spot_img
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
spot_img
ΑρχικήΣκύλοςΚυνηγόσκυλαΤo αγγλικό σέττερ: O κόσμος του, η αντίληψη της πραγματικότητας & η...

Τo αγγλικό σέττερ: O κόσμος του, η αντίληψη της πραγματικότητας & η εκφραστικότητά του στο πεδίο

|

Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food
Laky Pet Food

Κάθε ζωντανό είδος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον στο οποίο ζει μέσω των αισθήσεων. Όμως, οι αισθήσεις αναπτύσσονται με διαφορετικό τρόπο στα διάφορα είδη και συνεπώς διαφορετική είναι και η αντίληψη που έχουν για την πραγματικότητα…

του Κώστα Μπόγιογλου

Κάθε είδος αναπτύσσει μία κυρίαρχη αίσθηση κατά ιδιαίτερο τρόπο, ενώ οι υπόλοιπες λειτουργούν ως βοηθητικές. Επομένως, αυτό που χαρακτηρίζει τον τύπο συμπεριφοράς κάθε ξεχωριστού ζωικού είδους στην αντιμετώπιση των ομοίων του και του περιβάλλοντος, είναι η κυρίαρχη αίσθηση. Στον άνθρωπο για παράδειγμα, η βασική αίσθηση είναι η όραση. Τα μάτια του, τοποθετημένα μπροστά, του δίνουν τη δυνατότητα μιας καλής προοπτικής αντίληψης και η σχετικά περιορισμένη οπτική γωνία (περίπου 180ο), σε συνδυασμό με την άριστη αντίληψη του χρώματος (με την ισορροπία στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του αριθμού των κωνίων και των ραβδίων), τον καθιστούν ικανό να αξιολογεί και να επιλέγει με ακρίβεια τα σχήματα κάθε αντικειμένου, ακόμη και σε συγκεχυμένη και περίπλοκη μορφή, είτε αυτό είναι σταθερό είτε βρίσκεται σε κίνηση.

Αυτή η ιδιαιτερότητα, που προκύπτει από τους προγόνους του, τους μεγάλους ανθρωπόμορφους πιθήκους, είναι ένα παράδειγμα προσαρμοστικότητας στο περιβάλλον. Αυτοί οι πίθηκοι, βασικά χορτοφάγοι και καρποβόροι, είχαν ανάγκη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να διαλέγουν μία συγκεκριμένη φυτική τροφή, που δεν απομακρύνεται, αλλά πρέπει να καθορίζεται με ακρίβεια και να επιλέγεται με φροντίδα μέσα από άλλες ανάλογες περιβάλλουσες μορφές. Η ακοή και η όσφρηση μπορούν να χρησιμεύσουν για την ολοκλήρωση της όρασης, αλλά δεν είναι σε αυτό το είδος, τόσο σημαντικές. Η εξαίρετη όσφρηση και ακοή μπορούν να χρησιμεύσουν κυρίως στα αρπακτικά ζώα και στη λεία τους για να αντιληφθούν εγκαίρως τα ίχνη ή την άφιξη του άλλου, πολύ λιγότερο σε ένα ζώο που, όπως ο γορίλας, δεν είναι αρπακτικό ούτε φοβάται ότι θα αποτελέσει λεία. 

Αντιθέτως, οι αισθήσεις του σκύλου είναι το αποτέλεσμα της προσαρμογής σε έναν τύπο ζωής και σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό. Σ’ αυτόν η βασική αίσθηση είναι η όσφρηση, ακολουθεί μία άριστη ακοή και τέλος η όραση. Δεν θέλουμε να πούμε ότι ο σκύλος δε μας βλέπει καλά, απλά ότι σ’ αυτόν η όραση παίζει τελείως διαφορετικό ρόλο απ’ ό,τι στον άνθρωπο. Επιστρέφοντας στην όσφρηση, πρέπει να πούμε ότι η ανάπτυξή της στον σκύλο είναι σχεδόν απίστευτη. Αυτός μπορεί να αντιληφθεί μία εκπομπή οσμών από απόσταση χιλιομέτρων ή να ακολουθήσει ίχνη που υπάρχουν από μέρες, ακόμα και μέσα σε βρωμιές, επιδεικνύοντας έτσι επίσης και μία ισχυρότατη επιλεκτική ικανότητα.

