Όχι δεν γίναμε Φιλιππίνες όπου οι σκύλοι θεωρούνται εκλεκτός μεζές, αλλά ο τρόπος που κάποιοι κυνηγοί αγοράζουν σκύλους όπως και ο τρόπος που ορισμένοι τους πωλούν, θυμίζουν δρώμενα λαϊκής ταβέρνας κακής ποιότητας…
Το γκαρσόνι πλησιάζει σφυρίζοντας για να πάρει παραγγελία και καθώς στρώνει το χάρτινο τραπεζομάντιλο και πριν βγάλει το στυλό από το αυτί, λέει στην πεινασμένη παρέα συνωμοτικά: ” Έχω πολύ καλό γουρουνόπουλο στο φούρνο με πατάτες, αλλά έχουν μείνει μόνο δύο μερίδες για αυτό να το πείτε τώρα να ειδοποιήσω την κουζίνα να μην τις δώσουν αλλού”. Η πεινασμένη παρέα συναινεί άμεσα και συχνά όταν καταφθάσουν οι μερίδες αποδεικνύεται άνθρακας ο θησαυρός. Το γουρουνόπουλο είναι προχθεσινό και πολλάκις ξαναζεσταμένο, πιθανότατα στον φούρνο μικροκυμάτων (καυτό εξωτερικά, παγωμένο μέσα). Η πείνα, η προσδοκία και ο τρόπος προσέγγισης αποδείχθηκαν αλάνθαστη συνταγή για μια ατυχή αγορά. Μια ανάλογη “πείνα” για καλό κυνηγόσκυλο κυριαρχεί σε πολλούς κυνηγετικούς κύκλους.
Πολλές φορές όταν ακούω από φίλους και γνωστούς ότι “παράγγειλαν” κουτάβι ή ότι έχουν “κλείσει” κάποιο σκύλο, με κυριεύει ένα συναίσθημα ανησυχίας. Η επιλογή τους είναι συνήθως παρορμητική και υπακούει περισσότερο στους κανόνες του μάρκετινγκ παρά στην κοινή λογική.
Η αγορά που ετοιμάζονται να κάνουν βασίζεται στο συναίσθημα και όχι στον ορθό λόγο. Φαντασιώνονται τους εαυτούς τους σε νέες επιτυχείς εξορμήσεις στο βουνό μαζί με το καινούργιο τους απόκτημα. Ονειρεύονται καλές κυνηγετικές φάσεις με πρωταγωνιστή το ενήλικο πλέον κουτάβι τους. Προσδοκούν από το ζώο που ετοιμάζονται να αγοράσουν να τους χαρίσει αξέχαστες συγκινήσεις. Τα συναισθήματα αυτά είναι απολύτως υγιή, αλλά δεν επαρκούν από μόνα τους για να επιλέξει κάποιος σωστά. Στον βαθμό όμως που γίνονται, επηρεάζουν το κριτήριο μας και τότε η επιλογή συνήθως αποδεικνύεται πρόχειρη και επιπόλαιη. Το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται στον κυνηγετικό χώρο.
Πολλοί μη κυνηγοί επιθυμούσαν έναν σκύλο για σύντροφο και αφού πρώτα τον αγόρασαν με λάθος κριτήρια το μετάνιωσαν πικρά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η μανία που κατέλαβε πολλούς υποψήφιους κυνόφιλους να αποκτήσουν κουτάβια Δαλματίας και Αγίου Βερνάρδου, μετά από την επιτυχία αντίστοιχων κινηματογραφικών έργων.
Οι συγκεκριμένες φυλές είναι μια χαρά, αλλά έχουν ιδιαιτερότητες σε ότι αφορά την συντήρησή τους και την υγεία τους οι οποίες δεν είναι διαπραγματεύσιμες (κατά το ολίγον έγκυος). Πολύ περισσότερο όμως οι αγορές αυτές έγιναν στα τυφλά και το αποτέλεσμα ήταν να επισκέπτονται τα κτηνιατρεία ιδιοκτήτες με σκύλους, οι οποίοι παρουσίαζαν σοβαρά κληρονομικά νοσήματα (επιληψία, δυσπλασίες κλπ) ή νοσήματα που οφείλονταν σε λανθασμένες συνθήκες διατροφής και διαβίωσης του ζώου.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ανάλογες ιστορίες από κυνηγούς, οι οποίοι χρυσοπλήρωσαν ένα κουτάβι με δυσπλασία ή ένα ξεκινημένο με καλααζάρ; Ή – και αυτό είναι χειρότερο- το ζώο ήταν υγιές με καλές προδιαγραφές αλλά καταστράφηκε στα χέρια ανάξιων ιδιοκτητών; Το θέμα δεν είναι μόνο τι θέλουμε αλλά πως μπορούμε να το αποκτήσουμε και αν είμαστε ικανοί να το διατηρήσουμε. Δεν αναφέρομαι τόσο στα κυνηγετικά-εργασιακά προσόντα. Για αυτά υπάρχουν άλλοι ειδικοί και γνώστες η γνώμη των οποίων είναι βαρύνουσα. Αναφέρομαι στην υγεία των ζώων, η οποία είναι το Α και το Ω για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Θα σας διηγηθώ ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Ένας “πεινασμένος” για καλό σκύλο αγόρασε με συνοπτικές διαδικασίες μέσω αγγελίας και τηλεφωνικής επικοινωνίας (καρτοκινητό) από κάποιον επιτήδειο ένα ξεκινημένο Setter (“κελεπούρι”, “ασυναγώνιστο” “το δίνω γιατί μετακομίζω στο εξωτερικό, σπαράζει η καρδιά μου αλλά τι να κάνω, τα λεφτά μπροστά”). Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε διότι το ζώο αυτό αμυδρή μόνο ομοιότητα είχε με την συγκεκριμένη φυλή.
