Με τη λήξη της κυνηγετικής περιόδου, οι κυνηγοί του αγριόχοιρου έχουν μπροστά τους άφθονο χρόνο αφενός για να κάνουν τον απαραίτητο απολογισμό των όσων συνέβησαν στους τέσσερις ενεργούς μήνες, και αφετέρου για να φροντίσουν την επανοργάνωση του έμψυχου δυναμικού της ομάδας τους, ούτως ώστε να ανταποκριθεί με συνέπεια την επόμενη χρονιά.
Του Γιάννη Αμπατζίδη
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του κυνηγίου του αγριόχοιρου είναι το γεγονός ότι οι ιχνηλάτες σκύλοι καλούνται να φέρουν σε πέρας ένα πολύ δύσκολο έργο. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, για να ανταποκριθούν επάξια στα καθήκοντά τους, φτάνουν στο σημείο να διακινδυνεύουν ακόμη και την ίδια τη ζωή του.
Στο κυνήγι του μεγάλου θηράματος ένα από τα βασικά ζητούμενα είναι το γουρουνόσκυλο και αυτό που απασχολεί πολλούς κυνηγούς είναι αν θα «φτιάξουν» οι ίδιοι έναν ιχνηλάτη γι’ αυτή τη δουλειά, ή αν θα τον αναζητήσουν έναντι ενός (υψηλού συνήθως) χρηματικού τιμήματος. Όχι πως στην πρώτη περίπτωση δεν θα υπάρξει κόστος, το αντίθετο μάλιστα, αφού δεν αποκλείεται να είναι αρκετά μεγαλύτερο σε σχέση με τα χρήματα που θα έδινε κάποιος για να αγοράσει έναν έτοιμο ιχνηλάτη για το συγκεκριμένο κυνήγι.
Για να πάρει κάποιος ένα μικρό κουτάβι και να το κάνει άξιο ιχνηλάτη, πέρα από τα (όποια)
χρήματα θα απαιτηθούν, θα πρέπει να αφιερώσει πολλές ώρες για την εκπαίδευσή του, με ότι αυτό συνεπάγεται για την προσωπική ζωή του κυνηγού-εκπαιδευτή, ενώ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων αν τελικά όλες αυτές οι θυσίες θα αποδώσουν καρπούς.
Έτσι, λοιπόν, το ερώτημα που εύλογα τίθεται, είναι ποια λύση είναι προτιμότερη. Να πάρεις ένα «έτοιμο» γουρουνόσκυλο, ή να το «φτιάξεις» ο ίδιος.
Ένα ερώτημα το οποίο θα αναλύσουμε παρουσιάζοντας τα πλεονεκτήματα και τα
μειονεκτήματα της κάθε επιλογής.
Επιλέγοντας έτοιμο σκύλο
Αυτοί που καταλήγουν στη συγκεκριμένη επιλογή αναζητούν το ιδεώδες, δηλαδή ένα γουρουνόσκυλο το οποίο να ανταποκρίνεται στο μέγιστο βαθμό στα εργασιακά του καθήκοντα. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν στα κυνηγετικά στέκια, αφού αποτελεί αγαπημένο θέμα κουβέντας για κάθε παρέα , το «καλό» ή το «καλύτερο» σκυλί της ευρύτερης περιοχής. Η εύρεση ενός αξιόλογου γουρουνόσκυλου δεν είναι τόσο απλή υπόθεση. Αρκετοί είναι αυτοί που σπεύδουν στις όμορες χώρες για την απόκτηση ενός καλού γουρουνόσκυλου έχοντας ψηλά στη λίστα τους τρία συγκεκριμένα προτερήματα που πρέπει να το χαρακτηρίζουν:
Ιχνηλασία, στάμπα και καταδίωξη.
Αυτά τα στοιχεία είναι η αρχή, η μέση και το τέλος για να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «άξιο» σε ένα γουρουνόσκυλο. Παράλληλα όμως, σημασία έχει η μορφή και ο βαθμός που αυτά εκφράζονται κατά την διάρκεια της εργασίας. Το προνόμιο της επιλογής (του έτοιμου) είναι ότι αποτελεί… άμεση λύση. Αυτό είναι στην ουσία και το μοναδικό πλεονέκτημα αυτής της επιλογής. Κάποια παρέα που υπέστη μια ξαφνική απώλεια (ή και περισσότερες) κατά την διεξαγωγή του κυνηγιού ή λόγω διαφόρων
άλλων αιτιών, πρέπει να φροντίσει άμεσα να την καλύψει. Και, προφανώς, μέσα σε μια ομάδα γουρουνοκυνηγών οι καλοί σκύλοι δεν είναι πολλοί.
