Δεν υπάρχει κηδεμόνας σκύλων που στη σκέψη και μόνο ότι ο μικρός του φίλος μπορεί να φάει δηλητηριασμένη τροφή, καταλαμβάνεται από φόβο.
Διακαής επιθυμία του είναι, να του μάθει να μη δέχεται τροφή από τρίτους και να μην αρπάζει φαγητό από τον δρόμο.
Ωστόσο, ένας σκύλος δεν μπορεί να αντισταθεί στην οσμή ενός φαγητού.
Είναι, πολύ απλά, θέμα επιβίωσης.
«Πώς μπορώ να μάθω τον σκύλο μου να μην τρώει από άλλους;», είναι μια ερώτηση που κάνουν αρκετά συχνά πολλοί κηδεμόνες στην ενεργειακή εκπαιδεύτρια σκύλων, Ρενάτα Γρυπάρη.
Γιατί φοβούνται, όπως εξηγεί η κυρία Γρυπάρη, μήπως κάποιοι προσφέρουν στον μικρό τους φίλο κάτι που μπορεί να αποβεί μοιραίο γι’ αυτόν.
«Η απάντηση που δίνω είναι ότι «δυστυχώς, δεν μπορούμε», τουλάχιστον όχι με μη βίαιες μεθόδους.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι το φαγητό είναι μια έντονη παρόρμηση στον σκύλο γιατί σχετίζεται με την επιβίωση, πράγμα που σημαίνει ότι του είναι εξαιρετικά δύσκολο να αρνηθεί τροφή, από όποιον κι αν προέρχεται.
Οι μόνες περιπτώσεις που ένας σκύλος θα αρνηθεί τροφή, είναι εάν είναι από χαρακτήρα επιλεκτικός, ή εάν είναι άρρωστος.
Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, ένας φυσιολογικός σκύλος δεν πρόκειται να μας… κακοκαρδίσει, αρνούμενος το φαγητό που του προσφέρουμε», τονίζει η κυρία Γρυπάρη και μιλά με κάθε ειλικρίνεια για τον «απαγορευμένο καρπό».
«Καταρχάς, στη βόλτα του σκύλου μας κανένας δεν πρόκειται να του προσφέρει επικίνδυνο φαγητό… στο χέρι.
Άρα, δεν τον προστατεύουμε από κάτι εάν του απαγορεύσουμε να πάρει μια λιχουδιά από έναν άλλο κηδεμόνα σκύλου.
Βέβαια, εάν δεν του επιτρέπουμε να παίρνει μια λιχουδιά από τρίτους, ίσως να τον βοηθήσει στο «να μη συνηθίσει να τρώει από άλλους». Αλλά στο ζήτημα της φόλας δεν θα προσφέρει κάτι ουσιαστικό.
Δεύτερον, οι σκύλοι εμπιστεύονται εύκολα τους ανθρώπους, επομένως τους είναι απολύτως φυσιολογικό να πάρουν φαγητό από το χέρι ενός ξένου, ειδικά εάν πρόκειται για κάποιον που συναντάμε αρκετά συχνά στη βόλτα μας.
Τρίτον, η εκπαίδευση ενός σκύλου για «άρνηση τροφής» γίνεται πάντα με βίαιο τρόπο.
Ακριβώς επειδή το φαγητό είναι έντονη παρόρμηση στον σκύλο, η ανταπόκριση του σκύλου στην απαγόρευση δεν είναι κάτι εύκολο.
Αντίθετα, απαιτούνται σκληρές μέθοδοι (ηλεκτρικά κολάρα, σκληρή τιμωρία, αυστηρές συνέπειες…), προκειμένου να μάθουμε έναν σκύλο να μην τρώει φαγητό από οπουδήποτε αλλού εκτός από το μπολ του, και από οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον κηδεμόνα του.
Εκτός, όμως, από το γεγονός ότι είναι ανήθικο να χρησιμοποιήσουμε βία στον σκύλο μας, ίσως να έχουμε και αναμφίβολα αποτελέσματα: ενώ, δηλαδή, εμείς προσπαθούμε να κάνουμε άρνηση τροφής, ένα ηλεκτρικό περιλαίμιο ίσως κάνει τον σκύλο μας φοβικό.
Τέταρτον, το να μάθω τον σκύλο μου να μην τρώει φαγητό από άλλους όταν εγώ δεν είμαι κοντά του (π.χ. στην περίπτωση που ο σκύλος κινείται στον κήπο ή σε ένα χωράφι), είναι εξαιρετικά δύσκολο έως ακατόρθωτο, γι’ αυτό και απαιτούνται πολύ βίαιες μέθοδοι.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, θα βοηθήσει αρκετά το να περιφράξουμε με τέτοιο τρόπο τον εξωτερικό χώρο, ώστε κανένας να μην έχει άμεση πρόσβαση στον σκύλο μας για να πετάξει κάτι επικίνδυνο».
Το ερώτημα, όμως, που παραμένει, είναι: «πώς μπορούμε να προστατεύσουμε τον σκύλο μας από τον κίνδυνο της φόλας που «παραμονεύει» στους δρόμους;».
Η κυρία Γρυπάρη υποστηρίζει ότι «η μόνη αποτελεσματική και ανώδυνη μέθοδος για τέτοιου είδους άρνηση τροφής είναι η εκμάθηση της εντολής «άστο».
Στόχος μας είναι να αποφεύγει από μόνος του ο σκύλος μας το φαγητό που βρίσκει στο δρόμο, και να μην το βάζει, καν, στο στόμα του.
Σε μια πιο προχωρημένη εκπαίδευση, μάλιστα, ο σκύλος μαθαίνει να μη δίνει καμία σημασία στο φαγητό.
Εάν απαγορεύουμε στον σκύλο μας να φάει αυτό που βρίσκει στον δρόμο απλά τραβώντας τον προς τα πίσω, τότε στην περίπτωση που δεν έχουμε δει εμείς το φαγητό και δεν τον τραβήξουμε, θα θεωρήσει ότι επιτρέπεται να το φάει και θα το κάνει.
Με το να τραβάμε, λοιπόν, τον σκύλο προς τα πίσω, ενισχύουμε την τάση του να φάει το «απαγορευμένο».
Ιδανικά, θέλουμε ο σκύλος να αποφεύγει από μόνος του το φαγητό που βρίσκει στον δρόμο, δηλαδή να το βλέπει αλλά να μην κάνει κίνηση να το φάει.
Εάν θέλουμε, λοιπόν, να προστατεύσουμε τον σκύλο μας από επικίνδυνες συμπεριφορές, σεβόμενοι ταυτόχρονα τον χαρακτήρα (και το DNA) του, οφείλουμε να τον εκπαιδεύσουμε με ρεαλιστικούς στόχους, αποφεύγοντας βίαιες μεθόδους εκμάθησης της «άρνησης τροφής»».
Πηγή: ygeiamou