Ο πωλητής του είπε (μετά την αγορά φυσικά) ότι δεν είναι μεν καθαρόαιμο αλλά είναι άριστο κυνηγετικά. Το κατάπιε ο φίλος, αλλά την επόμενη μέρα της αγοράς είδε ότι ο σκύλος έγερνε το κεφάλι του και ότι από το ένα αυτί έρεε ένα σκουρόχρωμο δύσοσμο υγρό. Η εξέταση αποκάλυψε μια χρόνια υποτροπιάζουσα ωτίτιδα ή οποία δεν θεραπεύεται οριστικά, αλλά μόνο ελέγχεται φαρμακευτικά. Όταν η ασθένεια είναι σε έξαρση το ζώο υποφέρει και δεν μπορεί να κυνηγήσει.
Τι να το κάνεις αυτό το ζώο όσο καλά και αν κυνηγάει, όταν με τις υγρασίες του χειμώνα τις μισές μέρες είναι άχρηστο; Η επόμενη τηλεφωνική επικοινωνία δεν έγινε ποτέ διότι ο επιτήδειος την είχε κοπανήσει. Σε άλλο περιστατικό ο σκύλος είχε καταρράκτη και σε ένα άλλο το κουτάβι εκδήλωσε τύφο μόλις το παρέλαβε ο αγοραστής που σημαίνει ότι έφυγε μολυσμένο από τον πωλητή.
Η αγορά σκύλων με καλααζάρ ή διροφιλαρίωση έχει γίνει πια ρουτίνα. Η πιο εξοργιστική όμως περίπτωση αφορά έναν λίαν γνωστό και διαβόητο εκτροφέα, ο οποίος τηλεφώνησε σε έναν πελάτη του και φίλο μου και του είπε ότι έχει μια γέννα τόσο υψηλής ποιότητας που δεν θέλει να πουλήσει τα κουτάβια δεξιά και αριστερά, αλλά να τα δώσει σε “συμβολική” τιμή σε καλούς κυνηγούς και αξιοπρεπείς ανθρώπους (μπλα μπλα μπλα).
Ψάρωσε ο φίλος και πήρε δύο κουτάβια στην “συμβολική” (αλλά αρκετά τσουχτερή) τιμή και αργότερα, πολύ αργότερα (μετά από περίπου ένα χρόνο) ανακάλυψε ότι έχει στην κατοχή του δύο εργασιακά μέτρια επιληπτικά ζώα. Από σατανική σύμπτωση αποδείχθηκε κάποια στιγμή, ότι τα συγκεκριμένα κουτάβια ήταν προϊόντα αιμομικτικής διασταύρωσης, η οποία φυσικά δεν ήταν προσχεδιασμένη αλλά ατύχημα.
Αυτό δεν εμπόδισε τον εκτροφέα να βγει στην πιάτσα προς αναζήτηση κορόιδων για να ξεφορτωθεί τη σαβούρα. Προς θεού δεν είναι αυτός ο κανόνας σε ότι αφορά τους εκτροφείς μας οι οποίοι και σκληρά δουλεύουν και καλά αποτελέσματα σε διεθνές επίπεδο έχουν να παρουσιάσουν. Το δίδαγμα όμως είναι ότι η “πείνα”, η λαχτάρα για καλό σκύλο, αν και υγιές και φυσιολογικό συναίσθημα, είναι κακός σύμβουλος σε μια αγορά ή οποία είναι άναρχη, χωρίς νόμους και χωρίς κανόνες. Η παραπλανητική διαφήμιση, οι πονηρές αγγελίες, τα ωραία λόγια και οι απατηλές υποσχέσεις είναι η απτή πραγματικότητα.
Όσο θα υπάρχουν “πεινασμένοι” τόσο θα υπάρχουν και οι επιτήδειοι που θα πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Όσο θα υπάρχουν υποψήφιοι αγοραστές οι οποίοι εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα κυνηγετικά-εργασιακά προσόντα και μόνο, τόσο θα βρίσκονται εκείνοι που θα εμπορεύονται ασθενή ζώα. Και όσοι αναρωτηθείτε “τι να κάνουμε;” η απάντηση είναι απλή. Ζητείστε κτηνιατρικά πιστοποιητικά από τον πωλητή. Επιπλέον συνεννοηθείτε με τον κτηνίατρο που παρακολουθεί τους σκύλους σας και ζητείστε του να μιλήσει με τον κτηνίατρο που παρακολουθεί τα ζώα του πωλητή. Η συνομιλία να γίνει σε ανοικτή ακρόαση και απαιτείστε το ζώο που θα παραλάβετε να έχει μικροτσίπ στο όνομα του πωλητή. Με τον τρόπο αυτό βεβαιώνεστε ότι το ζώο που αγοράζετε δεν είναι κλεμμένο, δεν είναι αιμομικτικό και ότι είναι στοιχειωδώς υγιές. Επιπλέον είναι ένας τρόπος να εντοπίσετε τον πωλητή αν εξαφανιστεί μετά την είσπραξη. Άλλος καλύτερος τρόπος δεν υπάρχει. Διαφορετικά κάθε… “εμπόρευμα” έχει τον πελάτη του…
