Στην πορεία της κυνηγετικής μας καριέρας, πολλοί από εμάς που κυνηγάμε με σκύλο φέρμας μπορεί να επικεντρωθήκαμε σε κάποιο συγκεκριμένο θήραμα π.χ. μπεκάτσα, όμως είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εμάς ξεκινήσαμε με το ταπεινό πλην όμως πλούσιο σε συναισθήματα κυνήγι που προσφέρει το ντοπιάρικο ορτύκι.

Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί, να ψάχνω για τα λίγα ντόπια ορτύκια που θα μου έδιναν μερικές όμορφες στιγμές φέρμας, θυμάμαι να ρωτώ τους βοσκούς της περιοχής αν σήκωσαν κανένα ορτύκι περνώντας με τα κοπάδια τους, ούτως ώστε να εντοπίσω κάποια καινούργια θέση, θυμάμαι που έλεγχα καθημερινά πότε θα αλωνιστεί μια σιταριά ή πότε θα μαζέψουν την σουσαμιά που είναι πλούσια σε σπόρους και τροφή ή ακόμη πότε θα βγάλουν τα καλαμπόκια οι κομπίνες (αλωνιστικές μηχανές) ούτως ώστε να φανερωθούν αυτά τα πολυπόθητα μικρά θηράματα. Έτσι είχαν τα πράγματα τα παλιά χρόνια στην περιοχή μου στην Δυτική Ελλάδα και φαντάζομαι κάπως έτσι αλλά με μεγαλύτερη ευκολία το ίδιο θα συνέβαινε και βορειότερα, όπου οι πληθυσμοί των ορτυκιών ήταν και είναι μεγαλύτεροι.

Φυσικά τα χρόνια περνούν γρήγορα και οι εποχές άλλαξαν, ούτως ώστε σήμερα η μεγαλύτερη μερίδα των κυνηγών να κυνηγά με πληροφορίες οι οποίες στο άκουσμα τους ενεργοποιούν τους κυνηγούς. Μια πληροφορία, ένα τηλέφωνο, ένα σχόλιο στην παρέα, είναι αρκετά για να ξεσηκώσουν τους κυνηγούς οι οποίοι μέσα σε μια νύχτα ταξιδεύουν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να συναντήσουν τα πολυπόθητα θηράματα. Όσο όμως και να έχουν αλλάξει τα χρόνια ομολογώ, ότι πάντοτε νοσταλγώ τις στιγμές αυτές που ήμουν νέος και το μυαλό μου ήταν αποκλειστικά και μόνο στο κυνήγι, στα σκυλιά και πιο συγκεκριμένα στο κυνήγι του ορτυκιού που πάντοτε εξασκούσα παρέα με ένα ή και περισσότερα αγγλικά σέττερ. Θεωρώ ότι το αγγλικό σέττερ είναι μια από τις πλέον αποτελεσματικές φυλές στο κυνήγι του ορτυκιού. Φυσικά για τα ντοπιάρικα ορτύκια τα οποία στις μικτές καλλιέργειες απαιτούν ένα σκύλο πιο μεθοδικό με μέτρια έρευνα, ίσως κάποια άλλη φυλή να είναι καλύτερη, όμως και στο σέττερ υπάρχουν άτομα που είναι άριστα, είτε γιατί έχουν μάθει να προσαρμόζουν την έρευνα τους ανάλογα με τον τόπο και το θήραμα, γεγονός που τα καθιστά πανέξυπνα, είτε γιατί από την φύση τους είναι σκυλιά που δεν ανοίγονται πολύ σε μεγάλες αποστάσεις και εκ των πραγμάτων έχουν μια πιο ενδελεχή έρευνα. Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος, πως είναι δυνατόν με τα σέττερ της δεύτερης περίπτωσης, να κυνηγάμε πέρδικες ή μπεκάτσες σε μεγάλες αποστάσεις;

