Καθημερινά στους κύκλους των κυνηγών αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναπτύσσονται συζητήσεις για το ποιος πραγματικά είναι ο καλός κυνηγετικός σκύλος. Αλήθεια όμως, ποιος είναι ο καλός σκύλος και φυσικά ποιος είναι αυτός που μπορεί να πιστοποιήσει ποιος είναι ο καλός σκύλος; Ποια είναι η έννοια του καλού κυνηγετικού σκύλου;
Εκ πρώτης όψεως η απάντηση είναι μία και περιλαμβάνει όλο το φάσμα των κυνηγών. Καλός κυνηγετικός σκύλος είναι αυτός που υπηρετεί σωστά το τουφέκι και τον κυνηγό. Χωρίς αυτή την θεμελιώδη αποδοχή δεν μπορούμε να μιλάμε για καλό σκύλο. Σκύλος ο οποίος είναι στο πρότυπο της φυλής του είτε εργασιακά είτε μορφολογικά αλλά δεν υπηρετεί το τουφέκι, ως ένα τουλάχιστον ικανοποιητικό βαθμό ασφαλώς και είναι ευεργετικός για την φυλή του, αλλά ποτέ δεν θα είναι ένας καλός κυνηγετικός σκύλος. Εδώ βέβαια μπαίνουν και επιπλέον ερωτήματα δηλαδή ποιος είναι ο ικανοποιητικός βαθμός για έναν κυνηγό τόσο σε ότι αφορά την ικανοποίηση από το έργο και το αποτέλεσμα που του προσφέρει ο σκύλος σε συνδυασμό με το τουφέκι του, αλλά και κατά πόσο είναι δυνατόν να αντιληφθεί ένας κυνηγός αναλόγως με τις εμπειρίες που έχει για το ποιος είναι ο καλός σκύλος.
Υπάρχουν κυνηγοί οι οποίοι έχουν ελάχιστες ως μέτριες κυνηγετικές εμπειρίες και οι οποίοι καυχώνται ότι έχουν έναν πολύ καλό κυνηγετικό σκύλο και υπάρχουν κυνηγοί με τεράστια εμπειρία και οι οποίοι έχουν περάσει πολλά σκυλιά από τα χέρια τους μνημονεύοντας ένα ή το πολύ δύο σκυλιά στη μακρόχρονη κυνηγετική τους πορεία, τα οποία χαρακτήριζαν ως άριστα κυνηγετικά σκυλιά. Ο δεύτερος κυνηγός, αυτός δηλαδή με την μακρόχρονη εμπειρία, είναι στην θέση να δει και να κρίνει τον σκύλο του πρώτου κυνηγού, ενώ ο πρώτος κυνηγός αυτός δηλαδή που δεν έχει μεγάλη εμπειρία, μόλις δει τον δεύτερο το μόνο σίγουρο είναι ότι αν έχει μεράκι, όρεξη και εάν δεν φοράει παρωπίδες, θα ψαχτεί να βρει έναν ισάξιο κυνηγετικό σκύλο.
Είναι 100% εξακριβωμένο, ότι ακόμη και ο πιο αδαής σε ότι έχει να κάνει με τα κυνηγετικά σκυλιά, το καλό θα το ξεχωρίσει με την πρώτη ματιά. Άρα ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και είναι το βασικό θεώρημα το οποίο πρέπει να ακολουθούμε αν θέλουμε να έχουμε συνέχεια καλά κυνηγετικά σκυλιά στα χέρια μας. Από εκεί και πέρα έχοντας στο νου μας αυτά τα βασικά, ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τι περιλαμβάνει η έννοια καλός κυνηγετικός σκύλος. Το άλλο μεγάλο και θεμελιώδες θεώρημα που αφορά τους κυνηγετικούς σκύλους και κατ’ επέκταση αν θέλετε τους σκύλους που οι ιδιοκτήτες τους επέλεξαν να κάνουν καριέρα στην αγωνιστική κυνοφιλία είναι το εξής. Ο καλός κυνηγετικός σκύλος πρέπει να έχει με την σειρά σε πολύ μεγάλο βαθμό μυαλό, μύτη και πόδια. Πρώτο και βασικότερο είναι το μυαλό διότι χωρίς αυτό δεν θα μπορέσει να υποστηρίξει την μύτη του όσο καλή και αν είναι αυτή, αλλά ούτε και τα πόδια του όσο δυνατά και αν είναι αυτά. Χωρίς μυαλό κανένα σκυλί δεν θα μπορέσει να γίνει ένα άριστο κυνηγετικό σκυλί διότι οι περιπτώσεις που θα πρέπει να το χρησιμοποιήσει στο κυνήγι είναι εκατοντάδες χιλιάδες και διαφορετικές κάθε φορά.
