Σκοπός μου σε αυτό το άρθρο δεν είναι να μιλήσω για το πόιντερ…
Αφενός μεν έχω εκφράσει γραπτώς την άποψή μου για την φυλή, για το τι φταίει και για το πώς μπορεί να ξεπεραστεί, αφετέρου δε θεωρώ ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι περισσότερο γνώστες και περισσότερο παθιασμένοι από εμένα που πραγματικά πονάνε, αλλά και μπορούν να βοηθήσουν την φυλή. Ελπίζω το άρθρο αυτό να είναι το κίνητρο για να εκφραστούν ελεύθερα όσοι επιθυμούν να μπουν σε αυτή την διαδικασία, διότι ο μοναδικός δικός μας κινητήριος μοχλός, δηλαδή προσωπικά δικός μου, δεν είναι άλλος παρά η ώθηση προς την σωστή και αληθινή κατεύθυνση.
Τί έχει φταίξει λοιπόν και η εκτροφή του πόιντερ έχει φθάσει σε αυτό το επίπεδο δηλαδή να μην παράγει πλέον στο μεγαλύτερο ποσοστό της αξιόλογους κυνηγετικούς σκύλους; Θα προσπαθήσω με πάσα ειλικρίνεια να σκιαγραφήσω το ένα μέρος από τις αιτίες που περιγράφονται στο εν λόγω άρθρο, δηλαδή το κομμάτι των κριτών από την εμπειρία μου μέσα στα τερέν δίπλα στους κεντρικούς κριτές σε Ελληνικές και διεθνείς διοργανώσεις σε κάθε είδους αγώνα κυνηγετικών ικανοτήτων.
Είναι γεγονός, ότι οι υποψήφιοι ως επιβήτορες σκύλοι, οι οποίοι αναδεικνύονται μέσω των αγώνων κυνηγετικών ικανοτήτων, έχουν περάσει από μια διαδικασία αξιολόγησης από τους κριτές. Θεωρούμε λοιπόν ότι αυτοί οι σκύλοι θα οδηγήσουν μπροστά την φυλή ή καλύτερα θα έλεγα τις φυλές και θα τις βελτιώσουν περαιτέρω, διότι το πρόβλημα κατά την άποψή μου δεν εστιάζεται αυτή την στιγμή μόνο στο πόιντερ αλλά αγγίζει και το αγγλικό σέττερ. Το θέμα όμως είναι αν οι κριτές που κρίνουν και δίνουν το “διαβατήριο” σε ορισμένους σκύλους να γίνουν πρωταθλητές και να οδηγηθούν στην αναπαραγωγή, είναι πραγματικά σε θέση να το κάνουν με τον σωστό τρόπο και αν όντως έχουν τις κατάλληλες γνώσεις και εμπειρίες, ούτως ώστε να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν μπορούν όλοι οι κριτές ή μάλλον δεν έχουν την ικανότητα να κρίνουν τους σκύλους που αγωνίζονται στην σωστή βάση. Τους παίρνει όλους όμως η μπάλα; Η απάντηση είναι αρνητική. Κατά την άποψή μου οι Έλληνες κριτές χωρίζονται σε τρείς κατηγορίες. Υπάρχουν ορισμένοι, οι οποίοι μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι οποίοι αληθώς μπορούν να σταθούν και να κρίνουν σε οποιοδήποτε τύπο αγώνα ή τερέν.
Η μεγάλη έρευνα για παράδειγμα είναι η πιο δύσκολη κατηγορία και για όσους νομίζουν ότι είναι εύκολο να κρίνεις ένα τέτοιο αγώνα δυστυχώς είναι μακριά νυχτωμένοι. Χρειάζεται τρομερή εμπειρία και μεγάλη ικανότητα και φυσικά πολλές γνώσεις για να καταλάβει κανείς τις πραγματικές ιδιότητες ενός σκύλου. Αυτοί οι κριτές που προανέφερα νομίζω ότι είναι σε θέση να κρίνουν σωστά έναν τέτοιο σκύλο και έναν τόσο δύσκολο αγώνα. Στην συνέχεια υπάρχει η κατηγορία των περισσότερων κριτών οι οποίοι έχουν τις βασικές γνώσεις, ούτως ώστε να κρίνουν έναν τέτοιο αγώνα ή έναν αγώνα έρευνας κυνηγίου ή πρακτικού κυνηγίου, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να εμβαθύνουν, και τις περισσότερες φορές είτε από άγνοια, είτε παρασυρόμενοι από την ταχύτητα και το στυλ, είτε από την πίεση των κυναγωγών ή των ιδιοκτητών, μοιράζουν αφειδώς τα CAC, λες και σώνει και καλά ο πρώτος σκύλος πρέπει να πάρει CAC.
