Για όσους κυνηγούν με σκυλιά, υπάρχουν κάποια ποιοτικά στοιχεία που ενώ θεωρούνται (και σωστά) δεδομένα για ένα ζώο που βγαίνει στον κυνηγότοπο, εν τούτοις υπάρχουν κάποια που δεν τα διαθέτουν 

Ένα ποιοτικό χαρακτηριστικό που πρέπει να διαθέτει ένα ολοκληρωμένο σκυλί φέρμας, είναι και η συναίνεση. Μάλιστα, αυτό το χαρακτηριστικό αποκτά τεράστια σημασία, όταν κάποιος βγαίνει στο βουνό με περισσότερα από ένα σκυλιά, ή πολλές φορές με κάποιον φίλο. 

Με δύο τρόπους

Η ενέργεια της συναίνεσης από έναν κυνηγετικό σκύλο μπορεί να εκδηλωθεί με δυο τρόπους. Πρώτον, με συναίνεση από μεγάλη απόσταση που σημαίνει ότι ο σκύλος που συναινεί αντιδρά έτσι δεχόμενος ένα οπτικό ερέθισμα. Και δεύτερον, συναίνεση από μικρή απόσταση, που δείχνει ότι ο σκύλος, αντιδρά και στο οπτικό ερέθισμα που δέχεται από την φέρμα του άλλου σκύλου, αλλά και από το οσφρητικό ερέθισμα που δέχεται επειδή το θήραμα βρίσκεται στο πεδίο όπου και το σκυλί που συναινεί μπορεί να «συλλάβει» την αναθυμίαση. Υπάρχουν μερικά σκυλιά τα οποία είναι υπερβολικά ευαίσθητα στο παραμικρό οπτικό ερέθισμα, μερικές φορές από πολύ μεγάλες αποστάσεις, ακόμη και όταν ο άλλος σκύλος σταματά για να ουρήσει. Υπάρχουν και άλλα που κάνουν συναίνεση για μικρό χρονικό διάστημα και μετά «σπάνε» τη φέρμα τους προσπαθώντας να εντοπίσουν το θήραμα. Τις περισσότερες φορές αυτά τα ζώα είναι άτομα νεαρά στην ηλικία που με το πέρασμα του χρόνου και την απόκτηση εμπειριών σταθεροποιούνται. 

Ζήλειες και ανταγωνισμοί

Υπάρχουν επίσης κάποιες περιπτώσεις, σε μικρό όμως αριθμό, όπου συναντάμε σκυλιά τα οποία σε κάποια σκυλιά συναινούν και σε κάποια άλλα όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή το ένα ζηλεύει το άλλο και λειτουργούν μεταξύ τους ανταγωνιστικά. Τα σκυλιά που κάνουν μια αψεγάδιαστη  συναίνεση φαίνονται με τις κινήσεις τους  από πολύ μακριά. Όταν βρίσκονται σε  απόσταση αντιλαμβάνονται εγκαίρως την κανονική φέρμα και ενεργούν θεαματικά. Σε πρώτη φάση συναινούν και κατόπιν ποντάρουν για να φτάσουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στο σκύλο που φερμάρει.

Πάντα όμως «τιμάνε» την φέρμα του άλλου σκύλου και μένουν πιο πίσω. Σε περίπτωση που τύχει να συναινέσουν από κοντινή απόσταση, τότε αυτά τα σκυλιά «ζουν για τη στιγμή» και η ένταση είναι αποτυπωμένη στο βλέμμα τους. Δεν κάνουν καμία απολύτως κίνηση και ποντάρουν μόνο όταν το αποφασίσει ο σκύλος που έχει φερμάρει πρώτος. Σέβονται απόλυτα τον σκύλο που είναι ήδη σε φέρμα και περιμένουν να αναλάβει αυτός την πρωτοβουλία και εάν χρειαστεί στην συνέχεια κάνουν ξανά συναίνεση. Στην ερώτηση εάν όλοι οι σκύλοι κάνουν συναίνεση η απάντηση είναι αρνητική.

Αυτά που αρνούνται

Υπάρχουν όμως και σκυλιά τα οποία δεν κάνουν καθόλου συναίνεση, κάτι που έχει αρνητικές επιπτώσεις τόσο κατά την εκπαίδευση, όσο και κατά την διάρκεια του κυνηγίου. Ένα σκυλί το οποίο αρνείται να κάνει συναίνεση αφενός μεν μπορεί να τινάξει στον αέρα μια ολόκληρη προσπάθεια που έχει κάνει ο άλλος σκύλος και αφετέρου μπορεί να παρασύρει και τον άλλο σκύλο να σπάσει την φέρμα του σε λάθος στιγμή. Τέτοια σκυλιά δημιουργούν ποικίλα προβλήματα και την λύση μπορεί να δώσει μόνο ένας επαγγελματίας εκπαιδευτής. Επίσης, στην περίπτωση των αγώνων κυνηγετικών ικανοτήτων η άρνηση συναίνεσης συγκαταλέγεται στα σφάλματα του απευθείας αποκλεισμού. Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν πρέπει να τονίσουμε ότι  συναίνεση είναι μια φυσική ενστικτώδης  ενέργεια του σκύλου και τις περισσότερες φορές εκδηλώνεται αυθόρμητα στις περισσότερες γραμμές αίματος.

Χαρακτηριστικό βαθιά ριζωμένο στο DNA

Θα έλεγα ότι, ενδεχομένως, είναι πιο εύκολο να συναντήσουμε σκύλο σε αγώνες που δεν κάνει συναίνεση, κι αυτό να οφείλεται στο ότι εκτίθεται δημόσια. Αυτό, βεβαίως, είναι κάτι το οποίο δεν μπορούμε να το δούμε ως ένα χαρακτηριστικό μιας συγκεκριμένης γραμμής. Κι αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια  έχει εμφανιστεί το ανησυχητικό σημάδι κατά το οποίο η άρνηση συναίνεσης να  παρατηρείται ολοένα και πιο συχνά σε σκύλους από διαφορετικές γραμμές αίματος και συνήθως σε σκύλους που συμμετέχουν σε κάθε είδους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων. Στην παρούσα φάση, όμως, θα έλεγα πως η συναίνεση ως χαρακτηριστικό είναι τόσο βαθιά ριζωμένο  στο DNA του σκύλου που δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος. Δεν θα έλεγα όμως το ίδιο αν αρχίσει να γίνεται συνήθεια και παρατηρείται ολοένα και πιο πολύ ανάμεσα στους σκύλους που χρησιμοποιούμε στο κυνήγι.