• του Fernando Capelli, Μετάφραση: Απόστολος Αποστολάτος
Κυνοφιλία: Για κάποιους διασκέδαση για άλλους επάγγελμα. Για όλους όμως μεγάλο πάθος. Πολύ περισσότερο για την κυνηγετική κυνοφιλία, όπου η κρίση του κυνηγίου έστρεψε στο σκύλο την αναζήτηση εκείνων των ικανοποιήσεων που συχνά πλέον το όπλο δεν καταφέρνει να δώσει.
Aν αφιερωθούμε στους κυνοφιλικούς αγώνες οποιουδήποτε επιπέδου, θα διαπιστώσουμε αρκετά πράγματα. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μεγάλη σύγχυση, διότι το αληθινό πάθος κατευθύνεται λάθος και συμβουλεύεται ακόμα χειρότερα. Στην άκρη του τερέν στους δήθεν αγώνες του χωριού, δηλαδή σε εκείνους της πεδινής, η οποία τοποθετείται μέσα στο χωράφι λίγο πριν λυθεί ο σκύλος και τους οποίους είναι υποχρεωτικό να δέσεις πριν σηκωθεί το πουλί, όλοι μιλούν για στυλ, για μεγάλους σκύλους, τα λόγια περισσεύουν, βγαίνουν αποφάσεις και ακούγονται κρίσεις για σκύλους που μπορεί και να μην έχουν δει ποτέ, μόνο από αυτά που έχουν ακούσει.
Αλλά το ίδιο συμβαίνει και στους επίσημους αγώνες τους οποίους παρακολουθούν άτομα τα οποία αυτοχαρακτηρίζονται ως τεχνικοί.
Και η σύγχυση μεγαλώνει…
Υπάρχει αυτός που ανακατεύει ρυθμούς και μορφολογικές κατασκευές, σε ένα κουβάρι εννοιών χωρίς αρχή και τέλος. Κάποιοι ρίχνουν το φταίξιμο στο “σπάσιμο του εντέκατου σπονδύλου”, ο οποίος αν ήταν πραγματικά σπασμένος, το άμοιρο το ζώο θα ήταν νεκρό και χρειάζεται κάποιος να τους εξηγήσει ότι η σπονδυλική στήλη δεν έχει καμία σχέση, διότι είναι το προφίλ της γραμμής της ράχης, η οποία δείχνει ένα σπάσιμο σε αντιστοιχία με τον 11ο σπόνδυλο, όπου οι σπονδυλικές αποφύσεις χρησιμεύουν ως βάση για την κατάφυση των μυών, για παράδειγμα για να κρατήσουν όρθιο το κεφάλι σε έναν λαιμό μακρύ και κομψό.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι οφείλουμε να προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα, αν μη τι άλλο για να είμαστε όλοι σίγουροι ότι δίνουμε στις λέξεις το ίδιο νόημα. Εφόσον εδώ και πολλά χρόνια εκτρέφω κούρτσχααρ, είναι προφανές ότι για αυτήν τη φυλή θα μιλήσω.
Όσον αφορά στο στυλ υπάρχουν κάποιοι που έχουν γράψει βιβλία, αλλά εγώ θα περιοριστώ λέγοντας λίγα λόγια, δηλαδή ότι είναι ένα σύνολο χαρακτηριστικών τα οποία θα ήθελα να συνοψίσω σε 1) καλπασμό, 2) κράτημα κεφαλιού, 3) συμπεριφορές.
Ο καλπασμός
To στάνταρ αναφέρει ότι στο κούρτσχααρ ο καλπασμός πρέπει να είναι συνεχής, ενεργητικός (αλλά ποτέ ορμητικός) “αναρριχώμενος”, με διασκελισμούς μάλλον μαζεμένους, όρθιος, παραμένοντας τέτοιος ακόμα και όταν επιταχύνει. Διότι αν αντιθέτως η επιτάχυνση επιτυγχάνεται επιμηκύνοντας τον διασκελισμό, είναι υποχρεωτικό ότι ο σκύλος τεντώνεται στο έδαφος και δεν είναι πια όρθιος.
Το κράτημα του κεφαλιού
Οφείλεται ουσιαστικά στην έξοδο του λαιμού και στη θέση του κεφαλιού και είναι σχετικό με τον αναρριχόμενο καλπασμό, διότι αν ο διασκελισμός ήταν επιμήκης, αναπόφευκτα ο λαιμός (και το κεφάλι) θα έπρεπε να φέρονται περισσότερο σε ευθεία με τη ράχη.
Οι συμπεριφορές
Είναι όλες εκείνες οι συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν το σκύλο τόσο όταν αυτός παίρνει τον αέρα, όσο και ο τρόπος που στέκεται μέσα στο τερέν και ακόμα όταν κινείται ελεύθερος ή στο λουρί, δείχνοντας εκείνη την κλάση που μερικοί σκύλοι έχουν και άλλοι όχι.
Είναι πολύ δύσκολο ένας σκύλος να έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σε εξαιρετικό επίπεδο και στο ίδιο μέγεθος. Υπήρξαν σημαντικότατοι σκύλοι οι οποίοι έκαναν μεγάλη καριέρα που ξεχώριζαν για κάποια τους προσόντα αλλά ήταν λιγότερο προικισμένοι σε άλλους τομείς. Puma, Cocis, Astor ήταν μεγάλοι καλπαστές αλλά υστερούσαν σε κάποιες συμπεριφορές τυπικές της φυλής.
Ο Red del Poggetto, ο Pradelinenis Omar ήταν εξαιρετικοί στο κράτημα του κεφαλιού και στις συμπεριφορές στον αέρα, αλλά ο καλπασμός τους δεν ήταν ενθουσιώδης. O Siux di Pra Capone, o Flok και ο kilt della Chiusa είναι ένα mix των τριών αυτών χαρακτηριστικών, χωρίς όμως να φτάσουν σε κανένα από αυτά την κορυφή που έφτασαν οι άλλοι σκύλοι που προανέφερα.
Και για να είναι μεγάλος ένας σκύλος μετράει και ο χαρακτήρας, η κυνηγετική ευφυΐα, η εκπαιδευσιμότητα, η υγεία και πολλά άλλα ακόμα.
Πριν να προβούμε σε κρίσεις, συχνά σκληρές, ας συλλογιστούμε πόσα προσόντα πρέπει να έχει ένα καλό κούρτσχααρ και ας προσπαθήσουμε να δούμε πρώτα απ’ όλα τις αρετές τις οποίες μερικές φορές είναι πιο δύσκολο να τις δεις και χρειάζεται μεγαλύτερη γνώση απ’ ότι να δεις τα ελαττώματα, τα οποία καλώς ή κακώς είναι πιο εξόφθαλμα, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν είναι η κύρια έκφραση του σκύλου τον οποίο παρατηρούμε.
