Παρόλο που συνηθίζουμε να θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε με το κυνηγόσκυλό μας όταν αυτό «φεύγει» από κοντά μας, εμένα άρχισαν να με επισκέπτονται οι αναμνήσεις των κυνηγιών που κάναμε με την Ήβη λίγο νωρίτερα, όταν σιγά σιγά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση λόγω της αδυναμίας των γηρατειών…
Ήταν το μακρινό 2005 όταν πρωτοαντίκρισε το φως και οι πρώτες φιγούρες που περιεργάστηκε ήταν η δική μου και του Παπαγιώργη να ξεγεννάμε τη μάνα της, την Άρτι, ένα γερμανικό σέττερ που είχε φέρει ερχόμενος την προηγούμενη χρονιά από το Μόναχο.
Μέτριο κυνηγόσκυλο «της σειράς»…
Για «ευγενική καταγωγή», τίτλους και περγαμηνές δεν μπορούσε να περηφανευτεί η Ήβη – περισσότερο για ένα κυνηγόσκυλο της σειράς θα το έλεγες, με μια «ιδιότυπη», βαριά μορφολογία. Έτσι, αυτό που θα περίμενε κανείς για να ισορροπήσει κάπως η κατάσταση, θα ήταν τουλάχιστον να ξεκινήσει με κάποιο κυνηγετικό πάθος τους πρώτους μήνες της ζωής της.
Κάτι τέτοιο όμως, παρόλο που θα το ήθελα πολύ, αργούσε να συμβεί. Το σκυλί ξεκίνησε νωθρά τρέχοντας και παίζοντας στα πόδια μας, ενώ από την άλλη αργούσε να έρθει και η πολυπόθητη φέρμα. Κόντευε να γίνει η «παραφωνία» της παρέας και η Μάχη (το άλλο σέττερ που είχαμε τότε) την «κοιτούσε στραβά», αναλογιζόμενη τι πρόκειται να γίνει με αυτή τη μικρή χαρούμενη σκυλίτσα που προγκούσε τα πουλιά.
Αυτό που τελικά κατάφερε να ισοζυγιάσει τις «κυνηγετικές ελλείψεις» της Ήβης και να της δώσει την ευκαιρία να κυνηγήσει, δεν ήταν άλλο από την αγάπη μας γι’ αυτήν, σε συνδυασμό με την ατέλειωτη υπομονή που διακρίνει τα νιάτα. Βοήθησαν σίγουρα και οι πολλές έξοδοι, τις καλές χρονιές που είχαμε την τύχη να ζήσουμε στα κυνηγοτόπια των Ιωαννίνων την προηγούμενη δεκαετία.
Η «μεταμόρφωση»…
Άντε κοντά στη φέρμα της Μάχης, άντε απορτάροντας πέρδικες και μπεκάτσες για το «αφεντικό», σιγά – σιγά άρχισε να την παίρνει το φιλότιμο. Το νεαρό σκυλί ξεκίνησε σταδιακά να μεταμορφώνεται σε έναν υποσχόμενο κυνηγετικό σύντροφο.
Πότε τρέχοντας ξοπίσω της Μάχης και πότε αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, τα δύο σέττερ έμαθαν το ένα το άλλο, ώστε όλο και περισσότερο να συνεργάζονται και να βοηθιούνται στην έρευνα και τον αποτελεσματικό εντοπισμό του θηράματος, ξεκινώντας μια σχέση που επρόκειτο να κρατήσει για χρόνια.
Οι καλές και οι «κακές» μας στιγμές…
Τον τελευταίο καιρό θυμάμαι να την περιποιούμαι στο κουμάσι της και να με κοιτά στα μάτια. Μέσα στο βλέμμα της έβλεπα καθαρά μία – μία τις στιγμές που ζήσαμε παρέα στο κυνήγι: για πρώιμες μπεκάτσες στα δάση των κωνοφόρων, αλλά κι αργότερα τις ατέλειωτες διαδρομές μέσα στα ντούσκα και τα πουρνάρια.
Αχάραγα σκαρφαλώναμε για πέρδικες στα κατσάβραχα – τότε μπορούσε να τρέχει και να τις ξετρυπώνει σε κάθε απάτητο γιατάκι. Με ενθουσιασμό και χαρά την αγκάλιαζα πάνω από την πέρδικα που κατάφερνε να βρει, με θαυμασμό την επιβράβευα για τη δύσκολη μπεκάτσα που μπόρεσε να στριμώξει.
