Ήταν γνωστός ως ο σύζυγος της βασίλισσας Ελισάβετ και δημοσίως, έστεκε πάντα ένα βήμα πίσω από αυτήν. Ωστόσο οι γνωρίζοντες λένε πως κρατούσε τα ηνία στον οικογενειακό τους βίο ενώ τα ντοκουμέντα μαρτυρούν πως ο πρίγκιπας Φίλιππος, που πέθανε στα 99 του χρόνια, ήταν ένας άνδρας των πρωτοβουλιών, ειδικά στους τομείς που τον ενδιέφεραν, όπως το κυνήγι.
Για τον δημόσιο βίο του πρίγκιπα Φίλιππου, Δούκα του Εδιμβούργου αρκετά πράγματα είναι γνωστά, για τον ιδιωτικό, λιγότερα. Για τον κυνηγετικό ακόμα πιο λίγα. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε ξανά πνοή στο εξοχικό του Σάντρινγκχαμ, την ιδιωτική κατοικία της βασίλισσας Ελισάβετ, της οποίας ο πατέρας ο Γεώργιος ΣΤ΄και ο παππούς της Γεώργιος Ε΄ απεβίωσαν αμφότεροι εκεί. Το σπίτι που βρίσκεται στο Νόρφολκ, είναι εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς και έχει γύρω του 80.000 στρέμματα δάσους. Εκεί ο Φίλιππος κατάφερε να δημιουργήσει έναν από τους πλουσιότερους βιότοπους άγριων πτηνών στη χώρα ενώ στο πλαίσιο της δικής του επιτυχημένης διαχείρισης εκεί απόλαυσε μερικά από τα καλύτερα κυνήγια του.
Η φωτογραφία που προκάλεσε σάλο
Εκεί είχε τραβηχτεί και η περίφημη φωτογραφία που προκάλεσε σάλο και έδειχνε τη βασίλισσα να «πνίγει» έναν τραυματισμένο από σκάγια φασιανό που είχε πετύχει ο σύζυγός της κατά τη διάρκεια εξόρμησης. Τότε οι οικολόγοι δεν έχασαν την ευκαιρία να την κατηγορήσουν πως προωθεί την ωμότητα μετέχοντας στο κυνήγι ενώ και οι «κίτρινες» ταμπλόιντ φιλοξένησαν την είδηση με ευφάνταστους -και πολύ μακριά από την πραγματικότητα- τίτλους όπως «Η Βασίλισσα Δολοφόνος». Στην πραγματικότητα, η 74χρονη τότε βασίλισσα είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο του φασιανού αποσπώντας το πουλί από τα σαγόνια ενός λαμπραντόρ.
Φυσικά το παλάτι δεν ασχολήθηκε με τον ντόρο που έγινε. Οι φωτογραφίες άλλωστε από την καθιερωμένη ετήσια πρώτη εξόρμηση για φασιανούς που σηματοδοτούν την έναρξη της χειμερινής περιόδου στο Σάντρινγκχαμ, είχαν δοθεί στη δημοσιότητα από τους ίδιους όπως κάθε χρόνο σ’ αυτή τη μικρή γιορτή που πάντα απολάμβανε ο Φίλιππος. Στην ίδια έκταση κυνηγά κάθε χρόνο η βασιλική οικογένεια και την επόμενη των Χριστουγέννων, την λεγόμενη Boxing Day, στην περιβόητη γιορτινή κυνηγετική εξόρμηση που η Μέγκαν Μαρκλ δεν επιτρέπει στον Χάρι να συμμετάσχει από τότε που επισημοποιήθηκε η σχέση τους.
Το… κυνηγετικό λεωφορείο
Κάτι ακόμα που λίγοι γνωρίζουν για τον εκκλιπόντα πρίγκιπα είναι πως είχε σχεδιάσει ο ίδιος και ένα κυνηγετικό λεωφορείο, που είχε ειδικούς οπλοβαστούς ενσωματωμένους στο αμάξωμα προκειμένου οι καλεσμένοι που μετέφερε να τοποθετούν τα όπλα τους κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Ο Φίλιππος ήταν ένας λάτρης του κυνηγιού από όλες τις απόψεις. Δεν ήθελε να τα βρει όλα έτοιμα και να απολαύσει μια εξόρμηση, ήθελε να εκπαιδεύσει τους σκύλους του, να καθαρίσει τα όπλα του, να προετοιμάσει κάθε λεπτομέρεια της διαδικασίας. Όσο ζούσε προσπάθησε πολύ για να καταστήσει το κυνήγι το νούμερο ένα διαχειριστικό εργαλείο για τους πληθυσμούς των ενδημικών ειδών της χώρας του, όμως δεν τα κατάφερε καθώς δέχθηκε ανηλεή πόλεμο από τους ακτιβιστές. Είχε για χρόνια ενεργό συμμετοχή στην BASC, την βρετανική ομοσπονδία σκοποβολής και διαχείρισης, δρώντας με όποιο τρόπο μπορούσε. Στεκόταν ξεκάθαρα υπέρ της ιδιοκτησίας όπλων, παρά την μετριοπαθέστερη ρητορική του παλατιού, ενώ αξιομνημόνευτη ήταν η απάντησή του το 1996, όταν ένα περιστατικό με πυροβολισμούς άνοιξε τη συζήτηση για την απαγόρευση των πυροβόλων όπλων. «Αν ένας παίκτης κρίκετ, για παράδειγμα, αποφασίσει ξαφνικά να μπει σε ένα σχολείο και να χτυπήσει πολλούς ανθρώπους μέχρι θανάτου με το ρόπαλο του κρίκετ, θα σκεφτείτε να απαγορεύσετε το κρίκετ ή τα μπαστούνια του;». Στον τόπο του κυνηγούσε κυρίως φτερωτά, λέγεται πως «πήρε» 30.000 φασιανούς στη διάρκεια της ζωής του.