Αντιλαμβάνεται τις μεταβολές της ψυχικής μας κατάστασης, με βάση τη διαφορετική ποσότητα και ποιότητα των ορμονών που εκκρίνονται από εμάς (οσφραντικά σωματίδια) καλύτερα από τη μηχανή της αλήθειας! Επίσης και η ακοή του είναι πολύ ανεπτυγμένη (αντιλαμβάνεται μέχρι και περισσότερο από μία συχνότητα 40.000 Ηertz, δηλαδή συμπεριλαμβάνονται και οι υπέρηχοι) και τα πτερύγια των αυτιών του, όπως στις φυσικές φυλές, όντας όρθια και ευκίνητα, κατορθώνουν πολύ καλά να εντοπίσουν την προέλευση του ήχου. Σε ορισμένα υποείδη, όπως στο fenec (ή αλεπού της ερήμου) ή στον λυκάονα, τα πτερύγια έχουν αρκετά σημαντικές διαστάσεις. Αντιθέτως, η όραση έχει βοηθητική λειτουργία για τον σκύλο. Τα μάτια του είναι τοποθετημένα μάλλον πλευρικά, η οπτική του γωνία είναι πολύ πιο ευρεία από αυτήν του ανθρώπου αλλά, σε αντιστάθμισμα, δεν επιτρέπει καλή προοπτική αντίληψη και επομένως ακριβή αξιολόγηση της απόστασης ενός αντικειμένου.

Να γιατί ο σκύλος αντιλαμβάνεται δύσκολα ένα σταθερό πράγμα. Το προσέχει, αλλά αμέσως μόλις αυτό κινηθεί, και το αντιλαμβάνεται για να ερμηνεύσει την ιδέα, όπως μία γραμμή που αλλάζει θέση στην επίπεδη οθόνη ενός υπολογιστή. Γι’ αυτό ο σκύλος αρχίζει να ξεχωρίζει και να αναγνωρίζει τα πλάσματα που του είναι οικεία, όχι τόσο από την όψη τους, αλλά μάλλον από τον τρόπο με τον οποίο κινούνται. 

Η ιεραρχία των αισθήσεων στο σκύλο μοιάζει ξεκάθαρη, αν παρατηρήσει κανείς τη συνήθη του συμπεριφορά. Προχωράει γρήγορα, με την μύτη στο έδαφος, συγκεντρώνοντας τα οσφραντικά μηνύματα για να τα αποκωδικοποιήσει, για να δει αν υπάρχει κάποιο χρήσιμο (μία λεία που πιθανώς να έχει περάσει πρόσφατα, ένα θηλυκό σε γενετήσια διέγερση, το ίχνος ενός αρσενικού για να το καλύψει με τα ούρα του). Μόνο αν ακούσει έναν ασυνήθιστο θόρυβο διακόπτει απότομα την ανάγνωσή του και μόνο αφού έχει προσπαθήσει, κατευθύνοντας τα πτερύγια των αυτιών του, να εντοπίσει την προέλευση, αποφασίζει τελικά να κοιτάξει τριγύρω.

  Το ότι η ακοή και η όραση επεμβαίνουν αποκλειστικά την αποφασιστική στιγμή του κυνηγιού, δηλαδή όταν ο σκύλος έχει ακολουθήσει τα οσφραντικά ίχνη του θηράματός του και είναι τώρα πια πολύ κοντά, δεν είναι κακό. Αντιθέτως, αν κατάφερνε να το εντοπίσει πολύ γρήγορα, θα μπορούσε να μην περιμένει για πολύ τη στιγμή του ξεπετάγματος, κάνοντάς το να φύγει εγκαίρως για να σωθεί!