Εδώ λοιπόν αγαπητοί φίλοι είναι το μεγάλο λάθος. Το CAC είναι ιερό και δεν χρειάζεται να δίδεται ως δώρο σε μια κανονική κούρσα. Για να δοθεί ένα CAC ο σκύλος πρέπει να τα κάνει όλα τέλεια. Από το ξεκίνημα της κούρσας, την έρευνα, τον ρυθμό, την συνάντηση, την συμπεριφορά στο θήραμα, την ποιότητα της κίνησης και του πόντου και γενικά όλα πρέπει να είναι τέλεια. Είναι βασικό λοιπόν ένας κριτής να έχει δει πολλά μα πάρα πολλά σκυλιά και πολλές φάσεις, ώστε να έχει μεγάλη εμπειρία και να δίνει την ανώτερη διάκριση.
Θυμάμαι μια φορά όταν ο αγαπητός φίλος Σ. Πονηρέας έγραφε σε κάποιο άρθρο σε ένα αγώνα του εξωτερικού, πόσο σημαντικό πράγμα ήταν να βρίσκονται εκεί νέα παιδιά που θα μπορούσαν να δουν από κοντά έναν άλλο τύπο τερέν και έναν διαφορετικό αγώνα, ώστε να καταλάβουν τις διαφορές και τις δυσκολίες που υπάρχουν από τερέν σε τερέν και από αγώνα σε αγώνα. Η συλλογή των εμπειριών πριν κάποιος περάσει στο στάδιο να κρίνει σκύλους και να ανακηρύσσει πρωταθλητές που οδηγούνται στην αναπαραγωγή, θεωρώ ότι είναι θεμελιώδους σημασίας για την συνέχεια αυτού που ονομάζουμε ελληνική κυνοφιλία. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στο κομμάτι αυτό.
Οι κριτές επιτέλους θα πρέπει να γίνουν περισσότερο αυστηροί με τους σκύλους και να τους κρίνουν στην πραγματική τους διάσταση. Όλοι είναι υπόλογοι για το μέλλον των αγγλικών φυλών στην χώρας μας πολύ περισσότερο δε οι κριτές των σκύλων που αγωνίζονται. Έχω δει κριτή να δίνει CAC σε σέττερ που φερμάρει συνεχώς όρθιο και άλλον σε πόιντερ που έχει στυλ κίνησης σαν σέττερ χωρίς καν να κάνει μεγάλη έρευνα. Έχω δει κριτή να κάνει επανάκληση σε αγώνα πρακτικού κυνηγίου, όπου πάνω από όλα αξιολογούμε την ικανότητα του βρίσκω σε συνδυασμό με το στυλ της φυλής του, σε σκύλο που πήγαινε 500 μέτρα μακριά και γύριζε δύο φορές στα πατήματά του και να θέτει εκτός, σκύλο που πήγαινε στα 300 μέτρα και με την αλλαγή του αέρα άλλαζε κατεύθυνση και έψαχνε με αυτόν.
Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις που προανέφερα και σε πολλές άλλες που μπορώ να παραθέσω, είμαι σίγουρος ότι δεν υπήρχε σκοπός ή δόλος παρά μόνο ανεπάρκεια και άγνοια για το τι ακριβώς γίνεται. Υπάρχει όμως και η τρίτη κατηγορία κριτών, οι οποίοι ευτυχώς είναι ελάχιστοι και οι οποίοι πολλές φορές από σκοπό και δόλο αλλοιώνουν το πραγματικό αποτέλεσμα ενός αγώνα, ανακηρύσσοντας πρωταθλητές και μοιράζοντας CAC με ασαφή κριτήρια. Υπάρχουν δυστυχώς κριτές οι οποίοι μετατρέπουν τα ελαττώματα ενός σκύλου σε προτερήματα και ευθύνονται για αρκετά δεινά της κυνοφιλίας.
Θεωρώ μεγάλη υποκρισία το να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε όλοι να βλέπουμε την πραγματικότητα κατάματα και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή η ιστορία μου θυμίζει την περίπτωση με την πολιτική και οικονομική κατάσταση του σήμερα όπου όλοι ξαφνικά δεν ήξεραν τι γινόταν τόσα χρόνια, λες και την Ελλάδα την κυβερνούσαν κάποιοι άλλοι προφανώς ερχόμενοι από το διάστημα. Το ίδιο ισχύει και στην κυνοφιλία αγαπητοί αναγνώστες, όχι φυσικά σε τρομερά μεγάλο βαθμό, διότι εδώ ακόμη υπάρχει ένα περιθώριο βελτίωσης.
Από την εποχή της οργανωμένης κυνοφιλίας στην Ελλάδα είναι γεγονός, ότι έγιναν τιτάνιες και φιλότιμες προσπάθειες από αρκετά άτομα έτσι ώστε να έχουμε καλύτερα σκυλιά για να κυνηγάμε σήμερα και φυσικά να απολαμβάνουμε τα προνόμια που όλοι έχουμε. Αυτό δεν πρέπει να το παραβλέψει κανείς. Υπάρχουν όμως και μεγάλες ευθύνες από πολλούς, οι οποίοι κάπου φαίνεται ότι έχασαν τον στόχο τους και παρασύρθηκαν από άλλα κίνητρα. Σε όσους βλέπουν κοντόφθαλμα πρέπει να πούμε ότι η ιστορία έχει δείξει πως το προσωπικό συμφέρον και το κέρδος πρέπει να παραμερίζεται για το καλό της κυνοφιλίας τέτοια άτομα δεν έχουν μέλλον ούτε χωράνε στο υγιές κομμάτι της κυνοφιλίας.
