Ας γυρίσουμε λιγάκι τον χρόνο πίσω για να θυμηθούμε μερικά από τα σέττερ και πόιντερ που έχουμε κατά καιρούς μελετήσει…
Arno 2o di val d’ Ιdice, Clastidium Islo, Crismani Dik, Sernos del Bocia, Artu di Valmarecchia, Asso del Vento, Lem del Resegone, Axel del Vento, Mera dell Orsone, March della Cisa, Aspis, Tibet de la Lembaz, Crismani Cora, Francinis Luca και πολλά άλλα από τον μακρύ κατάλογο. Η έρευνα συνεχίζεται, αυτή την φορά με ένα πόιντερ, το οποίο έφυγε από την ζωή, έχοντας διαγράψει μια μεγάλη και λαμπρή καριέρα. Θεώρησα αναγκαίο, το πόιντερ που θα εξετάσουμε να είναι ο Giuseppe von der Postshwaige, ως μια ελάχιστη ένδειξη τιμής, διότι είναι ο σκύλος που έχει συνδέσει άμεσα το όνομά του με τις μεγαλύτερες και πιο ιστορικές στιγμές της ελληνικής κυνοφιλίας. Ας ξετυλίξουμε όμως σιγά – σιγά το κουβάρι της ζωής του σπουδαίου αυτού πόιντερ. Ο Giuseppe γεννήθηκε στην οικία του Γερμανού εκτροφέα Klaus Ulrich Werchau στην τοποθεσία Leipzig στην επαρχία του Μονάχου στις 29 Ιουνίου 1999. Στο σημείο αυτό θα σας θυμίσω, τι ακριβώς είχε πει ο Γερμανός εκτροφέας σε μια ερώτησή μου σε συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει.
Ερώτηση: «Πολλά πόιντερ του εκτροφείου σας κάνουν καριέρα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, εάν είχατε τη δυνατότητα, ποιο από όλα αυτά θα θέλατε να είχατε ξανά στην κατοχή σας»;
Απάντηση: «Αυτό που λέτε είναι αλήθεια. Προσωπικά για μένα ο πιο ενδιαφέρον σκύλος είναι ο Giuseppe. O Giuseppe είναι πραγματικά ένα μεγάλο πόιντερ απ’ όλες τις πλευρές. Είναι ένα πόιντερ που μπορεί να σου δώσει τα πάντα και βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα».
Αυτά είχε αναφέρει ο Γερμανός εκτροφέας πριν αρκετά χρόνια, όταν ο μεγάλος λευκός – συκωτί πρωταθλητής ήταν ακόμη εν ζωή. Φυσικά οποιοσδήποτε εκτροφέας θα ήθελε να έχει στο εκτροφείο του αυτόν το σκύλο. Το γεγονός όμως, ότι ένας σκύλος αυτής της αξίας, βρέθηκε στα χέρια Έλληνα ιδιοκτήτη δεν οφείλεται πουθενά αλλού, παρά στο υπέρμετρο πάθος για το πόιντερ που διαθέτει ο γνωστός κυνόφιλος και πολύ καλός φίλος Γ. Μαθιόπουλος, ο οποίος εκείνη την εποχή δαπάνησε ένα υπερβολικά μεγάλο ποσό για να κάνει δικό του το εκπληκτικό αυτό πόιντερ.
«Τα χρήματα ήταν πέντε φορές περισσότερα από αυτά που έδωσα για τον Ντάριο», μας λέει ο Γιάννης, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από την πρώτη στιγμή. Έκανε τα πάντα λοιπόν και απέκτησε το σκύλο για το “οπλοστάσιο” της ελληνικής κυνοφιλίας γιατί όπως έχω ξαναπεί, σκύλοι αυτής της αξίας δεν ανήκουν μόνο στον ιδιοκτήτη τους, αλλά σε ολόκληρη την κυνοφιλία.