Ο ψυχισμός

Είναι σύνολο ψυχοσωματικών αντιδράσεων που εκφράζεται με την εξωτερίκευση του χαρακτήρα, επηρεάζοντας δυναμικά τη συμπεριφορά. Είναι μια σειρά αλληλοδιαδόχων ενεργειών που έχουν σχέση με την εκφραστικότητα σε όλα τα επίπεδα δράσης (κοινωνικότητα, επαφή με το περιβάλλον, κίνηση, καλπασμό, δεκτικότητα οσμών στο κυνήγι κ.λ.π.).

 

Ο ψυχισμός εξαρτάται από τη δομή τη λειτουργία και την αλληλεπίδραση που ασκείται μεταξύ νευρικού, μυϊκού και ενδοκρινικού συστήματος και έχει σαν αποτέλεσμα την τελική συμπεριφορά του στα μηνύματα που δέχεται ο σκύλος από το εξωτερικό περιβάλλον και από τη γονιδιακή του επιρροή δηλαδή το γενότυπο.

Φέρμα και έκφραση στη φέρμα

Είναι η τυπική συμπεριφορά του αγγλικού σέττερ όταν κατά την έρευνά του, μπαίνει σε μία ζώνη οσμών για να παραμείνει στη συνέχεια σε φέρμα (ακίνητο), δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο την πηγή προέλευσης της οσμής αυτής. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μπορεί να μην αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο και να μην ολοκληρώσει την τυπική αυτή στάση, όπως όταν για διάφορους λόγους και ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του, βρεθεί ξαφνικά κοντά στο θήραμα. Η κλασική συμπεριφορά της φυλής στη φέρμα είναι με το πίσω μέρος χαμηλωμένο και το κεφάλι πιο ψηλά. Πολύ χαρακτηριστική είναι η στάση του σώματος με τον λαιμό τεντωμένο όσο περισσότερο γίνεται και το κεφάλι να διακρίνεται πάνω από τη γραμμή της ράχης. Χαρακτηριστική είναι επίσης και αυτή στη γη, αλλά όχι με το κεφάλι τοποθετημένο ανάμεσα στα μπροστινά σκέλη. 

Η στάση φέρμας είναι πάντα πιο όρθια όταν πρόκειται για θήραμα που η οσμή του έρχεται από μακριά, αλλά δεν πρέπει να είναι ποτέ πολύ τεντωμένη στα άκρα γιατί το αγγλικό σέττερ, ακόμα και όταν είναι σ’ αυτήν τη θέση, θα έπρεπε να διατηρείται πάντα λίγο ευλύγιστο. Στις περιπτώσεις στάσης φέρμας όπου υπάρχει προσέγγιση προς το θήραμα, θα υπάρχουν παράξενες συσπάσεις του σώματος και μύες εξαιρετικά δύσκαμπτοι, με στάσεις του σώματος που είναι διαφορετικές από τις συνηθισμένες και μαρτυρούν τη μεγάλη σημασία της στιγμής για το ζώο καθώς και τη γενεαλογία του.

Η ουρά, στη στάση φέρμας είναι πάντα κάτω από την νεφρική γραμμή, ελαφρώς ανασηκωμένη στην άκρη, σαν μικρό κυρτό σπαθί, και μερικές φορές είναι τεντωμένη, με το τόξο να πέφτει προς τη γη. Μπορεί επίσης να παραμείνει οριζόντια και σε μερικά άτομα (ίσως για συγκεκριμένες γενεαλογίες) μπορεί ακόμη και να ανεβαίνει επίσης πολύ πάνω από τη γραμμή του κορμού. Ορισμένα άτομα αγγλικής ή αμερικανικής εκτροφής (επίσης και αυτά τα διάσημα Humphrey) προσέλκυσαν την προσοχή γιατί στη φέρμα είχαν την ουρά ψηλά σαν κυπαρίσσι και οι εκτροφείς δικαιολογούσαν αυτήν την άσχημη συμπεριφορά με την υπόθεση ότι επειδή έπρεπε να λειτουργήσουν σε περιοχές όπου η βλάστηση ήταν ψηλή και ο σκύλος εντελώς κρυμμένος, μπορούσε να διακρίνεται μόνο η ουρά. Είναι αλήθεια ότι η ουρά σε κάθετη θέση είναι πάντα συνώνυμο του πάθους, αλλά η τοποθέτηση σώματος είναι αντίθετη με όλους τους κανόνες του στιλ που κάνουν ευγενή αυτήν την υπέροχη φυλή.

