Οι εξειδικευμένοι αγώνες (μπεκάτσα, πέρδικα, μπεκατσίνι), είναι μια σημαντικότατη ζωοτεχνική αξιολόγηση και προσομοιάζουν σε μεγάλο βαθμό το πραγματικό κυνήγι…
Του Sandro Pacioni
Μετάφραση: Αποστολάτος Απόστολος
Η εμπειρία μου προέρχεται από τα βουνά των Απεννίνων στην κεντρική Ιταλία, από τα σέττερ με τα οποία κυρίως καταπιάστηκα, αλλά και από τις πέρδικες των βουνών μας. Για σχεδόν μισό αιώνα αυτά ήταν τα κυνήγια μου. Είχα την τύχη να συνοδεύω και να συνοδεύομαι πάντα από εξαιρετικούς και εμπειρότατους δασκάλους, οι οποίοι μου μετέδωσαν αγάπη, σεβασμό αλλά και γνώση, και όλα αυτά πριν να έρθει η μανία των δρυμών που μου στέρησε πολλά.
Δεν έχω καμία εμπειρία στα μπεκατσίνια, οπότε θα γράψω για πέρδικες και μπεκάτσες, κάνοντας σκέψεις οι οποίες αναφέρονται σε χρήσιμους σκύλους για αυτά τα περιβάλλοντα, που τολμώ να χαρακτηρίσω θαυμάσια και εξαιρετικά επιλεκτικά. Τα ευγενή θηράματα αξίζουν ευγενείς σκύλους. Κατά την προσωπική μου άποψη, ο τρόπος κρίσης στους εξειδικευμένους αγώνες, είναι ένας: να αισθανθείς κυνηγός και να φανταστείς ότι εκείνη τη στιγμή είσαι για κυνήγι με τον συγκεκριμένο σκύλο. Κατ’ αυτόν το τρόπο η αμφιβολία διαλύεται αμέσως. Θεωρούμε δεδομένη την ποιότητα του σκύλου, την οποία δε πρέπει να ξεχνάμε ποτέ σε κανένα είδος κυνηγίου. Πηγαίνουμε για κυνήγι όχι μόνο για να καρπωθούμε θηράματα, αλλά και για να κάνουμε ζωοτεχνική επιλογή. Συνεπώς, ο τύπος της φυλής σε όλες του τις εκφάνσεις προσφέρει μεγάλη ευχαρίστηση και συγκινήσεις, που όπως λένε στα μέρη μου, ένα κατρακύλι, δε μπορεί να προσφέρει.
Κατά τα άλλα, σκύλο τον οποίο κάνει μερικά μέτρα στο σήκωμα του θηράματος τον συγχωρώ, διότι αν ήμουν σκύλος θα το έκανα κι εγώ, τέτοια είναι η επιθυμία του να πιάσει και να επαναφέρει το θήραμα. Σε αυτούς τους αγώνες συμμετέχουν πολλοί σκύλοι οι οποίοι κυνηγούν, οπότε ξέρουν πόσο σημαντικό είναι, αλλά και πόση ικανοποίηση προσφέρει, αμέσως μετά την τουφεκιά, να πάνε να φέρουν το θήραμα. Δε μπορείς να τον τιμωρήσεις για τα τέσσερα βήματα που κάνει για να δει που θα πέσει, πρώτου να συνειδητοποιήσει, ότι η τουφεκιά είναι άσφαιρη και ότι η φάση τελείωσε.
Θυμάμαι στην Πρεζολάνα, σε ένα πρωτάθλημα Ευρώπης βουνού, έναν πόντο του Po του Cossali σε τρεις πέρδικες… Τότε ήμουν πιο νέος και μαζί με τον καλό κυναγωγό στάλθηκα από τον Roberto Pedrazzetti και τον Bruno Maury να τον «σερβίρω». Πηγαίναμε, πηγαίναμε και δε φτάναμε ποτέ. Στο σήκωμα έκανε δύο βήματα, αλλά μετά από αυτό που είχε κάνει, του άξιζε ένα σούπερ CAC.
