Σε μία περίοδο που οι φόλες στην ύπαιθρο της χώρας ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, μία… επανάληψη για τους τρόπους άμεσης αντιμετώπισης μιας έκτακτης κατάστασης που δεν αφήνει πολύ χρόνο αντίδρασης, είναι επιβεβλημένη.
Κατ’ αρχάς, αν μιλάμε για φόλες, μαζί με τον κτηνίατρο θα έπρεπε να μας πει τη γνώμη του και ένας ψυχίατρος, γιατί είναι βέβαιο ότι το μυαλό εκείνων που προσπαθούν με αυτόν τον απαίσιο τρόπο να θανατώσουν έναν σκύλο, είναι διαταραγμένο. Εμείς, ας περιοριστούμε στο καθαρά κτηνιατρικό κομμάτι, ξεκινώντας από τον ορισμό:
• Με τον όρο “φόλες” εννοούμε τα δολώματα που βάζουν ορισμένοι μέσα στα οποία εμπεριέχεται ποσότητα δηλητηρίου.
Πρόληψη δεν υπάρχει…
Σε επίπεδο πρόληψης, δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει κάποιος, ώστε να προστατέψει το κυνηγόσκυλό του από μία τέτοια εξέλιξη.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, όσοι έχουμε σκύλο, είναι να μη δίνουμε καθόλου αφορμές στον περίγυρό μας να καταφύγει σε τέτοιες πράξεις.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τους “ανθρώπους” που καταφεύγουν στη φόλα, όμως πολλές φορές εμείς οι ίδιοι φταίμε γιατί ερεθίζουμε τα άρρωστα μυαλά τους να καταλήξουν σε μία τέτοια ενέργεια. Για παράδειγμα, δεν θα αφήσουμε το σκύλο μας να αφοδεύει στη γειτονιά και να ενοχλεί τους άλλους, θα φροντίσουμε να έχουμε μαζί μας μία σακούλα για να μαζεύουμε τα κόπρανα και να μην επιβαρύνουμε το περιβάλλον.
Δεν θα βγάλουμε τον μεγαλόσωμο σκύλο μας για βόλτα χωρίς φίμωτρο, γιατί μπορεί κάποιοι στη θέα του και μόνο να φοβούνται – άσχετα εάν εμείς ξέρουμε καλά ότι ο σκύλος μας είναι εκπαιδευμένος και ακίνδυνος. Το σημαντικό είναι να μη δίνουμε ποτέ αφορμές να ερεθιστεί το άρρωστο μυαλό ορισμένων, και δυστυχώς, αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ως πρόληψη. Από εκεί και πέρα, η αντιμετώπιση έχει δύο σκέλη:
• Το πρώτο σκέλος αφορά την αποβολή του δηλητηρίου που ακόμα δεν έχει απορροφηθεί από τον οργανισμό του σκύλου, και,
• Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του δηλητηρίου, το οποίο ήδη κυκλοφορεί στον οργανισμό και προκαλεί τα θανατηφόρα συμπτώματα.
Εμετική ένεση & αμπούλες ατροπίνης
Σε ότι αφορά το πρώτο σκέλος, και εφόσον το ζώο είναι ακόμα όρθιο, μπορούμε να κάνουμε μία εμετική ένεση, δηλαδή μία ένεση που προκαλεί εμετό ή να χορηγήσουμε κάποιο εμετικό σιρόπι, με σκοπό μαζί με τον εμετό να αποβληθεί εκείνη η ποσότητα του δηλητηρίου, που ακόμα δεν έχει απορροφηθεί.
Αυτό το κάνουμε μόνο εάν το ζώο είναι ακόμα όρθιο, γιατί εάν το κάνουμε με το ζώο ξαπλωμένο, μπορεί ο εμετός να μη βρει διέξοδο από τη στοματική κοιλότητα και να καταλήξει στους πνεύμονες και το ζώο μας να επιβαρυνθεί πολύ, και τελικά να πεθάνει από αυτόν το λόγο.
