Οι ικανότητες δεν έχουν να κάνουν με το φύλο, αλλά με τα χαρίσματα που κληρονομεί o κάθε σκύλος από τη γενιά του, όπως και με τα όσα μαθαίνει κυνηγώντας.
Είναι καλύτερα να είναι αρσενικό ή θηλυκό, ένα κυνηγόσκυλο που προορίζεται για να βρίσκει, να αντιμετωπίζει και να καταδιώκει αγριογούρουνα; Αν με ρωτήσετε προσωπικά, επ’ αυτού ισχύει απολύτως… η “ισότητα των φύλων”. Οι ικανότητες δεν έχουν να κάνουν με το φύλο, αλλά με τα χαρίσματα που κληρονομεί o κάθε σκύλος από τη γενιά του, όπως και με τα όσα μαθαίνει και βιώνει στη συνέχεια, εκπαιδευόμενος και κυνηγώντας…
Η ορμή των αρσενικών
Βέβαια, υπάρχουν πάντα παρέες ή κυνηγοί που έχουν τις προτιμήσεις τους, όπως, συνήθως, προκύπτουν μέσα από δικές τους εμπειρίες ή βιώματα: κάποιοι μπορεί να προτιμούν περισσότερο τα θηλυκά ή αρσενικά σκυλιά, αν και, συνήθως, στις αγέλες των “γουρουνόσκυλων” συνυπάρχουν αμφότερα τα φύλα. Τα αρσενικά είναι από τη φύση τους πιο ρωμαλέα και μεγαλόσωμα, εκφράζουν συχνά μία μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και είναι περισσότερο κυριαρχικά.
Με ανθρώπινους όρους θα μπορούσε να ειπωθεί ότι στο κυνήγι τα αρσενικά είναι “πιο παλικάρια”, έχοντας ένα “τουπέ” και έναν “τσαμπουκά”, χαρακτηριστικά που στο κυνήγι του αγριόχοιρου μετράνε… Σε γενικές γραμμές τα αρσενικά σκυλιά “πιέζουν” περισσότερο τα αγριογούρουνα στη φάση της “στάμπας”, αλλά αυτό δεν είναι πάντα για καλό: μία άτυπη δική μου στατιστική λέει ότι, τα αρσενικά είναι πιο επιρρεπή σε τραυματισμούς, καθώς πολλές φορές το θάρρος τους τα κάνει να αγνοούν τον κίνδυνο!
Πάντως, ο αρσενικός σκύλος έχει, συνήθως, μεγαλύτερες αντοχές στην καταδίωξη, ενώ είναι και πιο ανθεκτικός στους δύσκολους καιρούς και στα δύσβατα εδάφη. Χωρίς να είμαι δογματικός και απόλυτος, η δική μου – και πάλι – “στατιστική” λέει ότι τα περισσότερα από τα σκυλιά που αφήνουν όνομα στο κυνήγι των αγριόχοιρων, είναι αρσενικά. Από την άλλη, λόγω χαρακτήρα, κυριαρχικότητας και “ξεροκεφαλιάς”, οι αρσενικοί σκύλοι είναι πιο δύσκολοι στην εκπαίδευση τους.
Διαφορές στην “ωρίμανση”
Πολλές φορές χρειάζεται παραπάνω χρόνος για να ωριμάσουν και να ξεδιπλώσουν τα κυνηγετικά τους χαρακτηριστικά. Και συχνά είναι πιο δύστροποι, γι’ αυτό και μπορεί να παρουσιάζουν… εναλλαγές διάθεσης και πείσματα πάνω στο κυνήγι. Έχω δει τέτοια αρσενικά σκυλιά, τη μία ημέρα να σου “παίρνουν τα μάτια” με τις επιδόσεις τους, και την επομένη να μη θέλουν να φύγουν από τα πόδια σου.
