Υπάρχουν κυνηγόσκυλα που ενώ μπορούν να υποστηρίξουν μία υψηλού επιπέδου εργασία στο βουνό, στο τέλος της ημέρας έχουν χάσει σημαντική ποσότητα μυϊκής μάζας, τα πλευρά τους φαίνονται και… μοιάζουν διαλυμένα!
Άραγε, στις φυλές των σκύλων φέρμας υπάρχουν εκτροφές και γραμμές αίματος, που να παράγουν κυνηγόσκυλα «ειδικά κατασκευασμένα» για το βουνό;
Υπάρχουν σκυλιά με συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων στο βουνό, τόσο σε σωματοδομή, όσο και σε χαρακτήρα; Υπάρχουν εκτροφές που παράγουν πιο σκληρά και πιο αποδοτικά κυνηγόσκυλα, για τα πολύωρα κυνήγια της ορεινής πέρδικας;
Παραδόξως, έχω δει πολλές φορές να «συστήνονται» ως «σκύλοι βουνού», ζώα… με κάκιστη κατασκευή! Κυνηγόσκυλα που στην πλειοψηφία τους ήταν βραχύσωμα (κοντύτερα από το κατώτατο όριο του στάνταρ της φυλής τους), με δυσανάλογα μεγάλο μυϊκό όγκο, ανοιχτές γωνίες εμπρός και πίσω, δίχως λαιμό…
Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί που έχουν ταυτίσει τους «σκύλους βουνού», με τους… κοντούς σκύλους! Όμως, όσο μικραίνει το μέγεθος του σκύλου, τόσο δυσκολότερη γίνεται η διαχείριση των εμποδίων που καλείται να αντιμετωπίσει, σε ένα περδικοκυνήγι.
Εάν το βραχύ σώμα ήταν μεγάλο πλεονέκτημα, τότε το Επανιέλ Μπρετόν θα ήταν το κατεξοχήν περδικόσκυλο! Όμως, την μεγάλη του φήμη το Επανιέλ Μπρετόν στις μπεκάτσες την έχει αποκτήσει, όχι στις πέρδικες (όχι, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν κάποια Μπρετόν, που «καταπίνουν» τα βουνά»).
Όσον αφορά τις ανοιχτές γωνιώσεις εμπρός και πίσω, είναι γνωστό ότι αυτές οδηγούν πάντα… σε μικρότερους διασκελισμούς. Άρα, ένας σκύλος με αυτά τα χαρακτηριστικά, θα χρειαστεί πολλούς περισσότερους διασκελισμούς για να διανύσει την ίδια διαδρομή, συγκριτικά με έναν άλλο πιο μεγαλόσωμο…
Μπορεί να έχει μεγαλύτερη «πυκνότητα» στον καλπασμό του, μπορεί να είναι ταχύτατος στον τρόπο που κινεί τα σκέλη του, αλλά ταυτόχρονα είναι αναγκασμένος να διατηρεί έναν πολύ μεγαλύτερο ρυθμό κατά διάρκεια της έρευνας του, κάτι που αυξάνει την καταπόνησή του.
Τέλος, ο τεράστιος μυϊκός όγκος απαιτεί μεγάλα ποσά ενέργειας για να λειτουργήσει (και αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα στην κυνηγετική προσπάθεια, όπου το κορυφαίο ζητούμενο είναι η αντοχή και η διάρκεια).
Μεγάλους μυϊκούς όγκους έχουν φυλές που είναι κατασκευασμένες για φύλαξη, και γενικά σκυλιά που χρειάζονται σωματική ρώμη για να δώσουν μάχες… Επίσης, πολύ μυώδη είναι και όλα τα σκυλιά ταχύτητας (λαγωνίκες), αλλά ούτε αυτά δεν φημίζονται για την αντοχή τους.
