Το νεαρό λαγόσκυλο θέλει το …κουνέλι
H κατάλληλη ηλικία για το πρώτο ξεκίνημα ενός κουταβιού, είναι περίπου στους 6 μήνες. Προσωπικά, εδώ και κάμποσα χρόνια, κάνω τα πρώτα τεστ, όσον αφορά την ιχνηλασία, το ένστικτο κυνηγίου, το θάρρος, τις φωνές ,την τάση να διώξουν άρα και να κυνηγήσουν, αλλά και κάποια άλλα πράγματα που θέλω να δω, από την ηλικία των 50 ημερών έως τους 4 μήνες.
Πρώτα απ’ όλα το κουτάβι θα πρέπει να έχει μάθει βασική εκπαίδευση. Δηλαδή, υπακοή, κάλεσμα, να ακούει το όνομά του, συνεργασία με τον κυναγωγό και κάποια παραγγέλματα όπως «έλα», «πάμε», «εδώ» κ.λπ. Πέρα από τις βασικές εντολές και τη στοιχειώδη βασική εκπαίδευση, τα λαγόσκυλα δεν χρειάζονται περεταίρω εκπαίδευση (όπως οι δείκτες), διότι αρκετές φορές αυτή οδηγεί στη μείωση του πάθους ή του θάρρους.
Η πρώτη επαφή
Πολλοί πιστεύουν πως ένα θήραμα κοντινής συγγένειας με το λαγό, όπως το κουνέλι, αποτελεί ότι καλύτερο στα πρώτα βήματα. Με δεδομένο, μάλιστα, ότι το κουνέλι δεν μπορεί να φύγει μακριά, το κουτάβι από την πρώτη κι όλας φορά που θα έρθει σε επαφή, μπορεί να είναι σε κοντινή απόσταση και να μυρίζει έντονα τονντορό. Κάποιοι επιλέγουν να βρέχουν το κουνέλι, αφού, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, με αυτή τη διαδικασία η μυρωδιά που αφήνει στο έδαφος είναι μεγαλύτερη.
Είναι χρήσιμο, ο κυνηγός-εκπαιδευτής να γνωρίζει ότι αν το κουνέλι προέρχεται από κλουβί τα αποτελέσματα δεν θα είναι τόσο καλά, διότι έχει μάθει να ζει σ’ έναν περιορισμένο χώρο και δεν έχει συνηθίσει να τρέχει. Το καλύτερο, λοιπόν, είναι να αναζητήσει ένα κουνέλι που ζει σε ελεύθερο χώρο για να μπορεί να τρέχει όταν αντιληφθεί τον κίνδυνο και έτσι να παρακινηθεί το κουτάβι και ν’ αρχίσει να το κυνηγάει.
Ο ρόλος του σχοινιού
Μερικοί λαγοκυνηγοί δένουν το κουτάβι μ’ ένα μακρύ σχοινί και αμολάνε το κουνέλι λίγη ώρα πριν πάνε το κουτάβι στο χώρο της εκπαίδευσης. Το κουνέλι έχει κάνει κάποια μέτρα κι έχει κρυφτεί, δημιουργώντας έτσι, ας πούμε μία μίνι διαδρομή καθίσματος.
Με αυτόν τον τρόπο βλέπει ο κυνηγός αν το κουτάβι δείχνει ενδιαφέρον στη φρέσκια (ζεστή) μυρωδιά και κρατώντας το σχοινί ελαφρώς, μη αφήνοντας το να πάει γρήγορα στο μέρος που κρύφτηκε το κουνέλι. Έτσι φαίνεται αν το κουτάβι δείχνει στοιχεία θέλησης να βρει το θήραμα, αν η φρέσκια μυρωδιάτου κεντρίζει την περιέργεια και το κυνηγετικό ένστικτο, αλλά και κατά πόσο βάζει τη μύτη κάτω ή έχει την τάση να βρει το θήραμα με τον κώνο οσμής.Αφού φτάσει στο μέρος που έχει φωλιάσει το κουνέλι, όπως κι αν συμβεί αυτό καθώς δεν είναι πάντα σίγουρο ότι θα φτάσει με ιχνηλασία και ίσως χρειαστείνα το οδηγήσει ο κυνηγός προς τα κει, ξεφωλιάζει το κουνέλι ή κατά ανάγκη το ξεφωλιάζουμε εμείς. Αυτό που θα πρέπει να παρατηρήσουμε είναι αν έχει την τάση να τρέξει ξωπίσω του, όπως κάνουν συνήθως όλα τα σκυλιά όταν δουν κάτι να τρέχει. Αν έχει την τάση να το κυνηγήσει για να το πιάσει, τότε τεστάρουμε το πάθος του κρατώντας αρκετά το σχοινί και προχωράμε μαζί του, αφήνοντας το σχοινί λίγο -λίγο, τόσο, όσο να μη μπορεί να φτάσει και να πιάσει το κουνέλι που τρέχει.