Το ποντάρισμα και το ανέβασμα στο θήραμα

Το ποντάρισμα του αγγλικού σέττερ έχει κάτι το ιδιαίτερο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πλησίασμα του θηράματος που μοιάζει με του πάνθηρα, γιατί ο σκύλος προσπαθεί να καλυφθεί περισσότερο από ένστικτο μήπως βάλει σε υποψία το θήραμα, το οποίο υποψιαζόμενο τον κίνδυνο αρχίζει τη φυγή για να φτάσει σε κάποιο σημείο όπου θα αισθάνεται πιο ασφαλές. Κατά τη διάρκεια του πονταρίσματος, το σέττερ παραμορφώνεται, χαμηλώνει το στέρνο προς τη γη και οι ωμοπλάτες είναι σε κλίση που να ολοκληρώνει την επιβράδυνση. Προχωράει επιφυλακτικά αλλά συνεχώς, έτσι ώστε να έχει το θήραμα πάντα υπό έλεγχο και να μην το εγκαταλείπει ποτέ στη φυγή, ανησυχώντας μήπως το χάσει.

To ποντάρισμα που έχει την μεγαλύτερη πρακτική αξία είναι αυτό που, αφού ο σκύλος έχει το θήραμα σε απόσταση ασφαλείας, πετυχαίνει να το μπλοκάρει ήρεμα προς ένα ιδιαίτερο σημείο, όπου θα το καθηλώσει με μία οριστική φέρμα. Το καλύτερο ποντάρισμα είναι αυτό κατά το οποίο ο σκύλος ολοκληρώνει τη φέρμα, πάντα από απόσταση, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μη θέσει το θήραμα σε πανικό και να πετάξει, κρατώντας το ωστόσο «δεμένο» από απόσταση. Το αγγλικό σέττερ είναι κατεξοχήν σκύλος φέρμας και το στιλ του καθίσταται εξαιρετικά πρόδηλο σ’ αυτήν τη φάση.

Όλα τα εδαφόβια θηράματα μπορούν να περπατήσουν, άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο, υπάρχουν κάποια που το κάνουν με φυσιολογικό τρόπο, σε μικρό όμως βαθμό και τέλος υπάρχουν και ορισμένα που βρίσκουν το πέταγμα ως το μόνο σύστημα για να διαφύγουν. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και ο φασιανός, που ξεπετάγεται από κάποια νευρικά άτομα, και δεν είναι το κατάλληλο θήραμα για όλα τα κυνηγετικά σκυλιά. Υπάρχει επίσης η πέρδικα (ορεινή, πεδινή) που καθηλώνεται με άριστο τρόπο, στη φέρμα του σκύλου. Το μπεκατσίνι συνήθως μετακινείται λίγο από το μέρος όπου έχει παγιδευτεί, ενώ το άγριο ορτύκι περπατάει με άτακτο τρόπο. Η νησιώτικη πέρδικα (Alectoris Chucar), που δεν έχει ανταγωνιστές στο ποδάρωμα.

