Περδικόσκυλο που δεν κάνει απόρτ δεν νοείται, όσες άλλες «αξίες» και αν έχει σαν κυνηγετικός σκύλος…
κείμενο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΓΙΑΠΠΟΣ
Το πιο οδυνηρό συναίσθημα και ταυτόχρονα η πιο μεγάλη «σπατάλη» στα ορεινά κυνήγια, είναι η πέρδικα που χτυπήθηκε αλλά δεν … βρέθηκε!
Απόρτ – Βασική Προϋπόθεση
Για μένα περδικόσκυλο που δεν κάνει απόρτ δεν νοείται, όσες άλλες «αξίες» και αν έχει σαν κυνηγετικός σκύλος. Στους περδικότοπους η εύρεση και το απόρτ του θηράματος αποτελούν απαραίτητα χαρακτηριστικά, όταν πρόκειται να αποτιμηθεί η εργασία ενός κυνηγόσκυλου…
Η πέρδικα είναι ένα θήραμα που «αντέχει» στα σκάγια. Πολλές φορές οι βολές γίνονται σε οριακές αποστάσεις, οπότε η καταβολή του πουλιού δεν είναι ακαριαία.
Δυσκατάβλητη..
Άλλες φορές, η κατηφορική τροχιά των πουλιών είναι τέτοια, που οι χτυπημένες πέρδικες μπορεί να πέσουν εκατοντάδες μέτρα μακριά!
Και βέβαια μία λαβωμένη πέρδικα που διατηρεί γερά τα πόδια της, θα φροντίσει να αρχίσει… την τρεχάλα αμέσως μόλις πέσει στο έδαφος.
Όσοι κυνηγάνε συστηματικά την πέρδικα, είναι βέβαιο ότι έχουν δει πολλές φορές πέρδικες να έχουν πάρει σκάγια, αλλά να τρέχουν σαν λαγοί στην κατηφόρα για να ξεφύγουν. Όπως έχουν δει και κυνηγόσκυλα που αδυνατούν να εντοπίσουν μία νεκρή πέρδικα, ανάμεσα στις πέτρες του χαλιά που βρίσκεται το πουλί, λες και άνοιξε η γη και το κατάπιε…
Ένα «σμουλωμένο» πουλί μέσα σε μία πουρνάρα, κάτω από ένα κέδρο ή σφηνωμένο ανάμεσα σε κοτρώνια, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για να τα καταφέρει ο σκύλος πρέπει να… αγαπάει το απόρτ, να ξέρει από πέρδικες, και να βοηθηθεί από τις υποδείξεις του ίδιου του κυνηγού, αν παραστεί ανάγκη.
Το άξιο περδικόσκυλο!
Συγκέντρωση, μεθοδικότητα και επιμονή πρέπει να χαρακτηρίζουν τον σκύλο εκείνες τις στιγμές…
Αντίθετα ένας σκύλος που δεν απορτάρει, ή δεν απορτάρει με ευχαρίστηση, είναι βέβαιο ότι γρήγορα θα απογοητευτεί και θα εγκαταλείψει την προσπάθεια.
Αυτή η «παραίτηση» δεν οφείλεται μόνο στην επιπολαιότητα και στη βιασύνη του, αλλά και στη μεγάλη σωματική καταπόνηση που έχει δεχτεί, ήδη, ο σκύλος στα κατσάβραχα, με συνέπεια την εξασθένηση όλων των αισθήσεων του.
Ο τόπος δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα..
Πέρα από τις ικανότητες διαφυγής που αξιοποιεί μία τραυματισμένη πέρδικα, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που δυσκολεύει το απόρτ, είναι και ο τόπος που διεξάγεται το κυνήγι.
Στις ορθοπλαγιές με τις μεγάλες κλίσεις και στις άκρες των βράχων και των γκρεμών, η απογείωση των πουλιών γίνεται… στο χάος! Έτσι, μία πέρδικα που τουφεκίζεται σε αυτές τις θέσεις θα πέσει εκατοντάδες μέτρα χαμηλότερα, ακόμα και εάν έχει δεχτεί πλήγματα που την σκοτώνουν ακαριαία.
Τις περισσότερες φορές ο σκύλος έχει δει την κατεύθυνση του χτυπημένου πουλιού, αλλά όχι και το ακριβές σημείο της πτώσης (συχνά αυτό είναι αδύνατο και για τον ίδιο τον κυνηγό).
Έτσι, η αναζήτηση της σκοτωμένης πέρδικας πρέπει να γίνει σε μεγάλη απόσταση από το σημείο του πυροβολισμού, χωρίς σημεία αναφοράς που θα ορίζουν και θα περιορίζουν τον τομέα της έρευνας του σκύλου.
Κυνηγόσκυλο με πάθος για απόρτ με υψηλό βαθμό δυσκολίας..
Τέλος, δεν είναι λίγες οι φορές που η πτώση του πουλιού γίνεται σε σημείο μη προσεγγίσιμο (μεγάλος βράχος, κατακόρυφος γκρεμός, απότομη χαράδρα κλπ). Πρόκειται για εκείνες τις φορές που, ενώ η χτυπημένη πέρδικα απέχει μόνο ελάχιστα μέτρα, ο σκύλος θα πρέπει να κάνει ολόκληρο κύκλο ώστε να μπορέσει να φτάσει κοντά της.
Και κυνηγόσκυλο που πραγματικά δεν παθιάζεται με την αίσθηση της πέρδικας στο στόμα του, απλά δεν πρόκειται να εκτελέσει ένα τέτοιο δύσκολο απόρτ!
Από την άλλη βέβαια, κάποια σκυλιά γίνονται, σχεδόν, «τυφλά» όταν μια πέρδικα ξεκόβει από το κοπάδι και πέφτει στο χάος, μετά την τουφεκιά.
ΜΗΝ Πυροβολείτε!
Το μόνο που βλέπουν είναι το πουλί που φτεροκοπάει, το μόνο που θέλουν είναι να απορτάρουν, και τότε ο σκύλος χάνει την αίσθηση και κινδυνεύει να γκρεμιστεί στο χάος!
Ένας τρόπος για να αποφύγει κανείς αυτήν την «κακιά στιγμή», είναι να μην πυροβολεί κανείς πουλιά που «τινάζουν» στο όριο με το χάος…
Και ένας άλλος, ο σκύλος να έχει εκπαιδευτεί στην ακινησία και στο απορτάρισμα, μόνο κατόπιν εντολής.
Οι κανονισμοί για τα Πόιντερ και τα Σέττερ
Το απόρτ στις πέρδικες είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό, είναι… αναγκαίο.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια δεν γίνεται έλεγχος του απόρτ στα Πόιντερ και στα Σέττερ που μετέχουν στους αγώνες βουνού.
Δεν θέλω να κρίνω την ορθότητα του κανονισμού, αλλά ολοένα και πιο συχνά συναντώ Πόιντερ και Σέττερ που δείχνουν έντονη… απροθυμία για την θηραματοφορία. Ωστόσο, οι κανονισμοί δεν είναι σαν τις «Δέκα Εντολές» του Μωυσή, γι’ αυτό και μέσα στην πορεία του χρόνου αλλάζουν και αναπροσαρμόζονται…
Μήπως, λοιπόν, μία τέτοια αλλαγή αξίζει να συζητηθεί;
