Oι Ροδίτες κυνηγοί τον έχουν σε περίοπτη θέση και μιλούν με περηφάνια γι’ αυτόν!
ρεπορτάζ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ
Κυνηγάει το λαγό, δίχως να αδιαφορεί για την πέρδικα και την μπεκάτσα… Είναι το κυνηγόσκυλο που το χαίρονται γενιές και γενιές στο “νησί των Ιπποτών”. Δεν είναι ακόμη επίσημα αναγνωρισμένη ράτσα, αλλά τα τελευταία 20 χρόνια έχουν ενταθεί οι προσπάθειες για να γίνει και αυτό… Όπως και να έχει, όμως, οι Ροδίτες κυνηγοί το έχουν σε περίοπτη θέση και μιλούν με περηφάνια γι’ αυτό!
Τα 150 σκυλιά
Για τον Ροδίτικο ιχνηλάτη μας μίλησε ο Ανδρέας Δρακιού, αφοσιωμένος πρωτεργάτης της προσπάθειας ανάδειξης και επίσημης αναγνώρισής του, ως ξεχωριστής φυλής.
Είναι ένας άνθρωπος που το γνωρίζει από τότε που… στάθηκε στα πόδια του, αφού με αυτό έκανε τα πρώτα του κυνηγετικά βήματα, ακολουθώντας στα βουνά της Ρόδου τον συνονόματο παππού του, που είχε πάντα τέτοια ντόπια σκυλιά.
–“Με αυτά τα σκυλιά μεγάλωσα, αυτά μου θέριεψαν και την αγάπη μου για το κυνήγι. Οι δικές μου εμπειρίες ήρθαν να προστεθούν σε εκείνες παλιών κυνηγών από διάφορα μέρη του νησιού μας, γι’ αυτό και ξεκίνησα τον αγώνα να αναγνωριστεί ως ξεχωριστή φυλή το Ροδίτικο κυνηγόσκυλο”, ξεδιπλώνει τα όνειρά του.
Η προσπάθεια είχε πρωτοξεκινήσει από το συντοπίτη του Στέργιο Πεζουβάνη, που ύστερα από 15 χρόνια παρέδωσε τη “σκυτάλη” στον Ανδρέα Δρακιού. Ο τελευταίος έκανε καταγραφή του πληθυσμού των Ροδίτικων κυνηγόσκυλων που υπάρχουν, ακόμα, στο νησί. Να τι λέει ο ίδιος:
– “Έχουμε βρει γύρω στα 150 σκυλιά. Το 60% απ’ αυτά έχουν τα στάνταρ της φυλής σε απόλυτο, σχεδόν, βαθμό, ενώ το 40% μπορεί να δώσει απογόνους με καλές γραμμές αίματος. Είμαστε περίπου 18 κυνηγοί που τρέχουμε την προσπάθεια, για να σώσουμε το κυνηγόσκυλο του νησιού μας”.
Τα εργασιακά χαρακτηριστικά του
Το Ροδίτικο κυνηγόσκυλο ξεχωρίζει για την άριστη όσφρησή του και την ευλυγισία του, καθώς και το γεγονός, ότι ανταγωνίζεται σε ταχύτητα το λαγό, ανάλογα, βέβαια, με τη διαμόρφωση του εδάφους.
“Δένεται” με το αφεντικό του, εκπαιδεύεται εύκολα στις εντολές με οπτικά σήματα και δεν κυνηγά άλλα ζώα, όπως τα κατσίκια και τα ελάφια Ντάμα Ντάμα από τα οποία είναι γεμάτη η Ρόδος…
– “Στο κυνήγι του λαγού δεν καθυστερεί στα παλιά χνάρια της βοσκής, και ξεκόβει τον ντορό ελεγχόμενα και σιγά-σιγά. Όταν αλλάζει συμπεριφορά σημαίνει ότι βρίσκεται κοντά στο γιατάκι, τη “μονή”, όπως το αποκαλούμε εμείς στο νησί μας”, περιγράφει ο κ. Δρακιού.
Όπως ο ίδιος τονίζει, όσο πλησιάζει προς το γιατάκι, το Ροδίτικο κουνάει πιο έντονα την ουρά. Στα τελευταία μέτρα αρχίζει το “περπάτημα της γάτας”, κάνει σύντομες φέρμες δευτερολέπτων και ετοιμάζεται να βουτήξει στα πυκνά. Είναι σκύλος που δεν γαυγίζει στον ντορό, κάτι που μπορεί να κάνει πολύ σπάνια, μόνο στην καταδίωξη. Αν ο λαγός ξεσύρει, τότε οι κινήσεις του θυμίζουν το περπάτημα του… ελαφιού! Σε πολλές περιπτώσεις, όταν είναι κοντά στο γιατάκι, ο σκύλος χτυπάει στο έδαφος τα μπροστινά του πόδια, αναγκάζοντας το λαγό να ξεσηκωθεί…
Άλλες φορές, φερμάρει για μερικά δευτερόλεπτα και προσπαθεί να πάρει καλύτερη θέση, ώστε να παγιδέψει το λαγό πριν εκείνος σηκωθεί. Από τη στιγμή που θα τον ξεφωλιάσει, προσπαθεί να τον πιάσει και τον κυνηγάει όσο έχει οπτική επαφή μαζί του.