Αν δεν έχει μυαλό ώστε να μπορεί να δουλέψει στις δύσκολες καταστάσεις που πολλές φορές μπλέκει με το θήραμα ή προσπαθώντας μέσα στο χάος που ονομάζεται βουνό ή δάσος να βρει τα λιγοστά πλέον θηράματα, ποτέ δεν θα μπορέσει να εξελιχθεί και να γίνει ένας καλός κυνηγετικός σκύλος. Το μυαλό του είναι αυτό που τον βοηθά κάθε φορά να καταγράφει στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου του σημεία, πορείες, συμπεριφορές του θηράματος και ούτω καθεξής. Από εκεί και πέρα η εμπειρία είναι αυτή που μέρα με την ημέρα κάνει τον σκύλο ακόμη πιο καλό. Δεύτερο, και επίσης βασικό στοιχείο, είναι η μύτη του σκύλου, δηλαδή η οσφρητική του ικανότητα, την οποία όπως γνωρίζουμε δεν διαθέτουν όλα τα σκυλιά στον ίδιο βαθμό. Η μύτη του σκύλου όμως, όσο καλή και αν είναι, θα πρέπει να είναι σε άριστο συνδυασμό με τα πόδια του. Δηλαδή ο καλός κυνηγετικός σκύλος ασφαλώς και πρέπει να έχει εξαιρετική μηχανική ούτως ώστε να μπορεί να κυνηγά ακόμη και με τα γούστα των πιο απαιτητικών κυνηγών σε ολοήμερα κυνήγια, αλλά να είναι το ίδιο αποδοτικός και στην ανεύρεση του θηράματος. Σκύλος που τρέχει όλη την ημέρα αν δεν χρησιμοποιεί την μύτη του σωστά και τρέχει μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει το πάθος του, ποτέ δεν θα γίνει ένας καλός κυνηγετικός σκύλος.
Αν υποθέσουμε τώρα ότι έχουμε τον σκύλο που διαθέτει όλα τα παραπάνω προσόντα σε μέγιστο βαθμό, το επόμενο ερώτημα είναι αυτός ο σκύλος είναι το ίδιο καλός σε όλα τα θηράματα; Η απάντηση εδώ έχει να κάνει με την εξειδίκευση του κυνηγού στο συγκεκριμένο θήραμα και στο κατά πόσο αφιερώνει τον απαραίτητο χρόνο, να διδάξει στον σκύλο του σε όλα τα θηράματα ακριβώς το ίδιο, πράγμα πρακτικά δύσκολο για κάποιον που είναι παθιασμένος στην μπεκάτσα, στην πέρδικα ή μόνο στο ορτύκι. Ασφαλώς και ένα καλό σκυλί, και αυτό είναι αν θέλετε η ευρύτερη έννοια του καλού κυνηγετικού σκύλου, αν είναι άριστο μπεκατσόσκυλο θα μπορέσει να φερμάρει και ορεινές πέρδικες και τα ορτύκια ντόπια ή περαστικά, αλλά δεν θα μπορέσει να το κάνει με την ίδια μαεστρία που το κάνει στην βασίλισσα το δάσους. Ασφαλώς και υπάρχουν αυτά τα σκυλιά που τα κάνουν όλα πολύ καλά αλλά είναι δυσεύρετα.
Αν φυσικά αυτά τα σκυλιά συνδυάζουν και το εργασιακό στυλ της φυλής, αλλά και να πλησιάζουν και στο μορφολογικό πρότυπο, τότε μπορούμε να μιλάμε ότι φθάνουμε στο ιδεατό γιατί τέλειος κυνηγετικός σκύλος δεν υπάρχει. Δεν θα κουραστώ λοιπόν να επαναλαμβάνω ότι ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο και ότι σύμφωνα με την κυνηγετική λογική, καλός κυνηγετικός σκύλος είναι αυτός που υπηρετεί κατά το δυνατόν περισσότερο το τουφέκι και τον κυνηγό.
