Το ξεκίνημα του κουταβιού στο βουνό και στο δάσος
Όσο σημαντική είναι η επιλογή ενός κουταβιού, άλλο τόσο σημαντικός είναι και ο τρόπος με τον οποίο θα ξεκινήσει το κυνήγι…
Πραγματικό μπεκατσόσκυλο ή περδικόσκυλο, δεν είναι αυτό που όταν πέσει πάνω σε μία μπεκάτσα τη φερμάρει ή όταν πέσει πάνω στις πέρδικες κάνει το ίδιο, αλλά εκείνο που τις ψάχνει κατά αποκλειστικότητα, με αδάμαστο πάθος και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Είναι εκείνο που τις ξαναβρίσκει, είναι αυτό που στο ξεπέταγμά της αντιλαμβάνεται την πορεία τους και τις εντοπίζει ξανά μέσα σε λίγα λεπτά φερμάροντας εκ νέου.
Ο πραγματικός σπεσιαλίστας
Ο πραγματικός σπεσιαλίστας, ο οποίος έχει πάθος με τη βασίλισσα του δάσους ή των βράχων, θα πάει να τη βρει σε μέρη άγνωστα, μαθαίνοντάς μας καινούργιες θέσεις, τις οποίες ούτε καν φανταζόμασταν. Αν αυτός είναι ο σκύλος που θέλουμε, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι πρέπει και τι δε πρέπει να κάνουμε για να τον εκπαιδεύσουμε.
Ο σπεσιαλίστας πρέπει να διακρίνει και να εκτιμά την αναθυμίαση της μπεκάτσας ή της πέρδικας, μαθαίνοντας να δίνει λίγη ή καθόλου σημασία σε άλλες μυρωδιές.
Γι’ αυτού του είδους την ανάγκη, όταν ο σκύλος είναι κουτάβι σε αντίθεση με άλλα άτομα τα οποία προορίζονται για γενική κυνηγετική χρήση, πρέπει να αποφεύγεται η χρήση θηραμάτων εκτροφής. Αυτή είναι μία φάση της ζωής του με πολύ έντονο imprinting (αποτύπωση) και αυτή η μυρωδιά αναπόφευκτα θα μείνει αποτυπωμένη στον εγκέφαλό του.
Τι πρέπει να προσέξουμε
Κατά την προσωπική μου άποψη, το imprinting παίζει σπουδαίο ρόλο και στο που πρέπει να πραγματοποιούνται οι πρώτες έξοδοι του επίδοξου μπεκατσόσκυλου ή περδικόσκυλου. Έτσι, θεωρώ, ότι ο νεαρός σκύλος (κουτάβι), ο οποίος προορίζεται για το κυνήγι της μπεκάτσας ή της πέρδικας, θα πρέπει να κάνει τις πρώτες του εξόδους στην ύπαιθρο, αποκλειστικά στο δάσος ή στο βουνό.
Ακόμα και σε ηλικία 5-6 μηνών, όταν δηλαδή ξεκινάμε να το παίρνουμε μαζί μας για να μαθαίνει το αυτοκίνητο, καλό είναι να βγαίνει για 5-10 λεπτά στο δάσος ή στο βουνό. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να εξοικειωθεί με την εικόνα, τους ήχους αλλά κυρίως με τις μυρωδιές του περιβάλλοντος, όπου αργότερα θα κληθεί να κυνηγήσει. Έτσι, ακόμα και αν δεν έχει κυνηγήσει κανονικά, την επόμενη κυνηγετική περίοδο όπου θα είναι ενήλικος δεν θα ξεκινήσει από το μηδέν. Θα έχει ήδη στο μυαλό του, στα μάτια, στα αυτιά και τη μύτη του αυτό το περιβάλλον.
Κάτι ακόμα που θα πρέπει να φροντίζουμε να κάνουμε πάντα με τους μαθητευόμενους σκύλους μας, είναι να τους δίνουμε να μυρίσουν, να δαγκώσουν και να παίξουν με αρκετές μπεκάτσες και πέρδικες. Με αυτόν τον τρόπο, ο νεαρός σκύλος εξοικειώνεται και με το θήραμα το οποίο αργότερα θα κυνηγήσει. Έχοντας τη δυνατότητα να συγκρίνουμε σκύλους που έχουν μεγαλώσει με αυτό τον τρόπο, με άλλους που έχουν μεγαλώσει μακριά από το δάσος ή το βουνό με ορτύκια εκτροφής, περιστέρια ή ακόμα και πεδινές πέρδικες, θα δούμε ότι η διαφορά είναι μεγάλη. Οι πρώτοι μπαίνουν πολύ γρήγορα στο νόημα, ενώ οι δεύτεροι δυσκολεύονται.
Μετά από αυτές τις πρώτες επαφές με το δάσος και τις μπεκάτσες ή το βουνό και τις πέρδικες, και αφού το κουτάβι μας θα έχει μεγαλώσει λίγο ακόμα, μπορούμε να το βγάλουμε και σε άλλα τερέν και θηράματα (πάντα άγρια) για να δυναμώσει το μυοσκελετικό του σύστημα, αλλά και για να αναπτύξει περαιτέρω τα κυνηγετικά του ένστικτα. Τα θηράματα εκτροφής πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο για την διόρθωση τυχόν ελαττωμάτων.
