Έχουν περάσει περισσότερα από 100 χρόνια από την εποχή που άρχισαν οι πρώτοι κυνηγετικοί αγώνες και από τότε επικρατεί η άποψη ότι οι αγώνες αναδεικνύουν το αρσενικό ή το θηλυκό που προορίζονται για αναπαραγωγή.
Κείμενο GIORGIO MORSIANI
Οι αγώνες, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, αναδεικνύουν τον επιβήτορα και τη μάνα με την επιλογή να στοχεύει περισσότερο στο αρσενικό και λιγότερο στο θηλυκό, το οποίο μπαίνει στην αναπαραγωγή σχετικά αργά και δεν γεννά περισσότερες από 3 ή 4 φορές στη ζωή του (εκτός κι αν ανήκει σε κάποιον … αδυσώπητο σκυλέμπορα, οπότε ζευγαρώνει κάθε φορά που εκείνος θέλει, στοχεύοντας σε αδήλωτα και αφορολόγητα έσοδα). Διαφορετικά είναι τα πράγματα για το αρσενικό, το οποίο, αν έχει ζήτηση «παντρεύεται» όλες τις Κυριακές.
Έχει περάσει ένας αιώνας και το «τροπάριο» παραμένει ίδιο: οι κυνηγετικοί αγώνες γίνονται για να εντοπίσουν τον επιβήτορα αναπαραγωγής. Αυτό, όμως, είναι μέγα λάθος. Ας τον ονομάσουμε επιβήτορα, γιατί αυτό αρκεί.
Πιστεύω ότι ο τελευταίος στόχος των αγώνων είναι να μας παρουσιάσει τον αναπαραγωγό της ράτσας. Οι αγώνες «αντιπροσωπεύουν» περισσότερα πράγματα: την αγωνιστικότητα, τη φήμη ανθρώπου και ζώου, τη διεθνοποίηση, το χρήμα, τη δόξα, τη ζήλια, την ευτυχία, τον πόνο στο στομάχι αν δεν εξελιχθούν όπως περιμένεις. Με συγκίνηση θυμάμαι φίλους και μη, οι οποίοι άφησαν την τελευταία τους πνοή στους αγώνες.
Με την αξιολόγηση και τις διακρίσεις, οι αγώνες θα αναδείξουν τον πρώτο από τους διαγωνιζόμενους, τον καλύτερο, τον πρωταθλητή. Προσοχή όμως, γιατί μερικές φορές ο θεωρούμενος καλύτερος είναι … ένας απροσάρμοστος, ενώ ο συναθλητής του ο οποίος απορρίφθηκε (γιατί ο κυναγωγός του ίσα που άξιζε …ένα 7) ίσως να άξιζε πολύ παραπάνω.
Είναι λανθασμένη η άποψη ότι οι αγώνες αναδεικνύουν τον πρωταθλητή αναπαραγωγό. Το να δηλώνουμε ότι ο πρωταθλητής είναι ο αναπαραγωγός, ο «ανανεωτής» του αίματος και της ράτσας, ο «γαμπρός» για όλες τις θηλυκές, σχετίζεται περισσότερο με το πορτοφόλι και τα οικονομικά συμφέροντα των κυνοτρόφων και λιγότερο με τη ζωοτεχνία. Βγάζουμε το καπέλο μας στον πρωταθλητή, αλλά από την αξία του που αναδεικνύεται στους αγώνες μέχρι την …αναπαραγωγή του εαυτού του υπάρχει πολύς δρόμος και τα … χρωμοσώματα. Ένας πρωταθλητής, κατ’ όνομα, ενδεχομένως να αποτελεί μηχανή χρήματος ως επιβήτορας, όμως θα πρέπει κάποιος να εξετάσει αν κάνει για αναπαραγωγός της ράτσας.
Τον πρωταθλητή αναπαραγωγό τον ανακαλύπτεις –δυστυχώς- αργά, συχνά μετά την απόσυρσή του και σε μεγάλη ηλικία. Συνήθως ζευγαρώνουμε με τα νεότερα σε ηλικία, δηλαδή τα αρσενικά της εποχής μας, και ξεχνάμε ότι πίσω από αυτά υπάρχει ο πρωταθλητής ο οποίος απέδειξε ότι είναι «καλός πατέρας».
Ο πρωταθλητής με αγωνιστική δραστηριότητα ζευγαρώνει πολλές φορές κάθε χρόνο με ή χωρίς τη θέλησή του. Αναπαραγωγός μεταξύ όμοιων είναι εκείνος που γέννησε παιδιά κατά δεκάδες και με καλό μέσο όρο ως κυνηγετικό ή αγωνιστικό ζώο. Όμως, ο πρωταθλητής δεν αποτελεί εγγύηση καλής επιλογής, απλώς συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες.
Η ιστορία της γενετικής έχει καταγράψει ποιοι ήταν καλοί αναπαραγωγοί στο παρελθόν. Δυστυχώς όμως έπεται των γεγονότων και απλώς τα καταγράφει. Μετά από σοβαρές έρευνες στα Σέττερ και τα Πόιντερ και ανατρέχοντας πολλά χρόνια πίσω, ανακάλυψα κάποιους αληθινούς αναπαραγωγούς της ράτσας.
Τέτοιες έρευνες δημοσιεύονται – δυστυχώς- όταν ο αναπαραγωγός έχει πια πεθάνει. Τα αποτελέσματά τους σε αυτή την περίπτωση έχουν χαρακτήρα πληροφόρησης καθώς δεν μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη. Θυμάμαι ότι, όταν έκανα αυτή τη μελέτη, μερικοί, μόνο, από τους συγκεκριμένους αναπαραγωγούς βρίσκονταν εν ζωή (σπάνια, βεβαίως, περίπτωση).
Πολύ σπάνια συμβαίνει πατέρας και γιός να ανταγωνίζονται στους αγώνες. Θυμάμαι ένα αγγλικό Σέττερ το οποίο σε κάποιο γύρο συναντήθηκε με τον γιό του και κάθε φορά που διασταυρώνονταν στο λασέ, ο κόσμος έλεγε: «Κοίτα, ίδιος ο πατέρας του».
