Στα περισσότερα άρθρα που αφορούν στα μπεκατσόσκυλα, συνηθίζουμε να αναφερόμαστε στα προσόντα ή στα χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να έχει ένας σκύλος για να «κερδίσει» τον τίτλο του μπεκατσόσκυλου. Σπάνια όμως συζητάμε για το ποια είναι τα ελαττώματα αποκλεισμού.
Ποια είναι δηλαδή εκείνα τα μειονεκτήματα, τα οποία αν παρουσιάζει ένας σκύλος, δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να κυνηγήσει μπεκάτσες με αξιώσεις και συνεπώς θα πρέπει να αποκλειστεί από αυτό το κυνήγι.
Αυτά είναι τα ακόλουθα:
1. Έλλειψη αίσθησης θηράματος
2. Έλλειψη νοοτροπίας
3. Έλλειψη ισορροπίας
4. Έλλειψη αντοχής
5. Ασταθής φέρμα
6. Άρνηση συναίνεσης
7. Μειωμένη οσφρητική ικανότητα
1) Χωρίς καμία αμφιβολία, αν ένας σκύλος δεν διαθέτει αίσθηση θηράματος, είναι αδύνατον να κυνηγήσει μπεκάτσες. Όσο καλός και αν είναι σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, χωρίς να μπορεί να φτάσει στο στόχο, πραγματικά είναι άχρηστος. Δεν είναι λίγοι οι σκύλοι οι οποίοι παρότι είναι φιλότιμοι, δουλεύουν δηλαδή ασταμάτητα, καλύπτοντας αρκετό έδαφος, δεν φτάνουν ποτέ ή σχεδόν ποτέ στην πολυπόθητη συνάντηση. Το δάσος δεν είναι κάμπος, όπου πολλές φορές αρκεί μια μεθοδική έρευνα για να βρει ο σκύλος θήραμα. Το δάσος θέλει αρπακτικό ένστικτο, θέλει φαντασία. Αν ο σκύλος τα διαθέτει αυτά έχει καλώς, αν όχι, μόνο κατά τύχη θα πέφτει πάνω σε μπεκάτσες.
2) Η έλλειψη νοοτροπίας, πάθους ή κυνηγετικής μανίας, πείτε το όπως θέλετε, είναι ένα ακόμα ελάττωμα που δύσκολα ξεπερνιέται και σε κάθε περίπτωση οδηγεί το συγκεκριμένο σκύλο εκτός προδιαγραφών για το κυνήγι της μπεκάτσας. Πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι με τον όρο νοοτροπία, δεν εννοούμε μόνο το εύρος της έρευνας, το πόσο τόπο παίρνει δηλαδή ο σκύλος. Εννοούμε και το πόσο ικανός είναι σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, σε πολύ πυκνά μέρη με βάτα, αγριοτριανταφυλλιές και παλιούργια, στην κούραση και στον πόνο. Εννοούμε το πόσο πολύ θέλει να φτάσει στο θήραμα ξεπερνώντας κάθε εμπόδιο. Κάποιοι σκύλοι, ενώ είναι καλοί, είναι φυγόπονοι. Ενώ δηλαδή υπό φυσιολογικές συνθήκες κυνηγούν αξιοπρεπώς, με την πρώτη δυσκολία που θα συναντήσουν τα παρατάνε. Τέτοιοι σκύλοι λοιπόν δεν κάνουν για το κυνήγι της μπεκάτσας και είναι χάσιμο χρόνου να ασχοληθούμε μαζί τους.
