Γουρουνόσκυλα: άμυαλα ή παλληκάρια;
Αμέτρητα είναι τα χτυπήματα που κατά καιρούς καταφέρονται στους ιχνηλάτες του μεγάλου θηράματος. Αμέτρητες είναι οι στεναχώριες και τα δάκρυα των κυνηγών αντιστοίχως. Οι τραυματισμοί άλλοτε είναι ήπιοι, κάποιες φορές σοβαροί και κάποιες ευτυχώς λίγες, θανάσιμοι.
Είναι κάτι που ανέκαθεν συνέβαινε, συμβαίνει και θα συνεχίζει να συμβαίνει σε τούτο το κυνήγι όπου και υπάρχει «αντίπαλος». Παλαιότερα, τέτοιοι τραυματισμοί δεν ήταν πολλοί, κι αυτό μπορεί να εξηγηθεί τόσο από τον μικρότερο αριθμό αγριογούρουνων, όσο και από τον πολύ-πολύ μικρότερο (σε σχέση, πάντα, με τον σημερινό), αριθμό των κυνηγών που ασχολούνται με τον αγριόχοιρο.
Στις μέρες μας, οι τραυματισμοί των γουρουνόσκυλων αποτελούν συχνό και μάλλον αναπόφευκτο φαινόμενο. Οι συζητήσεις γύρω από το ζήτημα είναι πολλές και οι θεωρίες που αφορούν στις αιτίες των συχνών τραυματισμών είναι αντιφατικές. Κάποιοι θεωρούν πως τα σκυλιά που τραυματίζονται είναι άμυαλα, κάποιοι άλλοι πάλι, τα θεωρούν «παλληκάρια».
Καταρχήν θεωρώ λίγο αφελές και υποτιμητικό τον όρο «χαζό σκυλί» και όσοι τον…απονέμουν, το κάνουν ελαφρά τη καρδία. Ένας σκύλος που προσπαθεί να ευχαριστήσει τον κυνηγό και στέκεται απέναντι στα θηρία ρισκάροντας τη ζωή του, είναι τουλάχιστον ανάρμοστο να τον «ανταμείβει» κανείς με τέτοιους χαρακτηρισμούς. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι υπάρχει χαζός σκύλος.
Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι «ο καλός σκύλος φροντίζει να μη χτυπιέται ποτέ». Κι εδώ η απάντηση είναι πως και ο καλός οδηγός φροντίζει να μην εμπλακεί σε ατύχημα, αλλά δεν ξέρει πότε θα έρθει κατά πάνω του ένας λιγότερο καλός, άμυαλος ή επικίνδυνος οδηγός και θα τον στείλει στο νοσοκομείο.
Και για να πάμε ένα βήμα παρακάτω…Ένας ποδοσφαιριστής που παίζει δύο φορές την εβδομάδα σε επίσημους αγώνες και τις υπόλοιπες μέρες προπονείται υπάρχει περίπτωση να μη τραυματιστεί ποτέ του; Όχι φυσικά, είναι η απάντηση. Κάποιος πυγμάχος που αντιμετωπίζει λογιών-λογιών αντιπάλους υπάρχει περίπτωση να παραμείνει αλώβητος καθ’ όλη την διάρκεια της αγωνιστικής του σταδιοδρομίας; Δύσκολο έως απίθανο. Ωστόσο, εάν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, έστω και σε σπάνιες περιπτώσεις, άλλο τόσο σπάνιο είναι ένα γουρουνόσκυλο να μη τραυματιστεί ποτέ στη ζωή του.
Οι πιο επιρρεπείς – Διαφορετικές συνθήκες
Ένας σκύλος που «βγαίνει» 50 κυνήγια το χρόνο, είναι δεδομένο, ότι συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες να τραυματιστεί από έναν άλλο που βγαίνει τα μισά ή λιγότερα. Ένας σκύλος που κυνηγά σε κοντή και πυκνή βλάστηση είναι πολύ πιθανότερο να τραυματιστεί συγκριτικά με έναν άλλο που κυνηγά σε υψηλή και αραιή. Η πυκνή βλάστηση είναι σύμμαχος των αγριογούρουνων καθώς εκεί πλεονεκτούν. Σε τέτοιες συνθήκες οι σκύλοι πρέπει να «παίξουν» περισσότερο με το μυαλό και τη μύτη, αφού το οπτικό πεδίο που «ανοίγεται» μπροστά τους είναι περιορισμένο.
Εδώ αξίζει να σταθώ σε ένα παραλληλισμό μέσα από προσωπικές εμπειρίες που δείχνουν πόσο σημαντικός παράγοντας είναι οι συνθήκες της βλάστησης σε κάθε τόπο. Τα τελευταία τουλάχιστον 7 χρόνια κυνηγώ πιο τακτικά σε δύο διαφορετικές περιοχές. Η μία με υψηλή και αραιή βλάστηση και η άλλη με κοντή και πυκνή. Φυσικά, και στους δύο κυνηγότοπους χρησιμοποιώ τους ίδιους σκύλους. Χαζούς, έξυπνους, επιθετικούς ή παλληκάρια, όπως θέλει κάποιος ας τους χαρακτηρίσει. Στον κυνηγότοπο με την υψηλή και αραιή βλάστηση οι τραυματισμοί των σκύλων είναι ελάχιστοι έως και μηδαμινοί. Αντιθέτως, στην πυκνή βλάστηση είναι πιο συχνοί, και συνήθως, αναπόφευκτοι.