«Η συμφωνία ήταν να τρέξει ο σκύλος με την Εθνική Γερμανίας υπό την καθοδήγηση του εκτροφέα του και μετά να περάσει στα χέρια μου», θυμάται ο Γιάννης, ο οποίος μόλις τον παρέλαβε, τον παρέδωσε στα χέρια του Θ. Μαυρίδη, με τον οποίο έφτασε στο υψηλότερο σημείο της Ευρωπαϊκής αγωνιστικής κυνοφιλίας, κερδίζοντας το 2005 το Κύπελλο Ευρώπης αγγλικών φυλών. Η ένδοξη καριέρα του ξεκίνησε στα χέρια της Γερμανίδας Michaela Urlrhardt, με την οποία πήρε την πρώτη του βαθμολογία στο τουρνουά μεγάλης έρευνας που διοργανώνουν οι Ιταλοί στην Πολωνία και έκλεισε στα χέρια του Paris Eschini, με τον οποίο αν και σε μεγάλη ηλικία σαν αγωνιστικός σκύλος, ήταν ακόμη πολύ ενεργητικός και πάντα το ίδιο αποτελεσματικός. Τα χρυσά γράμματα όμως με τα οποία έχει γραφτεί το όνομά του στο πάνθεον της ιστορίας των σκύλων που έχουν κερδίσει το Coppa Europa, ήταν αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας που είχε με τον Έλληνα κυναγωγό Θ. Μαυρίδη, με τον οποίο έτρεχε τα περισσότερα χρόνια της αγωνιστικής του καριέρας.
«Ο Giuseppe ήρθε στα χέρια μου σε ηλικία 2 ½ χρονών περίπου», αρχίζει να διηγείται ο Θόδωρος, «και αμέσως έδειξε τα πρώτα σημάδια της μεγάλης του κλάσης. Μετά από λίγο καιρό στον πρώτο του αγώνα επί ελληνικού εδάφους στα τερέν της Λητής, κέρδισε το πρώτο του CACIT. Το μεγαλύτερο προσόν του Giuseppe von der Postshwaige, ήταν η υπερβολικά δυνατή μύτη του», μας λέει ο εκπαιδευτής του.
«Η όσφρησή του πραγματικά ήταν ένα φαινόμενο, ήταν κάτι ξεχωριστό, μια μύτη με εμβέλεια δυο και τρεις φορές περισσότερη από τα υπόλοιπα σκυλιά. Πολλές φορές θυμάμαι, πως διαγωνίστηκε με πολύ σπουδαίους και μεγάλους σκύλους της διεθνούς κυνοφιλίας και τους έπαιρνε πόντους εκεί όπου αυτοί είχαν περάσει πριν. Όλοι έμεναν έκπληκτοι!», αναφέρει ο Θ. Μαυρίδης από την εξαιρετική του ευκολία στο να βρίσκει τα πουλιά.
Και συνεχίζει: «Εκτός αυτού είχε μια μεγάλη νοοτροπία, εξαιρετικό καλπασμό και συνάμα ήταν και εξαιρετικός μορφολογικά, δηλαδή διέθετε ένα σύνολο προσόντων σε πολύ υψηλό επίπεδο. Επίσης, είχε και σπουδαίο απόρτ, όπως θα θυμούνται άλλωστε πολλοί από την ταινία στην οποία ο Giuseppe πρωταγωνιστούσε κυνηγώντας πεδινές στο εξωτερικό, δείχνοντας τα υψηλά κυνηγετικά του προσόντα. Στην καριέρα του κέρδισε τα πάντα και ανακηρύχθηκε πρωταθλητής μεγάλης έρευνας Ισπανίας, Γαλλίας, Ιταλίας, διεθνής πρωταθλητής μεγάλης έρευνας, πρωταθλητής τράιαλερ και φυσικά Πρωταθλητής Ευρώπης στην ιστορική νίκη του στο Κύπελλο Ευρώπης το 2005, που είχε διοργανωθεί στη χώρα μας. Ποιος δεν θυμάται τις ιστορικές εκείνες περιγραφές άλλωστε, από τον εκλεκτό συνάδελφο Α. Λάππα; Εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης 3 Μαρτίου, (2005) όταν οι 3 κριτές του κυπέλλου πλησίασαν τον κόσμο για την ανακοίνωση των νικητών, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ «ηλεκτρισμένη». Συζητούσαμε όλα τα σενάρια και περιμέναμε από το καλύτερο μέχρι το χειρότερο. Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς τι έγινε όταν το πρώτο όνομα που ανακοινώθηκε ήταν δικό μας. Πανικός!».
