Το θέμα αυτό το έχουμε θίξει και στο παρελθόν. Είναι όμως πάντα επίκαιρο, διότι η αναζήτηση του ιδανικού μπεκατσόσκυλου δεν σταματάει ποτέ. Επιπλέον είναι πολλοί οι φίλοι αναγνώστες που μου ζητούν να αναφερθώ σε αυτό, λόγω του ότι τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλος ντόρος για τον κυνηγετικό σκύλο σε όλα τα επίπεδα (πρακτικό, κυνήγι, αγώνες) και τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει.
Σχεδόν όλα τα κυνηγόσκυλα φερμάρουν τις μπεκάτσες, αλλά η τυχαία συνάντηση ή μερικές παραπάνω δεν τα κάνουν σπεσιαλίστες. Ο πραγματικός σπεσιαλίστας είναι ένας σκύλος σπανιότατος, τόσο να τον βρεις όσο και να τον εκπαιδεύσεις. Για να αποβλέπει σε αυτόν τον τίτλο, το ιδανικό μπεκατσόσκυλο, πρέπει να έχει συγκεκριμένα προσόντα, τα οποία πρέπει να αναζητάμε ήδη όταν ο σκύλος είναι σε νεαρή ηλικία.
Υπακοή: Μόνο με έναν υπάκουο σκύλο, αλλά όχι υποτακτικό, θα μπορείτε να έχετε τον πλήρη έλεγχο πάνω του, ώστε να αποφεύγετε εκκωφαντικές φωνές και σφυρίγματα. Απεχθάνομαι να σφυρίζω και να φωνάζω μέσα στο δάσος και θέλω η επαφή με το σκύλο να είναι αυθόρμητη και σε αυτό επενδύω πολύ χρόνο την πρώτη κυνηγετική περίοδο του κάθε σκύλου μου.
Ισορροπία: Ένας σκύλος ο οποίος διαθέτει αυτό το προσόν είναι εκπαιδεύσιμος και όλα τα μαθήματα, συμπεριλαμβανομένων και των τιμωριών, θα τα αφομοιώσει χωρίς προβλήματα. Ένας σκύλος ανισόρροπος, όσο καλός και αν είναι θα μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα στο δάσος.
Αντοχή: H αντοχή δεν έχει να κάνει μόνο με την προπόνηση και τη φυσική κατάσταση. Υπάρχουν σκύλοι οι οποίοι όσο προπονημένοι και να είναι δεν βγάζουν πάνω από δύο-τρείς ώρες. Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα για όσους κυνηγούν όλη μέρα στο δάσος. Πάντως μεταξύ ενός σκύλου που ναι μεν κυνηγάει όλη μέρα, αλλά με ρυθμό χελώνας και ενός που κυνηγάει 3-4 ώρες με γρήγορο ρυθμό, καλύπτοντας πολύ έδαφος, προτιμώ το δεύτερο.
Έρευνα: Πρέπει να είναι συνεχής, έντονη, ανοιχτή. Πρέπει να καλύπτει πολύ έδαφος αλλά ταυτόχρονα να είναι “έξυπνη” και στοχευμένη. Πρέπει να είναι αυτόνομη, να μη χρειάζεται δηλαδή τη στήριξή μας, ανεξάρτητη, ακόμα δηλαδή και όταν κυνηγάει ζευγάρι με άλλο σκύλο σε καμία περίπτωση να μην γίνεται τρέιλερ. Εδώ θα επαναλάβω την επαφή με τον κυνηγό, την οποία αναφέραμε και στην ενότητα της υπακοής, που είναι πάρα πολύ σημαντική μέσα στο δάσος και που αν δεν υπάρχει, καταστρέφει κάθε άλλη προσπάθεια και εκμηδενίζει όλα τα υπόλοιπα προσόντα.
Πάθος: Αστείρευτο και αχαλίνωτο το οποίο μπορούμε να ορίσουμε και ως κυνηγετική μανία και είναι αυτό που κάνει το σκύλο μας να ψάχνει όλη μέρα για την μπεκάτσα, ανεβοκατεβαίνοντας πλαγιές και ρέματα χωρίς να σταματάει ούτε στιγμή. Και αφού βρει και φερμάρει μια βασίλισσα, αμέσως μετά φεύγει με το ίδιο πάθος για να βρει μια άλλη. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ακόμα και όταν τυχαίνει μια μέρα χωρίς καθόλου συναντήσεις, αυτός ψάχνει με το ίδιο και ίσως και με περισσότερο πάθος για να βρει κάποιο πουλί.
Όσφρηση: Εκτός από καλή μύτη, το καλό μπεκατσόσκυλο πρέπει να διαθέτει την ικανότητα να διακρίνει τις οσμές. Μόνο σε νεαρή ηλικία επιτρέπονται φέρμες σε κανένα κότσυφα ή σε κανέναν τρυποφράχτη. Αφού εμπεδώσει τη μυρωδιά της μπεκάτσας θα πρέπει να φερμάρει μόνο εκείνη και η ευφυΐα σε συνδυασμό με την ισορροπία θα τον αποτρέψουν από τις τόσο αντιπαθητικές λευκές φέρμες. Υπάρχουν σκύλοι οι οποίοι αν και δεν έχουν τόσο ισχυρή όσφρηση, καταφέρνουν με την εμπειρία και την ευφυΐα τους, να διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο τις αναθυμιάσεις και άλλοι με δυνατή μύτη οι οποίοι δεν ξέρουν να τη χρησιμοποιήσουν. Πάντως το άτομο που έχει καλή μύτη, αφού αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία, θα μας δώσει μεγάλες συγκινήσεις βλέποντάς το να “παίρνει” τις μπεκάτσες από απίστευτες αποστάσεις να τις “ανεβάζει” και να σας τις προσφέρει στο “πιάτο”.
