραμμάρια έχει 183 σκάγια, ενώ στο ίδιο φυσίγγι Νο5 ο αριθμός των σκαγιών είναι 226 (υπάρχει μία διαφορά 43 σκαγιών).
Κάνοντας τη σύγκριση, όμως, το όφελος δεν περιορίζεται μόνο στα 43 σκάγια της διαφοράς. Και αυτό γιατί είναι σίγουρο ότι κάποια από τα απλά μολύβδινα σκάγια, δεν θα φτάσουν ποτέ εκεί που πρέπει, λόγω περισσότερων τριβών, μειωμένης ταχύτητας και συνεπακόλουθης εκτροπής από την πορεία τους.
Μεταξύ επιχαλκωμένων και επινικελωμένων, μάλιστα, τα δεύτερα είναι σαφώς καλύτερα, ειδικά αν το ζητούμενο είναι η απόσταση και η δύναμη!
Ο χαλκός κάθεται πάνω στην επιφάνεια του μολύβδου εξαλείφοντας τις όποιες ανωμαλίες και βελτιώνοντας την σφαιρικότητα. Παράλληλα, προσθέτει και μια ελαφρά μορφή σκλήρυνσης στην επιφάνεια. Η επιχρωμίωση έρχεται να «κάτσει» πάνω από τον χαλκό, βελτιώνοντας ακόμα πιο πολύ την σφαιρικότητα και προσθέτοντας μεγαλύτερη σκληρότητα.
Βέβαια, τα επινικελωμένα σκάγια είναι ακριβότερα, αφού η πρόσθετη εργασία και το πρόσθετο υλικό αυξάνουν το κόστος (πρώτα επιχαλκώνονται και κατόπιν επινικελώνονται).
Για τους λαγοκυνηγούς που επιδιώκουν πολύ καλές κατανομές στις μακρινές τουφεκιές, τα επινικελωμένα σκάγια είναι η καλύτερη επιλογή. Άλλωστε, οι λαγοκυνηγοί δεν ρίχνουν πολλά φυσίγγια στη διάρκεια της κυνηγετικής σεζόν, οπότε μπορούν πολύ πιο εύκολα να ανταποκριθούν στο μεγαλύτερο κόστος μίας τέτοιας επιλογής…
Παλιότερα, οι εταιρείες κατασκευής φυσιγγίων χρησιμοποιούσαν γραφίτη σε σκόνη, για να βελτιώσουν την επιφάνεια των σκαγιών. Ο γραφίτης σε μορφή σκόνης «κολλούσε» πάνω στα σκάγια, εξομαλύνοντας τις όποιες ανωμαλίες είχαν στην επιφάνεια τους.
Η λύση αυτή, όμως, δεν ήταν τελικά τόσο αποτελεσματική, γιατί δεν ήταν μόνιμη (εάν τα σκάγια έφταναν πολύ αργότερα στους καταναλωτές, μπορεί ο γραφίτης να είχε φύγει).
Η σύγχυση με τα ατσάλινα
Τα επιχαλκωμένα και επινικελωμένα σκάγια, δεν πρέπει να συγχέονται με τα ατσάλινα. Είναι κατά βάση μολύβδινα σκάγια, που στην επιφάνεια τους έχουν χαλκό ή χαλκό και νικέλιο.
Για να χρησιμοποιηθούν, δηλαδή, δεν είναι απαραίτητο το όπλο να έχει υποστεί δοκιμή καταλληλότητας στα ατσάλινα σκάγια.
