Το κυνήγι του αγριόχοιρου απαιτεί χαρισματικούς σκύλους, έτοιμους να φέρουν σε πέρας ένα δύσκολο έργο, ρισκάροντας ακόμη και την ίδια τους της ζωή.

Ένα ερώτημα που ταλανίζει τους κυνηγούς του αγριόχοιρου αφορά στο αν και κατά πόσο τα «κορυφαία» γουρουνόσκυλα γεννιούνται ή «φτιάχνονται», με τις συζητήσεις που γίνονται να αναλώνονται σε διαφορετικές, και συνήθως αντικρουόμενες, προσεγγίσεις. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρώτο που πρέπει να έχει υπόψη του ο κάθε κυνηγός, είναι ότι ένας σκύλος πρέπει να φέρει εκείνα τα γενετικά χαρακτηριστικά, που θα τον βοηθήσουν να ξεχωρίσει από τους άλλους. Δηλαδή, ο γενετικός παράγοντας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή και την εξέλιξη ενός σκυλιού.

Όμως, ακόμα και οι πιο προικισμένοι – από τη φύση – σκύλοι, αν δεν «εκπαιδευτούν», δεν θα εξελίξουν τα χαρίσματά τους και κατ’ επέκταση δεν θα καταφέρουν να φτάσουν ψηλά, σε ότι αφορά την κυνηγετική δραστηριότητα. Αντίθετα, υπάρχουν λιγότερο προικισμένα από τη φύση σκυλιά, τα οποία με το πείσμα και το πάθος που έχουν γι’ αυτό που κάνουν, εκπαιδεύονται στο ρόλο του «αρχηγού» και καταφέρνουν να διαπρέπουν. Να τονίσουμε όμως, πως για κάτι τέτοιο απαιτούνται και τα «κατάλληλα χέρια» που «οδηγούν» το σκυλί. Είναι γνωστό πλέον, ότι τα γονίδια αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον σε μία συνεχή ενεργοποίηση και απενεργοποίηση. Έτσι, λοιπόν, η εξέλιξη ενός ιχνηλάτη δεν είναι καθόλου τυχαία.

Τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά

Τα χαρακτηριστικά ενός αξιόλογου ιχνηλάτη για τον αγριόχοιρο είναι λίγο πολύ γνωστά, πέρα από τα όποια προσωπικά (και κατά συνέπεια υποκειμενικά) κριτήρια. Ένα ικανό γουρουνόσκυλο πρέπει να διαθέτει ανεπτυγμένη όσφρηση, μεγάλο θάρρος (είναι η ιδιότητα που το κάνει να ξεχωρίζει), εξυπνάδα, πάθος, επιμονή, καταδίωξη και ισορροπημένο χαρακτήρα. Επίσης, πρέπει να έχει αντοχή (κάτι άμεσα συνυφασμένο και με την καλή σωματική κατασκευή του), ώστε να μπορεί να ιχνηλατεί για ώρες. Πρέπει να έχει έμφυτη την τάση να αναζητά μόνο αγριογούρουνα και να μην… μπλέκεται στα ίχνη άλλων θηραμάτων (ή μη). Επίσης, απαιτείται να διαθέτει αποφασιστικότητα, να είναι συνεργάσιμο με τον κυναγωγό και να μπορεί να εργαστεί μόνο του ή σε ομάδα ιχνηλατών.

Αυτά τα στοιχεία διαμορφώνονται με την ανάλογη εκπαίδευση. Ακόμα και κάποιες έμφυτες ιδιότητες είναι δεδομένο ότι καλλιεργούνται μέσω της εκπαίδευσης, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο. Το καλό σκυλί, είναι αυτό που μπορεί να εργαστεί αποτελεσματικά σε κάθε έδαφος, κάτω ακόμη και από δύσκολες καιρικές συνθήκες, ενώ η βλάστηση του κυνηγότοπου δεν αποτελεί εμπόδιο γι’ αυτό. Θα πρέπει να ιχνηλατεί σε μεγάλες αποστάσεις ακόμα και ίχνη διέλευσης αρκετών ωρών (παλαιότητας), όσο «μπερδεμένα» κι αν είναι μεταξύ τους. Θα πρέπει να «ζυγίζει» τη συμπεριφορά των αγριόχοιρων που διαφοροποιείται αναλόγως την εποχή, το φύλο του ζώου, το αν και κατά πόσο είναι κυνηγημένο κ.λπ., γνωρίζοντας έτσι το πότε μπορεί να δράσει ανεξάρτητα και πότε να περιμένει τη βοήθεια του κυνηγού.

