Η θεραπεία του καλαζάρ – λεϊσμανίαση είναι εφικτή αλλά όχι εύκολη. Το στοιχείο – κλειδί για την ευνοϊκή ή όχι εξέλιξή της είναι η εξατομίκευση της αγωγής…
Το καλαζάρ είναι μια πολύπλοκη ασθένεια η οποία επηρεάζει με πολλούς τρόπους την υγεία του σκύλου, πρόκειται δηλαδή για ένα πολυσυστημικό νόσημα. Στην κυριολεξία δεν υπάρχει μέρος του σώματος το οποίο να μην μπορεί να νοσήσει άμεσα ή έμμεσα από την λεϊσμανίαση. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπάρχουν χαρακτηριστικά συμπτώματα, τέτοια ώστε να μπορεί να γίνει ακριβής διάγνωση μόνο από την κλινική εικόνα.
Η διάγνωση βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε εξετάσεις αίματος και πουθενά αλλού. Κάποια συμπτώματα όπως πχ οι δερματικές αλλοιώσεις, τα μεγάλα νύχια, η επίσταξη (στάγδην ροή αίματος από τη μύτη) κλπ μπορούν να θέσουν την υποψία ότι το ζώο πάσχει από καλαζάρ αλλά μπορεί και άλλα νοσήματα να προκαλέσουν τα ίδια συμπτώματα.
Η μετάδοση της νόσου γίνεται αποκλειστικά με τσίμπημα σκνίπας. Όχι με τσίμπημα κουνουπιού και όχι με τσίμπημα οποιουδήποτε είδους σκνίπας αλλά με τσίμπημα ενός πολύ συγκεκριμένου είδους σκνίπας (η φλεβοτόμος σκνίπα), η οποία θα πρέπει πρώτα να έχει τσιμπήσει άλλο μολυσμένο ζώο.
Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι όλες οι σκνίπες μολυσμένες και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι η πιθανότητα της μόλυνσης αυξάνεται όσο αυξάνεται ο αριθμός των σκνιπών στο περιβάλλον αλλά κυρίως αυξάνεται όσο μεγαλώνει ο αριθμός των ζώων που πάσχουν ή είναι φορείς του καλαζάρ και είτε δεν έχουν διαγνωστεί είτε δεν λαμβάνουν αγωγή. Αυτό πάλι μας οδηγεί στην αναγκαιότητα της προληπτικής εξέτασης για καλαζάρ κάθε χρόνο διότι είναι ο μόνος τρόπος να εντοπίσουμε ένα ζώο φορέα και να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα ώστε να προστατεύσουμε και τους άλλους σκύλους μας αλλά και τους σκύλους της γειτονιάς μας.
Η πρόληψη του καλαζάρ – λεϊσμανίαση με τα υπάρχοντα μέσα δεν μπορεί να εγγυηθεί 100 % σε κάποιον ιδιοκτήτη ότι ο σκύλος του δεν θα προσβληθεί από τη νόσο. Ο συνδυασμός όλων των διαθέσιμων μέσων μπορεί να παρέχει ένα πολύ υψηλό επίπεδο προστασίας το οποίο όμως δεν μπορεί να φτάσει ακόμα στο 100%. Συνεπώς ότι και αν κάνει κάποιος, όσο σκληρά και αν προσπαθήσει πάντα θα υπάρχει μια μικρή χαραμάδα στο τείχος της ασφάλειας του σκύλου του από την οποία ενδέχεται αν εισχωρήσει η ασθένεια.
Με αυτό ως δεδομένο, οφείλει κάθε ιδιοκτήτης να κάνει ότι μπορεί για να προστατεύσει τον σκύλο του. Κάθε μέτρο που παίρνει θωρακίζει ακόμα περισσότερο το ζώο του ή αντίστροφα, όσο λιγότερα μέτρα προστασίας παίρνει, τόσο περισσότερο εκθέτει τον σκύλο του σε κίνδυνο. Η πρώτη γραμμή άμυνας είναι όπως προαναφέρθηκε οι ετήσιες εξετάσεις αίματος (συνήθως τον Νοέμβριο ή τον Δεκέμβριο που έχει τελειώσει η “σαιζόν” των σκνιπών). Η δεύτερη γραμμή άμυνας είναι η σωστή εφαρμογή των εντομοαπωθητικών (αμπούλες, περιλαίμια κλπ).
Η τρίτη γραμμή άμυνας και που αποτελεί μια καινοτόμο επιστημονική εξέλιξη, είναι το εμβόλιο. Ο εμβολιασμός κατά του καλαζάρ παρέχει πολύ υψηλή προστασία. Όπως προαναφέρθηκε, δεν φτάνει το 100%. αλλά το προσεγγίζει πολύ ικανοποιητικά. Συνεπώς οι πιθανότητες είναι συντριπτικά υπέρ της προστασίας του σκύλου. Αυτός είναι και ο λόγος που τα εμβολιασμένα ζώα σπάνια ασθενούν σε αντίθεση με τα μη εμβολιασμένα τα οποία ασθενούν πολύ πιο συχνά.
Επομένως, τα γεγονός ότι κάποια λίγα ζώα νοσούν παρά τον εμβολιασμό τους δεν πρέπει να λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και συσκοτίζει και να υποβαθμίζει το εξίσου αληθινό γεγονός ότι απείρως περισσότερα ζώα έχουν σωθεί από την προσβολή από τη νόσο.
Σε ότι αφορά την θεραπεία είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα είναι η εξατομίκευσή της. Ένα παλιό κλασσικό και αθάνατο ρητό στην κτηνιατρική λέει ότι δεν υπάρχουν ασθένειες, υπάρχουν ασθενείς. Αυτό σημαίνει ότι κάθε οργανισμός έχει την δική του ιδιαιτερότητα ή -πιο σωστά- την δική του ιδιοσυστασία. Συνεπώς κάθε περιστατικό λεϊσμανίασης θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ιδιαίτερο τρόπο και δεν υπάρχει ο ένας και μοναδικός τρόπος ο οποίος θεραπεύει όλες τις μορφές του καλαζάρ.
Συχνά οι ιδιοκτήτες των νοσούντων σκύλων συζητούν για το κατά πόσο οι ενέσεις ή το σιρόπι ή τα χάπια είναι η καλύτερη μέθοδος θεραπείας. Μια τέτοια συζήτηση είναι λάθος. Η καλύτερη μέθοδος θεραπείας είναι αυτή που θα κάνει καλά τον σκύλο και υπάρχουν πολλά θεραπευτικά πρωτόκολλα για τον σκοπό αυτό. Με μία προϋπόθεση. Να μπορέσει το ανοσοποιητικό σύστημα του σκύλου να καταβάλει τον εισβολέα.
Αυτή η παράμετρος είναι πολύ σημαντική και δεν πρέπει ποτέ να την παραβλέπουμε.
Διαβάστε επίσης: Εξωπαράσιτα στους σκύλους: Oι συνήθεις εαρινοί επισκέπτες
