Αν και δεν απασχολεί ιδιαίτερα πολλούς ιδιοκτήτες σκύλων, η ώρα του φαγητού, το ποια στιγμή της ημέρας θα φάει ο σκύλος, είναι σημαντική τόσο για τη αξιοποίηση της τροφής όσο και για την πρόληψη κάποιων παθολογικών καταστάσεων.
Με την πέψη η τροφή διασπάται στα επιμέρους θρεπτικά συστατικά της (πρωτεΐνες, λίπη, υδατάνθρακες κλπ), ακολουθεί η απορρόφηση των συστατικών αυτών από το πεπτικό σύστημα και η προώθησή τους με το αίμα για τις ανάγκες του οργανισμού. Η διαδικασία αυτή (την οποία περιγράψαμε σε υπεραπλουστευμένη μορφή) απαιτεί χρόνο και ενέργεια. Η φύση έχει τους δικούς της ρυθμούς και τις δικές της προτεραιότητες που συχνά δεν συμπίπτουν με τις δικές μας. Εμείς οφείλουμε να σεβαστούμε την φύση και όχι το αντίστροφο.
Αυτό με απλά λόγια σημαίνει πώς πρέπει να δίνουμε στον σκύλο μας το χρονικό εκείνο περιθώριο που απαιτείται, ώστε να μπορέσει ο οργανισμός του να αξιοποιήσει πλήρως την τροφή. Θα σας αναφέρω τρείς περιπτώσεις, όπου η απλή αυτή αρχή δεν έγινε σεβαστή και τις επιπτώσεις από αυτή την απερισκεψία. Πρώτη περίπτωση, ένα επανιέλ το οποίο προσκομίστηκε στον κτηνίατρο με σημεία χρόνιας γαστρίτιδας (εμετοί, ανορεξία, μερική αφυδάτωση, κατάπτωση και άλλα). Από το ιστορικό βρέθηκε ότι ο ιδιοκτήτης του το τάιζε κάποια στιγμή το μεσημέρι και νωρίς το απόγευμα το έβγαζε για κυνήγι με αποτέλεσμα το σκυλί να αρχίσει τους εμετούς. Δεύτερη περίπτωση, ένα μεγαλόσωμο αρσενικό σέτερ το οποίο εμφάνισε αιφνιδιαστικά μια επώδυνη διόγκωση στην αριστερή πλευρά της κοιλιάς, ταχεία κατάπτωση και άλλα σημεία που οφείλονται στην στροφή στομάχου. Από το ιστορικό βρέθηκε ότι ο ιδιοκτήτης είχε ταΐσει το σκύλο το μεσημέρι και ενώ δεν είχε πρόθεση, τελικά με την προτροπή κάποιων φίλων του πήγε για κυνήγι μαζί τους (και με τον σκύλο του φυσικά) νωρίς το απόγευμα. Τρίτη περίπτωση, ένα νεαρό ενήλικο πόιντερ το οποίο νωρίς το πρωί και μόλις μια ώρα μετά την έναρξη της κυνηγετικής του δραστηριότητας εμφάνισε “ζαλάδα”, αποπροσανατολισμό, εύκολη κόπωση και αδυναμία να συνεχίσει το κυνήγι, χαρακτηριστικά συμπτώματα δηλαδή της υπογλυκαιμίας. Όλες οι παραπάνω παθολογικές καταστάσεις θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η ώρα του ταΐσματος ήταν διαφορετική. Όταν η τροφή φτάσει στο στομάχι πρέπει να παραμείνει εκεί για κάποιες ώρες (περίπου πέντε) ώστε να δράσουν σε αυτή τα γαστρικά υγρά, τα οποία είναι οξέα (κυρίως υδροχλωρικό οξύ) και κάποια ένζυμα. Η φάση αυτή είναι καίριας σημασίας για την συνέχιση της πέψης, διότι κατά την διάρκειά της γίνεται μια πρώτη διάσπαση των θρεπτικών συστατικών. Ταυτόχρονα το τοίχωμα του στομάχου συσπάται και χαλαρώνει εναλλάξ κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η τροφή να “πολτοποιείται” και να ανακατεύεται. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να ξεκουράζεται ο σκύλος όταν συμβαίνουν αυτά στο στομάχι του, ώστε να μπορεί ο οργανισμός να ασχοληθεί μόνο με την πέψη και με τίποτα άλλο.
Σε περίπτωση όμως που αναγκαστεί ο σκύλος να κυνηγήσει τότε δύο πράγματα μπορεί να συμβούν. Πρώτον, ο οργανισμός να μην μπορεί να στείλει αρκετό αίμα στο στομάχι, διότι το προωθεί στους μυς, με αποτέλεσμα να μειωθεί σημαντικά η εξέλιξη της πέψης. Η τροφή παραμένει στο στομάχι για περισσότερο χρόνο από όσο χρειάζεται με αποτέλεσμα τα οξέα να βλάπτουν το ίδιο το στομάχι και να εκδηλωθεί γαστρίτιδα ή σε συνδυασμό με την κίνηση του ζώου ο όγκος της μισοχωνεμένης τροφής να αποβληθεί με την μορφή εμετού. Δεύτερον, αν η πέψη έχει προχωρήσει σημαντικά τότε τα παραγόμενα αέρια παραμένουν στο στομάχι και το φουσκώνουν μετατρέποντάς το κατά κάποιο τρόπο σε μια σφαιρική μπάλα, η οποία μπορεί εύκολα να πάρει στροφή και να οδηγήσει πολύ γρήγορα ακόμα και στον θάνατο του ζώου. Το συμπέρασμα που προκύπτει από τα παραπάνω είναι προφανές. Σε καμία περίπτωση δεν παίρνουμε τον σκύλο για κυνήγι αν δεν έχουν περάσει τουλάχιστον 6-7 ώρες από το γεύμα. Εννοείται πως αν η τροφή που του χορηγούμε δεν είναι ποιοτική ή και αν ακόμα είναι ποιοτική η ποσότητα είναι πολύ μεγάλη, τότε η κατάσταση επιβαρύνεται. Ειδικά στα μεγαλόσωμα ζώα (τα οποία εκ των πραγμάτων πρέπει να καταναλώσουν σχετικά μεγάλη ποσότητα τροφής) μπορούμε να χορηγούμε την τροφή σε δύο δόσεις με μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους ώστε να μην φορτωθεί πολύ το στομάχι. Τέλος επειδή ορισμένα ζώα (κυρίως τα πιο νεαρά) δεν μπορούν να ρυθμίσουν επαρκώς τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα και επειδή έχουν πάθος και τα δίνουν όλα στο κυνήγι, καλό είναι στα ζώα αυτά να χορηγούμε μια μικρή ποσότητα τροφής (όχι περισσότερο από 50 γραμμάρια) μισή ώρα πριν το κυνήγι ώστε να απομακρύνουμε κατά το δυνατόν τον κίνδυνο της υπογλυκαιμίας. Η απάντηση στην ερώτηση “τι ώρα να ταΐσω” είναι απλή: εξαρτάται από την ώρα που θα πάτε για κυνήγι.
