Το μοντέλο κυνηγίου στην Ελλάδα εντοπίζεται περισσότερο στο μεταναστευτικό θήραμα (ορτύκι, τρυγόνι, μπεκάτσα κ.λπ.), ενώ δίνεται λιγότερη έμφαση στην πορεία και προστασία του ενδημικού (πέρδικα τσούκαρ – γκρέκα). Και, με βάση αυτά τα δεδομένα, ο κόσμος έχει πάρει ξεκάθαρη θέση στην επιλογή κυνηγόσκυλων, μετά από τη συστηματική εκτροφή αγγλικών και ηπειρωτικών φυλών.
Κείμενο: Κώστας Καλφόπουλος
Πριν την ίδρυση των Ομίλων φυλών, την δεκαετία 1970- 80, βάση των στοιχείων που τότε πρόεκυπταν από τα βιβλία του αείμνηστου Σταύρου Μπασουράκου, διαπιστώνουμε, ότι οι ηπειρωτικές φυλές είχαν μία… αστραφτερή πορεία στην κατάταξη. Το Κούρτσχααρ ήταν στη 2η θέση προτίμησης, το Ντράχτχααρ στην 3η θέση, Βίζλα και Επανιέλ Μπρετόν κονταροχτυπιόντουσαν στην 4η θέση, ενώ τα Σέττερ βρίσκονταν πολύ πιο χαμηλά στις προτιμήσεις των κυνηγών.
Η σχέση με το θήραμα
Οι κυνηγοί εκείνης της εποχής, ήθελαν ένα σκύλο που, πραγματικά, να υπηρετεί το όπλο και τον κυναγωγό. Αυτό δεν προέκυπτε τυχαία. Εκείνα τα χρόνια οι πληθυσμοί των θηραμάτων ήταν σαφέστετα μεγαλύτεροι σε σχέση με τους σημερινούς.
Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα σύνορα της Ευρώπης ήταν χωρισμένα από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα». Υπήρχαν χώρες, όπως, η Βουλγαρία, η τότε Ενωμένη Γιουγκοσλαβία, η Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία και οι υπόλοιπες του πάλε ποτέ «ανατολικού μπλοκ», στις οποίες το κυνήγι ασκούνταν μόνο από άτομα της κομματικής νομεκλατούρας, ενώ για το προλεταριάτο ήταν μία ανύπαρκτη δραστηριότητα.
Αυτά τα δεδομένα «οδηγούν» στο ασφαλές συμπέρασμα ότι, εκείνα τα χρόνια, τα θηράματα έβρισκαν αφθονία χώρων για να διαμείνουν, να τραφούν και, φυσικά, να αναπαραχθούν, χωρίς να υφίστανται ουσιαστική κυνηγετική πίεση. Συγχρόνως, πριν 40 και πλέον χρόνια, οι χειμώνες στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη ήταν πολύ πιο σκληροί, με πολύ περισσότερα χιόνια (σε σχέση με σήμερα), γεγονός που «έσπρωχνε» από νωρίς τα θηράματα στην νότια Ευρώπη.
Στις μέρες μας, η κλιματική αλλαγή και οι διαφοροποιήσεις που επέφεραν οι πολιτικές αλλαγές σε αυτές τις χώρες, είχαν επιπτώσεις και στους θηραματικούς πληθυσμούς. Αφού άλλαξαν τα πράγματα στο κυνήγι και στους πληθυσμούς των θηραμάτων, ήρθε μία νέα φιλοσοφία στην εργασία των κυνηγετικών σκύλων.
Οι υπερβολές στην έρευνα
Καθώς τα θηράματα είναι λιγότερα στις μέρες μας, ο σκύλος πρέπει να παίρνει μεγαλύτερο τόπο στην έρευνά του. Έτσι φτάσαμε και στην υπερβολή να ακούμε, από άτομα γνωστά στον χώρο, ότι ο σκύλος μπορεί να ερευνά ακόμα και 1.000 μέτρα ώστε να βρει θήραμα. Σε αυτό βοήθησε και το ηλεκτρονικό κουδούνι (Beeper) και το GPS σκύλου για τον εντοπισμό του. Αυτό, ως μόδα, είχε διάρκεια κάποιων χρόνων, έως ότου άρχισε να φαίνεται το πρόβλημα.
