Για τον σημερινό λαγοκυνηγό, αλλά και για αυτούς που προϋπήρξαν στην πορεία των χρόνων, το αλύχτισμα του ιχνηλάτη είναι… μία “φωνή αλήθειας”!
Toυ Σωτήρη Δημητρίου
Από την εποχή του Ξενοφώντα, κιόλας, οι σκύλοι ιχνηλάτες είχαν χαρακτηρισθεί ως… “σκυλιά ομιλούντα”! Ήταν, άλλωστε, τα μοναδικά είδη κυνηγετικών σκυλιών, που χρησιμοποιούσαν τη φωνή τους για να δηλώσουν τα ίχνη που έβρισκαν στο έδαφος, ή για να μεταδώσουν ηχητικά σινιάλα καθώς καταδίωκαν λαγούς, αγριογούρουνα, ελάφια ή αλεπούδες…
Οι φωνές των ιχνηλατών εκφράζουν τα ίδια συναισθήματα, την ίδια αγωνία, το ίδιο κυνηγετικό πάθος στο οποίο είναι.. καταδικασμένοι. Μία καταδίκη που τη λατρεύουν, γι’ αυτό και “τραγουδούν”. Για τον σημερινό λαγοκυνηγό, αλλά και για αυτούς που προϋπήρξαν στην πορεία των χρόνων, το αλύχτισμα του ιχνηλάτη είναι… μία “φωνή αλήθειας”! Πολύ περισσότερο είναι η έκφραση ενός ενστίκτου και μιας σκέψης, που ο ίδιος ξέρει την πολυσήμαντη αξία της…
-“Η αγέλη των σκύλων… μιλάει”, έγραφε ο Piero Bonanomi, Ιταλός συγγραφέας και φανατικός οπαδός των σκύλων – ιχνηλατών. Έχετε ακούσει ποτέ ένα λαγόσκυλο που αλυχτάει καθώς ξεφωλιάζει ή καταδιώκει, ή έστω γαβγίζει τον ντορό; Είναι ένας ήχος που αλλάζει, που διαφέρει από λαγόσκυλο σε λαγόσκυλο και από φάση σε φάση. Πότε ακούγεται σαν μία ανατριχιαστική “θρηνωδία”, πότε σαν μία μπάσα προειδοποίηση, πότε σαν ένα συνεχές αλύχτισμα αγωνίας και έξαψης… Η φωνή στους ιχνηλάτες είναι η ψυχή τους η ίδια! Και αυτή η ψυχή “φωνάζει” τον δικό της διαφορετικό τόνο κάθε φορά.
Η… χορωδία
Στα ίχνη που ο λαγός έχει αφήσει από το βράδυ, το λαγόσκυλο εκφράζεται αρχικά με μία χαρακτηριστική κίνηση της ουράς, ενώ στη συνέχεια βγάζει λυπητερά γαυγίσματα, σχεδόν διστακτικά. Έτσι, καλεί κοντά του και τα άλλα σκυλιά της ομάδας, για να μοιραστούν τη δυσκολία του ντορού. Αντίθετα, εκεί που οι λαγοί έχουν βοσκήσει, οι σκύλοι βγάζουν συχνά πιο δυνατές και σίγουρες φωνές, πριν αρχίζουν να κόβουν “αλώνι” και αρχίσουν τα δύσκολα. Βέβαια, εκεί που το “σκυλίσιο τραγούδι” ενθουσιάζει, συγκινεί και καταπλήσσει, είναι με την εμφάνιση του λαγού και την έναρξη της καταδίωξης! Όταν ο λαγός χάνεται, η “χορωδία” ξαφνικά σταματά και ο κυνηγός ξέρει ότι τα σκυλιά έχασαν την “επαφή” με τον φυγάδα. Είναι οι στιγμές που και τα ίδια τα σκυλιά συλλογίζονται που έσφαλαν…
Όταν, όμως, ξαναβρούν την πορεία του καταδιωκόμενου, ο τόνος του κονσέρτου ανεβαίνει, γίνεται πιο δυνατός και πιο έντονος. Στη συνέχεια αρχίζει να παρουσιάζεται η κούραση: τότε, ο τόνος των φωνών γίνεται πιο αδύναμος, εξασθενεί και τελειώνει με παράπονα. Η φωνή των λαγόσκυλων είναι ένα από τα πρωτεύοντα στοιχεία της αξίας τους. Και στις καθαρόαιμες φυλές, υπάρχουν στάνταρ για την εκφραστικότητα, την ένταση και την συνοχή με την οποία εκδηλώνεται.
Το ελάττωμα της φλυαρίας
Οι… φλύαροι ιχνηλάτες που γαυγίζουν συνεχώς, καλύτερα να μένουν στο σπίτι! Τα φλύαρα γαυγίσματα, χωρίς καμία λογική αιτία ύπαρξης, αποτελούν τεκμήριο για… έλλειψη οξυδέρκειας από την πλευρά του σκύλου. Και αν αυτό γίνεται με σκύλους που κυνηγάνε σε αγέλη, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα: θυμίζουν ανθρώπους που μιλάνε ταυτόχρονα και όλοι μαζί, προσπαθώντας ο καθένας να υψώσει την φωνή του πιο πολύ από τους άλλους. Αποτέλεσμα; Δεν καταλαβαίνεις τίποτα! Σε γενικές γραμμές, όποιος μιλάει πολύ, ξέρει λιγότερα από όποιον σωπαίνει. Όταν οι ιχνηλάτες εργάζονται σε ζευγάρι, ή σε μεγαλύτερη αγέλη, επικοινωνούν μεταξύ τους και στέλνουν παράλληλα μηνύματα στους κυνηγούς. Και είναι πολύ χρήσιμο η αγέλη να “μιλάει” μεταξύ της, όταν τα σκυλιά απλώνονται και το καθένα ψάχνει να βρει την άκρη του νήματος των ιχνών!
Η χροιά και ο τόνος
Όσο για την “τονικότητα” της φωνής, είναι ένα δώρο της φύσης. Πάντα θα υπάρχει ο σκύλος που “τραγουδάει” καλά, αλλά και αυτός που τραγουδάει λιγότερο καλά. Στον κόσμο υπάρχουν οι “Παβαρότι” και οι άλλοι… Ο καλός ιχνηλάτης, μέσα από τη φωνή του, τη χροιά και τον τόνο της, μπορεί να περιγράψει την ένταση της αναθυμίασης που ο λαγός άφησε στο πέρασμά του. Και όποιος ξέρει τα σκυλιά του, μπορεί να καταλάβει αν πρόκειται για νυχτερινό ή πρωινό ντορό!
Κάθε φυλή άλλος ήχος
Το γαύγισμα των Σεγκούτσι είναι διαπεραστικό, όπως εκείνου της Ιστρίας, με τη διαφορά ότι είναι πιο απαλό και παλμικό. Το μικρό της Γασκώνης μοιάζει σαν να ουρλιάζει, ο τόνος, όμως, είναι δυνατός και συχνά βαρύς. Το ουρλιαχτό του Πορσελέν είναι πιο αρμονικό και ευχάριστο…