Πέρα από τα χρήματα που θα πρέπει κάποιος να διαθέσει (τα οποία, σε κάθε περίπτωση, κάθε άλλο παρά αδιάφορη παράμετρος είναι), η απόκτηση ενός τέτοιου σκύλου απαιτεί επίσης χρόνο για έρευνα ενώ δεν είναι …αμελητέος και ο παράγοντας τύχη. Ένα ακόμη θετικό στοιχείο αυτής της επιλογής είναι πως οι δυνατότητες του σκύλου θα φανούν άμεσα, εφόσον αυτός βρίσκεται σε ώριμη ηλικία, από τεσσάρων, συνήθως, χρόνων και πάνω. Σε αυτήν την περίπτωση, ένα από τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν είναι αυτό της προσαρμογής. Από τη στιγμή που έχει ήδη διαμορφωθεί ο χαρακτήρας του και έμαθε να κυνηγά σε συγκεκριμένες εδαφολογικές και κλιματολογικές συνθήκες και με συγκεκριμένο τρόπο, ενδεχομένως τα νέα δεδομένα στα οποία θα βρεθεί να επηρεάσουν την απόδοσή του. Σε μια τέτοια πιθανή περίπτωση η κατάσταση μπορεί να είναι αναστρέψιμη. Απλά ο χειριστής του οφείλει να τον βοηθήσει δίνοντας του το απαραίτητο χρονικό περιθώριο προσαρμογής, το οποίο εξαρτάται από τον χαρακτήρα του κάθε σκυλιού.
Η «δημιουργία» νέου ιχνηλάτη
Είναι μια πρόκληση για τον κάθε κυνηγό, κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση, όμως, στο τέλος το αίσθημα της ικανοποίησης που αφήνει είναι ξεχωριστό. Πρόκειται για μία επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία αφού απαιτείται χρόνος, κόπος, χρήμα με μια συνεχή εναλλαγή συναισθημάτων. Εδώ προκύπτει και η αβεβαιότητα για το πόσο ο … μικρός μας συνεργάτης θα σταθεί αντάξιος των προσδοκιών μας. Πόσο μάλλον, όταν η συχνή επαφή του με ένα δύσκολο αντίπαλο (αγριογούρουνο) μπορεί στην διάρκεια του χρόνου να ανατρέψει τα όσα με κόπο και χρόνο «χτίστηκαν». Καθοριστικός παράγοντας είναι η επιλογή ενός κουταβιού από προγόνους οι οποίοι προορίζονταν για το κυνήγι του αγριόχοιρου, ελπίζοντας να μεταδοθεί (κληρονομικά) σ’ αυτό, το σημαντικότερο στοιχείο που απαιτεί η περίσταση, το θάρρος. Η βασικότερη έμφυτη ιδιότητα ενός γουρουνόσκυλου. Σίγουρα, πέρα από αυτή την έμφυτη κληρονομική αρχή, οι υπόλοιπες επιδεξιότητες που έχουμε προαναφέρει, οι γνώσεις και ο τρόπος που επιλέγει κανείς να χειραγωγήσει έναν νέο ιχνηλάτη, αποτελούν εξίσου βασικές προϋποθέσεις στην εξέλιξή του. Βέβαια τα εμπόδια τα οποία μπορεί να προκύψουν τόσο στην αγορά ενός έτοιμου ιχνηλάτη όσο και στην δημιουργία του, είναι ποικίλα και πολλές φορές απρόσμενα. Σε τελική ανάλυση, να θεωρηθεί σαφές πως και οι δύο επιλογές είναι σεβαστές και σίγουρα έχουν να κάνουν με τις δυνατότητες και τις συνθήκες του κάθε κυνηγού ξεχωριστά. Ας μη ξεχνάμε όμως, πως, και τον έτοιμο σκύλο, κάποιος μερακλής τον δημιούργησε.