Μόλις τον χάσει, επιστρέφει γρήγορα στον κυνηγό, για να αρχίζει να ψάχνει για το επόμενο θήραμα.
– “Είναι σκυλί που σου χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές, ιδανικό για κυνήγι- “καβάλα”, αφού έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις όλες τις φάσεις. Δεν κάνει για τους νευρικούς, αλλά ταιριάζει σε μερακλήδες κυνηγούς με ηρεμία”, υπογραμμίζει ο κ. Δρακιού.
Γρήγορη “ωρίμανση”
Το Ροδίτικο κυνηγόσκυλο ιχνηλατεί σε μικρή ακτίνα γύρω από τον κυνηγό, και δεν απομακρύνεται παρά μόνον όταν καταδιώκει… “Μιλάει” στον κυνηγό με το κούνημα της ουράς του. Στην έρευνα σηκώνει κατά διαστήματα το κεφάλι του, ψάχνοντας κλαδί-κλαδί τα σημεία που ακούμπησε ο λαγός.
– “Έχω δει σκύλο να κάνει κύκλους γύρω από το λαγό, και στη συνέχει να σηκώνεται στα πισινά του πόδια και να δίνει ψηλά και δυνατά τινάγματα για να τον αναγκάσει να σηκωθεί”, μεταφέρει τις εμπειρίες του.
Σύμφωνα με τους ντόπιους, η εκπαίδευση του Ροδίτικου κυνηγόσκυλου ξεκινά στους έξι μήνες, με λίγες εξόδους. Στους οκτώ, προσαρμόζεται στο περιβάλλον, οπότε κι αρχίζει να ψάχνει και να δουλεύει με τη μύτη. Ολοκληρωμένο κυνηγόσκυλο θεωρείται το Ροδίτικο στα 2 – 3 χρόνια! Όσο για την πέρδικα και την μπεκάτσα, ο τρόπος που εργάζεται είναι γρηγορότερος, φερμάροντας και πάλι για μερικά δευτερόλεπτα.
– “Με ελάχιστες εξόδους μπορεί να εκπαιδευτεί και να μην κυνηγά άλλα ζώα, γιατί είναι σκύλος ευφυής, δεν κάνει του κεφαλιού του και συνεργάζεται άψογα με το αφεντικό του. Είναι πιστός στον ιδιοκτήτη του κι επιφυλακτικός με τους ξένους. Πάντως, είναι υπερκινητικός και γι’ αυτό χρειάζεται καθημερινή άσκηση”, προσθέτει ο Ροδίτης κυνηγός.
Η “συγγένεια” με άλλες φυλές
Σύμφωνα με τον κ. Δρακιού, το Ροδίτικο σκυλί μπορεί να… δακρύζει, επειδή αναπτύσσει μεγάλες ταχύτητες στην καταδίωξη. Επίσης, τραυματίζεται συχνά από κλαδιά, διότι την ώρα που καταδιώκει κάνει πολλούς ελιγμούς. Τα τραύματα αυτά, όμως, είναι επιφανειακά, και σπάνια κάτι πιο σοβαρό. Μετά τα επτά χρόνια του, η απόδοσή του σε ταχύτητα αρχίζει να πέφτει, όμως, γίνεται πιο πονηρό και πιο σίγουρο στο ψάξιμό του.
Το Ροδίτικο κυνηγόσκυλο υπάρχει σε δύο τύπους τριχώματος: τα λειότριχα και τα μακρύτριχα. Το ύψος για τα θηλυκά είναι 47-57 εκατοστά, και 56-64 για τα αρσενικά. Το Ροδίτικο κυνηγόσκυλο, θυμίζει σε ταχύτητα τον Κρητικό και εκείνο της Καρπάθου, ενώ συγγενεύει με το Λαγωνικό της Κύπρου, το Ταϊγκάν, το Άφγκαν και το Σαλούκι.
– “Στη διάρκεια της ιταλικής κατοχής, όπου επικρατούσε φτώχεια και πείνα, τα σκυλιά αυτά λατρεύτηκαν από τους Ροδίτες, γιατί έφερναν τροφή στο σπίτι, πιάνοντας τους λαγούς που αφθονούσαν… Τότε, πολλά τέτοια σκυλιά κατασχέθηκαν από τους κατακτητές και αρκετά φυγαδεύτηκαν στην Ιταλία”.