Αυτοί που λειτούργησαν με εκ του πονηρού κριτήρια έχουν τεθεί στο περιθώριο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ας φροντίσουν λοιπόν να μην τους ακολουθήσουν και κάποιοι άλλοι. Σκοπός αυτού του άρθρου δεν ήταν αλλά ούτε και είναι η ονοματολογία, το κουτσομπολιό και η κίτρινη ενημέρωση. Για εμάς θα είναι ευχής έργο αυτό το άρθρο να θέσει σε προβληματισμό αυτούς που ασχολούνται και βρίσκονται μέσα και γύρω από τον κόσμο της κυνοφιλίας και να αναθεωρήσουν πολλά πράγματα, να μπορέσουν να δουν την διαμορφωθείσα κατάσταση με μια άλλη ματιά μιας και το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις.
Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή και κυρίως όχι βεβιασμένες αλλά συγκροτημένες προτάσεις και λύσεις. Σε ότι αφορά το πόιντερ τα αποτελέσματα είναι ορατά. Τώρα όλοι πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπρος και δυο πίσω. Σε παλαιότερα άρθρα μου έχω κρούσει πολλές φορές τον κώδωνα του κινδύνου για το πόιντερ, σε σημείο όπου κατηγορήθηκα ότι μεροληπτώ υπέρ του αγγλικού σέττερ. Ήρθε η στιγμή που επιβεβαιώθηκα και μέσω του άρθρου του κ. Λάππα, αλλά η επιβεβαίωση δεν είναι ο αυτοσκοπός αγαπητοί μου αναγνώστες. Έχω δηλώσει ανοιχτά λάτρης του αγγλικού σέττερ και παράλληλα θιασώτης των αγγλικών φυλών. Το θέμα είναι να το καταλάβουν όσο γίνεται γρηγορότερα, όσοι βρίσκονται στο επίκεντρο της κυνοφιλίας και να πράξουν τα δέοντα.
Το πόιντερ δεν βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση επειδή όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα έκριναν αγώνες ή προωθούσαν σκύλους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κάποιοι που ήρθαν από τον πλανήτη Άρη, αλλά κάποιοι που ήταν υπαρκτά πρόσωπα και κινούνταν αλλά και κινούνται ακόμη και σήμερα στον κυνοφιλικό κόσμο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Ειλικρινά μου είναι δύσκολο να καταλάβω πως σε αυτή την χώρα που ακόμη το κυνήγι υπάρχει σε αφθονία και που από πλευράς πρωταθλητών και αγωνομάχων πόιντερ, είχαμε την τύχη να έχουμε δυο –τρείς που όντως υπήρξαν μεγάλοι σε όλες τις πλευρές ακόμα και από πλευράς αναπαραγωγής, να έχουμε φθάσει σε αυτό το σημείο. Προφανώς λοιπόν έχουν χρησιμοποιηθεί στην αναπαραγωγή ευρέως κάποιοι άλλοι σκύλοι οι οποίοι ήταν πλασματικοί πρωταθλητές.
Εδώ λοιπόν δεν έχουμε τον ρόλο του ανακριτή που θα ανακαλύψει όλες τις ευθύνες ή του δικαστή που θα δικάσει και θα τιμωρήσει τους φταίχτες. Εδώ βρισκόμαστε για να προβληματίσουμε με κάθε τρόπο. Είμαι σίγουρος ότι την αλήθεια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την γνωρίζουν οι περισσότεροι. Το θέμα είναι να σταθούμε ξεκάθαρα απέναντι στο έργο που έχουμε αναλάβει και να πράξουμε τα δέοντα. Η εκτροφή μιας φυλής όπως έχω ξαναγράψει δεν μπορεί να στηριχθεί μόνο σε σκύλους μεγάλης έρευνας ή μόνο σε σκύλους που πάνε αποκλειστικά και μόνο στο κυνήγι.
Θεωρώ ότι για να αρχίσουμε να ψάχνουμε ως μοναδικό στοιχείο μόνο την απόδοση, σημαίνει ότι το επίπεδο έφθασε πολύ χαμηλά και ότι πλέον οι σκύλοι δεν έχουν την αναμενόμενη απόδοση στο κυνήγι. Φυσικά και το ζητούμενο είναι η απόδοση, αλλά πρέπει να συνδυάζουμε και τον εργασιακό αλλά και τον μορφολογικό τύπο της κάθε φυλής, δηλαδή την ποιότητα, χωρίς να χάνουμε τον πρωταρχικό στόχο ο οποίος είναι η ισορροπία.