Την τέλεια ακινησία την απαιτώ περισσότερο σε άλλο είδος αγώνων. Αντιθέτως, είναι απολύτως απαραίτητη η μέγιστη έκφραση των φυσικών προσόντων. Σταθερότατη φέρμα, συναίνεση, ποντάρισμα, οσφρητική δύναμη, αντοχή… αυτά τα προσόντα πρέπει να είναι παρόντα χωρίς συμβιβασμούς. Σ’ αυτά τα κυνήγια δεν υπάρχει ο ευνοϊκός αέρας, πράγμα που σημαίνει, ότι ο σκύλος πρέπει να προσαρμόζεται μόνος του, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί οποιαδήποτε αναθυμίαση και μυρωδιά. Αυτό είναι ένα ακόμα σημάδι της ευφυΐας του και πρέπει να είναι αντικείμενο αξιολόγησης. Μου έρχονται στο μυαλό εκείνα τα ανεβάσματα πάνω στις καυτές πέτρινες πλάκες που τις χτυπάει ο ζεστός ήλιος στις αρχές του Οκτώβρη, σε πέρδικες που φεύγουν μπροστά σαν λαγοί. Και εδώ ο σκύλος πρέπει να καταλάβει την εξαιρετική δυσκολία της κατάστασης και να βγάλει στην επιφάνεια όλο το πνεύμα ευφυΐας και προσαρμοστικότητας που διαθέτει, για να διατηρήσει την επαφή με το θήραμα. Το σημαντικό είναι να μη χάσει τις πέρδικες που το σκάνε περπατώντας μπροστά του.
Για να κυνηγήσεις πέρδικες, που είναι μακράν το πιο κουραστικό και απαιτητικό κυνήγι, χρειάζονται πραγματικοί κυνηγοί και σκύλοι ολοκληρωμένοι σε όλα τα επίπεδα. Ο πραγματικός κυνηγός την επιλογή την κάνει αμέσως στο βουνό, μετά από μία-δύο εξόδους. Ή πάει ή μένει σπίτι. Διαφορετικά δε σηκώνεσαι από τις 02:00 τα ξημερώματα για να πας κάπου μακριά, να κάνεις 2-3 ώρες ανάβαση στο σκοτάδι και να περπατάς όλη μέρα…
Δύναμη, ψυχή, ισορροπία, «δυνατή» μύτη, αντοχή στην κούραση και τον πόνο και επαφή, είναι τα πρωταρχικά προσόντα για έναν σκύλο βουνού. Δε φτάνει η εμπειρία, θέλει και ταλέντο. Ο σκύλος που έχει εμπειρία και ταλέντο δε περιορίζεται στο να κάνει απλά το καθήκον του, ρισκάρει, τολμά και εφευρίσκει.
Απαραίτητη είναι και η συμβιωτική σχέση μεταξύ σκύλου και κυνηγού: Ένα νεύμα, ένας ψίθυρος, πρέπει να αρκούν για μια πιθανή σπάνια καθοδήγηση. Ο έξυπνος σκύλος όταν ανοίγεται, ειδικά αν έχει πάρει την αναθυμίαση, μας κοιτάει, μας ελέγχει, διότι αντιλαμβάνεται, ότι στο «ραντεβού» πρέπει να φτάσουμε μαζί. Κριτές ή όχι, πρέπει να έχουμε επίγνωση, ότι κυνηγάμε θηράματα στο φυσικό τους περιβάλλον, στο σπίτι τους. Κάτι τέτοιο, τόσο για εμάς όσο για το σκύλο μας είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Μιλούσα για το διώνυμο, το οποίο είναι πολύ σημαντικό και όσο περισσότερο δύσκολη είναι η κατάσταση, τόσο πιο απαραίτητη είναι η αρμονία. Αν πρέπει να φτάσουμε εκεί πάνω και οι τρείς, πέρδικα, σκύλος και κυνηγός, μια μικρή βοήθεια από μέρους μας, μερικές φορές, είναι απαραίτητη. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα, ότι ένας αγώνας είναι μια κυνηγετική ενέργεια. Μου αρέσει να πηγαίνω για κυνήγι πάντα με δύο σκύλους, όπως στους αγώνες, και σε αυτές τις στιγμές ανεβάσματος, οι οποίες φαίνονται ατελείωτες, είναι απαραίτητη η τελειότητα στη συνεργασία τους, συμπεριλαμβανομένων των συναινέσεων. Αυτές, εγγυώμαι, είναι οι πιο όμορφες και συγκινητικές στιγμές για έναν κυνηγό ο οποίος αγαπάει τους σκύλους. Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση ενός από τα εγγόνια μου που δεν είναι ούτε τριών ετών, λατρεύει το βουνό και ήδη μοιράζεται μαζί μου και με τους σκύλους μου τα εκπαιδευτικά, έστω και λίγο λαθραία, στα θαυμάσια μέρη που κάποτε σύχναζα και που σήμερα αντιθέτως είναι κλεισμένα στο τάφο των απαγορεύσεων του δρυμού: “παππού αν είσαι κακός θα πας στην κόλαση, αν είσαι καλός θα πας στο βουνό “.