Το αγγλικό σέττερ στο φασιανό, είναι κατάλληλο και παραμένει το αγαπημένο των κυνηγών στην Ηπειρωτική Ευρώπη χρησιμοποιείται  πάρα πολύ σ’ αυτήν την κυνηγετική δραστηριότητα. Μια άλλη ενέργεια πολύ κοντά στο ποντάρισμα, στη συμπεριφορά του σκύλου, είναι το ανέβασμα στη μυρωδιά, που συνήθως είναι χρήσιμο σε αυτές τις εκδηλώσεις όπου χρησιμοποιείται το θήραμα κλουβιών (ορτύκια), που εφόσον απελευθερωθεί, παραμένει στον ίδιο τόπο χωρίς να αποφασίζει να μετακινηθεί από το σημείο που θα εντοπιστεί. Το ανέβασμα λαμβάνει χώρα όταν το σέττερ, ερχόμενο από μακριά στο θήραμα, πλησιάζει για να βεβαιωθεί για το θήραμα που έχει οσφρανθεί, αλλά επίσης χρησιμεύει για την εξακρίβωση (έλεγχο) του σημείου της οσμής που αφήνει το θήραμα.

Η συναίνεση

Το αγγλικό σέττερ έχει συχνά έμφυτο το ένστικτο της συναίνεσης, ιδίως αν προέρχεται από γραμμές που έχουν επιλεγεί από σκύλους αγώνων, όμως παρόλα αυτά θα μπορούσαν να γεννηθούν επίσης άτομα που δεν αισθάνονται αυτήν την απαραίτητη παρόρμηση όταν κυνηγούν ή όταν τρέχουν κατά ζεύγη.  Η τυπική συναίνεση σε αυτήν την ράτσα είναι αυτή που προέρχεται μετά από καλπασμό, μάλλον σύντομο, κρατώντας σε απόσταση τον σύντροφο στη φέρμα και παίρνοντας στάσεις με εξαιρετικό στιλ, δεδομένου ότι λαμβάνει χώρα χωρίς προειδοποίηση και επομένως το κεφάλι είναι πάντα ψηλά. 

Σε περίπτωση ανάγκης το αγγλικό σέττερ μπορεί επίσης να αναπηδήσει με ηρεμία, ποτέ όμως με ένταση, όπως είδαμε στη φέρμα.  Η συναίνεση μπορεί επίσης να διδαχτεί, αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό θα καταδείξει την έλλειψη κληρονομικότητας στους απογόνους, ενώ αντιθέτως είναι προσόν που δεν πρέπει να λείπει ποτέ από τα χρωμοσώματα των γονέων του.

Θηραματοφορία 

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του 90 έλαβαν χώρα οι πρώτες εισαγωγές, πιστεύαμε ότι τα αγγλικά σέττερ και τα πόιντερ δεν είχαν την υποχρέωση να μεταφέρουν το θήραμα και ότι, αν το έκαναν, αυτό ήταν καρπός του πάθους τους και όχι της κληρονομικότητας ή της εκπαίδευσης. Αυτό γιατί οι Άγγλοι πίστευαν ότι η συνεχής μεταφορά θηράματος καταστρέφει τη σταθερότητα της φέρμας, προσόν που ανήκει κατεξοχήν στις ράτσες τους και επομένως, μετά τον πυροβολισμό του θηράματος χρησιμοποιούσαν άλλους σκύλους, στους οποίους, η μεταφορά του θηράματος διδασκόταν κατά τρόπο αυστηρό και ακριβή. Κι όμως ο Laverack βεβαίωνε ότι η δική του φυλή σέττερ, στην ηλικία των έξι μηνών, κυνηγούσε ήδη με απόλαυση κάνοντας και σταθερή φέρμα και μεταφορά του θηράματος.