Τα γελαστά μου μάτια μαζί με ένα χάδι, ήταν αρκετά για να της δώσουν φτερά όταν πια είχε αποκάμει: καταλάβαινε τι ένιωθα, μιλούσαν οι καρδιές. Γι΄ αυτό και ο χαρακτήρας της γινόταν όλο και πιο υπάκουος και μαλακός.
Δεν χρειαζόταν φωνές και φασαρία για να συνεννοηθούμε, λίγα νεύματα ήταν αρκετά. Πλέον μου ενέπνεε μια εμπιστοσύνη που με χαλάρωνε, ώστε να αφήνω το πλάνο του κυνηγιού στην κρίση της. Άλλωστε η ίδια μπορούσε να αντιληφθεί πολύ καλύτερα με τη μύτη και την εμπειρία που αποκτούσε, τα τεχνάσματα που εφάρμοζαν τα πουλιά για να ξεφεύγουν.
Μαζί σπουδάζαμε το κυνήγι, διδάσκοντας ο ένας τον άλλο ώσπου, προσθέτοντας ένα – ένα τα χρόνια της, να φτάσει να συμπληρώσει το δέκατο τέταρτο. Παρόλο, όμως, που ο χρόνος «καθαγιάζει» μια σχέση, αυτό δε σημαίνει ότι όλα πάντα «πήγαιναν ρολόι». Μια κακή φέρμα, μια άστοχη τουφεκιά, ένα αποτυχημένο κυνήγι παρά τις ευκαιρίες που έδωσαν τα πουλιά, πάντα υπάρχουν αφορμές για κακή διάθεση και γκρίνια.
Το τελευταίο της κυνήγι…
Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, στα νεύρα του κυνηγού αντέτασσε τη σιωπή και την υπομονή της. Η συγκατάβαση και η κατανόηση εκ μέρους της μπορούσε να μαλακώσει και την πιο σκληρή καρδιά, να κατευνάσει και τα πιο αρνητικά συναισθήματα. Πώς να της κρατήσεις κακία;
Έπειτα, υπήρξε και γενναιόδωρη «δασκάλα», όταν κάποια στιγμή χρειάστηκε να μεταδώσει κι αυτή με τη σειρά της τις πολύτιμες εμπειρίες στα μικρότερα σκυλιά. Κατάφερε να μάθει στα ποϊντεράκια την υπακοή, τη σχολαστική έρευνα, το επιφυλακτικό ποντάρισμα, τη σταθερή φέρμα, δείχνοντας με ευκολία όλα όσα η ίδια είχε κουραστεί για να μάθει.
Όσο καλή συνεργασία κατόρθωσε να «χτίσει» με το σκυλί που διαδέχθηκε, άλλο τόσο είχε και με τα μικρά που χρειάστηκε να «γαλουχήσει», ώστε καθώς εκείνα μεγάλωναν να σχηματιστεί πάλι μια καινούρια ομάδα που κυνηγούσε με αρμονία.
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν το ήθελε, όπως άλλωστε κι εμείς αρνούμασταν να το δεχτούμε, αλλά κάποια στιγμή άρχισε σιγά – σιγά να ξεμένει όλο και πιο πίσω από τα υπόλοιπα σκυλιά. Έπειτα, ξεκίνησε να φθίνει η ακοή και η όρασή της, ώσπου έφτασε η στιγμή να κάνει το τελευταίο της κυνήγι…
Σε μια από τις αναβάσεις μας στο έλατο, αποδείχτηκε ότι όσο και να το επιδιώκαμε και εμείς και η ίδια, η Ήβη δεν μπορούσε να συνεχίσει άλλο: η αντοχή, η αίσθηση του προσανατολισμού και το κουράγιο της την πρόδωσαν. Τα δάση που κάποτε κατέκτησε, άρχισαν να γίνονται δυνητική απειλή για ένα σκυλί που εύκολα πια μπορούσε να χαθεί μέσα τους.
Το πιο δύσκολο που θυμάμαι στις τελευταίες της στιγμές, ήταν να βρω λέξεις να πω σε ένα σκυλί που αναγνώριζε την αδυναμία των γηρατειών, αλλά δεν μπορούσε παρά να κλαίει όταν το χάραμα λύναμε τα υπόλοιπα για κυνήγι…