Συναίνεση: Aυτό το χαρακτηριστικό είναι απαραίτητο για εκείνους τους κυνηγούς που αρέσκονται να κυνηγούν με παρέα ή με ένα ζευγάρι σκύλων. Πρέπει να είναι αυθόρμητη, άμεση και σταθερή, γιατί τις περισσότερες φορές θα συμβεί όταν ο κυνηγός βρίσκεται μακριά. Σε αντίθετη περίπτωση ο σκύλος που δεν συναινεί αποτελεί σοβαρό πρόβλημα, διότι μπορεί να τινάξει στον αέρα τους κόπους, την εργασία του άλλου σκύλου και τα δικά μας νεύρα.
Ποντάρισμα: Χωρίς αυτό το φυσικό προσόν, ακόμα και αν ο σκύλος σας φερμάρει πολλές μπεκάτσες, δύσκολα θα καταφέρετε να τουφεκίσετε. Πολλές φορές η μπεκάτσα κάποιες στιγμές μετά τη φέρμα ξεκινάει να ποδαρώνει για να ξεφύγει από το σκύλο. Αν αυτός δεν την ποντάρει, τότε είναι πού πιθανό να τη χάσετε. Αν από την άλλη ποντάρει χωρίς όμως να κρατάει μια απόσταση ασφαλείας, τότε θα ξεσηκώσει πρόωρα το πουλί και δεν θα προλάβετε να τουφεκίσετε. Εγώ προτιμώ ο σκύλος να ποντάρει αυθόρμητα, χωρίς να περιμένει δηλαδή να φτάσω εγώ δίπλα του. Ο πραγματικός σπεσιαλίστας, ακόμα και όταν έχει να κάνει με τις πιο πονηρεμένες και έμπειρες μπεκάτσες του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, θα βρει τον τρόπο να τις κρατήσει υπό έλεγχο αναγκάζοντάς τις να κουρνιάσουν στο έδαφος.
Απόρτ: Η ανεύρεση και η επαναφορά του σκοτωμένου ή του τραυματισμένου θηράματος είναι θα έλεγα επιβεβλημένη ειδικά μέσα στο δάσος. Για τις αγγλικές φυλές δεν απαιτείται από το στάνταρ τους και για να είμαι ειλικρινής αν είχα ένα φοβερό μπεκατσόσκυλο που το μόνο του ελάττωμα θα ήταν ότι δεν απορτάρει, θα έκανα τα στραβά μάτια. Σε κάθε περίπτωση πάντως το απόρτ είναι ένα σημαντικό προσόν το οποίο ανεβάζει την αξία του μπεκατσόσκυλου.
Αίσθηση θηράματος: Αυτό το έμφυτο προσόν είναι ανύπαρκτο δυστυχώς σε αρκετά άτομα και είναι αυτό που κάνει πραγματικά μεγάλο ένα μπεκατσόσκυλο. Ο σκύλος είτε το έχει είτε όχι, αλλά μπορεί να το αναπτύξει με την εμπειρία και τις συναντήσεις. Αυτός ο σκύλος ξέρει πάντα που να ψάξει τις μπεκάτσες τόσο τις νεοφερμένες όσο και τις εγκατεστημένες που είναι πολύ πιο δύσκολες, ξαναβρίσκοντάς τις σε μικρό χρονικό διάστημα ακόμα και μετά από αρκετά σηκώματα, βατραχοπηδήματα και δαιδαλώδεις διαδρομές μέσα στο πυκνό. Με αυτόν το σκύλο νιώθεις σιγουριά και αυτοπεποίθηση ότι δεν θα γυρίσεις ποτέ άκαρπος στο σπίτι, σου δίνει την αίσθηση ότι με το που θα πατήσει το πόδι του στο χώμα, ξέρει προς τα πού να πάει να ψάξει για να βρει τη μπεκάτσα. Με έναν τέτοιο σκύλο, βρίσκεις μπεκάτσες ακόμα και εκεί που άλλοι έχουν περάσει χωρίς να βρουν τίποτα. Ένας τέτοιος σκύλος είναι ανεκτίμητος.
Φέρμα: Ηθελημένα την άφησα τελευταία. Μιλώντας για σκύλους φέρμας, θεωρώ δεδομένο ότι αυτό υπάρχει σε όλους ανεξαιρέτως. Σε ένα βαθμό εξαρτάται όμως και από εμάς το αν θα γίνει σταθερή και σίγουρη. Πολλές φορές θα χρειαστεί να είμαστε υπομονετικοί διότι κάποιοι σκύλοι αργούν είτε να φερμάρουν, είτε να σταθεροποιήσουν τη φέρμα τους. Αν όμως εμείς δεν κάνουμε λάθη είναι θέμα χρόνου να δούμε το σκύλο μας να “πετρώνει” μπροστά σε μία βελουδομάτα.
Σίγουρα είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις ένα σκύλο που να έχει όλα αυτά τα προσόντα και ακόμα πιο δύσκολο να τα έχει όλα εξίσου ανεπτυγμένα. Γι’ αυτό τα καλά μπεκατσόσκυλα είναι σπάνια και είναι “ευλογημένος” όποιος διαθέτει ένα από αυτά.