Σε ότι αφορά την αντιμετώπιση του ήδη κυκλοφορούντος δηλητηρίου, και εφόσον το δηλητήριο είναι φυτοφάρμακο (που είναι και ο κανόνας), η ατροπίνη είναι το καλύτερο αντίδοτο που υπάρχει. Είναι πολύ φθηνή, μπορεί να τη βρει κανείς σε όλα τα φαρμακεία, χρειάζεται απλώς κάποιες οδηγίες από τον κτηνίατρό σας, ο οποίος θα σας υποδείξει τη σωστή δοσολογία για το βάρος του ζώου σας και θα σας δείξει πώς να κάνετε την ένεση.
Η βαρύτητα των συμπτωμάτων
Η βαρύτητα των συμπτωμάτων, καθώς και η ταχύτητα με την οποία αυτά εξελίσσονται, εξαρτώνται απόλυτα από την ποσότητα του δηλητηρίου. Εάν η ποσότητα μέσα στο δόλωμα είναι μεγάλη, τα συμπτώματα έρχονται ταχύτατα – μπορεί μέσα σε ένα ή δύο λεπτά το ζώο να είναι ξαπλωμένο κάτω και να σπαρταράει, και μέσα σε άλλα δύο με τρία λεπτά να καταλήξει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πολύ δύσκολα θα προλάβουμε να κάνουμε κάτι. Εάν όμως η ποσότητα είναι μικρή, τότε μας δίνεται η ευκαιρία αφού έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο, όχι παραπάνω από πέντε ή δέκα λεπτά, για να δράσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά.
Γι’ αυτόν το λόγο πρέπει πάντοτε να έχουμε μαζί μας την εμετική ένεση, αλλά και τις αμπούλες ατροπίνης. Εδώ, η συνεργασία με τον κτηνίατρο είναι σημαντική γιατί χρειάζεται μία μικρή εκπαίδευση, ώστε να είναι κανείς έτοιμος και πάρα πολύ ψύχραιμος ώστε να δράσει αμέσως και χωρίς δισταγμούς.
Μακάρι κανείς να μη δει το σκύλο του να παθαίνει κάτι τέτοιο, όμως επειδή ζούμε σε εποχές όπου οι ηθικές αξίες παρουσιάζουν μία έκπτωση και ο σεβασμός και της ζωής ενός τετράποδου δεν λέει πολλά σε μερικούς ανθρώπους, είναι σημαντικό να είμαστε προετοιμασμένοι σε μία τέτοια περίπτωση να σώσουμε το ζώο μας. Ή, ακόμα κι αν δεν καταφέρουμε τελικά να το σώσουμε, τουλάχιστον να μην έχουμε τύψεις ότι δεν προσπαθήσαμε για το καλύτερο δυνατό.
Η πανουργία των ανθρωπόμορφων
Το δηλητήριο αυτό συνήθως είναι φυτοφάρμακο, και λέμε “συνήθως” γιατί δυστυχώς είναι απίστευτη η πανουργία και η εφευρετικότητα ορισμένων ανθρωπόμορφων στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν έναν σκύλο. Επίσης, ένα άγνωστο στοιχείο στη φόλα είναι η ποσότητα του δηλητηρίου, κι αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία στην αντιμετώπιση του έκτακτου αυτού περιστατικού.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ξεκινάμε από δύο άγνωστους παράγοντες: δεν ξέρουμε ούτε ποιο δηλητήριο έχει χρησιμοποιηθεί, ούτε και σε ποια ποσότητα. Κατά κανόνα, ένα ζώο που θα φάει ένα τέτοιο δόλωμα, μέσα σε λίγα λεπτά θα αρχίσει να τρέμει, περίπου με την εικόνα που έχουμε για τον άνθρωπο με Πάρκινσον. Αρχίζει, δηλαδή, να έχει αυτό που λέμε “μυϊκό τρόμο”. Σε δεύτερο χρόνο, εμφανίζει αφρό και πολλά σάλια στο στόμα και αρχίζει να χτυπάει τα δόντια του. Πολύ γρήγορα, το ζώο αυτό πέφτει κάτω και οι σπασμοί γίνονται πολύ έντονοι. Σπαρταράει σαν το ψάρι, και μετά από λίγο, πεθαίνει. Είναι ένας πραγματικά αποτρόπαιος θάνατος.