Ο κόσμος έβλεπε πολλούς σκύλους να χάνονται στα βουνά και στα δάση αφού έχαναν πλέον την οπτική επαφή με τους κυνηγούς. Κάποιοι σκύλοι «κατέληγαν» στα χέρια κλεφτών, κάποιοι άλλοι χάνονταν και, οι πιο άτυχοι, «υπέκυπταν» στις άγριες ορέξεις των λύκων.
Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα κάποιοι να αναθεωρήσουν τέτοιου είδους φιλοσοφίες περί έρευνας και να στραφούν, ξανά, στις ηπειρωτικές φυλές. Ένας άλλος λόγος επιλογής σκύλου φέρμας είναι το δημοφιλές θήραμα που λέγεται μπεκάτσα. Οι συνθήκες της – χειμώνας, δάση, υγρό στοιχείο – έκαναν τα αγγλικά Σέττερ και τα Επανιέλ Μπρετόν να γίνουν και με τη βούλα τα κατ’ εξοχήν «μπεκατσόσκυλα» χωρίς να αυτό να σημαίνει ότι οι εκπρόσωποι άλλων φυλών δεν τα καταφέρνουν καλά.
Ανάκαμψη στις ηπειρωτικές φυλές
Στις ηπειρωτικές φυλές υπάρχει μία ανάκαμψη. Πρώτα τα μικρόσωμα αεικίνητα γεμάτα νεύρο Επανιέλ Μπρετόν. Αγαπητός σκύλος στην οικογένεια, μικρόσωμος, βολεύεται εύκολα ακόμα και σε ένα διαμέρισμα. Διοικείται και προβάλλεται σωστά. Το Κούρτσχααρ παλεύει να αναγεννηθεί από τις… στάχτες του. Πέρασε ένα σοκ με τις ουρές. Σήμερα, ίσα – ίσα που υπάρχει οργανώνοντας πολύ λίγα πράγματα για όσα αξίζει η φυλή. Ποτέ δεν κατάφερε, όπως μου έλεγε ένα μεγάλο στέλεχος του γερμανικού Club Kurzhaar να βρει έναν Furher (Μεγάλο Οδηγητή) της φυλής με ανοιχτό μυαλό, επίπεδο που θα συνένωνε απόψεις και άτομα. Παρόλα αυτά, η φυλή έχει σταθερούς θιασώτες που κυνηγούν και θα κυνηγούν με αυτό το τόσο καλό και φιλότιμο κυνηγόσκυλο, που κερδίζει την αξία του νέους κυνηγούς.
Το Ντράχτχααρ είναι ένας σκύλος με τους δικούς του οπαδούς και φιλοσοφία και αυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω κρίνοντάς το καθώς βλέπω την πολυχρηστικότητά του, όχι μόνο στη θεωρία αλλά και στην πράξη. Όσο για τα άτομα που έχουν στην κατοχή τους Ντράχτχααρ, έχουν βρει την χρυσή τομή και πορεύονται με κοινή φιλοσοφία για τη φυλή.
Αυτά πρέπει να γίνουν
Οι ηπειρωτικές φυλές μπορούν και καλύτερα, αν κατά τη γνώμη μου, κάνουν 2-3 νέα πράγματα όπως:
1) Να δημιουργηθούν παραρτήματα και εκπρόσωποι σε νομούς όλης της χώρας.
2) Να διοργανώνονται εκδηλώσεις και των 3 ομίλων ταυτόχρονα.
3) Να δοθεί χώρος σε νέους ανθρώπους που έχουν όρεξη και πάθος έτσι ώστε να πάρουν τα ινία των φυλών και να τις φτάσουν ακόμα ψηλότερα.
Αδιαμφισβήτητα, λοιπόν, οι ηπειρωτικές φυλές θα συνεχίζουν να έχουν μέλλον όσο θα υπάρχει κυνηγετική δραστηριότητα. Όσο για εμάς που είμαστε «ταγμένοι» στις ηπειρώτικες φυλές είναι και θα είναι οι σκύλοι της καρδιάς μας!