3) Και περνάμε στην έλλειψη ισορροπίας. Ένας σκύλος μπορεί να διαθέτει και αίσθηση θηράματος και νοοτροπία. Αν δεν είναι όμως ταυτόχρονα και ισορροπημένος, τα δύο προηγούμενα προσόντα του σχεδόν εκμηδενίζονται. Διότι φανταστείτε να έχετε ένα σκύλο, ο οποίος βρίσκει μπεκάτσες και διαθέτει μεγάλο κυνηγετικό πάθος, αλλά είναι ανισόρροπος. Να βγαίνει δηλαδή πολύ συχνά εκτός ελέγχου, να κυνηγάει για τον εαυτό του, να επηρεάζεται από την παρουσία άλλων σκύλων ή άλλων κυνηγών, να μην πιάνεται (να μην κάθεται να τον δέσεις ή να μην μπαίνει στο αυτοκίνητο) και άλλα διάφορα. Σ’ ένα τέτοιο σκύλο δεν μπορείς να έχεις ποτέ εμπιστοσύνη. Ζεις συνέχεια με το άγχος ότι θα σου την «κάνει» ή ότι κάτι θα τον ενοχλήσει και θα πάψει να κυνηγά.
Πρόκειται για φοβικούς – περίεργους σκύλους, που δύσκολα καταφέρνεις να καταλάβεις την ψυχολογία τους. Επίσης στον ισορροπημένο χαρακτήρα του σκύλου έγκειται και η σωστή προσέγγιση του θηράματος. Ένας σκύλος νευρικός, ψυχικά ανώριμος δεν θα μπορέσει ποτέ να πλησιάσει μια δύσκολη, ανήσυχη μπεκάτσα. Με λίγα λόγια η διαδικασία ανεβάσματος της αναθυμίασης και το ποντάρισμα, απαιτούν σκύλους που να μπορούν να ελέγχουν το πάθος τους και να το θέτουν στην υπηρεσία του κυνηγού και του όπλου. Σε διαφορετική περίπτωση όλη η προηγούμενη εργασία τους τινάζεται στον αέρα. Ένα μπεκατσόσκυλο πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο σταθερό στην απόδοσή του και ισορροπημένο για να μπορείς να απολαμβάνεις τις κυνηγετικές σου εξόδους, διαφορετικά το κυνήγι γίνεται μαρτύριο.
4) Άλλο ένα σοβαρότατο ελάττωμα για ένα σκύλο ο οποίος προορίζεται να κυνηγήσει μπεκάτσες, είναι η ασταθής φέρμα. Θα μου πείτε «γιατί στα υπόλοιπα θηράματα δεν είναι σοβαρό ελάττωμα;». Είναι και παρά είναι, αλλά δεδομένου ότι στο δάσος, ειδικά με ανοικτούς σκύλους, η οπτική επαφή είναι σπάνια, δεν μπορείς ούτε καν να επέμβεις. Στον κάμπο ή στο βουνό, όπου τον σκύλο τις περισσότερες στιγμές τον βλέπεις, ίσως μπορείς και να τον διορθώσεις. Στα τετ-α-τετ όμως με την μπεκάτσα, 9 φορές στις 10, ο σκύλος είναι μόνος του, αν λοιπόν παρουσιάζει αυτό το ελάττωμα είναι αδύνατον να κάνουμε κάτι. Και εδώ, τα υπόλοιπα προσόντα τα οποία μπορεί να οδηγούν το σκύλο συχνά – πυκνά στη συνάντηση με το θήραμα, αχρηστεύονται από την ανικανότητά του να παραμείνει εντελώς ακίνητος μπροστά στην πηγή της αναθυμίασης.
5) Ο κυνηγετικός σκύλος είναι ένας δρομέας μεγάλων αποστάσεων και όχι ένας κατοστάρης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ένας σκύλος, ειδικά αν ανήκει στις αγγλικές φυλές, πρέπει να κυνηγάει τροχάζοντας ή με πολύ αργό ρυθμό. Το μπεκατσόσκυλο πρέπει να ξέρει να κατανέμει τις δυνάμεις του, ώστε να κυνηγάει με γρήγορο καλπασμό για τουλάχιστον 4-5 ώρες. Ο σκύλος ο οποίος τρέχει ξέφρενα για 1-2 ώρες και μετά μαζεύεται στα πόδια σου, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να σου προσφέρει μια ολοκληρωμένη κυνηγετική ημέρα και είσαι υποχρεωμένος να γυρίσεις στο αυτοκίνητο για να αλλάξεις σκύλο, αν έχεις άλλον για να κυνηγήσεις.
