{module Kyrgias}
Ξεδιαλύνοντας τα μηνύματα από τις φωνές του ιχνηλάτη
Η ένταση, το πάθος, η αγωνία, είναι μερικά από τα στοιχεία που … προδίδει το κλαφούνισμα των ιχνηλατών στο κυνήγι του λαγού και ο κυνηγός καλείται να τα αναγνωρίσει, να τα αναλύσει και να … πράξει τα δέοντα.
– «Ηχηρή, καθαρή, ούτε οξεία, ούτε τραχεία, αλλά μελωδική σε σωστούς τόνους, και χροιά με διάφορες εναλλαγές ήχων ώστε να διαφοροποιείται ανάλογα με το θήραμα που κυνηγάει και την απόσταση που τον χωρίζει απ’ αυτό».
Για την πλειοψηφία των λαγοκυνηγών, αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό τα …φωνητικά χαρακτηριστικά που θέλουν να διαθέτει ο ιχνηλάτης που τους συνοδεύει στο αγαπημένο τους κυνήγι.
Οι παράγοντες που διαφοροποιούν το κλαφούνισμα ενός ιχνηλάτη, είναι βασικά δύο. Η φυλή στην οποία ανήκει και η φάση της έρευνας ή της δίωξης στην οποία βρίσκεται.
Όλοι οι καθαρόαιμοι ιχνηλάτες που ανήκουν στην ίδια φυλή έχουν πάνω – κάτω μία συγκεκριμένη φωνή, χωρίς βεβαίως να είναι απολύτως ίδια, γιατί, όπως και να το κάνουμε, κανένα σκυλί δεν μπορεί να είναι απολύτως ίδιο με κάποιο άλλο.
Σε ότι αφορά τώρα τις φωνές των ημίαιμων ιχνηλατών, η αλήθεια είναι ότι υστερούν στον συγκεκριμένο τομέα, αφού δεν γαβγίζουν πολύ στη φάση της καταδίωξης και ακόμη λιγότερο στο ντορό. Για να είμαστε απολύτως ακριβείς, αυτό δεν συμβαίνει με όλα τα σκυλιά που προέρχονται από διασταύρωση διαφόρων φυλών, καθώς η εμπειρία έχει δείξει ότι ένα στα δύο ημίαιμα έχει φωνή που αφενός ξεχωρίζει κι αφετέρου είναι μοναδική, αφού στα ημίαιμα κανένα άτομο δεν είναι ίδιο με κάποιο άλλο.
Απ’ εκεί και πέρα, το κλαφούνισμα του κάθε ιχνηλάτη διαφοροποιείται αναλόγως αν το σκυλί βρίσκεται στο ντορό, ή σε φάση δίωξης. Στη φάση που το σκυλί έχει εντοπίσει το ντορό του λαγού στη βοσκή γαβγίζει σε χαρούμενο τόνο κι αυτό συμβαίνει για έναν απλό λόγο. Ο σκύλος, μετά από μία διαδρομή αναμονής, από το σπίτι στον κυνηγότοπο, μέσα στο κλουβί ή το αυτοκίνητο, με το που θα …πατήσει ξανά χώμα δύο είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν στο υποσυνείδητό του. Η αγωνία και η προσμονή να εντοπίσει και να ξεφωλιάσει τον λαγό.
Μόλις, λοιπόν, αντιληφθεί τα ίχνη του λαγού κλαφουνάει με αλιχτίσματα κοφτά και σύντομα. Στη συνέχεια, στο ξεχώρισμα του λαγού από τη βοσκή στο μονοντορό η φωνή του γίνεται πιο τραβηγμένη, σαν να θέλει να δείξει στον κυνηγό το σωστό δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσουν. Εν συνεχεία, στα διπλά πηδήματα που κάνει ο λαγός, άλλοι ιχνηλάτες σταματούν να γαβγίζουν και άλλοι κλαφουνίζουν με κοφτά μισογαβγίσματα, συμπεριφορά που μοιάζει σαν να «δηλώνει» ότι βαδίζουν στο σωστό δρόμο.
Η φωνή του λαγόσκυλου αλλάζει εκ νέου όταν θα βρει ξανά τα ίχνη, καθώς γίνεται συγκεκριμένη, καθαρή, δυνατή, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Στη φάση πριν το ξεφώλισμα, δύο είναι οι βασικές συμπεριφορές που παρουσιάζουν οι ιχνηλάτες, καθώς άλλοι σταματάνε εντελώς το γάβγισμα (κάτι που θεωρείται ως το ιδανικό από τους κυνηγούς) κι άλλοι που όσο πλησιάζουν στο γιατάκι, τόσο περισσότερο φωνάζουν.
Στο ξεφώλισμα τώρα, και ειδικά στην περίπτωση που ο σκύλος έχει οπτική επαφή με το θήραμα, γίνεται χαλασμός από φωνές και αυτές οι στιγμές είναι, ίσως, οι πιο μαγικές στο λαγοκυνήγι καθώς η ένταση της φωνής του ιχνηλάτη φτάνει στο αποκορύφωμά της και συγχρόνως είναι απολύτως ευκρινής η ποικιλία των ηχητικών τόνων.
Το ξεφώλισμα αποτελεί την κορύφωση της προσπάθειας που κάνει ο ιχνηλάτης στην διάρκεια του κυνηγίου του λαγού και είναι επόμενο να …βγάζει όλα τα απωθημένα του, με αποτέλεσμα η φωνή του να είναι συναρπαστική, συνταρακτική έως σπαρακτική, καθώς το σκυλί βγάζει όλο του το πάθος.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που έχει να κάνει με τη φωνή που βγάζει το λαγόσκυλο, αφορά και στο θήραμα που κυνηγά. Αν δεν είναι αυτιάς, είναι διαφορετική και δεν έχει την πολυπλοκότητα και τις εναλλαγές που έχει όταν αναζητά το λαγό.
Συγκρίνοντας τώρα τις φωνές των ιχνηλατών, καταλήγουμε σε δύο κατηγορίες. Στη μία, η φωνή που ακούγεται είναι κοφτή, ίδια και συγκεκριμένη. Φυλές που έχουν αυτό το γάβγισμα είναι ο Ελληνικός Ιχνηλάτης, ο Ιταλικός Ιχνηλάτης (Σεγκούτσι) και κάποιες ακόμη. Στην κατηγορία των σκυλιών που έχουν διπλό γάβγισμα, κατατάσσονται οι Ελβετικοί ιχνηλάτες, οι Γασκόνης, τα Μπίγκλ και οι περισσότερες αγγλικές και ηπειρωτικές φυλές.
Ο… οίκτος του Σεγκούτσι
Η φωνή του Σεγκούτσι στη διάρκεια του κυνηγίου του λαγού έχει απασχολήσει αρκετά τους Ιταλούς κυνόφιλους και κυνολόγους, που την έχουν περιγράψει με την εξής συγκλονιστική φράση:
– «Κυνηγά με ένα θρηνώδες και συμπαθητικό γάβγισμα σαν να αισθάνεται οίκτο για το θήραμα που καταδιώξει…».