Τα θηλυκά από την άλλη, είναι, συνήθως, πιο ήπιοι χαρακτήρες. Εκπαιδεύονται αρκετά πιο εύκολα, ενώ η συμπεριφορά τους είναι πιο “σοβαρή” από νεαρή, ακόμα, ηλικία… Το θηλυκό είναι πιο συνεργάσιμο με τον κυνηγό, δένεται περισσότερο μαζί του και οι επιδόσεις του στο κυνήγι είναι πιο σταθερές και ερμηνεύσιμες. Οι σκύλες ωριμάζουν και δείχνουν τα κυνηγετικά τους χαρίσματα πιο γρήγορα, με έναν σταθερό ρυθμό που δεν κρύβει εκπλήξεις και πισωγυρίσματα. Από τη στιγμή που ένα θηλυκό σκυλί θα αρχίσει να κυνηγάει, δύσκολα θα κάνει “πισωγυρίσματα”. Από εκεί και πέρα, μόνο να εξελίσσεται μπορεί…
Το θηλυκό μυαλό
Στη φάση της στάμπας τα θηλυκά είναι πιο επιφυλακτικά, κρατώντας αποστάσεις από τα αγριογούρουνα. Κάποιες φορές αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μη “ζορίζουν” πολύ τα καπριά, οπότε η “στάμπα” να παρατείνεται σε χρόνο. Ωστόσο, οι τραυματισμοί είναι λιγότεροι στα θηλυκά σκυλιά. Προσωπικά θεωρώ απολύτως αναγκαία την ένταξη και παρουσία μίας, τουλάχιστον, σκύλας, σε κάθε αγέλη ζώων που κυνηγάνε αγριογούρουνα! Όταν θα χρειαστεί, η θηλυκή είναι αυτή που θα “μαζέψει” κάθε σκύλο κοντά της, ακόμη και τον πιο δύστροπο.
Τα θηλυκά ευνοούν και ενισχύουν το κλίμα συνοχής της ομάδας, κάτι που είναι απαραίτητο για να κυνηγήσουν καλά τα “γουρουνόσκυλα”. Μία σκύλα μπορεί να υστερεί σε μέγεθος και ρώμη από τα αρσενικά, όμως, αυτό δεν είναι κριτήριο ικανότητας. Ακόμα και αν υστερεί σε “σθένος” σε σύγκριση με ένα αρσενικό, διαθέτει το… “θηλυκό μυαλό” για να κάνει υπολογισμούς και να αυτοσχεδιάζει τις κρίσιμες στιγμές.
Προλαβαίνοντας ανταγωνισμούς & έριδες
Το κυνήγι του αγριογούρουνου είναι δύσκολο, επίπονο και επικίνδυνο για τους σκύλους, αλλά γι’ αυτό ακριβώς δημιουργεί γρήγορα… “δεσμούς” μεταξύ τους. Βέβαια, σημαντικός είναι και ο ρόλος των κυνηγών της ομάδας, που πρέπει να… διαγνώσκουν και να προλαβαίνουν τις έριδες των σκύλων, πριν αυτές προκύψουν. Μία τέτοια “ευαίσθητη” φάση είναι όταν ο αγριόχοιρος έχει χτυπηθεί και “πέσει”: λογικό είναι όταν φτάνουν εκεί τα σκυλιά, να προκύπτει ανταγωνισμός για το “τρόπαιο”, με κατάληξη τον… σκυλοκαβγά.
Σε αυτήν την περίπτωση, οι παγανιέρηδες και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας καλό είναι να σπεύδουν έγκαιρα, απομονώνοντας τα σκυλιά που είναι επιρρεπή στις “φιλονικίες”. Ένα λάθος που συχνά γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι να αφήνονται όλα τα σκυλιά μαζί να δαγκώνουν τον πεσμένο αγριόχοιρο… Έχω δει με τα μάτια μου σε τέτοιες φάσεις, να προκύπτει τόσο… μίσος μεταξύ των σκυλιών, που να κάνει πολύ χρόνο για να ξεπεραστεί. Κάποιες φορές, μάλιστα, δεν ξεπερνιέται και ποτέ!
