Ο οργανισμός του σκύλου δεν είναι ίδιος σε όλες τις φάσεις της ζωής του, με την έννοια ότι οι ανάγκες του μεταβάλλονται.
Το κουτάβι έχει να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις της ανάπτυξης, το ενήλικο αυτές της συντήρησης, η εγκυμονούσα σκύλα έχει να “χτίσει” τις καινούργιες ζωές που μεγαλώνουν στην μήτρα της και μετά πρέπει να παράγει το βάρος της σε γάλα, ενώ το κυνηγόσκυλο κατά την διάρκεια του κυνηγίου έχει αυξημένες ανάγκες σε “καύσιμα”. Το θέμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο αν σκεφτείτε, ότι οι ίδιες ανάγκες διαφέρουν από ζώο σε ζώο (διαφορετικότητα των φυλών, διαφορετικότητα ιδιοσυγκρασίας) και εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό και από παράγοντες του περιβάλλοντος, όπως πχ οι κλιματικές συνθήκες.
Για τους λόγους αυτούς είναι λάθος να μιλάμε για τις ανάγκες του σκύλου γενικά, ενώ το σωστό είναι να συζητάμε για τις ανάγκες ενός συγκεκριμένου ζώου που μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές από ένα άλλο ζώο ακόμα και αν ζουν στο ίδιο νοικοκυριό. Υπάρχουν φυσικά γενικές κατευθύνσεις τις οποίες ακολουθούμε (πχ στα κουτάβια δίνουμε τροφή ανάπτυξης, στις θηλάζουσες ενέργειας κλπ) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε καλύψει τις ανάγκες του συγκεκριμένου ζώου. Στο σημείο αυτό βρίσκουν εφαρμογή τα συμπληρώματα διατροφής, ο ρόλος των οποίων είναι στις περιπτώσεις αυτές σωτήριος. Εκεί που η διατροφή (όσο πλήρης και αν είναι) δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις ιδιαίτερες ανάγκες ενός ζώου, είναι άκρως απαραίτητη η ανάγκη χορήγησης συμπληρωμάτων.
Στις σημερινές συνθήκες είναι πολύ σπάνια η εμφάνιση ασθενειών που σχετίζονται με την πλήρη έλλειψη βιταμινών και ιχνοστοιχείων. Για να παρατηρηθούν τέτοια φαινόμενα θα πρέπει η διατροφή του ζώου να είναι εντελώς λάθος (πχ να τρώει μόνο πίτυρα και καρπουζόφλουδες μαζί με τις κότες, ναι το έχουμε δει και αυτό) ή να είναι … ανύπαρκτη. Αυτό που παρατηρείται συχνότερα όμως είναι η μερική έλλειψη τέτοιων συστατικών η οποία είναι συνηθισμένη και κατά κανόνα οφείλεται σε σοβαρά σφάλματα διατροφής. Σκύλοι που σιτίζονται με μαγειρεμένο φαγητό, με αποφάγια καθώς και με τροφές χαμηλής ποιότητας δεν προσλαμβάνουν βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία, απαραίτητα αμινοξέα και απαραίτητα λιπαρά οξέα στις αναγκαίες ποσότητες.
Οι συνηθέστερες κλινικές εκδηλώσεις που συνοδεύουν τις ελλείψεις αυτές, είναι η απώλεια βάρους, η κακή ανάπτυξη, η μειωμένη γαλακτοπαραγωγή, οι δερματικές αλλοιώσεις, η αναιμία, η ευαισθησία σε λοιμώξεις και άλλες. Κατά κανόνα με την χορήγηση των σχετικών συμπληρωμάτων το πρόβλημα λύνεται αποτελεσματικά και συχνά με θεαματικά τρόπο. Αυτή είναι η θεραπεία. Προληπτικά όμως θα πρέπει να διορθωθούν οι ελλείψεις της διατροφής με διόρθωσή της. Σε κάθε περίπτωση δεν νοείται πρόληψη ή θεραπεία των ελλείψεων αυτών χωρίς την εξισορρόπηση της διατροφής. Οι πρωτεΐνες, τα λίπη και οι υδατάνθρακες είναι το έδαφος πάνω στο οποίο δρουν οι βιταμίνες, τα ιχνοστοιχεία και τα λοιπά συμπληρώματα.
Ένα άλλο θέμα που σχετίζεται με την χορήγηση συμπληρωμάτων είναι το ποιόν τους. Θα πρέπει να είναι ευνόητο (αλλά δυστυχώς δεν είναι) ότι τα συμπληρώματα που προορίζονται για σκύλους είναι κατάλληλα για σκύλους, ενώ τα συμπληρώματα που προορίζονται για ανθρώπους είναι κατάλληλα για ανθρώπους. Θα δίνατε στο παιδί σας ή στον ηλικιωμένο πατέρα σας ένα σκεύασμα που προορίζεται για σκύλους; Όχι βέβαια. Τότε γιατί να πάρει ο ενήλικας σκύλος ή το κουτάβι κάποιο προϊόν που προορίζεται για τον άνθρωπο; Δεν είναι μόνο ότι το προφίλ όπως λέμε των αναγκών είναι διαφορετικό (μιλάμε για διαφορετικά ζωικά είδη), αλλά και οι δόσεις είναι διαφορετικές. Τα σκευάσματα που προορίζονται για τον άνθρωπο αναφέρονται σε ένα μέσο βάρος 50 με 70 κιλά. Χορηγώντας μια τόσο μεγάλη ποσότητα σε έναν σκύλο, ξεπερνάμε κατά πολύ την ανώτατη θεραπευτική δόση με αποτέλεσμα να υπάρχει ο κίνδυνος εμφάνισης τοξικών παρενεργειών.
Οι παρενέργειες αυτές έχουν ακριβώς την ίδια εικόνα που έχει και η έλλειψη. Αντίθετα τα σκευάσματα που προορίζονται για σκύλους έχουν καλύτερη κατανομή των συστατικών και σε πιο περιορισμένες ποσότητες ώστε να μειώνεται ο κίνδυνος της τοξίκωσης.