6) Η μειωμένη οσφρητική ικανότητα είναι ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα για τον σκύλο που θέλει να λέγεται μπεκατσόσκυλο. Είναι ένα πρόβλημα το οποίο οδηγεί τον σκύλο σε λάθη. Ποια είναι αυτά; α) Λευκές φέρμες. Ο σκύλος ο οποίος δεν έχει «καλή μύτη» δεν είναι σε θέση να διακρίνει εύκολα αν μια αναθυμίαση ανήκει σε μπεκάτσα ή σε κάποιο άλλο πουλί, με αποτέλεσμα να σταματάει συνέχεια χωρίς λόγο και να σε κάνει να τρέχεις άσκοπα. β) Παρατεταμένες φέρμες σε ζεστές θέσεις. Ένας τέτοιος σκύλος δεν μπορεί να καταλάβει αν η μπεκάτσα έφυγε πριν λίγο ή είναι ακόμα εκεί, με αποτέλεσμα πολλές φορές να σε κάνει να καταναλώνεις άδικα δυνάμεις. γ) Λανθασμένη κατάδειξη.
Πολλές φορές αυτοί οι σκύλοι δεν φερμάρουν την ίδια την μπεκάτσα αλλά γενικότερα την περιοχή, το σημείο όπου αυτή βρίσκεται, με αποτέλεσμα όταν φτάνουμε στη φέρμα η μπεκάτσα να μην σηκώνεται μπροστά από την μύτη του σκύλου, αλλά πίσω του ή στο πλάι. Κάτι τέτοιο φυσικά οδηγεί συχνά στην αποτυχία.
7) Η άρνηση συναίνεσης είναι ένα ακόμα πρόβλημα. Ίσως όχι τόσο «θανάσιμο» όσο τα προηγούμενα αλλά δεν παύει να είναι πρόβλημα. Ο σκύλος που δεν κάνει συναίνεση δεν μπορεί να κυνηγήσει, όπως είναι αυτονόητο με άλλους σκύλους. Αυτό συνεπάγεται ότι κι εσείς δεν μπορείτε να κυνηγήσετε με παρέα. Για όσους κυνηγούν μόνοι τους το πρόβλημα μπορεί και να μην υφίσταται. Όσοι όμως στο κυνήγι απολαμβάνουν την παρουσία ενός συντρόφου έχουν θέμα. Σίγουρα ένα καλό μπεκατσόσκυλο, το οποίο έχει ως μοναδικό ελάττωμα το ότι δεν κάνει συναίνεση, δεν το αποκλείεις από το κυνήγι.
Αν έχεις διάθεση και χρόνο ν’ ασχοληθείς μπορεί και να το καταφέρεις να κάνει συναίνεση κατ’ εντολή. Όμως κι εδώ επειδή υπάρχει το θέμα της απόστασης, μπορεί όταν βρίσκεστε μακριά, να «ξεχνάει» το μάθημα και να περνάει μπροστά από το σκύλο που φερμάρει με αποτέλεσμα να τα καταστρέφει όλα. Βέβαια μπορεί αυτός ο σκύλος να είναι συνέχεια πρώτος στα πουλιά και να χρειάζεται σπάνια να κάνει συναίνεση. Όμως, συνήθως, αυτοί οι σκύλοι, επειδή είναι πολύ ανταγωνιστικοί, και παρότι όταν είναι μόνοι τους μπορεί να φερμάρουν με τις ώρες, αν τους πλησιάσει άλλος σκύλος την ώρα που φερμάρουν, «σπάνε», και φοβούμενοι μήπως τους ξεσηκώσει το θήραμα ο άλλος σκύλος το ξεσηκώνουν μόνοι τους.
