Ένα από τα σκυλιά που στενοχωρήθηκα που δεν κυνήγησα με τις φετινές απαγορεύσεις είναι η Ίνα, το τρίχρονο πόιντερ που τους δύο προηγούμενους χειμώνες ξεδίπλωσε πολύ καλά το εγγενές ταλέντο του.
Ήταν ένα μεσημέρι του φθινοπώρου του 2018, θυμάμαι, όταν έφτασε ο αγαπητός φίλος Στέλιος Τζίτζης από την Αθήνα στα Γιάννενα, με ένα κουτάβι στα χέρια. Από την πρώτη στιγμή που μου την χάρισε φαινόταν ευδιάκριτα η «προίκα» που κουβαλούσε από τους γονείς της: φέρμα «παγωτό», ζωηράδα και περιέργεια. Και καλά όλα αυτά μπορούν να τα έχουν αρκετά κουτάβια, αλλά δεν γίνονται όλα Κυνηγοί.
Η Ίνα όμως απέδειξε στο σύντομο διάστημα των δύο πρώτων χρόνων της ζωής της, ότι κοντά στα χαρίσματα που κληρονόμησε, έχει ένα ακούραστο κυνηγετικό πάθος και μια μοναδική ικανότητα να βρίσκει το θήραμα. Από μικρή δεν είχε όρεξη για παιχνίδια αλλά την διέκρινε και την διακρίνει μια ωριμότητα και σοβαρότητα.
Είναι ψύχραιμη και αποτελεσματική δύναμη και μπαίνοντας μπροστά κατάφερε να μας κάνει να την εμπιστευόμαστε. Περιμένω πραγματικά να δω τι άλλο έχει να δώσει αυτό το σκυλί στην πορεία της ζωής του, καθώς το ξεκίνημά της είναι εντυπωσιακό.
Στέλιο σε ευχαριστώ για την Ίνα, που κουτάβι την έφερες αγκαλιά τόσο δρόμο από την πρωτεύουσα στην Ήπειρο και θα προσπαθήσω να την κυνηγήσω όσο μπορώ, γιατί το αξίζει.
Αντί για φωτογραφίες της Ίνας, δημοσιεύω κάποιες από κυνήγι που κάναμε παρέα πριν δυο χρόνια με τον Gas, τον πατέρα της…
Υ.Γ. Όσοι δεν τον γνωρίζουν, ίσως αναρωτιούνται ποιος είναι ο Στέλιος Τζίτζης. Είναι ένας διακριτικός Πόιντερμαν και πάνω απ’ όλα Κυνηγός, που κινείται αθόρυβα ψάχνοντας, διαλέγοντας και, κυρίως, αγαπώντας τα πόιντερ. Η γνώση και η διαίσθησή του προσφέρει στην φυλή. Αν κάποια στιγμή νιώσει την άνεση, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια δημόσια κουβέντα μαζί του για να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Για την ώρα όμως και αυτά που έγραψα είναι πολλά και θα μου «κακιώσει»…
