Ειδικά αυτή την περίοδο, η επιλογή του επιβήτορα για το ζευγάρωμα είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλούς κυνόφιλους μπεκατσοκυνηγούς, και όχι μόνο, ενώ οι συζητήσεις και οι κουβέντες για το θέμα δίνουν και παίρνουν.
Βασική προϋπόθεση, πριν ψάξουμε για κάποιο καλό αρσενικό, είναι να διαθέτουμε μία πολύ καλή «βάση», δηλαδή μία πολύ καλή κυνηγετική σκύλα, η οποία να συνδυάζει όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερο βαθμό κυνηγετικά προσόντα, ποιότητα και μορφολογία.
Βέβαια στα λόγια είναι όλα εύκολα… Στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις αυτόν το συνδυασμό. Προσωπικά, στα μόνα που δεν θα έκανα έκπτωση είναι η κυνηγετική ικανότητα και το πάθος. Αν δεν έχουμε μία τέτοια θηλυκιά είναι ανώφελο να τη ζευγαρώσουμε. Όσο καλός κι αν είναι ο αρσενικός, δύσκολα θα καταφέρει να καλύψει τα ελαττώματά της ούτως ώστε να πάρουμε καλά κουτάβια. Και σίγουρα δεν θα φταίει αυτός.
Η θηλυκιά είναι τα «θεμέλια» πάνω στα οποία πρέπει να «χτίσουμε». Αν αυτά είναι σαθρά, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί στη κρίση μας ειδικά αν πρόκειται για δικό μας σκύλο. Η απόφαση να μην ζευγαρώσουμε μία σκύλα η οποία δεν κάνει, μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά θα μας γλυτώσει από πολλές περιπέτειες, χάσιμο χρόνου και χρήματος.
Σκύλος αγώνων ή κυνηγόσκυλο;
Αφού, λοιπόν, ξεκαθαρίσαμε αυτό το θέμα, ας εξετάσουμε το ενδεχόμενο ότι πράγματι διαθέτουμε μία πολύ καλή θηλυκιά και έφτασε η ώρα να τη ζευγαρώσουμε.
Που θα πρέπει να απευθυνθούμε; Σε σκύλο αγώνων ή σε κάποιο κυνηγόσκυλο; Κι αν επιλέξουμε σκύλο αγώνων θα πρέπει να προέρχεται από τη μεγάλη έρευνα ή τους αγώνες πρακτικού κυνηγιού;
Προσωπικά τα έχω δοκιμάσει όλα. Από πρωταθλητή Ευρώπης μεγάλης έρευνας, σε πρωταθλητή πρακτικού κυνηγιού σε μπεκάτσα και από πρωταθλητή έρευνας κυνηγιού, σε απλό κυνηγόσκυλο, δικό μου αλλά και ξένο. Που κατέληξα;
Θεωρώ δεδομένο ότι τα ζευγαρώματα γίνονται για να πάρουμε καλύτερα κυνηγόσκυλα και όχι για εμπορικούς λόγους.
Άρα δεν επιλέγουμε τον επιβήτορα με βάση το πόσο διάσημος είναι για να πουλήσουμε τα κουτάβια, αλλά τον επιλέγουμε βάση των κυνηγετικών του προσόντων, της ποιότητας και της καλής κατασκευής του. Έπειτα μπαίνει στο παιχνίδι και η γενεαλογία του και κατά πόσο αυτή ταιριάζει με τη γενεαλογία της θηλυκιάς μας. Και σε όλα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τον παράγοντα τύχη, ο οποίος παίζει σημαντικό ρόλο.
Δύσκολη εξίσωση…
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο αν λάβουμε υπόψη μας ότι, πολλές φορές παρακολουθώντας ένα σκύλο, για παράδειγμα μεγάλης έρευνας, είναι δύσκολο να καταλάβουμε αν αυτά που βλέπουμε είναι τα φυσικά του προσόντα ή είναι αποτέλεσμα της έντεχνης παρέμβασης του εκπαιδευτή του, ή ακόμα χειρότερα της φαρμακολογίας. Ως γνωστό μόνο τα φυσικά προσόντα κληρονομούνται.
Οτιδήποτε είναι επίκτητο και φτιαχτό δεν μεταδίδεται στους απογόνους. Αν δεν γνωρίζουμε το σκύλο καλά και πριν παρέμβει ο εκπαιδευτής, δεν μπορούμε να εξάγουμε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Δυστυχώς, σ’ αυτό δεν μας βοηθάνε κι οι κριτές, οι οποίοι κατά τη διάρκεια των αγώνων επιτρέπουν έντονες παρεμβάσεις με τη σφυρίχτρα από πλευράς των κυναγωγών.
Έτσι δεν ξέρουμε, για παράδειγμα, αν ο σκύλος ανοίγεται λόγω νοοτροπίας ή λόγω του «πι -πι -πι» του εκπαιδευτή.
Δεν ξέρουμε αν κάνει συναίνεση φυσικά ή κατόπιν εντολής. Και δεν μπορούμε να στηριχτούμε ούτε στο ότι ο σκύλος μπορεί να είναι πρωταθλητής αναπαραγωγός.
Ας μη ξεχνάμε ότι κάποιοι από αυτούς κάνουν δεκάδες ή και εκατοντάδες επιβάσεις, παράγοντας εκατοντάδες ή και χιλιάδες κουτάβια.
