Όλα τα ικανά κυνηγόσκυλα είναι κατάλληλα για εδαφόβια θηράματα. Ανάμεσά τους, ξεχωρίζουν ευκολότερα όσα έχουν συχνότερες επαφές με κάποιο συγκεκριμένο πουλί και συνήθισαν να ερευνούν σε πανομοιότυπους κυνηγότοπους. Έτσι, στα δύσκολα του κάμπου κάποια ίσως “κολλήσουν”, επειδή δεν τον έμαθαν όσο πρέπει. Τα ίδια όμως σκυλιά στα πυκνά του μπεκατσότοπου βγάζουν μάτια…
Ο κάμπος στην Κωπαίδα συνέχισε να δίνει πουλιά. Εκείνη τη μέρα ξεκίνησα από νωρίς με δύο και στεκόμουν πίσω από φέρμα. Τα ορτύκια σηκώθηκαν, και με διαφορά δευτερολέπτων έπεφταν λαβωμένα στην αθέριστη καλαμποκιά.
Έβαλα σημάδι και οδήγησα εκεί τα σκυλιά. Πήραν μυρωδιές και ξεκίνησαν πραγματική ιχνηλασία. Στην αρχή τα έβλεπα, μετά μόνο τα άκουγα και στο τέλος απόλυτη σιωπή.
Άρχισα να φοβάμαι γιατί η καλαμποκιά ήταν τεράστια, δεν ήξερα αν σε κάποιο τελείωμα από πίσω υπήρχαν τσοπανόσκυλα και κυρίως ανησυχούσα γιατί ένα άκρο της κατέληγε κοντά σε άσφαλτο…
Έτρεξα στην δεξιά άκρη και βρήκα ένα συνάδελφο με δυο πόιντερ, όμως δεν τα είχε δει. Γύρισα στο αρχικό σημείο, άφησα πουκάμισο και γιλέκο κατάχαμα και με το δίκαννο στο χέρι, τρέχοντας πήγα στην άλλη πλευρά. Από εκεί έρχονταν δυο κυνηγοί με τρία κούρτσχααρ, όμως και αυτοί δεν είχαν δει τα σκυλιά μου. Τότε ακούστηκε δυνατή η φωνή του ποϊντερά. “Έλα φίλε, τα σκυλιά σου είναι εδώ”.
Ήταν δίπλα στα ρούχα και κρατούσαν ακόμη στο στόμα από ένα τραυματισμένο ορτύκι. Γύρευε τι ποδάρωμα τους έκαναν τα πουλιά μέσα στην ζούγκλα της καλαμποκιάς, για να καθυστερήσουν τόσο. Είχαν όμως διαρκώς τις αναθυμιάσεις στην μύτη τους και επέμεναν.
Με τον ποϊντερά συνεχίσαμε παρέα. Είχε πάρει δύο ορτύκια και δύο ακόμη είχαν “καρφώσει”τα σκυλιά του αλλά διέφυγαν ποδαρώνοντας.
Σ’ ένα χέρσο με αγριόβλητα και καλάμια, μάρμαρο τα πόιντερ. Τα δικά μου συναινούν ξωπίσω και ο Λάζαρος παίρνει θέση. Τα επανιέλ ξεκολλάνε ποντάροντας 5-6 μέτρα αριστερά και μένουν εκεί. Κάνοντας την κίνηση ο συνάδελφος λέει “ρε συ, θα μου το χαλάσουν”. Μόνο με την ιδέα πως ίσως και να συνέβαινε κάτι τέτοιο, αισθάνθηκα άσχημα…
“Τι γίνεται τώρα” λέει ο μπερδεμένος Λάζαρος, που έχει μπροστά τα δικά σκυλιά ακόμη φερμαριστά. “Πήγαινε στα δικά μου και ρίξε”, του είπα, το ορτύκι περπάτησε στο πυκνό και το έχουν εκεί. Δυο ήταν τα πουλιά, μαζί σηκώθηκαν, και δεν λάθεψε στις τουφεκιές.
Η σημασία της εμπειρίας
Το ίδιο ακριβώς σκηνικό στήθηκε ακόμη δυό φορές σε πουλιά που εντοπίστηκαν, αλλά ποδάρωσαν και κρύφτηκαν. Σε τέτοιες περιπτώσεις έμπαιναν μπροστά τα Κωπαϊδόσκυλα. Με όσο ορτύκια έμειναν μπλοκαρισμένα στην θέση τους, τα πόιντερ έδιναν παράσταση με φέρμες διαρκείας. Αν κάπου υστερούσαν ήταν στον εντοπισμό του φευγάτου. Δεν είχαν να κάνουν με αλπικά, χαλιάδες, γκρεμίλες, ντούσκα και πουρναρωτά….
Είχαν να κάνουν μ’ ένα ατελείωτο δάσος πυκνής καλλιέργειας και με ορτύκια άλλης συμπεριφοράς, συνθήκες δηλαδή που τους δημιουργούσαν ιδιαίτερες δυσκολίες, αφού το περιβάλλον του κάμπου, ήταν γι αυτά σχεδόν άγνωστο.
Αργότερα συναντηθήκαμε ξανά με τον ποιντερά για μπεκάτσα. Όλη η τετράδα των σκύλων, σε ντούσκο και φτέρη “δούλεψε” το ίδιο φιλότιμα, όμως πουλιά δεν βρέθηκαν. Χαμηλώνοντας προς πυκνά με αρκουδοπούρναρα, βατσινιές, ρείκια και σκοτεινά ανήλιαγα κομμάτια, ήταν ολοφάνερο πως τώρα τα δικά μου σκυλιά έμεναν πίσω… Ο τόπος ήταν πολύ σφιχτός, δεν ήταν οι ανοιχτάδες και τα ντούσκα που είχαν συνηθίσει. Τέσσερα πουλιά βγάλαμε εκεί, τα τρία τα πήραν μονομιάς ”μυρωδιά τα σκυλιά του Λάζαρου…
Σε τέτοιο περιβάλλον αποδεδειγμένα ερευνούσαν καλύτερα τα πόιντερ.