Αδυναμία στα μεγάλα θηράματα
Αγαπούσε όμως ιδιαίτερα και τα καρτέρια ελαφιών και ταράνδων για χάρη των οποίων πήγαινε συχνά στο Κάστρο Μπαλμόραλ, στο Αμπερντήνσαϊρ της Σκωτίας. Είχε αδυναμία και στα μεγάλα θηράματα, ακόμα και στα σαφάρι για αυτό ταξίδευε όσο περισσότερο του επέτρεπαν οι υποχρεώσεις του παλατιού αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Στο πλαίσιο αυτό το 1961, κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψης με τη βασίλισσα στην Ινδία, πήγε τριήμερο κυνήγι με τον Μαχαραγιά της Τζαϊπούρ, και φυσικά δεν έχασε την ευκαιρία να κυνηγήσει τίγρη, κροκόδειλους και μεγαλοκέρατα πρόβατα του βουνού. Ο Φίλιππος μάλιστα δεν δίστασε μπροστά στο ενδεχόμενο της κατακραυγής. Παρά τις διαμαρτυρίες Βρετανών και Ινδών ακτιβιστών και πολιτικών πήγε για κυνήγι και εν συνεχεία υπερασπίστηκε την απόφασή του να πυροβολήσει την τίγρη, περιστατικό που φυσικά προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη αντίδραση. Το 1962 το επιχείρησε ξανά, αυτή τη φορά στο Νεπάλ, όμως η εξόρμησή του ήταν άκαρπη. Να σημειωθεί πως εκείνα τα χρόνια οι τίγρεις δεν απειλούνταν στην Ινδία. Στο βιβλίο του «Βασίλισσα του Κόσμου», ο βασιλικός συγγραφέας Ρόμπερτ Χάρντμαν ανέφερε λεπτομερώς το περιστατικό. «Ο Μαχαραγιάς ήταν πολύ ξεκάθαρος για τον κύριο σκοπό της επίσκεψης: Ο Δούκας του Εδιμβούργου επρόκειτο να πυροβολήσει μια τίγρη. Την ίδια στιγμή ο Δούκας βρισκόταν στη διαδικασία ίδρυσης του Παγκόσμιου Ταμείου Άγριας Ζωής, το οποίο και ιδρύθηκε τέσσερις μήνες αργότερα», έγραψε.
Οι τίτλοι τέλους
Το 2012, οι γιατροί του συνέστησαν να κρεμάσει το όπλο του. Με την υγεία του να έχει αρχίσει να κλονίζεται και έπειτα από μία επέμβαση τοποθέτησης στεντ, το σώφρον ήταν να αποφεύγει την σωματική κούραση υπό το φόβο ενός καρδιακού επεισοδίου αλλά και του υπαρκτού κινδύνου η ανάκρουση του όπλου να δημιουργήσει πρόβλημα στο στεντ. Ο ίδιος τότε είχε δηλώσει βαθύτατα απογοητευμένος παρά το γεγονός πως το κυνήγι ήταν μια δραστηριότητα που την πλήρωσε ακριβά. Παρά το γεγονός πως έζησε σε μια εποχή που οι κυνηγοί μετατράπηκαν από εθνικούς ήρωες σε κακοποιούς των «κίτρινων» μέσων ενημέρωσης.
Το προγονικό σπίτι σε ένα παραδοσιακό κυνηγετικό καταφύγιο
Μέχρι που ο θάνατος έγραψε το τέλος, ο Δούκας του Εδιμβούργου συμμετείχε στη συγγραφή ενός βιβλίου για το προγονικό σπίτι της οικογένειάς του στη Γερμανία, ένα παραδοσιακό κυνηγετικό καταφύγιο, κοντά στην Φρανκφούρτη στο κρατίδιο της Εσσης, στο οποίο διέμενε η αδελφή του Σόφι και ο ίδιος είχε επισκεφτεί πολλάκις ως παιδί. Το βιβλίο-φόρος τιμής στους Ευρωπαίους συγγενείς του, έγραψε ο ανηψιός του, γιος της αδελφής του και ο πρίγκιπας Φίλιππος έγραψε τον πρόλογο τιμώντας το παρελθόν του, το οποίο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με τις κυνηγετικές παραδόσεις της κεντρικής Ευρώπης αλλά και το μπαρόκ οίκημα που χτίστηκε κάπου μεταξύ 1722 και 1724. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί είδηση, επιβεβαιώνει απλώς τη σχέση που έχουν συνήθως οι γαλαζοαίματοι Ευρωπαίοι με το κυνήγι. Ίχνη της μπορεί να βρει κανείς και στο Τατόι, στα βασιλικά κτήματα, όπου βρίσκεται ακόμα και σήμερα το άγαλμα του έφιππου γερακάρη. Ο Φίλιππος, δεινός κυνηγός, είχε μυηθεί και στην ιερακοθηρία, την οποία βέβαια δεν εξασκούσε συχνά καθώς ο ίδιος προτιμούσε είτε πιο παραδοσιακά βρετανικά κυνήγια είτε πιο εξωτικά.
Διαβάστε επίσης:
