Αφορμή για την γραφή αυτού του άρθρου στάθηκε η ερώτηση ενός φίλου σε κυνοφιλική παρέα, σχετικά με την γνώμη μου σε ότι αφορά τους απόλυτους πρωταθλητές…
Του Νίκου Νικολάου
Πράγματι ο τίτλος του απόλυτου πρωταθλητή είναι ένας τίτλος που γεννήθηκε στην Ιταλία, όπου για τους μη γνωρίζοντες κάθε χρόνο γίνονται εκατοντάδες αγώνες, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία διοργανώνονται από τους τοπικούς κυνοφιλικούς ομίλους της εκάστοτε περιοχής. Εκεί λοιπόν όπου αυτοί οι αγώνες τις περισσότερες φορές διοργανώνονται με στημένο θήραμα εκτροφής ( κυρίως ορτύκι και φασιανό), κάθε χρόνο αποδίδονται εκατοντάδες CAC, που δίνουν την ευκαιρία σε αρκετούς σκύλους να λαμβάνουν τον τίτλο του πρωταθλητή εργασίας, ο οποίος σε συνδυασμό με τον τίτλο του πρωταθλητή μορφολογίας που ήδη έχουν (διότι κατά κύριο λόγο αυτοί οι σκύλοι παρουσιάζονται σε εκθέσεις μορφολογίας) ανακηρύσσονται απόλυτοι πρωταθλητές.
Ο βαρύγδουπος αυτός τίτλος, στην καθαρόαιμη αγωνιστική κυνοφιλία δεν έχει καμία σημασία, με τον τρόπο που αποδίδεται. Οι σκύλοι αυτοί στην ουσία δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ σε επίσημα κυνοφιλικά τεστ, δηλαδή αγώνες μεγάλης έρευνας, έρευνας κυνηγίου, πρακτικού κυνηγίου σε ορεινή πέρδικα ή μπεκάτσα και ούτω καθεξής. Μιλώ κυρίως για το εξωτερικό αλλά αναλογικά και για τη χώρα μας, όπου εσχάτως έχουν ξεφυτρώσει κάποιοι τέτοιοι πρωταθλητές. Βέβαια υπάρχει ένα ερώτημα και καλό θα είναι να το λάβουν υπόψη τους και να αναρωτηθούν όσοι δεν καταλάβουν ακόμη και μετά από αυτό το άρθρο τι σημαίνει απόλυτος πρωταθλητής εξωτερικού, που είναι το εξής.
Γιατί αυτοί οι σκύλοι που λαμβάνουν μέρος σε αγώνες με στημένο θήραμα στην Ιταλία, δεν συμμετέχουν τουλάχιστον στους κλασικούς αγώνες, όπου και εκεί το θήραμα είναι ορτύκι εκτροφής; Η απάντηση είναι διότι στους επίσημους κλασικούς αγώνες που γίνονται στην Ιταλία και πολύ πρόσφατα για πρώτη φορά στη χώρα μας, οι κανόνες είναι πάρα πολύ αυστηροί σχετικά με το εργασιακό κομμάτι της κάθε φυλής, που ακόμη και το εξαίρετος θεωρείται επιτυχία πόσο δε μάλλον το CAC, που θα μπορέσει να κάνει έναν σκύλο πρωταθλητή.
Η άποψή μου, την οποία έχω εκφράσει γραπτώς κατ’ επανάληψη είναι, ότι οι αγώνες σε στημένο θήραμα δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό στην κάθε φυλή, πόσο μάλλον στην εκτροφή που είναι η πεμπτουσία των αγώνων. Πως μπορεί όμως να γίνει αυτό όταν το στημένο θήραμα δεν είναι σε θέση να «ξεδιπλώσει» τις αντιδράσεις και συγχρόνως ολόκληρο το φάσμα της ψυχοσύνθεσης ενός σκύλου σε συνδυασμό με το μυαλό του, όπως ακριβώς γίνεται απέναντι στο άγριο θήραμα; Θα αναρωτηθεί κανείς βέβαια, γιατί οι Ιταλοί που έχουν διατηρήσει και έχουν εξελίξει τόσο πολύ τις αγγλικές φυλές δεν περιορίζουν αυτού του είδους τους αγώνες; Η απάντηση εδώ έχει να κάνει με την ανάπτυξη της κυνοφιλίας σε συνδυασμό με την έλλειψη θηράματος, η οποία ήταν αλαματώδης τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Χωρίς να θέλω να το διακινδυνεύσω υπερβολικά, μακροπρόθεσμα το ίδιο προβλέπω να γίνεται και στη χώρα μας. Κακά τα ψέματα αλλά η έλλειψη θηραμάτων, ωθεί τον κυνηγό σε περισσότερο κυνοφιλικές δραστηριότητες και από τη στιγμή που ο χωροχρόνος για τις επίσημες αγωνιστικές κυνοφιλικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα είναι περιορισμένος, αυτομάτως ανοίγει ο δρόμος και για την πραγματοποίηση παρόμοιων εκδηλώσεων, όπως αυτές που προανέφερα στην Ιταλία και που θα διευκολύνουν στην ανακήρυξη των απόλυτων πρωταθλητών.
Φυσικά για να μην ακυρώνουνε τα πάντα, ασφαλώς και αυτοί οι σκύλοι έχουν την αξία τους αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με τους απόλυτους πρωταθλητές, που ανακηρύσσονται στους αγώνες με άγριο θήραμα. Για να καταλάβει περισσότερο ο αναγνώστης αυτό που λέω, αναγκάζομαι να παραθέσω τα στοιχεία μιας έρευνας που πραγματοποίησα. Από το μακρινό 1995 εως σήμερα, στην Ιταλία έχουν ανακηρυχθεί 130 απόλυτοι πρωταθλητές στη φυλή των αγγλικών σέττερ. Ξέρετε από αυτούς, πόσοι έχουν ανακηρυχθεί σε αγώνες με άγριο θήραμα; Μόνο πέντε, εκ των οποίων οι τέσσερις στην μεγάλη έρευνα και ένας στην έρευνα κυνηγίου, ενώ εξ αυτών των πέντε οι δύο έχουν χρησιμοποιηθεί στην εκτροφή και έχουν ανακηρυχθεί πρωταθλητές αναπαραγωγοί, χωρίς όμως στην ουσία να είναι σκύλοι που θα μπορούσαν να «τραβήξουν» τη φυλή μπροστά, πάντοτε μιλώντας εκ του αποτελέσματος.
Οπότε θεωρητικά αλλά και πρακτικά, ο απόλυτος πρωταθλητής είναι μία σχεδόν ψευδαίσθηση, η οποία για όσους προσπαθούν να πείσουν τους υπόλοιπους, ότι οι γιαλαντζί απόλυτοι πρωταθλητές είναι το αποκορύφωμα των εκτροφέων στη γείτονα χώρα και όχι μόνο, τείνει να αγγίξει τα όρια της εμπορικής απάτης. Ναι θα συμφωνήσω ότι και αυτοί οι σκύλοι μπορεί να κυνηγήσουν, μπορεί ακόμη και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους σε ένα ποσοστό, αλλά βάσει κοινής λογικής τόσοι πολλοί απόλυτοι πρωταθλητές, θα έπρεπε να έχουν «τραβήξει» τη ράτσα πολύ μπροστά ή τουλάχιστον αυτοί οι ίδιοι οι πρωταθλητές ή τα παιδιά τους, να λαμβάνουν μέρος σε αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων με άγριο θήραμα. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Στην πραγματικότητα οι σκύλοι που έχουν πάει τη ράτσα μπροστά είναι αυτοί οι σκύλοι, που έχουν ανακηρυχθεί πρωταθλητές αναπαραγωγοί και έχουν πιστοποιηθεί επ’ αυτού σε αγώνες με πραγματικό άγριο θήραμα.
Ποτέ τους όμωςδεν υπήρξαν απόλυτοι πρωταθλητές. Η διαφορά είναι ότι το 95% αυτών, στις εκθέσεις μορφολογίας έχουν αξιολογηθεί με Πολύ Καλός και σπάνια με Εξαίρετος. Ασφαλώς και δεν υποστηρίζω την απόκλιση από το στάνταρ μορφολογίας, αλλά προσπαθώ να εξηγήσω και να δώσω στους αναγνώστες να καταλάβουν, ότι η τέλεια και αρμονική συνύπαρξη του «απόλυτου» κρύβει πολλούς κινδύνους και δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί όσο βαρύγδουπα απαγγέλλεται.
Παρόλα αυτά για να είμαστε ειλικρινείς, στους αγώνες με άγριο θήραμα (κατά κύριο λόγο μεγάλη έρευνα και έρευνα κυνηγίου) τα πράγματα δεν είναι αγγελικά πλασμένα, διότι εδώ θα πρέπει να συνεκτιμηθεί η επάρκεια αλλά και η εντιμότητα των κριτών.
