Τα κυνηγόσκυλα, συγκριτικά με όλα τα υπόλοιπα σκυλιά “τιμωρήθηκαν” ήδη παραδειγματικά… Πέρασαν την μεγάλη περίοδο ολικής σχεδόν ακινησίας λόγω απαγόρευσης κυνηγιού και μετακινήσεων, ακολουθεί όμως και η “νεκρά” περίοδος ως τον Αύγουστο, αν φυσικά οι κρατούντες δεν έχουν άλλα κατά νου…
Tο πρώτο ζητούμενο είναι να αποκτήσει βαθμιαία ο σκύλος μας την φυσική κατάσταση εκείνη που θα του επιτρέψει να ξεπεράσει τα εμπόδια των συνθηκών του καλοκαιριού και προοδευτικά να βγάζει πάλι με άνεση το βαρύ πρόγραμμα που ακολουθεί τον χειμώνα…
Ευνοημένοι και άτυχοι…
Ένας οργανισμός όμως που παρέμενε καθηλωμένος και περιορισμένος στο χώρο του, σίγουρα θέλει κάποιο χρόνο προσαρμογής πριν επανέλθει πλήρως στις αντοχές και το επίπεδο εργασίας που μας είχε συνηθίσει.
Ευνόητο είναι, πως ανάλογα με την ηλικία του σκύλου, τη φυλή, το σωματότυπο και το βάρος του, ο χρόνος προσαρμογής διαφέρει. Και σε αυτό το “κεφάλαιο” ευνοημένοι είναι εκείνοι οι κυνηγοί που διαμένοντας κοντινότερα στην ύπαιθρο, βρίσκουν συχνότερα και σχεδόν ανέξοδα ευκαιρίες και τα σκυλιά τους πατάνε συχνά κυνηγότοπο. Ακόμη πιο σίγουρο όμως είναι, πως πολλοί αδυνατούν να κάνουν το ίδιο, αν και πολύ θα το ήθελαν. Έγινε δυσκολότερη υπόθεση στις μέρες μας να διατηρηθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα προηγούμενων χρόνων… Αυτό το μόνιμο βάσανο της προετοιμασίας και των εκπαιδευτικών σίγουρα είναι “προνόμιο” μόνο των συναδέλφων κυνηγών που κατοικούν κυρίως σε Αθήνα – Πειραιά, ενώ σε κάποιο ποσοστό αφορά και Θεσσαλονικιούς. Όλοι οι υπόλοιποι σε 10-15΄ λεπτά δρόμο βρίσκουν κάμπους, ισώματα και αλάνες.
Σταδιακή “επαναφορά”…
Έτσι, οι περισσότεροι κυνηγοί των αστικών κέντρων είναι αναγκασμένοι να οδηγούν τα σκυλιά τους περισσότερο σε χώρους προπόνησης και λιγότερο σε περιοχές εκπαίδευσης. Στις πλαγιές του Υμηττού, της Πεντέλης, της Πάρνηθας, του Αιγάλεω και του Σέιχ-Σού, είναι βέβαιο, πως δεν θα βρουν ορτύκια, όμως ακόμα και εκεί, τα σκυλιά μπορούν να ανακτήσουν τις αντοχές που πρέπει.
Το διάστημα που ακολουθεί ως τον Αύγουστο είναι μεγάλο και δεν χρειάζεται βιασύνη. Ακριβώς επειδή προηγήθηκε και αντίστοιχα μεγάλο διάστημα απραξίας, η επαναφορά του ζώου στις φυσικές του δυνατότητες θα πρέπει να γίνει σταδιακά και σε πολύ πολύ αργούς ρυθμούς. Ποτέ δεν πρέπει να μας διαφύγει από το μυαλό, ότι θεωρητικά και πρακτικά, ιδίως τα σκυλιά των διαμερισμάτων έχουν να “δουν” κυνηγότοπο από την πρώτη εβδομάδα του περασμένου Νοέμβρη… Σε κάθε άλλη περίπτωση, η πιθανότητα πρόκλησης κάποιας ανεπανόρθωτης βλάβης στην μυική τους διάταξη είναι μεγάλη, και παραδείγματα τέτοια υπάρχουν αρκετά…
Τα πλεονέκτημα των πεδινών κυνηγότοπων
Αναμφίβολα οι πεδινοί κυνηγότοποι με άγριο ορτύκι προσφέρουν πολλά επιπλέον πλεονεκτήματα, όμως όποιος δεν μπορεί να πάει, είτε έχει έμπειρα ζώα, είτε σχεδιάζει να βγάλει στο “μεροκάματο” κάποια νέα κουτάβια, δεν θα πρέπει να τα βάψει μαύρα. Κοντά ή λίγο μακρύτερα, κάπου μία αλάνα, ή μία μεγάλη χωραφιά θα βρεθεί για να στηθούν τα αγορασμένα. Εξ άλλου, κάμποσες εκατοντάδες είναι τα κυνηγόσκυλα που έπιασαν κορυφή σε μπεκάτσες και πέρδικες, ξεκινώντας “σταδιοδρομία” με στημένα ορτύκια εκτροφείου… Είτε λοιπόν με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο, τα σκυλιά μας πρέπει να προετοιμαστούν κατάλληλα. Επιπλέον, ο ήλιος και η ζέστη είναι ύπουλοι εχθροί και σε μερικές περιπτώσεις, ιδίως για τα αγύμναστα σκυλιά, μετατρέπονται σε δολοφόνους. Ο σκύλος δεν μπορεί να αφαιρέσει τρίχωμα όπως εμείς τα ρούχα, δεν μπορεί να έχει νερό όποτε θέλει, δεν αναπνέει παρά μόνο από το στόμα, και με τις υψηλές θερμοκρασίες το τρέξιμο γίνεται απίστευτα κουραστικό. Κάθε έξοδος λοιπόν χρειάζεται προσοχή ως προς τη χρονική διάρκεια, τις συνθήκες θερμοκρασίας και την εδαφολογική διάταξη του τόπου εκπαίδευσης.