Σίγουρα αν υπήρχε ο γνωστός παρουσιαστής που άφησε εποχή στα γήπεδα της Πορτογαλίας, θα κραύγαζε «δεν περιγράφω άλλο» και θα πέταγε το μικρόφωνο. Μαυρίδης, Ραπακούλιας και Κατσαρός, χάθηκαν στις αγκαλιές του πλήθους των παθιασμένων που ακολουθούσαν τον αγώνα επί 2 μέρες ασταμάτητα και ήθελαν πλέον να εκφράσουν την ανακούφιση, την ευτυχία την υπερηφάνεια, τον θαυμασμό και σίγουρα το δέος μπροστά στο σκηνικό μιας Ελλάδας να κερδίζει την πρώτη θέση σαν χώρα, αλλά και να πλασάρει και τα δύο πρώτα σκυλιά στην κορυφή της βαθμολογίας, βάζοντας 3 από τα 4 σκυλιά της Εθνικής στη βαθμολογία.
«Όταν έμπαινα στο χιονισμένο τερέν, στις 11 περίπου το πρωί της 2ης Μαρτίου για να παρακολουθήσω τον αγώνα, από το δεύτερο ζευγάρι και πέρα, γνώριζα ήδη, ότι ο Giuseppe είχε αιφνιδιάσει και είχε ήδη το ψυχολογικό πλεονέκτημα, αφού είχει κάνει μια αψεγάδιαστη διαδρομή, παίρνοντας από άκρο σε άκρο όλο το τερέν που υπήρχε και είχε καταφέρει να πάρει 3 πόντους!, καθηλώνοντας αντίστοιχα 2 μεγάλα κοπάδια και ένα ζευγάρι». Αυτά ήταν τα γραφόμενα του Α. Λάππα, όταν η χώρα μας κέρδιζε το Κύπελλο Ευρώπης με τον Giuseppe να βρίσκεται στο υψηλότερο σκαλοπάτι. Εκεί όπου κάποια χρόνια αργότερα, ανέβαινε επίσης στο ψηλότερο σκαλοπάτι της Ευρωπαϊκής κυνοφιλίας και ακόμη παραπάνω, ένας γιος του Giuseppe, ο Niko von der Postschwaige ιδιοκτησίας του Έλληνα κυνόφιλου Σ. Μολφέτα, κερδίζοντας το Κύπελλο Ευρώπης αγγλικών φυλών το 2007 που διεξήχθη στη χώρα μας με διοργανώτρια χώρα την Ελβετία και παράλληλα ένα μήνα περίπου αργότερα, κέρδισε και το Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα πόιντερ Μ. Έρευνας που έγινε στην Γαλλία.
Ο σκύλος αυτός προήλθε από το ζευγάρωμα μεταξύ του Giuseppe με την Uschi von der Postschwaige και ήταν το πιο επιτυχημένο από τα λίγα ζευγαρώματα που παραδόξως είχε κάνει. Είναι αλήθεια, ότι στην ελληνική εκτροφή δεν χρησιμοποιήθηκε όσο θα έπρεπε, σε αντίθεση με τους ξένους, οι οποίοι επιχείρησαν κάποια ζευγαρώματα και είχαν καλά αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα ο Eros, διεθνής πρωταθλητής εργασίας ιδιοκτησίας του Ιταλού L. Martiradona προερχόμενος από τον Giuseppe και την Drakes Karin, εγγονή του Arditto del Vento. Ακόμα, η επιτυχημένη γέννα από το ζευγάρωμα μεταξύ του Giuseppe και της Darma della Cisa, του Γερμανού εκτροφέα Ewald Schonau που εκτρέφει πόιντερ με την επωνυμία «Vom Muckenborn», με καλύτερο άτομο την Fara vom Muckenborn που πήρε μέρος στο Πανευρωπαϊκό των πόιντερ το 2006 και δυο φορές στο Κύπελλο Ευρώπης με την γερμανική ομάδα. Είμαι σίγουρος όμως, ότι η κύρια προσφορά του Giuseppe στην ελληνική εκτροφή είναι τα δεκάδες κυνηγετικά πόιντερ που χαίρονται οι Έλληνες κυνηγοί.
