Ο σκύλος δεν έχει ανάγκη από αφεντικό. Την κατανόησή μας χρειάζεται μόνο.
Ο Δημήτρης Κανάκης, διπλωματούχος θετικός εκπαιδευτής σκύλων και ανθρώπων, εξηγεί πως μπορούμε να έχουμε μια αρμονική συμβίωση με τον σκύλο μας.
Είμαστε όντως το αφεντικό τους; Ή μήπως όχι;
Ας δούμε, καλύτερα, μέσα από τα μάτια των σκύλων.
Ο σκύλος, λοιπόν, είναι ένα ζώο που εκ φύσεως έχει την ανάγκη να έρχεται σε επαφή, και να αναπτύσσει κοινωνικούς δεσμούς, με το είδος του, αλλά και με τους ανθρώπους.
Η πρώτη φάση κοινωνικοποίησης/ εκπαίδευσης ενός σκύλου ξεκινά από κουτάβι. Και πιο συγκεκριμένα, το χρονικό διάστημα που ζει με τη μητέρα και τα αδέρφια του.
Ο δεσμός μεταξύ μητέρας – κουταβιού αναπτύσσεται από την πρώτη μέρα του θηλασμού. Όταν το κουτάβι ανοίξει τα μάτια του, και αρχίσει να επικοινωνεί με το περιβάλλον, ξεκινά και η εκπαίδευση από τη μητέρα του.
Πολύ σημαντικό ρόλο για τη σωστή κοινωνικοποίηση του έχουν τα παιχνίδια με τα αδέρφια του και, γενικότερα, η αλληλεπίδραση μεταξύ τους.
Γι’ αυτό, το κουτάβι πρέπει να μένει με τη σκυλίσια οικογένεια του, τουλάχιστον, μέχρι να συμπληρώσει οκτώ εβδομάδες ζωής. Για να έχει αποκτήσει όλα τα εφόδια που χρειάζονται, έτσι ώστε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του στην ανθρώπινη οικογένειά του.
Ας δούμε όμως, μία λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά.
Το κουτάβι φεύγει από μια οικογένεια – τη σκυλίσια- και πάει σε μια άλλη: την ανθρώπινη . Οπότε, έτσι πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Ως ισάξιο μέλος της οικογένειας μας.
Αφού λοιπόν, το κουτάβι έρθει στην οικογένεια μας, ξεκινάει και ο ρόλος μας. Ο ρόλος του γονιού-δασκάλου.
Το κουτάβι έχει πάρει τα σωστά εφόδια από τη μητέρα του, έχει μάθει να μην λερώνει τη φωλιά του και να αλληλεπιδρά σωστά με το περιβάλλον γύρω του.
Η δική μας δουλειά είναι να συνεχίσουμε αλλά και να ανεβάσουμε σταδιακά το επίπεδο της εκπαίδευσης του.
Για να το καταφέρουμε αυτό, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να διαχωρίσουμε στο μυαλό μας τη θέση μας από αυτήν της μάνας του κουταβιού. Γιατί διαφορετικά επικοινωνεί η μάνα με το κουτάβι της -και γενικώς οι σκύλοι μεταξύ τους -και αλλιώς εμείς μαζί τους.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί κηδεμόνες και να έχουμε μια αρμονική συμβίωση με τον σκύλο μας, είναι να μπούμε στον κόσμο του. Να μάθουμε τη γλώσσα του, έτσι ώστε να μπορούμε να επικοινωνούμε μαζί του.
Όπως προανέφερα, ο ρόλος μας είναι αυτός του γονιού–δασκάλου. Αν μάθουμε λοιπόν, τη «γλώσσα του σώματος» που χρησιμοποιούν οι σκύλοι τότε μπορούμε να δείξουμε στον σκύλο μας, με τον σωστό τρόπο, τι ζητάμε από αυτόν. Κι έτσι θα πραγματοποιήσουμε τον σκοπό μας. Που δεν είναι άλλος από μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, σεβασμού και επικοινωνίας.
Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και στην περίπτωση που υιοθετήσουμε έναν ενήλικο σκύλο. Ο ρόλος μας, πάντα, παραμένει ο ίδιος.
Τη γλώσσα επικοινωνίας των σκύλων την έχουμε ονομάσει σήματα ηρεμίας. Είναι το πιο σημαντικό κομμάτι επικοινωνίας και κατανόησης μεταξύ ανθρώπων και σκύλων.
Ο σκύλος μας αξίζει τον σεβασμό μας ως μια ξεχωριστή και μοναδική προσωπικότητα. Να τον αγαπάμε σαν παιδί μας και να τον αντιμετωπίζουμε ως ισάξιο μέλος της οικογένειας μας.
Προσοχή όμως, μην πέσουμε στην παγίδα! Και από την υπερβολική μας αγάπη, τον εξανθρωπίσουμε, πλήρως, στα μάτια μας.
Γιατί αν κάνουμε αυτό το λάθος, υποσυνείδητα, θα έχουμε την απαίτηση να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Και κάθε τι που κάνει να το θεωρούμε περίεργο ή αρνητικό, ενώ αυτό που στην ουσία κάνει είναι να συμπεριφέρεται απλά σαν σκύλος.
Να τον αγαπάμε, λοιπόν, σαν παιδί μας αλλά να σεβόμαστε το γεγονός πως είναι σκύλος. Και οι ανάγκες του είναι διαφορετικές από τις δικές μας.
Θέλω να πιστεύω πως έγινε κατανοητό το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε και να συμπεριφερόμαστε στον σκύλο μας. Για να είναι ευτυχισμένος, όπως και εμείς μαζί του.
Για να γίνουν όλα σωστά και χωρίς λάθη, ιδανικό θα ήταν να ξεκινήσουμε τη δική μας εκπαίδευση-προετοιμασία με έναν θετικό εκπαιδευτή της αρεσκείας μας πριν έρθει ο σκύλος στην οικογένεια μας. Έτσι, θα είμαστε «διαβασμένοι» και έτοιμοι να τον υποδεχτούμε».
Πηγή: ygeiamou