Προπόνηση με μέτρο…
Τα κυνηγόσκυλα που θα μπουν στο “πρόγραμμα” πιο νωρίς, γρήγορα ανακτούν τις φυσικές τους αντοχές, ολοκληρώνοντας με άνεση πλέον ένα δίωρο εντατικής προπόνησης χάραμα ή σούρουπο.
Όταν υπάρχει ευχέρεια, το πρωινό σε κάμπο παρουσιάζει πλεονεκτήματα, με σπουδαιότερο τις δροσοσταλίδες που υπάρχουν πάνω στα φυτά. Διερχόμενος ανάμεσά τους ο σκύλος “μουσκεύει”, κι έτσι θα διατηρηθεί ως τις ώρες που ο ήλιος θα αρχίσει τον ανήφορο.
Τούτη την περίοδο και ώσπου να κλωσήσουν τα εδαφόβια είδη, μπορούμε να ξεκινήσουμε από τις 06:30 και ανάλογα με την κατάσταση του ζώου, να παρατείνομε την παραμονή του εκεί, όχι όμως για διάστημα μεγαλύτερο των 3 ωρών ακόμα και για τα πλέον έτοιμα. Σε όποιο όμως σημείο και αν είναι ο δείκτης της φυσικής τους κατάστασης, οι πιο έμπειροι, οι πιο μερακλήδες ή οι πιο φιλόζωοι αν προτιμάτε, ποτέ μετά το τέλος του εκπαιδευτικού δεν βάζουν τα σκυλιά στην μπαγκαζιέρα, το κουτί ή το κλουβί τους, αμέσως μετά την ολοκλήρωσή του. Κάθονται για λίγο σ’ ένα σκιερό μέρος, αφήνουν τα ζώα να ξεκουραστούν, να χαλαρώσουν, να πιουν για τελευταία φορά νερό και μετά παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής.
Σχολαστικός έλεγχος του τριχώματος και των ευπαθών σημείων
Πριν ο κυνηγός βγει στο δρόμο της επιστροφής, θα πρέπει να προηγηθεί σχολαστικός έλεγχος του τριχώματος και των ευπαθών σημείων, όπου μπορεί να έχουν προκύψει τραυματισμοί από αγκάθια, άγανα και κολιτσίδες. Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα αρκετοί συνάδελφοι που δεν ακολουθούν αυτή την επιβεβλημένη διαδικασία. Αν ανήκουμε στους τυχερούς και κάπου ανακαλύψαμε καθαρό νερό, είτε τρεχούμενο, είτε από βάνα, διατηρούμε για τους τετράποδους συνεργάτες μας σταθερά εκμεταλλεύσιμη αυτή την ευκαιρία. Είναι βέβαιο πως θα το χρειάζονται αυτό το μπάνιο και θα σας ευγνωμονούν.
Όπου λοιπόν κι αν είναι ο προορισμός μας για έναρξη εκπαιδευτικών, οι απαιτήσεις από το σκυλί μας θα πρέπει να σταδιακά να ανεβάζουν τον πήχη, και να μην ζητάμε από ανέτοιμα και αγύμναστα σκυλιά να δείξουν τις αντοχές του Νοέμβρη.
Αν τους δώσουμε την ευκαιρία για ένα σωστό ξεκίνημα, είναι βέβαιο πως μετά, τα ίδια θα μας κάνουν να καμαρώνουμε με την αξιοσύνη τους…