Ξεκινώντας από τα βασικά
Αυτήν την περίοδο ανάπτυξης, πρέπει να την εκμεταλλευτούμε καταλλήλως ώστε να δεθούμε με τον σκύλο μας, διδάσκοντάς του την βασική εκπαίδευση, την επαναφορά και να περπατάει με το λουρί. Ο νεαρός σκύλος πηγαίνοντας κατόπιν στο δάσος ή στο βουνό, θα πρέπει να δοκιμάσει την πρωτοβουλία και το εύρος δράσης του σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν του είναι και πολύ οικείο. Οι επανακλήσεις από μέρους μας δεν χρειάζονται, αντιθέτως, τις περισσότερες φορές, είναι αντιπαραγωγικές, διότι σε αυτή τη φάση, το να γυρνάει ο σκύλος από εδώ και από εκεί είναι χρήσιμο για να ρυθμίσει τις αποστάσεις και την επαφή του. Στο δάσος και στο βουνό, ο νεαρός σκύλος θα έρθει σε επαφή, όπως ήδη είπαμε, με πάρα πολλά καινούργια οσφρητικά και οπτικά ερεθίσματα, τα οποία θα του εξάψουν την περιέργεια.
Ειδικά με τα άτομα που προέρχονται από γονείς τράιλερ, δηλαδή με μεγάλη νοοτροπία και πολύ μεγάλη έρευνα, τα οποία είναι πληθωρικά και έχουν την τάση να φεύγουν και να χάνονται, πρέπει να σταματάμε στο σημείο που τα χάσαμε και να περιμένουμε μέχρι να επιστρέψουν μόνα τους. Η επαφή δημιουργείται με την αγάπη και το παιχνίδι, αν και σε ένα βαθμό είναι και κληρονομική. Όπως είπαμε, οι συνεχείς επανακλήσεις έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.
Πράγματι, το κουτάβι, ακούγοντας που βρισκόμαστε, αισθάνεται ασφαλές και δεν νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει. Ενώ το σωστό είναι αυτό να μας ψάξει και να επιστρέψει. Γι’ αυτό η ησυχία είναι απαραίτητη, δυσκολεύοντας ακόμα και την εύρεσή μας (του κρυβόμαστε). Μόνο έτσι κάποια στιγμή θα διακόψει την αναζήτηση και θα νιώσει την ανάγκη να μας ψάξει και να γυρίσει σε εμάς χρησιμοποιώντας τη μύτη του και ακολουθώντας τα ίχνη μας. Μόνο τότε μπορούμε να πούμε ότι δημιουργήσαμε επαφή.
Ο πιο καλός ο μαθητής…
Το μαθητευόμενο μπεκατσόσκυλο και περδικόσκυλο δεν πρέπει να είναι περιορισμένα στην έρευνά τους. Αφήνουμε σε αυτά να βάλουν τα όρια στην αναζήτηση, δεδομένου ότι μία μέρα θα πρέπει να αναμετρηθούν με αποτελεσματικό τρόπο με πτηνά τα οποία μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε. Το επόμενο βήμα είναι να τους χτυπήσουμε μία μπεκάτσα ή μία πέρδικα, ακόμα κι αν δεν είναι δικιά τους. Ακόμα, δηλαδή κι αν τη βρήκε ο έμπειρος σκύλος μας, ούτως ώστε να καταλάβει τι πρέπει να ψάχνει. Από εκεί και πέρα, όσες περισσότερες ευκαιρίες έχει τόσο το καλύτερο.
Δε μπορεί να υπάρξει ένα πραγματικό μπεκατσόσκυλο ή περδικόσκυλο αν δε συναντήσει μπεκάτσες και πέρδικες σε νεαρή ηλικία. Αυτές θα πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμες, πράγμα το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολο, όχι μόνο από τη μείωση των συναντήσεων, αλλά και από την πιο νευρική συμπεριφορά. Πολλοί από εμάς κάνουμε πολλά χιλιόμετρα προκειμένου να πετύχουμε αυτό το σκοπό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πηγαίνουν στο εξωτερικό για τον ίδιο λόγο.
Κάποιοι σκύλοι έχουν ανάγκη από λίγα πουλιά για να μπορέσουν να εκφράσουν όλα τα κυνηγετικά τους προσόντα, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν ανάγκη από αρκετά παραπάνω. Σε ότι αφορά την πέρδικα, τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα. Την πέρδικα ως ενδημικό θήραμα, την έχουμε στη διάθεσή μας αρκετούς μήνες το χρόνο, κάνοντας εκπαιδευτικά. Η παρουσία της μπεκάτσας δυστυχώς περιορίζεται σε 5-6 μήνες το χρόνο και σε κάποια μέρη πολύ λιγότερο.
