Οι Ιταλοί συνάδελφοι κυνόφιλοι και κυνηγοί είναι αναμφισβήτητα οι πιο εφευρετικοί και δημιουργικοί στην Ευρώπη. Έχουν υψηλό αίσθημα εγωισμού και άμιλλας μεταξύ τους και είναι γεγονός, πως έχουν εξαντλήσει, εδώ και χρόνια, κάθε δυνατότητα ανάπτυξης της κυνοφιλίας στη χώρα τους.

Του Νίκου Κράλλη 

Πριν κάποια χρόνια είχα βρεθεί στην Νότια Σερβία ύστερα από πρόσκληση μιας παρέας φίλων που γνώρισα στα είκοσι. Η Σερβία αποτελεί εδώ και κάποια χρόνια, τον νέο τόπο, ανακάλυψη των Ιταλών, για αγώνες, εκπαίδευση και διερεύνηση των νέων σκυλοταλέντων μεγάλης έρευνας.

Το πάθος για πέρδικες

Η υπόσχεση των φίλων ήταν ήταν πως θα… φάμε χάλια, θα πιούμε… ακόμα πιο χάλια, θα κοιμηθούμε… τελείως χάλια, αλλά θα βρούμε πολλές άγριες πέρδικες για τα σκυλιά. Κι αν το ξενοδοχείο ήταν μία άθλια έκδοση βαλκανικού πανδοχείου, που έζησε ημέρες δόξας επί Τίτο, το πάθος για «καλές» πέρδικες το έκανε να φαντάζει… παλάτι. Όλοι είχαν ξανάρθει δύο φορές τουλάχιστον και αναφέρομαι σε μία παρέα δεκαπέντε ατόμων, μεταξύ των οποίων δύο ήταν οι επαγγελματίες και οι υπόλοιποι ερασιτέχνες. Το πρώτο βράδυ ήταν αναγνωριστικό και το επόμενο πρωί ήρθαν οι θηροφύλακες και μας συνόδεψαν στους τομείς εκπαίδευσης.

Ο τόπος ήταν μαγικός. Μόλις είχε βγει δυνατή ανοιξιάτικη λιακάδα και το έδαφος στέγνωνε απο τις υγρασίες. Οι αγρότες βρίσκονταν έξω για την καλλιέργεια της φράουλας που γίνεται με τα χέρια, και για μερικά οργώματα σε μηλιές και αχλαδιές. Τα πουλιά ήταν τραβηγμένα σε στεγνά σημεία και είχαν ήδη χωρίσει χωροκράτειες. Αυτό έδινε την δυνατότηα να ψάχνεις και να σηκώνεις αρκετά, όχι σε κάθε γωνιά όπως φαντάζεται κάποιος, αλλά με μια ιδανική κυνηγετική συχνότητα. Οκτώ με δεκαπέντε ζευγάρια το πρωί και άλλα τόσα το απόγευμα με περπάτημα 5-6 ώρες συνολικά.

Τα πουλιά ήταν άγριες καμπίσιες και μερικοί φασιανοί στα ρέματα. Οι καμπίσιες δεν είχαν το ασταμάτητο περπάτημα των δικών μας πιεσμένων Θεσσαλονικιώτικων, αλλά δεν ήταν με τίποτα ήμερες ή… χαζά κοτόπουλα. Ήταν δύσκολα πουλιά, σε καλό τόπο με γρασιδάκια, σταριές, και αγριάδες από φράχτες ή βάτα στη μέση κάθε χωραφιού. Όπου υπήρχε αυτή η νησίδα αγριάδας, ήταν βέβαιο πως υπήρχαν πέρδικες.

Με ενδιέφερε κυρίως να βγάλω το κόκκινο Σέττερ μου να πάρει εμπειρίες και να ξεμουδιάσει ο μεγάλος κι έμπειρος σκύλος μου. Έτσι, είχα πολύ χρόνο να παρατηρήσω τις τακτικές των Ιταλών… που είναι όλο θεωρία και διδασκαλία, και κυρίως να δω τις τακτικές των σκύλων τους. 

Λάτρεις της μεγάλης έρευνας

Όλοι δήλωναν λάτρεις της μεγάλης αλλά κυνηγετικής έρευνας!  Όλοι παρακολουθούσαν κυνηγετικούς αγώνες, κυρίως τη μεγάλη έρευνα, και μερικοί είχαν ταξιδέψει από την Σκωτία και την Νορβηγία μέχρι την Αμερική βλέποντας σκύλους. Άρα δεν μπορείς να πεις πως… δεν είχαν άποψη.

Είναι εντυπωσιακό πως για κάθε Ιταλό που εκφράζει μία άποψη, υπάρχει μόνο η δική του μοναδική άποψη και είναι πάντα τροποποιημένη από αυτή του οποιουδήποτε άλλου! Λύσαμε σε έναν μικρό κάμπο που τον χώριζε ένα ρέμα και δεξιά είχε δάσος.

• Μάλλον είναι κοντινός
• Μάλλον μακρινός είναι
• Πώς καλπάζει έτσι, έχει ξαναδεί πέρδικες;
• Γιατί δεν αφήνεις το σκύλο να πάει πιο πέρα;

Αυτά ήταν μερικά από όσα άκουσα, όταν ο σκύλος ήδη έγραφε 300 μέτρα και έφτανε στο δάσος. Πρόλαβα και τα άκουσα στο πρώτο τέταρτο! Και βέβαια αυτοί οι σχολιασμοί αφορούσαν όπως κατάλαβα όλους και όλα, προς όλους και προς όλα! Συναντάμε μερικά πουλιά, ένα φασιανό που δεν φερμαρίστηκε, ενώ ένας από την παρέα μας πήγαινε μόνος του.

–“Που είναι η σκύλα;”, τον ρώτησα με απορία. Βγάζει το gps, “… 850 μέτρα κείθε”, μου λέει!

Ο κυναγωγός ήταν υπερήληκας με γερό πόδι, στεγνός και σαφής. “Περιμένω να φερμάρει” μου λέει, και θα πάω να την βρω. Κινηθήκαμε όλοι μαζί… κείθε. Σε αυτή την κατεύθυνση ο σκύλος μου φέρμαρε τρία ζευγάρια διανύοντας πεντακόσια μέτρα. Και η σκύλα βρισκόταν κάπου στο χιλιόμετρο.

Ετερόκλητα σχόλια

Στο μεταξύ είχα ακούσει ένα σωρό ετερόκλητα σχόλια σε… στερεοφωνική έκδοση για το σκύλο μου. Δεν είναι στυλίστας στον καλπασμό, είναι δυνατός, είναι βαρύς, είναι και ελαφρύς, είναι και γρήγορος, είναι και αργός,  είναι στυλίστας στα πουλιά αλλά όρθιος, αλλά και αυτή η… αμερικάνικη ουρά. Άρχισα να συνειδητοποιώ, πως οι Ιταλοί είναι όπως τους περιέγραψε ένας μεγάλος μάγειρας. Ο κάθε ένας έχει άποψη και πολλές φορές από μία διαφορετική σκοπιά για το ίδιο αντικείμενο ανάλογα την ώρα και τη μέρα! Το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στο να παρακολουθώ τους σκύλους των άλλων, και να βρίσκει το κόκκινο Σέττερ κανένα πουλί, για να μην πάει χαμένο το ταξίδι. Ο μεγάλος μου σκύλος έτσι και αλλιώς πήγαινε από φέρμα σε φέρμα ξεδίνοντας στις απλωσιές και διασκεδάζοντας. 

Το απόγευμα βλέπω έναν άλλο φίλο σε άλλο τομέα, μαζί με ένα δίχρονο Σέττερ που ξεσήκωνε μετά μανίας ό,τι έβρισκε. Και ένα άλλο αδέλφι του, κάλπαζε δαιμονισμένα με μία ουρά να χτυπά στον ίδιο ρυθμό, το κεφάλι να ιχνηλατεί και να φερμάρει το πολύ για δευτερόλεπτα. Απέφυγα ευγενικά κάθε σχολιασμό, αλλά ήθελα να δω και αν οι ίδιοι βλέπουν τα ελαττώματα. Η αλήθεια είναι πως τα βλέπουν αλλά συχνά τα ανέχονται.

Κυνήγι… φαντασιώσεων

Αφού μαζέψαμε το ένα Σέττερ από την εθνική οδό που έφτασε, μαζευτήκαμε για το γεύμα.

-“Ποιoς είναι ο κυρίαρχος Σέττερ σήμερα στην Ιταλία;”, ρώτησα.

Εν χορώ μου απάντησαν ο Νόλο του Ζάνις. “Βρίσκει πάντα και παντού, σαρώνει τα cact, είναι μεγάλης έρευνας, λίγο μικρόσωμος αλλά πετάει!”.  

-“Πολύ ωραία”, τους απάντησα. “Πείτε μου μία γέννα να πάρω τρία κουτάβια του με εγγύηση! Και ας βγει το ένα”.

Ξεροκατάπιαν, κοίταξαν το ταβάνι, μάσησαν σαλάμια και τυριά, ήπιαν και ένα τσιπουράκι, αλλά απέφυγαν την απάντηση. Εγώ επέμεινα…

-“Μήπως έχετε μετατρέψει το κυνήγι από κυνήγι πουλιών σε κυνήγι μιας ιδανικής φαντασίωσης σκύλου και ξοδεύετε το χρόνο σας σε αυτό;”.

