Το πάθος για το κυνήγι, είναι το υπ’ αριθμόν «1» ζητούμενο για ένα καλό κυνηγόσκυλο, όμως, για να μπορέσει να φτάσει σε υψηλό επίπεδο απόδοσης στα κυνηγοτόπια, θα πρέπει να δεχτεί, σταδιακά, την κατάλληλη εκπαίδευση, από τους πρώτους, κιόλας, μήνες της ζωής του.
Είναι δύσκολο κάποιος κυνηγός να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, αφού στη διάρκεια του κυνηγετικού του βίου όλο και θα «έπεσε» πάνω σε ένα σκυλί που δεν ανταποκρινόταν στα «θέλω» του. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους, αλλά είναι βέβαιο πως σε αυτούς περιλαμβάνονται και μερικοί που αφορούν σε μια σχέση, αυτή μεταξύ κυνηγού και σκύλου, που είτε δεν υπήρξε ποτέ, είτε δεν σφυρηλατήθηκε μέσα από την εκπαίδευση, ώστε να προκύψει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Συνέχεια, συνέπεια, σκληρή δουλειά είναι τα στοιχεία που πρέπει να περιλαμβάνει η σωστή εκπαίδευση του κουταβιού και, σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζουν κάποιοι, αυτή θα πρέπει να αρχίζει πριν τον 7- 8 μήνα της ζωής του. Σε διαφορετική περίπτωση, η πρακτική εξάσκηση θα γίνει … κόλαση ενώ τα αποτελέσματά της θα είναι αμφίβολα.
Είναι δεδομένο, ότι μεσούσης της τεράστιας κρίσης που πλήττει τη χώρα, αρκετοί κυνηγοί έχουν άλλα πράγματα στο κεφάλι τους, τα οποία και έχουν τοποθετήσει (και απολύτως σωστά) ψηλά στον πήχη των προτεραιοτήτων τους, με αποτέλεσμα τα σκυλιά τους βρίσκονται κάπου χαμηλά σε αυτή την ιεράρχηση.
Από την στιγμή, όμως, που υπάρχουν πρώιμα κουτάβια (γεννήθηκαν αυτή την εποχή), ή έρχονται οι ανοιξιάτικες γέννες, αυτά τα μικρά σκυλάκια θέλουν ιδιαίτερη φροντίδα και πολύ ελεύθερο χρόνο, αν κάποιος επιθυμεί να έχει στο μέλλον ένα αξιοπρεπές κυνηγόσκυλο.
Μεταξύ των κυνηγών επικρατεί η εντύπωση ότι η εκπαίδευση, εκγύμναση και εξάσκηση του κουταβιού ξεκινάει μετά τον 7ο, ή ακόμη και 8ο μήνα της ζωής του. Αυτό, είναι ένα τεράστιο λάθος, που όποιος το κάνει, κάποια στιγμή θα το βρει μπροστά του.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα, δηλαδή στον 7ο – 8ο μήνα της ζωής του κουταβιού, πρέπει να αρχίσει η πρακτική του εκπαίδευση. Είναι ο χρόνος στον οποίο το κουτάβι πρέπει να βγει στο βουνό, ν’ αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του εδάφους, να εξοικειωθεί με τη βλάστηση και τα δένδρα, ν’ ασχοληθεί με το θήραμα.
Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη και ιδιαίτερες γνώσεις για να γίνει αντιληπτό, ακόμη και από τον πλέον αδαή περί τα κυνηγόσκυλα, ότι αν μέχρι εκείνο το μήνα της ζωής του το κουτάβι έχει μείνει κλεισμένο σε ένα μικρό χώρο (π.χ. σε κλουβί), ή ακόμη χειρότερα δεμένο με μία αλυσίδα, δεν έχει τραφεί με ποιοτική τροφή, δεν έχει περπατήσει και τρέξει όσο θα έπρεπε, όταν βγει στο βουνό το πρώτο πράγμα που θα κάνει, θα είναι να παίξει, να τρέξει, να φύγει μακριά από τον κυνηγό, ίσως, και να χαθεί. Επίσης θα λαχανιάζει εύκολα, οι πατούσες των ποδιών του δεν θα το βοηθούν ώστε να ανταποκριθεί στα κακοτράχαλα εδάφη, δεν θα μπορεί να ακολουθήσει με κάποια σχετική ευκολία τις διαδρομές του αφεντικού του και, όταν βρει το θήραμα, θα έχει φτάσει, ξανά, η ώρα του παιχνιδιού.
