Τα καπριά είναι για… σοφά σκυλιά
Όποιος ξέρει τα σκυλιά του, μπορεί από το γάβγισμά τους να καταλάβει το μέγεθος του αγριόχοιρου, το φύλο του, ακόμη και το μέγεθος του κοπαδιού…
Τα σκυλιά που κυνηγάνε αγριογούρουνα, μεγαλώνουν μαθαίνοντας. Αθροίζουν “παθήματα”, μαθήματα… και χτυπήματα!
Αν δεν είναι έξυπνα για να αξιολογήσουν όλες αυτές τις εμπειρίες, η μοίρα τους είναι …προδιαγεγραμμένη στα δόντια κάποιου αγριόχοιρου. Στη δική μου παρέα δεν θέλουμε σκυλιά που να έχουν… προηγούμενα με τον αγριόχοιρο, έτοιμα σε κάθε ευκαιρία να πιαστούν σε “καυγά” μαζί του.
Οι τρεις παράγοντες
Τέτοια κυνηγόσκυλα δεν πρόκειται να τα χαρείς για πολλά χρόνια! Και όσο και να θέλει κάποιος να έχει σκυλιά που ξεφωλιάζουν το καπρί, αν δεν μπει ο ίδιος μέσα στο πυκνό, απώλειες και τραυματισμούς θα έχει…
Τρεις είναι, κυρίως, οι παράγοντες που συνηγορούν στο να χτυπηθούν τα σκυλιά από τα αγριογούρουνα: ο τρόπος και η απόσταση που καταδιώκουν τα ίδια, η ιδιοσυγκρασία του κάπρου και η μορφολογία του κυνηγότοπου.
Ένας έμπειρος αγριόχοιρος, που έχει δώσει μάχες με άλλα καπριά, με λύκους και με σκυλιά για να επιβιώσει, είναι πάντα επικίνδυνος… Και η εγγύτητα της δίωξης του σκύλου είναι ένας καθοριστικός παράγοντας, γιατί πολλά σκυλιά σκοτώνονται πάνω στην απότομη στροφή που κάνει το αγριογούρουνο για να τα αντιμετωπίσει!
Αν ο σκύλος είναι γρήγορος, ευέλικτος και επιφυλακτικός, πάει καλά. Ίσως αποφύγει τα χειρότερα. Μα αν είναι παρορμητικός και μαχητικός, είναι απλά θέμα χρόνου και ημέρας να συμβεί το κακό…
Το καλό γουρουνόσκυλο δεν πρέπει ποτέ να είναι “καβάλα στο καπρί”, ούτε πίσω του. Η καλύτερη θέση όταν καταδιώκει είναι στο πλάι του ζώου, και σε απόσταση ασφαλείας.
Οι κάπροι… που σκοτώνουν
Αν, μάλιστα, ο κάπρος έχει ξανασκοτώσει ή τραυματίσει σκυλιά και στο παρελθόν, είναι σίγουρο πως θα το ξανακάνει όποτε του δοθεί η ευκαιρία! Με τέτοια καπριά, η μόνη ασφάλεια είναι να βρίσκεται ο κυνηγός κοντά στα σκυλιά, αλλά εδώ υπεισέρχεται η μορφολογία του κυνηγότοπου και η δυνατότητα του παγανιέρη να φτάσει δίπλα τους…
Τα “δικά μας” σκυλιά συμπεριφέρονται στη “στάμπα” όπως ακριβώς θέλουμε: δείχνουν το αγριογούρουνο από κοντινή απόσταση, κάτι που μπορεί να σώσει τον παγανιέρη από την “ενέδρα” που μπορεί να του έχει στήσει ένας μονιάς, καθώς απελπισμένος περιμένει να δώσει την στερνή του μάχη.
Αυτό που θα ακούσουμε στη φωνή του σκυλιού μας και αυτό που θα δούμε στη στάση του σώματός του, μας είναι αρκετό για να καταλάβουμε με τι έχουμε να κάνουμε…
Όταν κάποιος έχει μεγαλώσει ένα σκύλο από κουταβάκι, όταν αυτός είναι που το εκπαίδευσε και το έμαθε τα πρώτα βήματά του στο βουνό, μαθαίνει να κατανοεί και όλες τις ιδιοτροπίες του. Από το γάβγισμά του μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του αγριόχοιρου, το φύλο του, ακόμη και το μέγεθος του κοπαδιού…
Σε κάποια μέρη και σε κάποιες φάσεις του κυνηγιού, τα ίχνη από μόνα τους δεν μπορούν να δείξουν πόσα… αγριογούρουνα κυνηγάς. Και εκεί που υπολογίζεις έναν αγριόχοιρο στην “στάμπα”, ξαφνικά έχεις να αντιμετωπίσεις μία κινούμενη μάζα από γκρίζες σκιές που ορμούν καταπάνω σου!
Οι δύσκολοι τόποι
Υπάρχουν τόποι που “συμμαχούν” με τα αγριογούρουνα και λίγοι κυνηγοί μπορούν να κινηθούν στοιχειωδώς: τέτοια μέρη “κρατάνε” πάντα αγριόχοιρους χειμώνα – καλοκαίρι, αλλά έχουν κοστίσει και τις ζωές πολλών καλών κυνηγόσκυλων!
Τα γιλέκα που έγιναν απαραίτητα
Η πρόοδος της τεχνολογίας μπορεί να εφοδιάσει σήμερα τους κυνηγετικούς σκύλους, με προστατευτικά γιλέκα αδιαπέραστα από τους χαυλιόδοντες του κάπρου.
Αν και οικονομικά είναι δύσκολο κάθε σκυλί μιας αγέλης να έχει και γιλέκο, η παρέα πρέπει να φροντίσει για την προστατευτική “φορεσιά”, σε όσα σκυλιά είναι επιθετικά και επιρρεπή στα “ατυχήματα”…
Το κακό είναι πως όταν ένα επιθετικό σκυλί μάθει με το γιλέκο και αισθανθεί ασφαλές στις μάχες “σώμα με σώμα” με τα γουρούνια, πρέπει να… φοράει γιλέκο πάντα.
Χωρίς αυτό, αργά ή γρήγορα θα σκοτωθεί(!), γιατί η ψευδής αίσθηση της ασφάλειας θα το κάνει απρόσεκτο και πιο επιθετικό. Όμως, το νούμερο του γιλέκου πρέπει να είναι το σωστό, ώστε ο σκύλος να μπορεί να εργάζεται με άνεση.
Ένα λάθος που κοστίζει
Όσα σκυλιά έχουν συνηθίσει να κυνηγάνε γουρουνόπουλα ή σκρόφες στα “εκπαιδευτικά”, αποκτούν… θράσος. Οι θηλυκές δεν έχουν χαυλιά για να αμυνθούν, και τα σκυλιά αποκομίζουν λάθος εντυπώσεις…
Έτσι, αν τύχει να βρεθούν αντιμέτωπα με κάπρο – “φονιά”, οι πιθανότητες να χτυπηθούν είναι μεγάλες!