Αλλά γενικά οι Άγγλοι απάλλασσαν τα σέττερ τους από αυτό το τόσο πολύτιμο καθήκον, αντίθετα με τους κυνηγούς της Ηπειρωτικής Ευρώπης που δεν μπορούν να διανοηθούν δύο σκύλους με διαφορετική χρήση. Στην Ελλάδα, Ιταλία και Γαλλία υπάρχει απαίτηση για μεταφορά του θηράματος για όλες τις ράτσες και συχνά δίνεται σε αυτό το προσόν υπερβολική σημασία, ίσως ακόμα μεγαλύτερη από ό,τι στην ίδια την φέρμα (υπερβολή). Τα αγγλικά σέττερ έχουν, όπως όλα τα άλλα σκυλιά, φυσική τάση να μεταφέρουν το θήραμα, αλλά είναι βέβαιο ότι η παρατεταμένη και άσχημα διεξαγόμενη πρακτική θα μπορούσε να βλάψει το προσόν της σταθερής φέρμας και της ορθότητας της έκφρασης, που είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένα στην ράτσα.

Η θηραματοφορία στις αγγλικές φυλές, συμπεριλαμβανομένου και του σέττερ, είναι συχνά ενστικτώδης και συμβαίνει μόνο χωρίς επιβάρυνση με εκτενή μαθήματα και μένουμε ικανοποιημένοι όταν ένα υποκείμενο, χωρίς πολλή εκπαίδευση, πηγαίνει να παραδώσει ένα θήραμα που έχει πέσει μακριά. Τα αγγλικά σέττερ έχουν αντίθετα μεγάλη τάση προς την ανάκτηση, ακόμη και όταν δεν μεταφέρουν το θήραμα, ίσως γιατί έχουν το ένστικτο να το βρουν πάση θυσία, με τη βοήθεια μιας ισχυρής όσφρησης. Είναι σπάνιο πλέον να παρατηρούμε τα αγγλικά σέττερ στη μεταφορά του θηράματος κατά τη διάρκεια των δοκιμών (αγώνες) (στην πραγματικότητα είναι πολύ λίγες αυτές με σκοτωμένα θηράματα), αλλά αν έχετε την τύχη να παρευρεθείτε στους αγώνες S. Uberto (ή σε παρόμοιους) θα μπορέσετε να έχετε την ξεκάθαρη αίσθηση της ικανότητας που έχει η ράτσα, ακόμα και σ’ αυτό το βασικότατο προσόν.

Δεν χρειάζεται όμως να απαιτούμε την μεταφορά του θηράματος πάση θυσία, γιατί είναι μία εργασία που κουράζει υπερβολικά το σκύλο και είναι αρκετό να την απαιτούμε όταν είναι πραγματικά σημαντική. Υπάρχουν σέττερ που το κάνουν από ένστικτο και σαν να είχαν λάβει μία τέλεια εκπαίδευση, παραδίδουν το θήραμα, είτε είναι μεγάλο είτε είναι μικρό, με την ίδια ακρίβεια.   Μπορεί να υπάρξουν κάποια (αλλά αυτό είναι δυνατό με όλες τις φυλές) που μεταφέρουν τα ορτύκια αλλά αρνούνται να αρπάξουν με το στόμα τον φασιανό ή την μπεκάτσα, άλλα που τείνουν να σφίγγουν το θήραμα και επίσης άλλα, που δεν καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν μία σωστή λήψη του θηράματος. Δεν είναι ωστόσο σπάνιο ορισμένα υποκείμενα να τείνουν να φάνε το θήραμα.

Στην κίνηση κατά τον καλπασμό

Ο καλπασμός είναι ελεύθερος, πολύ κομψός και γρήγορος, όχι όμως επιβλητικός, έτσι που συγκρίνοντάς τον μ’ αυτόν του πόιντερ, είναι κατώτερης ταχύτητας.