Ωστόσο, υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, που αναμφισβήτητα ευνοούν την εργασία στο βουνό. Προσωπική μου άποψη είναι, ότι ως προς το ύψος, ο «σκύλος βουνού» δεν πρέπει να βρίσκεται χαμηλότερα από το ελάχιστο όριο που προβλέπει το στάνταρτ της φυλής, στο ακρώμιο. Από την άλλη δεν θα επέλεγα και το επιτρεπόμενο όριο προς τα πάνω, γιατί όσο αυξάνει το ύψος, τόσο αυξάνει και το σωματικό βάρος του σκύλου.
Καλά «κατασκευασμένες» γωνίες εμπρός και πίσω, εξασφαλίζουν έναν σωστό, ευχερή και ευρύ διασκελισμό. Ειδικά στα Πόιντερ, οι υπερβολικά κλειστές γωνίες στα πίσω σκέλη, δημιουργούν σοβαρό μειονέκτημα στο βουνό: καταπονούν πολύ τους μύες, τις αρθρώσεις και τους συνδέσμους, με συνέπεια αυτά τα σκυλιά να εξαντλούνται πολύ εύκολα, ενώ δεν λείπουν και οι συχνοί τραυματισμοί, κυρίως σε επιγονατίδες και χιαστούς!
Θέλω τον σκύλο με στιβαρή μυϊκή κατασκευή, αλλά δίχως υπερβολές… Ξεχωριστή θέση έχει, κυρίως, η δομή της ράχης: μία συμπαγής και γερή ράχη, συνδυασμένη με μία αντίστοιχα στιβαρή οσφύ, εξασφαλίζουν συνεχή και ακαταπόνητη συνεργασία των εμπρός και πίσω σκελών, που αποτελούν τους δύο άξονες της κίνησης του σκύλου.
Ένας «σκύλος βουνού» πρέπει να διαθέτει σώμα, που δεν το «λιώνει» η καταπόνηση! Υπάρχουν κυνηγόσκυλα που ενώ μπορούν να υποστηρίξουν μία υψηλού επιπέδου εργασία στο βουνό, στο τέλος της ημέρας έχουν χάσει σημαντική ποσότητα μυϊκής μάζας, αδυνατίζουν, τα πλευρά τους φαίνονται και… μοιάζουν διαλυμένα!
Είναι βέβαιο, ότι αυτοί οι σκύλοι, ακόμα και εάν βγάλουν μία δεύτερη κυνηγετική μέρα στο βουνό, θα εμφανιστούν ως «φαντάσματα» του εαυτού τους.
Αντίθετα, υπάρχουν κυνηγόσκυλα που ακόμα και μετά από μία σκληρή ημέρα, η συνολική τους εικόνα δείχνει αψεγάδιαστη, ενώ η απόδοσή τους δεν πέφτει σημαντικά, ούτε και την επομένη…
Εδώ βρίσκεται μία βασική διαφορά μεταβολισμού μεταξύ των δύο κατηγοριών, με το δεύτερο «μοντέλο» να έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Αντίστοιχα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν και από τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι αντίστοιχες κατηγορίες σκύλων, σε συνθήκες ψύχους και συνεχούς βροχής. Οι σκύλοι της δεύτερης κατηγορίας, έχουν μεγαλύτερη «αντίσταση» στην απώλεια βάρους, λόγω κρύου.
Τέλος, δεν νοείται σκύλος βουνού που να μην διαθέτει τα κατάλληλα πέλματα. Ακόμα και το πιο φιλότιμο ή ανθεκτικό κυνηγόσκυλο, θα παραδοθεί στο τραχύ και επίπονο πέτρινο τερέν, αν πάσχουν τα δάχτυλά και τα πέλματά του.
Πέλματα οβάλ, σε σχήμα πέλματος λαγού, με σφικτά δάκτυλα και κατά το δυνατόν με σκουρόχρωμα μαξιλαράκια, εξασφαλίζουν στο περδικόσκυλο ένα σίγουρο και ασφαλές πάτημα.
Από εκεί και πέρα, η ψυχή, το πάθος και η κατάλληλη προετοιμασία, θα καθορίσουν το βαθμό απόδοσης του κάθε σκύλου…