Όλα αυτά που περιγράφουμε, δεν αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας, αλλά μία πραγματικότητα στην οποία, κάποιοι από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ίσως …διακρίνετε τον εαυτό σας και κάποιο σκυλί που είχατε ή έχετε ακόμη.
Για να αποφύγετε, λοιπόν, τέτοιου είδους περιπέτειες, θα πρέπει, πριν τον 7ο μήνα της ζωής του, το κουτάβι να έχει βγει στη φύση, να έχει εξοικειωθεί με τις ιδιαιτερότητές της και παράλληλα να έχει γυμναστεί, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατόν και πρέπον.
Εφόσον συμβεί κάτι τέτοιο –όχι μία φορά και δύο, αλλά σε τακτά χρονικά διαστήματα- αυτό που θα έχει συμβεί είναι πως το κουτάβι θα έχει σκληραγωγηθεί, θα έχει μάθει να περνά ρυάκια και βάτα, δεν θα το πτοούν η ζέστη ή το κρύο, ακόμη και η βροχή. Συγχρόνως, τα πέλματά του θα έχουν σκληρύνει και έτσι δεν θα σκούζει πατώντας κάποιο αγκάθι ή όταν περπατά πάνω σε εδάφη με λαξευτές πέτρες.
Ακόμη, θα έχει συναναστραφεί με άλλα οικόσιτα ζώα, αλλά και άλλα σκυλιά, οπότε θα ξέρει τις συμπεριφορές τους, ενώ παράλληλα θα έχει αποκτήσει αντοχή και θα έχει δυναμώσει σωματικά.
Είναι αυτονόητο, ότι στη συγκεκριμένη φάση της εκγύμνασης του σκυλιού, δεν αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση η ύπαρξη θηράματος. Αν υπάρχει, καλώς. Αλλά στην περίπτωση που το θήραμα απουσιάζει, δεν είναι, δα, και το τέλος του κόσμου.
Όπως εύκολα μπορεί να γίνει αντιληπτό, για να καταφέρει ένα κουτάβι να υπερνικήσει όλες τις παραπάνω αντιξοότητες και συγχρόνως να αποκτήσει τηφυσική κατάσταση εκείνηπου θα του επιτρέπει να ακολουθεί τον κυνηγό και να ανταποκρίνεται στην εργασία του, θα πρέπει να έχει προπονηθεί κατάλληλα πριν βγει στο βουνό για την πρακτική εκπαίδευση. Και αυτή η περίοδος προπόνησης ενδεχομένως να διαρκέσει για περισσότερο από ένα (ίσως και παραπάνω) μήνα.
Η προπόνηση, αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, προκειμένου να σφυρηλατηθεί η απαιτούμενησχέση εμπιστοσύνης μεταξύ του κυνηγού και του κουταβιού.Πάντως, όταν το σκυλί θα βγει στο βουνό για την πρακτική εκπαίδευση, θα πρέπει να έχουν λυθεί μια σειρά από ζητήματα, τα οποία εφόσον υπάρχουν αποτελούν κίνδυνο ακόμη και για τη ζωή του νεαρού σκυλιού. Τέτοια ζητήματα είναι, από το να μην ακούειτις προσταγές και τα κελεύσματα του εκπαιδευτή του, να τον φοβάται, να μην ανταποκρίνεται στο άκουσμα του ονόματός του, μέχρι ακόμη και να χαζολογάει μαζί με άλλα κουτάβια, στην περίπτωση που υπάρχουν τέτοια στην εκπαιδευτική έξοδο. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί βεβαίως, είναι το κουτάβι να απομακρυνθεί από τον κυνηγό και να χαθεί στο δάσος.
Τα καθημερινά στάνταρ και η αντίδραση
Μία, κάθε άλλο παρά μικρής σημασίας παρατήρηση, αφορά στην διαβίωση του κουταβιού.
Αν, για παράδειγμα, είναι μονίμως σε έναν περιορισμένο χώρο, όταν βγει στην ύπαιθρο, υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να αντιδράσει σε αυτή την τεράστια, γι’ αυτό, αλλαγή. Ας μην ξεχνά ο κυνηγός, ότι ο σκύλος είναι ένα ζώο που διακρίνεται για την υποταγή του στην συνήθεια της καθημερινότητας. Όταν, λοιπόν, ξεφεύγει από κάποια καθημερινά στάνταρ, είναι μοιραίο, κάποιες φορές, να αντιδρά.