Η αλήθεια είναι ότι οι κυνηγοί που διαθέτουν σέττερ κοντινής ή μεσαίας έρευνας σπάνια ανεβαίνουν στα ανοιχτά και απέραντα βουνά για πέρδικες και προτιμούν τις σίγουρες λύσεις, όπου συνήθως υπάρχουν πέρδικες σε χαμηλότερα υψόμετρα και στα πουρναρωτά. Όπως επίσης στις μπεκάτσες αυτά τα σέττερ ποτέ δεν θα τα δεις στα μεγάλα και απέραντα δάση ελάτης ή δρυός ή αν τα δει κανείς σε τέτοιου είδους τερέν ποτέ δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικά όσο αυτά που από το στάνταρ της φυλής τους και την φύση τους διαθέτουν μια πιο ανοιχτή έρευνα. Θα τα δεις κυρίως να ψάχνουν στα πουρναρωτά ή πλησίον των μικρών ποταμών με τις παγωνιές, όπου η βλάστηση είναι πυκνή και η έρευνα που απαιτείται είναι πιο μειωμένη. Άρα λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι για το κυνήγι του ορτυκιού απαιτείται μια έρευνα πιο προσιτή πιο μεθοδική και πιο κοντινή. Με λίγα λόγια το κυνήγι του ορτυκιού χρειάζεται σκύλο με εξειδίκευση. Άριστα ορτυκόσκυλα δεν μπορούν να γίνουν όλα τα σκυλιά. Αυτό για να το πετύχει ένας σκύλος, που εκ φύσεως είναι ανοιχτός ή υπερβολικά ανοιχτός, θα χρειαστεί πολύ υπομονή και πολύ προπόνηση, γεγονός που καθίσταται υπερβολικά δύσκολο την περίοδο όπου τα εκπαιδευτικά είναι λιγότερα σε αυτό το θήραμα και περισσότερα στην πέρδικα, αλλά επίσης και την περίοδο του κυνηγίου οι ώρες που αφιερώνονται είναι ελάχιστες για το κυνήγι του ορτυκιού. Κάποτε, εδώ και είκοσι χρόνια περίπου είχα ένα αγγλικό σέττερ την Maya, με την οποία είχα ζήσει αξέχαστα κυνήγια ορτυκιού. Αυτή η σεττερίνα ξετρύπωνε τα ορτύκια και τα φερμάριζε με ένα απίστευτο τρόπο με τον οποίο σχεδόν ποτέ δεν έχανε ορτύκι στο τερέν που κυνηγούσε. Ήταν όμως ένα σκυλί μεσαίας έρευνας, το οποίο παρά την απίστευτη απόδοσή του στο ορτύκι, στο κυνήγι της πέρδικας και της μπεκάτσας δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα αποδοτικό. Τα χρόνια πέρασαν και με τη συνεχή αλλαγή σκύλων και φυσικά την διαρκή αναζήτηση για το καλύτερο, απέκτησα αγγλικά σέττερ με τα οποία έζησα το ίδιο μαγικές σκηνές στο κυνήγι της πέρδικας και της μπεκάτσας. Αυτά τα σκυλιά δεν τα αλλάζω με τίποτα και για κανένα λόγο ούτως ώστε να αποκτήσω κάποια πιο κοντινά, ούτως ώστε να είναι πιο μεθοδικά στο κυνήγι του ορτυκιού.

Για αυτό τον λόγο στην αρχή του άρθρου μίλησα για αλλαγή ή μάλλον για προτίμηση σε συγκεκριμένα θηράματα που απαιτούν συγκεκριμένα σκυλιά με συγκεκριμένο τρόπο δράσης. Κατά την ταπεινή μου γνώμη θα πρέπει κάποιος να έχει ζήσει όλες τις καταστάσεις για να μπορέσει να καταλάβει την διαφορά. Φυσικά πάντοτε υπάρχουν και οι εξαιρέσεις του κανόνα, όπου κανείς συναντά σέττερ τα οποία από την φύση τους είναι ανοιχτά αλλά μπορούν να προσαρμόζουν διαφορετικά την έρευνά τους όταν κυνηγάνε ορτύκια και ιδιαίτερα ντοπιάρικα ορτύκια. Συνήθως όμως η αποτελεσματικότητα αυτών των σέττερ αναδεικνύεται σε μονοκαλλιέργειες, όπως δηλαδή σε σιταριές που καταλαμβάνουν μεγάλη έκταση ή σε κομμάτια με τριφύλλι όπου η εργασία εκτελείται διαφορετικά. Η ζωή και η φύση έχουν δείξει ότι κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος στην ενασχόλησή του με όλα τα θέματα. Κάπως έτσι γίνεται και με τα σκυλιά. Στο κυνήγι του ορτυκιού και ιδιαίτερα του ντοπιάρικου ορτυκιού το αγγλικό σέττερ θεωρείται μια πάρα πολύ καλή λύση, αρκεί κανείς να βρει το κατάλληλο άτομο και να αφιερώσει και τον κατάλληλο χρόνο που απαιτείται για αυτού του είδους την εξειδίκευση.

Στο σημείο αυτό, κάποιος, με πολύ μεγάλη ευκολία μπορεί να ισχυριστεί, ότι αυτά τα σέττερ δεν προσεγγίζουν σε μεγάλο βαθμό το στάνταρ εργασίας της φυλής τους. Κλείνοντας με την απάντηση στον παραπάνω προβληματισμό μπορώ να πω με σιγουριά, ότι η αλήθεια είναι, ότι από τις πολλές χιλιάδες σέττερ που γεννιούνται στην χώρα μας μόνο μερικές εκατοντάδες μπορούν να πλησιάσουν το εργασιακό πρότυπο της φυλής. Άρα λοιπόν μην έχουμε ψευδαισθήσεις διότι ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.