Είναι αναπόφευκτο, λοιπόν, ακόμα κι αν ο σκύλος δεν είναι «αληθινός», μέσα από την ποσότητα να παράξει και κάποιους πρωταθλητές.
Οπότε, κατά τη γνώμη μου, αν δεν είμαστε σίγουροι για την φυσικότητα ενός σκύλου, καλύτερα να μην τον επιλέξουμε διότι δεν θα πάρουμε αυτό που βλέπουμε.
Δεν είναι … πειραγμένοι
Ας εξετάσουμε τώρα την εναλλακτική του να χρησιμοποιήσουμε στην εκτροφή μας έναν αρσενικό που προέρχεται από τους αγώνες πρακτικού κυνηγιού σε μπεκάτσα. Εδώ η κατάσταση είναι λίγο πιο ξεκάθαρη, με την έννοια ότι οι σκύλοι οι οποίοι συμμετέχουν σε αυτούς δεν είναι τόσο «πειραγμένοι».
Δηλαδή η παρέμβαση του κυναγωγού δεν είναι τόσο καθοριστική στο στήσιμο του σκύλου στο τερέν και η όλη διαδικασία προσομοιάζει περισσότερο στο πραγματικό κυνήγι. Ο σκύλος πρέπει να διαθέτει μία σχετική αίσθηση θηράματος και για να είναι αποτελεσματικός να ξέρει να διαπραγματεύεται με τις δύσκολες μπεκάτσες . Υπάρχει όμως ένα αλλά…
Όσοι έχουν παρακολουθήσει τέτοιου είδους αγώνες από κοντά, θα έχουν σίγουρα δει πως αυτοί οι σκύλοι δεν είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί. Αν λείψουν πάνω από 4-5 λεπτά τους βγάζουν εκτός ελέγχου. Και το ίδιο συμβαίνει αν χαθεί η ακουστική επαφή για 3-4 λεπτά. Θα μου πείτε και τι έγινε;
Κι όμως. Για τους λάτρεις των αγγλικών φύλων που αναζητούν να ζευγαρώσουν με ένα τράιλερ είναι ένα σοβαρό θέμα. Αυτοί οι κυνηγοί ψάχνουν κάτι παραπάνω από ένα απλό καλό κυνηγόσκυλο, αν και αυτό δεν είναι λίγο. Ψάχνουν τον σκύλο ο οποίος τα έχει όλα σε υπέρμετρο βαθμό, το σκύλο που είναι στο όριο, που δεν του φτάνει το τερέν που του δίνεται, και που θα πάει να βρει τις μπεκάτσες όπου κι αν είναι αυτές. Σίγουρα δεν είναι ο μεθοδικός σκύλος που έχει μάθει το μάθημα …παπαγαλία και μπορεί να αφήνει και κάποια κομμάτια άψαχτα, όμως είναι αυτός που βρίσκει πάντα πρώτος τις μπεκάτσες . Ένας τέτοιος σκύλος δεν θα είχε τύχη στους αγώνες.
Πάνω, κάτω, τα ίδια ισχύουν και για τους άλλους αγώνες πρακτικού κυνηγιού.
Σίγουρη και αποδοτική λύση
Άφησα για το τέλος τη λύση του επιβήτορα, ο οποίος προέρχεται από το πραγματικό κυνήγι και που, αφού όπως προείπα τα δοκίμασα όλα, νομίζω πως είναι η πιο σίγουρη και η πιο αποδοτική. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις βέβαια. Καταρχήν τον υποψήφιο γαμπρό πρέπει να τον επιλέξουμε αφού τον δούμε με τα μάτια μας και όχι επειδή ακούσαμε ή μας είπαν ότι είναι καλός. Και πάλι μία φορά δεν αρκεί. Πρέπει να τον δούμε σε διάφορα τερέν (οξιά, κλαδί, πουρνάρι, αγκάθι), υπό διάφορες καιρικές συνθήκες (ζέστη, κρύο, βροχή, πάγο), σε εύκολες και δύσκολες μπεκάτσες, σόλο ή συν κυνηγώντας με άλλους σκύλους.
Μόνο (και μόνο) τότε θα έχουμε μία ολοκληρωμένη άποψη για τον μέλλοντα επιβήτορα. Μόνο έτσι θα μάθουμε από πρώτο χέρι τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Ύστερα θα πρέπει να τα ζυγιάσουμε και να αποφασίσουμε αν ταιριάζει με τη θηλυκιά μας σε συνάρτηση και με την γενεαλογία του αλλά και με την ποιότητά του. Αν όμως γυρίσετε στο σπίτι και σκέφτεστε «πω -πω τι πράγμα ήταν αυτό», τότε αξίζει να τον ζευγαρώσετε. Διότι όπως έλεγε και ο Cavalli ο τράιλερ για να είναι τέτοιος πρέπει να τον θαυμάζουμε. Το μεγάλο πρόβλημα σε αυτή τη τελευταία εναλλακτική είναι, πως παρότι μπορεί να υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι σκύλοι στα χέρια απλών μπεκατσοκυνηγών δεν φαίνονται πουθενά και έτσι είναι πολύ δύσκολο να τους εντοπίσουμε. Κι ακόμα, κι αν αυτό γίνει, πολλές φορές οι ιδιοκτήτες τους φοβούνται να τους ζευγαρώσουν για διαφόρους λόγους.
Πάντως εγώ αποφάσισα…Από εδώ και πέρα θα ζευγαρώνω τις σκύλες μου μόνο με τράιλερ μπεκατσόσκυλα.