Όσον αφορά το μήκος, ο θώρακας ακολουθεί τη γραμμή του εδάφους, όπως και τους κυματισμούς του εδάφους, με τρόπο που να καταλήγει λυγισμένος. Σ’ αυτή τη φυλή, οι χρόνοι καλπασμού είναι μακριοί και τα πίσω μέλη κινούνται πιο ξεχωριστά, απ’ ότι στα πόιντερ. Στο σύνολό του έχει ένα σύστημα κίνησης όχι λιγότερο τέλειου από το πόιντερ αν και διαφορετικό:  πιο ελαστικό, αν και λιγότερο τολμηρό, με μια κίνηση, όμως, μεγάλης σταθερότητας. Η διασταυρωμένη έρευνα γίνεται αυθόρμητα σε σύντομες διαγώνιους, λίγο πολύ με διαστήματα κι αυτό ως συνέπεια της προσπάθειας που καταβάλλει το ζώο να εξερευνήσει πιο βαθιά το έδαφος.

Αυτές οι διαγώνιοι δεν είναι αυστηρά ευθείς, αλλά συχνά η διαδρομή που ακολουθεί ο σκύλος συμφωνεί με τη γραμμή που ενώνει τα δύο εξωτερικά σημεία της ίδιας διαγωνίου. Εύκολο σε απότομες αλλαγές κατεύθυνσης, μετά επανέρχεται στον κανονικό τρόπο.  Η ουρά συμπεριφέρεται σύμφωνα με την επιμήκυνση της γραμμής της πλάτης με κλίση προς τα κάτω, ποτέ πιο ψηλά, ζωντανή και νευρική στις ευθείες, με μεγάλη ταχύτητα κίνησης από ψηλά προς τα κάτω. (Σήμερα δεν είναι αποδεκτοί αυτοί οι κυματισμοί, αλλά η ουρά παραμένει σταθερά στη θέση της, μάλλον χαμηλά).

Το κεφάλι και η μύτη κρατιούνται ψηλά, αλλά όχι με τρόπο σταθερό και απότομο όπως στο πόιντερ, το κεφάλι είναι πιο μετακινήσιμο, βοηθώντας έτσι την εργασία του εντοπισμού της μυρωδιάς. Τ’ αυτιά ζωντανά κι ελαφρά κινούνται ανάμεσα στον αυχένα και το λαιμό χωρίς να τινάζονται πολύ πάνω-κάτω απ’ το κρανίο σε κάθε χρόνο καλπασμού.

Στη φέρμα

Αναφερόμενοι πάντα στο στάνταρ, «μπαίνοντας σε μια περιοχή ελαφρά διαποτισμένη από μυρωδιά θηράματος, το Αγγλικό σέττερ χαμηλώνει όλο το σώμα του, ενώ κάποιες φορές από τη βλάστηση ξεχωρίζει μόνον η μύτη του.  Και παίρνει τον αέρα, ακολουθώντας, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τη μυρωδιά, προσεκτικό και επιφυλακτικό, με καλπασμό ή βήμα γρήγορο, με έντονη μυϊκή αντίθεση και κίνηση, με ώμους κατεβασμένους.»

Το ανέβασμά του είναι αθόρυβο και η κίνηση των μελών του τόσο αρμονική που συχνά, αν η βλάστηση είναι κάπως ψηλή, δίνει την εντύπωση ότι κινείται κάτω από μαγικές δυνάμεις, ελκόμενο από μια αόρατη κλωστή, έχοντας μετατρέψει τα πόδια του σε κινούμενες ρόδες.

Αν πειστεί ότι το θήραμα έχει πετάξει, σιγά σιγά ανασηκώνεται και αυξάνοντας τον καλπασμό του, συνεχίζει τη συνηθισμένη πορεία του.  Αν, αντίθετα, αντιληφθεί την παρουσία θηράματος, σταδιακά επιβραδύνει τον καλπασμό και φερμάρει με σαρκαστική όψη, μάτια σπινθηροβόλα και ουρά τεντωμένη και ακίνητη να ακολουθεί τη γραμμή της ράχης, ποτέ πιο ψηλά, κάποιες φορές λίγο τοξωτή. Η θέση του Αγγλικού σέττερ κατά τη φέρμα, αποτελείται από τρία ουσιαστικά σημεία: Κεφάλι, σώμα και ουρά. Πολυάριθμες είναι οι στάσεις της φέρμας, όλες όμως εμπλουτισμένες με πολύ στιλ. Σε όλες πρέπει να υπάρχει η κάμψη, κυρίως στα πόδια.