Οι αναγκαίες επευφημίες
Όσο τρέχει το κουνέλι και το κουτάβι μας θέλει να το φτάσει για να το πιάσει, εμείς μία αμολάμε το σχοινί σχεδόν μέχρι να πάει να πιάσει το κουνέλι και μία το κρατάμε για να απομακρύνεται λίγο το θήραμα, προτρέποντας συχνά το κουτάβι μας με διάφορες επευφημίες.Έτσι βγάζουμε όλο και περισσότερο το πάθος από μέσα του και το κάνουμε να φωνάζει κατά την προσπάθεια που κάνει να πλησιάσει το κουνέλι. Αρκετές φορές όταν υπάρχει ορατότητα κρατάμε σχεδόν στάσιμο το κουτάβι για να βλέπει το κουνέλι να απομακρύνεται και με αυτό τον τρόπο βλέπουμε συνήθως τα κουτάβια να παθιάζονται πολύ περισσότερο και να κλαφουνίζουν πιο έντονα τραβώντας το σχοινί με όλη τους τη δύναμη. Αμέτρητες φορές σηκώνονται στα δύο πόδια και τραβάνε με δύναμη να φτάσουν το θήραμα που απομακρύνεται, ενώ ταυτόχρονα γαβγίζουν ασταμάτητα. Εάν όλα αυτά τα πετύχουμε από την πρώτη φορά, τότε τα πρώτα συμπεράσματα είναι ενθαρρυντικά. Όμως για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ ενθαρρυντικά κάποια σημάδια, τα οποία μας δείχνουν ότι το κουτάβι δείχνει πάθος για να κυνηγήσει. Έως να φτάσει σε επίπεδο που θα είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσει να ζει και να κυνηγά μαζί μας, έχει πολύ δρόμο ακόμη.
Η επανάληψη
Αν δεν δούμε από την πρώτη επαφή όλα τα παραπάνω, δεν πτοούμαστε γιατί πολλά κουτάβια δεν «βγάζουν» το θάρρος και το πάθος από την αρχή. Θα επαναλάβουμε το ίδιο τεστ δύο και τρεις φορές και μετά θα αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε την εκπαίδευση ή θα την αναβάλουμε ίσως για λίγο καιρό. Καλό θα ήταν να δούμε σημάδια θετικά από τις πρώτες φορές, όμως δεν καταδικάζουμε ένα κουτάβι 6 μηνών, αν δεν «πάει» από την αρχή. Μάλιστα πολλά κουτάβια που έδειξαν πάθος από την πρώτη επαφή, δεν έγιναν ποτέ καλά λαγόσκυλα και άλλα που άργησαν να «ξυπνήσουν», έγιναν διακεκριμένοι ιχνηλάτες. Δύο τρεις φορές αν από την αρχή έχουμε θετικά στοιχεία, είναι αρκετές για να του δώσουμε τα πρώτα ερεθίσματα.
Το έμπειρο λαγόσκυλο
Αν υπάρχει μεγάλο και έμπειρο λαγόσκυλο, τότε η εκπαίδευση του κουταβιού μετά το πρώτο στάδιο, περνάει στη συνεργασία του με το μεγαλύτερο ιχνηλάτη και τα πράγματα είναι πιο εύκολα απ ότι να εκπαιδευτεί μόνο του. Θέλει μεγάλη προσοχή όμως και η εκμάθηση του νεαρού κουταβιού από τον έμπειρο σκύλο, διότι και εδώ εγκυμονούν κίνδυνοι, όπως να πάρει κάποια ελαττώματα τα οποία μπορεί να έχει το μεγαλύτερο σκυλί. Χωρίς στήριγμα έναν έμπειρο ιχνηλάτη, έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα προβλήματα και σίγουρα χρειάζεται μεγαλύτερος κόπος και περισσότερος χρόνος για να προχωρήσει η εκπαίδευση του κουταβιού μας.
