Προσοχή από Φλεβάρη έως Ιούλη
Από μία αλλεργία, σε περίπτωση αγγίγματος, μέχρι ακόμη και το θάνατο, αν την καταπιεί, μπορεί να κοστίσει σ’ ένα σκυλί η επικίνδυνη επαφή με τις κάμπιες.
Από τον Φλεβάρη έως και τον Ιούλη, οι κάμπιες των πεύκων αποτελούν έναν εν δυνάμει εχθρό για τα σκυλιά, ειδικά τα κυνηγόσκυλα που βγαίνουν για εκπαιδευτικά σε πευκοδάση. Ήδη, σε περιοχές με πεύκα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται οι γνωστές πομπές καθώς οι κάμπιες έχουν κατέβει από τα πεύκα και … παρελαύνουν σε μεγάλες σειρές.
Η πλάτη της κάμπιας καλύπτεται από μικρές αγκαθωτές τρίχες, τις οποίες χρησιμοποιούν ως μηχανισμό άμυνας και είναι σε θέση να αφαιρούν αυτές τις τρίχες όταν νιώσουν ότι απειλούνται, ή αγχώνονται. Οι τρίχες έχουν καμάκια που διεισδύουν και ερεθίζουν το δέρμα λόγω της ισταμίνης thaumatopein (βρίσκεται στις τρίχες και το περίβλημά τους) και μπορεί να προκαλέσουν μία γρήγορη και έντονη αντίδραση.
Ο σκύλος, με την περιέργεια που τον διακρίνει, αλλά και λόγω της γλυκόπικρης μυρωδιάς και γεύσης που έχουν οι κάμπιες, όταν βλέπει τις πομπές που σχηματίζουν θέλει να τις μυρίσει, να τις γλύψει, να τις περιεργαστεί. Οι κάμπιες από την πλευρά τους, διαβλέποντας τον κίνδυνο, απελευθερώνουν τις επικίνδυνες τρίχες τους που προκαλούν αλλεργικές δράσεις γύρω και από το στόμα, τα μάτια και τη γλώσσα των σκυλιών.
Συνήθως, οι σκύλοι έρχονται σε επαφή με τις κάμπιες με τα πόδια τους και καθώς αυτά ερεθίζονται αρχίζουν να τα γλύφουν. Κάπως έτσι λοιπόν, οι επικίνδυνες τρίχες από τις κάμπιες μπορούν να φτάσουν στα στόμα και το πρόσωπό τους. Αν ένας σκύλος φάει μερικές κάμπιες, το πιο πιθανό είναι πως αυτό θα αποβεί μοιραίο για τη ζωή του.
Το έντονο πρήξιμο των χειλιών, του ρύγχους και του προσώπου (επέρχονται μόλις 5 λεπτά μετά την επαφή), είναι μερικά από τα ανησυχητικά συμπτώματα που δείχνουν ότι ο σκύλος άγγιξε μία κάμπια, και πρέπει αμέσως να υποψιάσουν τον ιδιοκτήτη του. Μπορεί επίσης να εμφανίσει λευκές κηλίδες στο στόμα και τη γλώσσα του. Η υπερβολική έκκριση σάλιου και το θορυβώδες μάσημα λόγω της απαίσιας γεύσης της πρωτεΐνης που παράγεται από την κάμπια, είναι άλλη μία ένδειξη. Όπως επίσης το πρήξιμο των ματιών, που μπορεί να «οδηγήσει» ακόμη και σε τύφλωση, αν οι τρίχες που ρίχνουν οι κάμπιες μπουν μέσα σε αυτά. Η αύξηση της θερμοκρασίας του σώματος, η αύξηση του ρυθμού της αναπνοής, αναπνευστική δυσχέρεια, η κυάνωση της γλώσσας και της βλεννογόνου αποτελούν επίσης σημάδια ενδεχόμενης επαφής του σκυλιού με κάμπιες.
Η επαφή του δηλητήριου με τη γλώσσα προκαλεί σοβαρή φλεγμονή, καθώς οι περιοχές που έχουν πληγεί παθαίνουν «γάγγραινα», δηλαδή νεκρώνουν, ξηραίνονται και πέφτουν και όσο περνά η ώρα η μόλυνση εξαπλώνεται. Σε μία τέτοια, απευκταία περίπτωση, ενδεχομένως να χρειαστεί ακόμη και ο ακρωτηριασμός κομματιού της γλώσσας.
Μία παρενέργεια που μπορεί να εμφανίσει ο σκύλος, είναι να ξύνει έντονα το κεφάλι του, ή να τρίβει τη μουσούδα του και το πρόσωπό του στο έδαφος. Όπως επίσης και ο εμετός.
Η πιο χαρακτηριστική διαφορά της αλλεργικής αντίδρασης στις κάμπιες από αυτήν σε τσίμπημα άλλου εντόμου είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση σπανίως εμπλέκεται η γλώσσα. Συνήθως υπάρχει μια γενικευμένη φαγούρα και πρήξιμο σε όλο τον κορμό, το λαιμό και το κεφάλι.
Επειδή πρόληψη δεν υπάρχει…
Καθώς η Ελλάδα είναι μία πευκόφυτη χώρα, η πρόληψη της επαφής του σκύλου με τις κάμπιες είναι κάτι σχεδόν απίθανο. Επομένως ο ιδιοκτήτης του σκύλου θα πρέπει να τον μεταφέρει άμεσα στο κοντινότερο κτηνιατρείο.
Ακόμη καλύτερα θα είναι, αν σε συνεννόηση με τον κτηνίατρο και μέχρι να φτάσει στο ιατρείο, χορηγηθεί στο σκυλί ένα αντιισταμινικό που ονομάζεται πρεδνιζολόνι.
Το ξέπλυμα της πάσχουσας περιοχής με μπόλικο νερό και η αφαίρεση των τοξικών τριχών ενδεχομένως να βοηθήσει το σκυλί μέχρι να του δεχτεί την ιατρική φροντίδα. Όμως, αυτή η διαδικασία πρέπει να γίνει χωρίς τρίψιμο της περιοχής, γιατί έτσι ενεργοποιούνται οι τρίχες και απελευθερώνουν περισσότερο δηλητήριο.
Η συνήθως θεραπευτική αγωγή που χορηγούν οι κτηνίατροι περιλαμβάνει μία ένεση κορτιζόνης, αντιβιοτικά και θεραπεία με υγρά. Στην περίπτωση που έχει πληγεί και η γλώσσα, τότε επί τόπου ο κτηνίατρος εγχείει ηπαρίνη, για να περιορίσει την έκταση της νέκρωσης.