Ο λαιμός πάνω από τη ραχιαία γραμμή, με τρόπο που το κεφάλι να είναι λίγο πιο ψηλά από την οριζόντια γραμμή, το ρύγχος ποτέ κατεβασμένο και ν’ ακολουθεί τη γραμμή του ρινικού καλάμου. Ο θώρακας δεν ακουμπάει στο έδαφος, βρίσκεται όμως σχεδόν σ’ επαφή, εξαιτίας της κάμψης των ποδιών. Η ουρά πρέπει να είναι συνέχεια της ραχιαίας γραμμής, με την άκρη της γυρισμένη προς τα πάνω κατά προτίμηση, μερικές φορές όμως και προς τα κάτω. Το προφίλ όμως μιας χατζάρας είναι καλύτερο να έχει την άκρη ν’ ανεβαίνει, όχι βέβαια με υπερβολικό τρόπο. Η περίφημη ουρά που φέρεται ψηλά στην πλάτη, η λεγόμενη αμερικανική, δεν αποτελεί αποτέλεσμα καλού στιλ, όπως τόσο λιγότερο και η απόλυτη ευθεία.

Αυτή η φέρμα είναι χρήσιμη σε απότομα εδάφη καλυμμένα από βλάστηση, γιατί ο σκύλος παραμένει αόρατος και μόνο η άκρη της ουράς μπορεί να είναι ορατή απ’ τον κυνηγό. Παρουσιάζει πάντα πάθος και ταμπεραμέντο, χαρίσματα που στο σέττερ είναι πάντα έντονα.

Ο Humphrey και οι άλλοι Άγγλοι και Αμερικανοί ενθαρρύνουν αυτήν την κλίση, γιατί πολλές φορές είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν σε εδάφη που η βλάστηση εμποδίζει την ορατότητα. Το να έχει την ουρά ψηλά είναι άσχημο στην όψη, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις αποβαίνει χρήσιμο.

Όπου διαπιστώνονται περιπτώσεις με την ουρά ψηλά, κυρίως στους Αγώνες Εργασίας, η απόφαση να επιβεβαιώσουμε αν αυτή η φέρμα είναι τυπική έγκειται στη θέση του θώρακα, γιατί αν είναι κεκαμένος είναι μέσα στο στιλ, αν είναι σε ευθεία, τότε μπορεί ακόμη και ν’ αποκλειστεί. Η τυπική φέρμα του Αγγλικού σέττερ είναι εκείνη που εμφανίζεται στην κλασική αναζήτηση της μυρωδιάς στον αέρα και όχι εκείνη η απότομη, ακόμη κι αν γίνεται εξαιτίας τυχαίων λόγων. Ας θυμηθούμε όμως ότι η φέρμα είναι επίσης το αποτέλεσμα της παρακολούθησης του θηράματος από το σκύλο, γιατί εάν οι συνθήκες είναι εξαιρετικές για το περιβάλλον και το θήραμα, τότε το Αγγλικό σέττερ θα γίνει εκείνο το αριστούργημα της φύσης που, αφού το έχουν θαυμάσει πολλοί σ’ ολόκληρο τον κόσμο, λίγοι θα καταφέρουν ν’ αποκτήσουν.

Ακολουθήστε το kynigesia.gr στο Google News.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Καταδίωξη λύκου με αυτοκίνητο στο δρόμο προκάλεσε αντιδράσεις – Βίντεο

Καταδίωξη λύκου με αυτοκίνητο στο δρόμο προκάλεσε αντιδράσεις Τον γύρο του διαδικτύου κάνει βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα που δείχνει νεαρούς να καταδιώκουν μέσα στη...
spot_img
spot_img

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