Η προετοιμασία των κουταβιών για τα δύσκολα εδάφη είναι μία επίπονη δουλειά που χρειάζεται, εκτός των άλλων, υπομονή και επιμονή, καθώς επίσης και καλούς σκύλους, τους οποίους πρέπει να αγαπάμε και επιβάλλεται να φροντίζουμε.
Του Θωμά Πετρόχειλου
Η δημιουργία ενός άξιου κυνηγητικού σκύλου, είναι χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία, η οποία, εκτός όλων των άλλων, απαιτεί πάθος, γνώσεις, ευαισθησία και, πάνω απ’ όλα, υψηλής ποιότητος κουτάβια. Όταν αναφέρομαι σε ποιότητα κυνηγητικού σκύλου, εννοώ το σκύλο ο οποίος μπορεί πάντοτε, και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, να βρίσκει και να μπλοκάρει επ’ ωφελεία του κυνηγού, τον μεγαλύτερο αριθμό άγριων θηραμάτων.
Αυτό και μόνο, εμπεριέχει όλες τις άλλες επί μέρους αρετές του κυνηγόσκυλου. Είναι κάτι που έχουμε ξεχάσει και αποτελεί το βασικό λόγο για τον οποίο, τα κυνηγόσκυλά μας, αντί να βελτιώνονται, υποβαθμίζονται συνεχώς. Έχω πει παρά πολλές φορές, ότι η περίοδος μεταξύ 2 και 8 μηνών, είναι καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του κυνηγετικού σκύλου. Στην περίοδο αυτή «σφυρηλατείται» ο άρρηκτος δεσμός μεταξύ σκύλου και κυνηγού, ο οποίος (δεσμός) πρόκειται να διαρκέσει μια ζωή. Σε αυτή την περίοδο, όσο περισσότερες και διαφορετικές είναι οι παραστάσεις τις οποίες προσλαμβάνει το κουτάβι, τόσο πιο ευπροσάρμοστο θα είναι στην υπόλοιπη ζωή του.
Οι βάσεις εξαρτημένης έρευνας
Βγάζοντας ένα κουταβάκι 3 έως 5 μηνών στον κυνηγότοπο -προσέχοντας βεβαίως πάντοτε να μην το ταλαιπωρήσουμε- δημιουργούμε τις βάσεις μιας εξαρτημένης έρευνας, προσανατολισμένης στον κυνηγό. Συγχρόνως όμως, αποφεύγουμε να δημιουργήσουμε ένα ζώο, το οποίο τρέχει ανεξέλεγκτα, πολλές φορές χιλιόμετρα μακριά από τον κυνηγό και, αδιαφορώντας γι’ αυτόν. Επίσης, την συγκεκριμένη περίοδο, επειδή η ταχύτητα του σκύλου είναι μικρή και η οσφραντική του ικανότητα μεγάλη, είναι ευκολότερο να του εντυπώσουμε τις οσμές των θηραμάτων. Κάτι που γίνεται δύσκολο όσο το σκυλί μεγαλώνει, η ταχύτητά του αυξάνεται και μαζί της αυξάνονται και τα επίπεδα ανεξαρτησίας του.
Είναι λάθος, κατά την άποψή μου, να βάζουμε το κουτάβι όσο ακόμη είναι μικρό στον κάμπο, και όταν μεγαλώσει και δυναμώσει να το βάζουμε σε σκληρότερα εδάφη. Πρέπει, ευθύς εξ αρχής, να εκμεταλλευτούμε τον ενστικτώδη δισταγμό του κουταβιού, για να καταλάβει ότι πρέπει να είναι προσεκτικό με τα βράχια, έτσι ώστε αφενός να μη χτυπήσει και αφετέρου να εξοικειωθεί σταδιακά με αυτά.
Μία επόμενη παράμετρος, είναι το δάσος, στο οποίο πρέπει να βάλουμε το κουτάβι από την αρχή, έτσι ώστε να του εντυπώσουμε το γεγονός να προσέχει τον προσανατολισμό του, για να μη χάνεται. Εκείνο το οποίο θα διευκολύνει παρά πολύ την προσαρμογή του σκύλου μας σε διαφορετικά εδάφη, και ειδικά σε δύσκολα εδάφη, είναι να συναντήσει όσο το δυνατόν περισσότερο θήραμα σ’ αυτά, αφού μόνο έτσι θα κατανοήσει το λόγο για τον οποίο πηγαίνουμε εκεί. Επειδή οι αντοχές του κουταβιού μας είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένες, θα πρέπει οι επιλογές μας να είναι τέτοιες, ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να συναντήσει θήραμα. Αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε έχοντας προηγουμένως ψάξει πολύ μεγαλύτερες εκτάσεις με άλλους σκύλους, και επιλέγοντας, στη συνέχεια, τις καλύτερες για να πάμε το κουτάβι.
Επισημαίνω πάλι, ότι όλες αυτές οι διαδικασίες δεν είναι εύκολες, και ένα ζώο, για να θεωρήσουμε ότι είναι περδικόσκυλο, πρέπει να έχει τουλάχιστον 300 εξόδους στα γκρέμια. Οφείλω δε να σημειώσω, ότι τα εξαιρετικής ποιότητας κουτάβια κάνουν τη συγκεκριμένη διαδικασία να φαίνεται απλή και εύκολη, σε αντίθεση με άλλα, κατώτερα, για τα οποία οι δυσκολίες, τουλάχιστον στην αρχή, φαντάζουν αξεπέραστες. Είναι ανώφελο να ψάχνουμε με ένα κουρασμένο, αφυδατωμένο και λαχανιασμένο σκύλο διότι σ’ αυτές τις συνθήκες έχει χάσει πολύ μεγάλο μέρος των οσφραντικών του ικανοτήτων.
Στα δύσκολα εδάφη
Έτσι, επιβάλλεται, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να τον ξεκουράζουμε, να του δίνουμε νερό και θερμίδες, προκειμένου να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση. Πολλές φορές τονίζω ότι οι στάσεις, και το πότε επιλέγουμε να γίνουν αυτές, είναι εξ ίσου σημαντικές με το χρόνο ψαξίματος. Όταν βγάζουμε το σκύλο μας για προπόνηση και αυτή η διαδικασία διαρκεί μία ώρα, θα είναι δύσκολο εν συνεχεία να αποδώσει σε ένα κυνήγι 6 και 7 ωρών. Τότε θα αντιμετωπίσουμε πάρα πολλά προβλήματα και θα φταίμε εμείς γιατί του έχουμε πει… ψέματα.
Όταν του έχουμε δώσει τη δυνατότητα να διαμορφώσει ένα εργασιακό ρυθμό της μιας ώρας, είναι αδύνατον να ανταποκριθεί όταν μετά του ζητάμε να διατηρήσει αυτό το ρυθμό για 6 ώρες. Σε ότι αφορά τα δύσκολα εδάφη, και προκειμένου να έχουμε αποτέλεσμα, πρέπει και εμείς και ο σκύλος μας να γίνουμε μέρος των δύσκολων αυτών εδαφών. Είτε πρόκειται για ψηλά βουνά στην αλπική ζώνη, είτε είναι δάση με πολυσχιδή ρέματα, είτε βάλτοι. Και να μην ξεχνάμε, ότι όλα αυτά, θέλουν, όπως επισημάναμε και στην αρχή, πάθος, γνώσεις, υπομονή επιμονή και καλούς σκύλους, τους οποίους πρέπει να αγαπάμε και επιβάλλεται να φροντίζουμε.