Προσηλωμένο στο στόχο

Οι διαφορετικές συνθήκες που κατά περίπτωση επικρατούν, μπορεί να επηρεάσουν την απόδοση ακόμα και των πιο αξιόλογων ιχνηλατών, όμως αυτό δεν πρέπει να τους εμποδίζει από το να πετύχουν το στόχο τους. Να φτάσουν, δηλαδή, στο θήραμα. Παράλληλα, τα σκυλιά θα πρέπει, σαν «μονάδες», και κάτω από όλες τις καιρικές συνθήκες, να ερευνήσουν, να ιχνηλατήσουν, να βρουν το θήραμα, να το ξεσηκώσουν, να το διώξουν και να… αμυνθούν αποτελεσματικά στις τυχόν επιθέσεις του. Εάν έχουν υποστεί κάποιο μικροτραυματισμό από επίθεση αγριόχοιρου, πρέπει να παραμείνουν εκεί γαυγίζοντας, μέχρι να επέμβει ο κυνηγός ή για όσο περισσότερο αντέχουν. Εν ολίγοις, υπάρχουν κι άλλα κριτήρια, που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργία του άξιου γουρουνόσκυλου. Η στάμπα, η αντοχή στα χτυπήματα, το θάρρος απέναντι στον ανώτερο αντίπαλο, η εξυπνάδα να αποφύγει τη μάχη χωρίς να εγκαταλείψει το θήραμα και πολλά ακόμη, είναι στοιχεία που απαντώνται μόνο στα γουρουνόσκυλα και δεν απαιτούνται στα κυνηγόσκυλα που ασχολούνται με άλλα είδη θηραμάτων.

Η συνεργασία με τον κυνηγό

Ο σκύλος, όταν έχει να κάνει με ένα επικίνδυνο καπρί που αντιστέκεται επίμονα, πρέπει να γνωρίζει ότι η βοήθεια (από τον κυνηγό) θα φτάσει από ώρα σε ώρα. Έτσι κι αυτός θα παραμείνει εκεί, υπερασπιζόμενος σθεναρά τη θέση του, με βάση τις εμπειρίες που έχει αποκομίσει από προηγούμενες φορές που βρέθηκε σε ίδιες καταστάσεις. Γι’ αυτό λοιπόν, σε τέτοιες περιπτώσεις η βοήθεια του κυνηγού παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των επιδεξιοτήτων ενός σκύλου. Σίγουρα όλα αυτά απαιτούν χρόνο, εμπειρίες και κατάλληλες γνώσεις ώστε να «μεταδοθούν» σε ένα σκύλο με απώτερο σκοπό να αγγίξει την τελειότητα, εφόσον, φυσικά, κι αυτός με τη σειρά του πληροί όλες τις απαιτούμενες προϋποθέσεις ώστε να τις αξιοποιήσει.

«Κρατάει» την παρέα

Ένας ικανός σκύλος μπορεί να «κρατήσει» μία γουρουνοπαρέα μόνος τους. Και υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μία ολόκληρη ομάδα στηρίζεται πάνω στις ικανότητες ενός σκύλου. Γι’ αυτόν μπορούν να κάθονται από το πρωί ως το βράδυ στα βουνά, γιατί του έχουν εμπιστοσύνη. Αποτελεί το κίνητρο τόσο για την ενεργή συμμετοχή τους, όσο και για την όρεξη που τους εμπνέει στο κυνήγι. Είναι αυτός που τους χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές, αλλά αποτελεί και πηγή γνώσης για τους νεότερους κυνηγούς.

Είναι προφανές, ότι όλα τα παραπάνω αφορούν όσους «παλεύουν» να δημιουργήσουν οι ίδιοι τους σκύλους τους και έχουν προσαρμόσει τη ζωής τους με τα θέλω και τα πρέπει των τετράποδων συντρόφων τους στο κυνήγι, και σαφώς είναι άγνωστα σε όσους αποκτούν, σχεδόν πάντα, «έτοιμους» σκύλους. Οι δεύτεροι, δεν είναι σε θέση γνωρίζουν αν αυτό το σκυλί που «έπεσε» στα χέρια τους έχει ισχυρά γονίδια, ή αποτελεί αποτέλεσμα μιας επίμονης δουλειάς, ή εν τέλει… είναι συνδυασμός και των δύο. Να επισημάνουμε πως τέτοιοι σκύλοι, με την ιδιότητα του «κορυφαίου», μπορεί κάποιος να τους βρει σε κάθε φυλή, ακόμη και σε ημίαιμα ζώα.