-“Μα βέβαια”, συμφώνησαν όλοι μαζί. “Από τότε που δεν υπάρχει κυνήγι όπως το παλιό και αυθεντικό, στην Ιταλία αυτό ακριβώς κάνουμε!”.

Το κρασί έλυσε γλώσσες και τις όποιες αναστολές και οι αλήθειες, όπως τις ξέρουμε και τις υποψιαζόμαστε, άρχισαν να εκφράζονται με καταιγιστικούς ρυθμούς.

• Αυτός ο εκτροφέας έχει πλαστά χαρτιά, αυτός ντοπάρει, αυτός δε ζευγαρώνει το σκύλο που ζητάς, αυτός τα βρίσκει με το ΕΝΣΙ, αυτός είναι αποτυχημένος, αυτός μακαρίτης, αυτός εκτρέφει προβιές, αυτός χαράζει τις πολιτικές του στυλ, αυτός έχει μόνο γατιά, αυτός μουλάρια, αυτός άλλα λέει το πρωί και άλλα το μεσημέρι… Και πάει λέγοντας!

Το εκπαιδευτικό κύλισε ευχάριστα και το δέυτερο μεσημέρι ξαναβρεθήκαμε για φαγητό. Μούτρα κατεβασμένα και Σέττερ σε κατάσταση προβληματική από τις αγριάδες και τις κολιτσίδες.

Τυπικά δείγματα ιταλικής εκτροφής

Η αλήθεια είναι, πως όλοι είχαν τρία – τέσσερα σκυλιά, ένα – δύο ενεργά και ένα – δύο κουτάβια δίχρονα ή χρονιάρικα που τα έφερναν για δοκιμή στην Σερβία. Όλα ήταν κορυφαίας εκτροφής από επώνυμους γεννήτορες,  όλα ήταν αγορασμένα ακριβά, όλα ήταν λίγο – πολύ τυπικά δείγματα ιταλικής εκτροφής. Όλοι ήταν ευκατάστατοι άνθρωποι, δεν τους έλειπε η οικονομική άνεση για να αποκτήσουν αυτό που τους παθιάζει, αλλά κανείς δεν το είχε! Έθεσα ξανά το ερώτημα.

-“Βρείτε μου μία γέννα μεγάλης έρευνας που να περιμένετε, με μία σχετική βεβαιότητα, πως θα αποκτήσετε σκυλιά μεγάλης κλάσης. Για να πάτε στο βουνό, για να πάτε στην Μογγολία ή στο Καναδά”.

Με κοίταζαν, κοιτάζονταν αλλά απάντηση δεν πήρα. Η δική μου γνωμη για τα σκυλιά τους;

Σίγουρα είναι σκυλιά που κάνουν πολύ περισσότερα χιλιόμετρα από ότι έκαναν είκοσι και τριάντα χρόνια πριν. Πιο δυναμικά, πιο ανοιχτά, αρκετά πιο καλοφτιαγμένα.Τα χιλιόμτερα τα «τρώνε» με ευκολία. Το πρόβλημά τους είναι πως δεν βρίσκουν με τη συχνότητα που πρέπει. Αγνοούν πολλά πουλιά γύρω τους και φερμάρουν τυχαία κάποια με πολύ ευνοϊκές συνθήκες πολύ μακρύτερα. Πολύ δύσκολο να εξηγηθεί σαν φαινόμενο. Είδα ένα κορυφαίο Σέττερ, γιο του Καπό, που έπαιρνε αρκετό τόπο και έβρισκε και πουλιά και ήταν και απόλυτα σταθερό και το χαρηκα. Στην πλειοψηφία τους όμως, παρουσιάζουν απρόβλεπτα κουσούρια, μύτη κάτω, ουρές παράξενες, στοιχεία που δεν δικαιολογούνται από τόσο επίμονη και κλειστή στυλιστική εκτροφή.

Φεύγοντας, ένας από τους φίλους, έσκυψε και μου είπε χωρίς να τον ακούνε οι άλλοι:

-“Θυμήσου πως το κυνήγι “φτιάχνει” τα σκυλιά. Τα δικά μας περιμένουμε να “φτιαχτούν” σε τρεις μέρες εκπαιδευτικό και δέκα κυνηγετικές εξόδους το χρόνο. Δεν γίνονται έτσι σκύλοι. Μόνο τα κουσούρια τους αναδεικνύονται. Τα “κακά” σκυλιά είναι πολύ λιγότερα από τις κακές πρακτικές μας, τις κακές επιλογές μας και τελικά τους κακούς εαυτούς μας…”.